Η μάχη των μαχών για το εργατικό κίνημα αναμφίβολα είναι το ασφαλιστικό. Πρόκειται για την πρώτη μεγάλη μάχη στην αρχή μιας νέας ιστορικής φάσης που θα χαρακτηρισθεί από κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις μεγάλης κλίμακας. Σωστά χαρακτηρίστηκε από δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος σαν «αιτία πολέμου».
Στην μάχη αυτή συμπυκνώνεται η πεμπτουσία των δομικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την παραπέρα απαξίωση της εργατικής δύναμης, την εκτίναξη της εκμετάλλευσης, την ανάταξη του ποσοστού κέρδους, τη μεγαλύτερη αναδιανομή πλούτου σε βάρος των μισθών, την παραπέρα φτωχοποίηση του λαού. Συμπυκνώνεται το πέρασμα από την κεϊνσιανή, δημόσια κοινωνική αναδιανεμητική ασφάλιση για τη συντήρηση της εργατικής δύναμης και τη σχετικά ομαλή αναπαραγωγή της, στη νεοφιλελεύθερη, ατομική, ανταποδοτική και ιδιωτική ασφάλιση με έξοδα της εργατικής λαϊκής οικογένειας και με κάποια υποτυπώδη συμμετοχή του κράτους.
Ο ευτελισμός της κοινωνικής ασφάλισης δεν αφορά μόνο τους συνταξιούχους, αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Παλιούς και νέους συνταξιούχους, τους νέους, τις γυναίκες, τα μεσαία στρώματα, τη μικρομεσαία αγροτιά. Επίσης το ασφαλιστικό δεν αφορά μόνο τις συντάξεις. Συνδέεται με βασικές πλευρές της εργασίας όπως είναι η προστασία από τους επαγγελματικούς κινδύνους και τα εργατικά ατυχήματα, το επίπεδο και τα όρια ασφάλισης, την προστασία των παιδιών και της μητρότητας, τα επιδόματα ασθενείας. Συνδέεται άμεσα με τις υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Υγείας και τη λειτουργία των νοσοκομείων. Η ατομική – ιδιωτική ασφάλιση θα συμπληρώσει και θα εντείνει τον ατομικό ανταγωνισμό για την επιβίωση του εργάτη, την εξάρτησή του από τον εργοδότη και την «πορεία της επιχείρησης». Όλα αυτά θα βαθαίνουν την κοινωνική ανισότητα, τον κοινωνικό κατακερματισμό και εν τέλει τον πολιτικό εκφασισμό της κοινωνίας. Δεν πρόκειται, όμως, να λύσουν το μεγάλο πρόβλημα της ομαλής αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης. Θα φέρουν νέα δεινά και νέες εκρηκτικότερες αντιθέσεις, όπως έδειξε η αμερικανική εμπειρία με τα εκατομμύρια ανασφάλιστους και η απώλεια ασφάλισης όταν καταρρέει η επιχείρηση (π.χ., Ένρον).
Η κυβέρνηση μέχρι τώρα κρατά κλειστά τα χαρτιά της μεταθέτοντας τη συζήτηση για την περίοδο των γιορτών, ακόμα και τον Ιανουάριο, φοβούμενη τις αντιδράσεις σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, που μπορεί να φτάσουν μέχρι και την απώλεια της κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας. Αυτό όμως που δεν μπορεί να κρύψει το φανερώνει το τρίτο μνημόνιο που υπέγραψε το καλοκαίρι. Εκεί ρητά προβλέπεται η ουσιαστική κατάργηση των επικουρικών, η υποβάθμιση των βασικών συντάξεων στα προνοιακά επίπεδα των 360 ευρώ, η απαλλαγή ουσιαστικά του κράτους και των εργοδοτών από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Καταστροφολογεί για άμεση κατάρρευση των ταμείων και ταυτόχρονα περικόπτει κοντά στα δύο δις από τον προϋπολογισμό του 2016 για το ασφαλιστικό, που θα φέρει άμεσα νέες μειώσεις στις συντάξεις, κύριες και επικουρικές, αύξηση στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, πρόσθετες περικοπές σε Υγεία και Πρόνοια. Κι ενώ ήδη στα πρώτα μνημόνια προβλέπεται η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τα Ταμεία από 1/1/2016, που σημαίνει πως θα πληρώνονται τόσες συντάξεις όσα χρήματα υπάρχουν. Τις τελευταίες ημέρες, η κυβέρνηση προβάλλει μια αδιέξοδη και αποπροσανατολιστική, δήθεν σύγκρουση με το ΔΝΤ και τον Σόιμπλε για να περάσει τα ήδη υπογραφέντα μέτρα.
