Πηγή: Πριν
Τα χρόνια περνάνε, αλλά οι μνήμες πρέπει να διατηρούνται. Ιδιαίτερα αυτές που αναφέρονται στον αντιδικτατορικό μας αγώνα 1967-1974 ενάντια στην αμερικανόδουλη χούντα των συνταγματαρχών. Είμαστε υποχρεωμένοι να ξαναφέρνουμε στη δημοσιότητα ηρωικές αντιστασιακές πράξεις οι οποίες είχαν διαδραματιστεί στο εξωτερικό, αλλά δεν είχαν γίνει πολύ γνωστές τότε σ’ εμάς στην Ελλάδα, λόγω της λογοκρισίας που είχε επιβάλει το δικτατορικό καθεστώς.
Αυτές τις μέρες συμπληρώθηκαν πενήντα χρόνια από δύο ηρωικές πράξεις κατά της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Ήταν 2 Σεπτεμβρίου 1970 όταν η Ιταλίδα αγωνίστρια Έλενα Αντζελότι και ο Κύπριος αγωνιστής Γιώργος Τσικουρής ήρθαν στην Αθήνα και στάθμευσαν το αυτοκίνητό τους έξω από τη «μόνη γιάφκα των τρομοκρατών», την αμερικάνικη πρεσβεία! Οι δύο αγωνιστές συνδέονταν με το Πατριωτικό Αντιδικτατορικό Μέτωπο (ΠΑΜ) και είχαν ως αποστολή τους να τοποθετήσουν εκρηκτικό μηχανισμό στην πρεσβεία. Δυστυχώς πριν πυροδοτήσουν το μηχανισμό, η βόμβα εξεράγη μέσα στο αυτοκίνητο κι αυτοί έγιναν τα αθάνατα σύμβολα του αντιδικτατορικού αγώνα.
Μια άλλη πράξη ηρωισμού και αυτοθυσίας εναντίον της χούντας ήταν η αυτοπυρπόληση του Έλληνα φοιτητή στη Γένοβα της Ιταλίας Κώστα Γεωργάκη στις 19 Σεπτεμβρίου 1970, λίγες μόνο ημέρες μετά τον ηρωικό χαμό της Έλενας Αντζελότι και του Γιώργου Τσικουρή.
Ο Κώστας Γεωργάκης αποτελεί ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα ηρώων που έδωσαν τη ζωή τους για την Ελευθερία και την Εθνική Ανεξαρτησία της Ελλάδας. Είχε γεννηθεί στην Κέρκυρα το 1948 από δημοκράτες γονείς. Ο πατέρας του ήταν μέλος της Ένωσης Κέντρου και ο Κώστας στην Ιταλία είχε δραστηριοποιηθεί ως μέλος της νεολαίας της Ένωσης Κέντρου, της ΕΔΗΝ. Αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Κέρκυρας το 1966 και την επόμενη χρονιά εγκαταστάθηκε στη Γένοβα. Αρχικά γράφτηκε στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών του Πολυτεχνείου της Γένοβας, αλλά αργότερα άλλαξε κατεύθυνση σπουδών και γράφτηκε στη Γεωλογική Σχολή του Πανεπιστημίου της Γένοβας. Το καλοκαίρι του 1968 επέστρεψε για διακοπές στην Κέρκυρα οπότε οι μηχανισμοί της χούντας του δημιούργησαν τα πρώτα προβλήματα. Βρήκε μπροστά του εμπόδια, για την αναβολή στράτευσης λόγω σπουδών, διότι είχε ήδη γίνει γνωστή, μέσω του χουντικού προξενείου στην Ιταλία, η αντιδικτατορική του δράση. Συγκεκριμένα ο Κώστας Γεωργάκης είχε οργανώσει περισσότερο ενεργά και αποτελεσματικά την αντιδικτατορική αγωνιστική δράση των Ελλήνων φοιτητών, ως υπεύθυνος Τύπου και δημοσίων σχέσεων της ΕΔΗΝ Γένοβας. Την εποχή εκείνη η ΕΔΗΝ είχε αναπτύξει σχέσεις πολιτικής αλληλεγγύης με το Ιταλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, αλλά και με το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο ήταν η μεγάλη ανερχόμενη δύναμη, που το 1974 έφτασε στο απόγειο της εκλογικής του δύναμης, με ποσοστό 35% υπό την ηγεσία του Ενρίκο Μπερλινγκουέρ.
