Λίγο πριν μας δείξει ο φετινός χειμώνας τα δόντια του και καταλάβουμε στο πετσί μας τι σημαίνει ενεργειακή κρίση, έχουμε την πρώτη, μετά το καλοκαίρι, πανεργατική απεργία στις 9 Νοέμβρη. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ για να ξοφλήσει μερίδιο του από καιρού ξεπουλημένου από τη μεριά της συμβολαίου προς τους εργαζομένους, ανακοίνωσε από τα τέλη Σεπτέμβρη ημέρα πανεργατικής απεργίας με βασικό επίδικο την ακρίβεια και τις αυξήσεις. Και τηρώντας με συνέπεια το άλλο της “συμβόλαιο” με τους βιομηχάνους, τους εφοπλιστές και την εργοδοσία, η ηγεσία της ΓΣΕΕ παρέμεινε εκκωφαντικά αδρανής, δεν οργάνωσε ουσιαστικά την απεργία αλλά ούτε και το συνολικό αγώνα της περιόδου ως επιβάλλουν οι ανάγκες της εργατικής τάξης, παρά αρκέστηκε σε πληρωμένες αφισσοκολλήσεις.
Ο ρόλος και οι σχεδιασμοί της ΓΣΕΕ είναι γνωστοί και δεν θα απασχολήσουν το παρόν σχόλιο.
Το ουσιαστικό είναι ότι παρά αυτούς τους σχεδιασμούς, οι ταξικές αγωνιστικές δυνάμεις έδωσαν και δίνουν τα μέγιστα για να είναι μαζική κι επιτυχημένη η απεργία στις 9 Νοέμβρη, μπορεί όχι τόσο ενιαία και ενωτικά όσο απαιτείται, όμως με την αυτοπεποίθηση ότι η δίκαιη δυσαρέσκεια που όντως μεγαλώνει στον κόσμο της εργασίας χρειάζεται να εκφραστεί μαζικά και απεργιακά στο δρόμο. Οι αγώνες που αναπτύχθηκαν το τελευταίο καιρό, από τους διανομείς, τους δασκάλους, την COSCO και τώρα το γενναίο αγώνα των εργαζομένων στην Μαλαματίνα δείχνουν πως παρά τον αρνητικό συσχετισμό, η ταξική πάλη δεν τελειώνει.
Δεν είναι μόνο το υγειονομικό ζήτημα που παραμένει, είναι η ενεργειακή κρίση της οποίας τις συνέπειες δεν έχουμε ακόμα αντιληφθεί κανονικά, είναι τα επικίνδυνα πολεμικά παιχνίδια στα οποία εμπλεκόμαστε με την πολική της ΝΔ και την πρόσδεσή μας στο ΝΑΤΟ, είναι οι πολλαπλές θεσμικές εκτροπές και το κουρέλιασμα κάθε έννοιας δημοκρατίας, είναι ο πληθωρισμός που συγκροτούν το δυσμενές κάδρο της περιόδου.
Το κρίσιμο είναι πως αυτή η δυσαρέσκεια, το “δεν πάει άλλο” των εργαζομένων θα βρει τρόπο να εκφραστεί με όρους αποφασιστικού αγώνα, πως οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μέσα από τα συνδικάτα τους, μέσα από τις δημοκρατικές τους διαδικασίες και το συντονισμό τους θα αναλάβουν ενεργό ρόλο οργανωτή του αγώνα. Το κρίσιμο, και εκεί που χρειάζεται να χτυπήσουν όλα τα σφυριά εκείνων των δυνάμεων που μιλούν για την αγωνιστική ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος, είναι το πως τα ζητήματα των αυξήσεων, των Συλλογικών Συμβάσεων, της μείωσης του χρόνου εργασίας, του πλαφόν στις τιμές των βασικών αγαθών και της κατάργησης του χρηματιστηρίου ενέργειας, το ζήτημα της υπεράσπισης της ειρήνης θα μπουν στον πυρήνα ενός μαζικού αγώνα με διάρκεια και σχέδιο, όχι με ορίζοντα τις εκλογικές αναμετρήσεις και την εξαργύρωση σε ψήφους αλλά με στόχο και την πεποίθηση ότι σήμερα μπορούμε να αποσπάσουμε νίκες, να επιβάλλουμε ρήγματα και υποχωρήσεις στην πλευρά της κυρίαρχης πολιτικής. Σ’ ένα τέτοιο σχεδιασμό χρειάζεται να αναπτυχθεί η κοινή δράση όλων των αγωνιστικών ταξικών δυνάμεων.