Τα μέτρα για το ασφαλιστικό αποτελούν βασική προτεραιότητα του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ και του γερμανικού ιμπεριαλισμού που αποβλέπουν στο να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα αντιδραστικό μοντέλο ασφάλισης, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί σαν πρότυπο και για άλλες χώρες, καταρχήν του νότου και στη συνέχεια για όλες της χώρες της ΕΕ (Γαλλία, Γερμανία, Φινλανδία κ.α.). Συνεπώς η μάχη για την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης παίρνει και διεθνιστικό χαρακτήρα, άρα το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να θέσει στις προτεραιότητές του το συντονισμό και κοινές πρωτοβουλίες με τις ταξικές δυνάμεις της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΑΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΥΠΕΡΒΑΣΗ
Μετά τις εκλογές είναι φανερό ότι το τοπίο αλλάζει, η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη και απαιτεί επανακαθορισμό της τακτικής του εργατικού κινήματος αλλά και επανεξοπλισμό της στρατηγικής του προοπτικής. Οι δυνάμεις της ταξικής πρωτοπορίας χρειάζεται άμεσα να συνειδητοποιήσουν ότι αν συνεχιστεί ο κατακερματισμός και η διάσπαση, η κυριαρχία του γραφειοκρατικού εργοδοτικού συνδικαλισμού, είναι βέβαιο ότι η κυβέρνηση και το μνημονιακό κοινοβουλευτικό μπλοκ θα υλοποιήσουν το κοινωνικό έγκλημα, βυθίζοντας κι άλλο την κοινωνική πλειοψηφία στην απελπισία. Η ΓΣΕΕ του «ναι» στο δημοψήφισμα, οι γραφειοκρατικές αστικοποιημένες ομοσπονδίες και συνδικάτα, ακόμη και η ΑΔΕΔΥ, δεν μπορούν να οργανώσουν έναν μακρόχρονο και κλιμακούμενο αγώνα νίκης, με το αναγκαίο συνδικαλιστικό περιεχόμενο διεκδικήσεων, τον αναγκαίο πολιτικό προσανατολισμό και τις απαραίτητες μορφές πάλης.
Αυτό έδειξαν και οι δυο πρώτες μετεκλογικά γενικές απεργίες και ειδικά η δεύτερη, η οποία οργανώθηκε από την ηγεσία Παναγόπουλου και της ΓΣΕΕ για να εκτονώσει τις αντιδράσεις, χωρίς βαθύ απολογισμό για την πρώτη, χωρίς ταξικό περιεχόμενο και σχέδιο ουσιαστικής συμμετοχής των σωματείων, χωρίς σχέδιο κλιμάκωσης και προοπτικής. Το πρόβλημα είναι ότι ταξικές και αγωνιστικές δυνάμεις σύρονται ακόμη από αυτές τις ηγεσίες και δεν ενώνονται σε ένα δικό τους σχέδιο μαζικής συνδικαλιστικής παρέμβασης και άλλης προοπτικής.