Τον Ιούνιο 1970 έδωσε συνέντευξη σε ιταλικό περιοδικό με θέμα την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, καθώς και για τις συνθήκες διαβίωσης των Ελλήνων φοιτητών στην Ιταλία. Αναφέρθηκε ειδικότερα στη δράση της Ιταλικής φασιστικής οργάνωσης «Λέγκα» (που ήταν η οργάνωση του σημερινού αρχηγού της Σαλβίνι) η οποία δρούσε με τη βοήθεια και την κάλυψη του τμήματος πολιτικών υποθέσεων του Ελληνικού Προξενείου στη Γένοβα. Το γεγονός αυτό έγινε αμέσως γνωστό στους χουντικούς υπαλλήλους-πράκτορες του Προξενείου οι οποίοι στράφηκαν κατά του εκδότη του περιοδικού. Ο τελευταίος επικοινώνησε με τον Κώστα Γεωργάκη, ο οποίος του δήλωσε ότι «Τώρα πια μπορείτε να δημοσιεύσετε τη συνέντευξη με όνομα και επώνυμο. Δεν έχει πια σημασία. Ξέρω τι πρέπει να κάνω». Τότε πήρε τη μεγάλη απόφαση να προχωρήσει στην ηρωική πράξη του: Να δώσει τη ζωή του για την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Το βράδυ της Παρασκευής 18 Σεπτεμβρίου 1970 έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα του όπου δήλωνε απερίφραστα και με αγωνιστική αυτοπεποίθηση: «Οι αξίες της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας είναι ανώτερες από τη ζωή του καθενός». Αλλά και στην επιστολή του προς το συναγωνιστή του Μιχάλη Γιαννακάκη, γράφει για τις πιέσεις που υφίσταται η οικογένειά του στην Ελλάδα από τους μηχανισμούς της χούντας. Τέλος αναφέρεται σ’ αυτό που σκοπεύει να κάνει και εξηγεί ότι «είναι μια προσπάθεια αφύπνισης των λαών της Ευρώπης καθώς και ότι έφτασε η ώρα που κάποιος πρέπει να δείξει το δρόμο για το «μεγάλο ναι» της Αντίστασης απέναντι στους φασίστες». Τα ξημερώματα της 19ης Σεπτεμβρίου 1970 ο Κώστας Γεωργάκης, ξαπλωμένος στη μέση της πλατείας Ματτεότι, με ανοιχτά τα χέρια και φωνάζοντας «Ζήτω η ελεύθερη Ελλάδα» και «Το κάνω για την Ελλάδα μου», περιλούστηκε με πετρέλαιο και αυτοπυρπολήθηκε. Άφησε την τελευταία του πνοή το μεσημέρι της ίδιας ημέρας στο νοσοκομείο Σαν Μαρτίνο της Γένοβας.
Η είδηση του θανάτου του Κώστα Γεωργάκη προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση στη χούντα, η οποία κινητοποίησε τους μηχανισμούς της ΚΥΠ στην Ιταλία για να αποσιωπηθεί το τεράστιο αυτό γεγονός. Η κηδεία του έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου 1970 στο νεκροταφείο Σταλιένο της Γένοβας. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν εκατοντάδες άτομα. Το φέρετρο ήταν σκεπασμένο με την ελληνική σημαία, καθώς και με τη σημαία του συνδικάτου των ναυτεργατών της Γένοβας. Έξω από τη φοιτητική εστία της Γένοβας υπήρχαν κόκκινες σημαίες και οι φοιτητές τραγουδούσαν τη Διεθνή.
Και δύο ιστορικές «λεπτομέρειες»: Πρώτον, στη μεγαλειώδη πανευρωπαϊκή διαδήλωση στις 20 Ιουλίου 2001 στη Γένοβα κατά του G-8, δολοφονήθηκε από σφαίρα αστυνομικών ο Ιταλός φοιτητής της Φιλοσοφικής Κάρλο Τζουλιάνι, ο οποίος ήταν ανιψιός της αγωνίστριας Έλενας Αντζελότι! Δεύτερον, σ’ εκείνη τη διαδήλωση συμμετείχε και η ελληνική «Αντικαπιταλιστική-Αντιιμπεριαλιστική Επιτροπή κατά του G-8» με 125 μέλη της. Μεταξύ αυτών και μέλη των ΟΙΚΟΛΟΓΩΝ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΝ που έδωσαν το μαχητικό τους παρών και αγωνίστηκαν για την κοινή συμπόρευση των αντικαπιταλιστικών δυνάμεων της Εργασίας και της Οικολογίας. Η δική μας Επιτροπή ήταν η μόνη από τις πέντε ελληνικές αποστολές η οποία θυμήθηκε την ηρωική θυσία του Κώστα Γεωργάκη και τέλεσε πολιτικό μνημόσυνο στο νεκροταφείο Σταλιένο, όπου υπήρχε επιτύμβια στήλη προς τιμή του. Κατέθεσε επίσης δάφνινο στεφάνι με τη φωτογραφία του.
Δημήτρης Χατζηπαναγιώτου