Μπροστά στην ασφαλιστική και κοινωνική «καταστροφή που μας απειλεί», οι δυνάμεις της μαχόμενης Αριστεράς και της ταξικής πρωτοπορίας πρέπει να αναλάβουν τις ιστορικές τους ευθύνες. Πρέπει και μπορούν να πάρουν στα χέρια τους τη μεγάλη μακρόχρονη υπόθεση για τη δημιουργία ενός ενιαίου, ταξικού, αγωνιστικού εργατικού μετώπου. Ενός μετώπου πάλης που θα οργανώσει τη μαζική νικηφόρα αντίσταση για να ηττηθεί η κυβέρνηση και το μνημονιακό καθεστώς, που θα διεκδικήσει την ανατροπή της επίθεσης του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ και των κυβερνήσεών τους, που θα επιβάλει εργατικές κατακτήσεις στο δρόμο για την εργατική κοινωνική απελευθέρωση. Για να δημιουργήσουμε τους όρους ώστε από το «δεν πάει άλλο» να περάσουμε στο «να πάει αλλιώς».
Σταθμός σε αυτή την πορεία είναι να συγκροτηθεί ένας νέος, ανώτερος και μόνιμος, ταξικός και αγωνιστικός, εργατικός συντονισμός συνδικάτων. Αυτός ο εργατικός συντονισμός θα συμβάλει στην ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, θα αμφισβητήσει την κυριαρχία του γραφειοκρατικού, εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, θα αναλάβει την ηγεμονία και σταδιακά την ηγεσία στους εργατικούς αγώνες, θα μετατρέπεται σε ένα ανεξάρτητο, ταξικό και νικηφόρο κέντρο αγώνα.
Είναι φανερό ότι άμεσα δεν υπάρχουν οι μαζικές, συνδικαλιστικές και πολιτικές προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός τέτοιου συντονισμού. Διότι απαιτείται ανώτερη πολιτικοσυνδικαλιστική συμφωνία, χώνεμα και υπέρβαση της εμπειρίας από τη δημιουργία, δράση αλλά και την τελική διάλυση του προηγούμενου συντονισμού, βαθύτερη κατανόηση των ποιοτικά νέων συνθηκών που υπάρχουν στην εργασία και την εργατική τάξη μετά το πέρασμα των μνημονιακών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων (μαζική δομική ανεργία, ατομικές και ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κατάργηση συλλογικών διαπραγματεύσεων, αντιδραστικότερο Εργατικό Δίκαιο κ.α.), υπολογισμός της πολιτικής ήττας της ταξικής Αριστεράς στην προηγούμενη φάση, ξεπέρασμα της απογοήτευσης από αυτήν κ.λπ.
Πάνω από όλα, απαιτούνται βήματα για την υπέρβαση του κατακερματισμού και του κομματικού ανταγωνισμού μεταξύ των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς και των πρωτοποριών που λειτουργούν στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι φυσιολογικό πως μέσα του δρουν ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα που έχουν ιστορικές διαδρομές και ιδιαίτερες πολιτικές επεξεργασίες. Οπωσδήποτε συνέβαλαν και συμβάλουν η κάθε μια με τον δικό της τρόπο στην επιδίωξη για μια εργατική ανατροπή της επίθεσης με προοπτική την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα δεσμά του κεφαλαίου. Αυτές οι διαφορές σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να λειτουργούν ανασταλτικά στην προσπάθεια οικοδόμησης του αναγκαίου ταξικού εργατικού συντονισμού και, ευρύτερα, του μετώπου.
Πρέπει σε αυτή τη φάση να συνειδητοποιηθεί ότι όσο μαχητικές και να είναι οι πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ (π.χ. κατάληψη υπουργείου Εργασίας), αλλά και οι καθημερινές μάχες στους τόπους δουλειάς, στην πραγματικότητα δεν βάζουν στη μάχη πλατύτερες μάζες εργαζομένων. Δεν δημιουργούν συνθήκες νικών, ανατροπής της επίθεσης και ευρύτερης ταξικής και πολιτικής χειραφέτησης της εργατικής τάξης. Οι ταξικοί συνδικαλιστές που έχουν αναφορά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά τις πρωτοβουλίες που πήραν για την επανίδρυση του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων, συσπείρωσαν μόνον ένα μικρό αριθμό σωματείων που δεν μπορεί να δημιουργήσει δυναμική πραγματικού εργατικού μετώπου ανατροπής. Είναι δε τραγική η εικόνα στο μπλοκ του Μουσείου, να υπάρχουν δυο «συντονισμοί» που μάλιστα και οι δυο προέρχονται από το χώρο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Είναι κατανοητές οι δυσκολίες που υπάρχουν στο χώρο της ΛΑΕ με τη διαπάλη που γίνεται στις γραμμές της για την εργατική συνδικαλιστική πολιτική της. Όμως η λύση δεν είναι μια ακόμα κομματική παρέλαση στις πανεργατικές συγκεντρώσεις. Μορφές και σχήματα που δημιούργησαν νέα δεδομένα στην ταξική πάλη στις προηγούμενες φάσεις, όπως του συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων δεν μπορούν να επαναληφθούν μηχανιστικά, σε μια νέα κατάσταση.
Για όλους αυτούς τους λόγους και για να κάνουμε ένα άλμα προς τα μπρος, χρειάζεται να κάνουμε ένα βήμα πίσω.
Από πού να ξεκινήσουμε λοιπόν;
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΔΡΑΣΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ΤΕΡΑΤΟΥΡΓΗΜΑ
Πρέπει να ξεκινήσουμε από το ασφαλιστικό.
Γιατί το διακύβευμα του ασφαλιστικού είναι τεράστιο για το μέλλον του εργατικού κινήματος. Θα κριθούμε αυστηρά όλες οι δυνάμεις της ταξικής πρωτοπορίας από τις ερχόμενες γενιές εάν περάσει και κυρίως, εάν περάσει χωρίς πραγματική μάχη.
Οπωσδήποτε, άμεσος στόχος είναι να μην περάσει από τη Βουλή το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Το καθοριστικό, όμως, δεν είναι αν θα περάσει με τη μία ή την άλλη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Καθοριστικό είναι να γίνει ένα σημαντικό πρώτο βήμα στη δημιουργία του εργατικού συντονισμού και ενιαίου μετώπου πάλης.
Αυτό το πρώτο, άμεσο βήμα μπορεί και πρέπει να είναι μια συνδικαλιστική εργατική ενότητα δράσης για το ασφαλιστικό.
Μια εργατική ενότητα δράσης ταξικών αγωνιστικών σωματείων, συνδικάτων, ομοσπονδιών από χώρους εργασίας, κλάδους και συνταξιούχους ενάντια στο ασφαλιστικό τερατούργημα, που θα συνενώσει σημαντικά τμήματα της εργατικής τάξης και παραπέρα, θα συμμαχήσει με τμήματα των μικρομεσαίων στρωμάτων.
Που θα διεκδικήσει την πρώτη νίκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα στην εποχή της μνημονιακής λεηλασίας ή θα αφήσει σημαντικές παρακαταθήκες για αυτήν.
Την πρωτοβουλία φυσικά θα πρέπει να την αναλάβουν οι ταξικές συνδικαλιστικές πρωτοπορίες. Αλλά χρειάζεται απαραίτητα και μια πολιτική συμφωνία κοινής δράσης των δυνάμεων της μαχόμενης Αριστεράς και άλλων πρωτοποριών (ΚΚΕ, ΛΑΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες αριστερές δυνάμεις, αναρχοσυνδικαλιστές κλπ). Που θα δεσμευτούν ότι θα συμβάλουν στη συγκρότηση της συνδικαλιστικής εργατικής ενότητας δράσης σωματείων και αγωνιστικών ομοσπονδιών. Με βασικό περιεχόμενο να μην περάσουν τα σχέδια ισοπέδωσης του ασφαλιστικού, συμφωνώντας σε ένα κοινά αποδεκτό πλαίσιο αιτημάτων και αγωνιστικού σχεδιασμού που θα υπερβαίνει αυτόν του γραφειοκρατικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και των αντίστοιχων συμβιβαστικών συνδικάτων.
Συμφωνώντας ότι θα σέβονται την ανεξαρτησία, αυτοτέλεια και αυτονομία της συνδικαλιστικής εργατικής ενότητας δράσης, των δημοκρατικών διαδικασιών των σωματείων τα οποία θα έχουν τον κυρίαρχο ρόλο. Ότι θα προωθεί ελεύθερα ο καθένας τις δικές του απόψεις, αλλά δεν θα καπελώνουν τα ενωμένα σωματεία με «συμφωνίες κορυφής», ούτε θα ανταγωνίζονται κομματικά μεταξύ τους. Με κοινές πορείες και απεργίες, με καταλήψεις και άλλες μορφές αγώνα που θα χαρακτηρίζονται από διάρκεια και ανυποχώρητη επιμονή.
Στις συνθήκες αυτές, με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να εμφανίζεται αδύναμη και τη ΝΔ σε κρίση, υπάρχουν ελπίδες να επιβάλουμε ρήγματα, ακόμα και μια ορισμένη σοβαρή πολιτική ήττα. Ωστόσο, αυτή η δυνατότητα δεν μπορεί να καλύπτεται από μια ελαφρότητα στις εκτιμήσεις μας για μια εύκολη ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Στη βάση αυτή προτείνεται ένα βασικό περιεχόμενο στόχων που φυσικά παραμένει ανοικτό σε προτάσεις και τροποποιήσεις.
• Να μην περάσει το νέο νομοσχέδιο, κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Δημόσια, κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια και δωρεάν υγεία.
• Κατώτερη κύρια σύνταξη 600 ευρώ, δηλαδή στο 80% της ΕΓΣΣΕ των 751 ευρώ. Καμιά νέα περικοπή στις συντάξεις. Αύξηση στο επίπεδο των σύγχρονων αναγκών. Επαναφορά 13ης και 14ης κύριας και επικουρικής σύνταξης.
• Σύνταξη στα 60 για όλους και στα 55 για βαρέα και για τις γυναίκες, μείωση του συνολικού, εβδομαδιαίου και ημερήσιου χρόνου εργασίας, κατάργηση της ελαστικής, επισφαλούς ανεργίας και κάθε διάκρισης σε βάρος της νεολαίας και των γυναικών, σταθερή και ασφαλής εργασία.
• Καμία εξαίρεση από τη λίστα των Βαρέων και Ανθυγιεινών Επαγγελμάτων και ένταξη σε αυτές των νέων αναγκών.
• Να καταργηθούν οι αυξήσεις των εισφορών των εργαζομένων που επιβλήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Σταδιακή κατάργηση της εργατικής ασφαλιστικής εισφοράς. Πλήρης ανάληψη της ευθύνης από το κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο. Αύξηση των εργοδοτικών εισφορών.
• Άμεση κατάργηση της εισφοράς των εργαζομένων στον κλάδο Υγείας.
• Καμία περικοπή στα φάρμακα και τις δαπάνες. Δωρεάν φάρμακα. Να καταργηθούν οι λίστες.
• Κατάργηση όλων των μνημονίων.
• Να ηττηθεί η κυβέρνηση και το μνημονιακό μπλοκ.
• Η δημόσια κοινωνική ασφάλιση, πρόνοια και υγεία πάνω και ενάντια στο χρέος, το ευρώ, την ΕΕ και το ΔΝΤ.
ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΡΛΑΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΣΙΤΚΑΝΟΣ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΑΡΔΙΚΛΗΣ
