“… Μέσα στο μυαλό μου, κυριάρχησε ένας στίχος από το ινδικό έπος του “Bhagavad-Gita” στην οποία ο Krishna προσπαθεί να πείσει τον πρίγκιπα ότι πρέπει να κάνει το καθήκον του: “Είμαι ο θάνατος: ο καταστροφέας των κόσμων” σημειώνει στο ημερολόγιο του ο Οπενχάιμερ, ο νομπελίστας πυρηνικός φυσικός και επικεφαλής τότε του προγράμματος ανάπτυξης των πυρηνικών όπλων των ΗΠΑ.
Στις 6 Αυγούστου του 1945, δυο μόλις ημέρες πριν και στις 9 Αυγούστου, μια ημέρα μετά την κήρυξη από τη Σοβιετική Ένωση του πολέμου σε βάρος της Ιαπωνίας, οι ΗΠΑ χτύπησαν διπλά. Στις 6 Αυγούστου στις 8.15 και δεκαεφτά δευτερόλεπτα ξεκινά στη Χιροσίμα τη ρίψη εφτά χιλιάδων τόνων πυρηνικών ανά τετραγωνικό.
Σε κλάσματα του δευτερολέπτου περισσότερο από τριάντα χιλιάδες άτομα εξανεμίστηκαν όχι μόνο ως ανθρώπινα όντα αλλά ως υποστάσεις με μάζα. Αυτό που έμεινε πάνω στα ανθεκτικά υλικά, όπως ο γρανίτης, είναι οι σκιές ανθρώπων, ζώων και φυτών.
Οι νεκροί των δυο εκρήξεων υπολογίζονται στους 300.000!
Σύμφωνα με τα στοιχεία που ανακοίνωσαν το 1950 τα δημοτικά συμβούλια των δυο πόλεων, 179.558 άτομα σκοτώθηκαν ή εξαφανίστηκαν την μοιραία εκείνη ημέρα. Χιλιάδες άλλοι πέθαναν αργότερα με τον αργό και βασανιστικό θάνατο που φέρνει η προσβολή από την ραδιενέργεια.
176.987 έμειναν άστεγοι.
Η μεγαλύτερη, μέχρι σήμερα, πυρηνική καταστροφή στην παγκόσμια ιστορία, συντελείται.
Όταν η θύελλα του πολέμου κόπασε και έγιναν γνωστές οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες του “ατομικού βομβαρδισμού” των δυο πόλεων, το δέος μπροστά στη νέα κατάκτηση του ανθρώπου το διαδέχτηκε η αγανάκτηση και εναντίωση.
«Ήταν πεποίθησή μου, αναφέρει στο βιβλίο του «The White House years: Mandate for change» ο κατοπινός συντηρητικός πρόεδρος των ΗΠΑ στρατηγός Αϊζενχάουερ, πως η Ιαπωνία εκείνη τη στιγμή αναζητούσε τρόπο να παραδοθεί με το λιγότερο εξευτελιστικό τρόπο.
Η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί και η ρίψη της βόμβας ήταν εντελώς μη απαραίτητη.
Η χώρα μας θα έπρεπε να αποφύγει να σοκάρει την παγκόσμια κοινή γνώμη με τη χρήση ενός όπλου, το οποίο δεν ήταν πια υποχρεωτικό ως μέσον για να σώσουν ζωές Αμερικανών.»
«Οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία χρησιμοποίησαν ατομικά όπλα εναντίον ενός εχθρού που είχε ουσιαστικά ηττηθεί» συμπληρώνει στο Bulletin of the atomic Scientists το 1946 ο ίδιος ο Oπενχάιμερ.
«Πιστεύω ακράδαντα ότι η χρήση της ατομικής βόμβας έσωσε μερικά εκατομμύρια ζωές Αμερικανών και Ιαπώνων μαζί» αντιπαραθέτει στο «Atlantic Monthly» το 1946 ο επίσης νομπελίστας φυσικός Κόμπτον, πρόεδρος τότε του ΜΙΤ.
Ο ψυχρός πόλεμος είχε ήδη αρχίσει.
Ο Τρούμαν υποστήριζε ότι «η επιχείρηση «Ντίμπλς» και η ρήψη των πυρηνικών βομβών ήταν αναγκαία επειδή μια εισβολή στην Ιαπωνία θα κόστιζε χιλιάδες ζωές Αμερικανών.
Το επιχείρημα επανέρχεται διαρκώς. Αρκεί να ψάξει κανείς για άρθρα με τίτλο «Γιατί ήταν πολιτικά ορθή η απόφαση να πέσει η ατομική βόμβα στην Ιαπωνία» και θα καταλάβει.
Ο Χίτλερ όμως τον Αύγουστο του 1945 είχε ήδη αυτοκτονήσει.
Οι ναζί είχαν υπογράψει συνθηκολόγηση με την υπογραφή του στρατάρχη Βίλχελμ Κάιτελ.
Η Ιαπωνία έμενε μόνη και με κατεστραμμένο τον ιαπωνικό στόλο, με 64 πόλεις κατεστραμμένες από συμβατικούς βομβαρδισμούς (μόνο στο μαζικό βομβαρδισμό του Τόκιο στις 9 και 10 Μάρτη 1945 έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 120.000 άνθρωποι), τους πολίτες της χώρας να υποφέρουν από την πείνα και την παραγωγή να βρίσκεται κυριολεκτικά στο μηδέν.
Η Ιαπωνία είχε ήδη χάσει.
Ανήμπορη να διατηρήσει τον πόλεμο προσπαθούσε να επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία με τους Συμμάχους.
Επιπλέον στη Διάσκεψη της Κριμαίας το 1945 ο Στάλιν επαναβεβαίωνε τους συμμάχους ότι η Σοβιετική Ένωση θα μπει στον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας, δέσμευση που είχε αναλάβει ήδη από τη Διάσκεψη της Τεχεράνης το 1943. Ο δε Ιάπωνας πρεσβευτής στην Ελβετία με εντολή της κυβέρνησης του είναι κάνει γνωστές στις ΗΠΑ και μέσω Μόσχας κινήσεις για συνθηκολόγηση.
Οι επιστήμονες γνώριζαν
Η ευθύνη της απόφασης για τη ρίψη της πυρηνικής βόμβας και την ανάπτυξη της υδρογονοβόμβας ανήκει κυρίως στην κυβέρνηση και στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ.
Ένα όχι αμελητέο μερίδιο όμως ανήκει σε πυρηνικούς επιστήμονες υψηλού επιστημονικού κύρους. Αν αυτοί οι επιστήμονες δεν συνηγορούσαν υπέρ της στρατιωτικής χρήσης της πυρηνικής βόμβας, αν είχαν ενεργοποιηθεί και ανακοινώσει την αντίθεσή τους, τότε το στρατιωτικό και βιομηχανικό σύμπλεγμα και οι κυβερνώντες θα συναντούσαν εξαιρετικά εμπόδια στην προώθηση των εγκλημάτων τους.
Φυσικά μια τέτοια στάση συνεπαγόταν συλλογικό αγώνα, συγκρούσεις και θυσίες.
Όμως η μεγάλη πλειοψηφία του επιστημονικού κόσμου με «εκπρόσωπο» τον Οπενχάιμερ, συμφωνούσε για τη ρήψη της βόμβας σε πραγματικό στόχο. Ένα μειοψηφικό ρεύμα διαφωνούσε προκρίνοντας ένα εναλλακτικό σενάριο: Την επίδειξη της βόμβας σε ερημικό τόπο στους εκπροσώπους των Ενωμένων Εθνών και την έμπρακτη προειδοποίηση για το τι θα ανέμενε όσους δεν παραδίνοταν χωρίς όρους.
Κοινό τους στοιχείο η δημιουργία μετά τον πόλεμο ενός «κόσμου ανοιχτού στη γνώση των επιστημονικών ανακαλύψεων και στη χρήση της ατομικής ενέργειας». Προς αυτό και γι αυτόν το σκοπό επεδίωκαν την άμεση και πλήρη ενημέρωση των συμμάχων, στην ουσία δηλαδή της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Θέση που ήταν σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική των κυρίαρχων κύκλων των ΗΠΑ, και κυρίως το ρόλο και χρήση της επιστήμης από τα μονοπώλια.
Τέλος ένα τρίτο ρεύμα, μειοψηφικό στην αρχή και πλειοψηφικό στην πορεία, με πιο γνωστό τον φον Νόιμαν, ανεκδήλωτο δημόσια πριν τη ρήψη, που αντλούσε τη δύναμη του από το στρατιωτικό – βιομηχανικό σύμπλεγμα, θεωρούσε εξ αρχής αναγκαία την αποκλειστική κτήση και αποτελεσματική χρήση των ατομικών όπλων όχι μόνο και όχι κυρίως για την ήττα των δυνάμεων του άξονα αλλά για το ζήτημα της ηγεμονίας στον μεταπολεμικό κόσμο.
«Η χρήση της ατομικής βόμβας θα κάνει την Ρωσία πιο χειραγωγήσιμη» ήταν η πολιτική άποψη με βάση εκτόξευσης την αμερικάνική κυβέρνηση και προεξάρχοντα τον Τζέιμς Φ. Μπερνς, τότε υπουργό εξωτερικών των ΗΠΑ
Σίγουρο επίσης είναι πως όλοι ανεξαίρετα οι περίφημοι φυσικοί, ο Μπορ, ο Οπενχάιμερ και ο Κόμπτον, ο φον Νόιμαν και ο Λόρεντζ, ο Χάιζενμπεργκ και ο Φέρμι γνώριζαν. Πολύ περισσότερο αφού ο Ενρίκο Φέρμι ήδη από το 38 είχε τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ της Φυσικής για την συνεισφορά του “στον προσδιορισμό των νέων ραδιενεργών στοιχείων που παράγονται από τον βομβαρδισμό ουδετερονίων (νετρόνια) και την ανακάλυψη των πυρηνικών αντιδράσεων που συμβαίνουν με βραδέα ουδετερόνια”.
Σε συνδυασμό μάλιστα με την ήδη γνωστή από την πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα «αρχή ισοδυναμίας μάζας κι ενέργειας» του Αϊνστάιν γνώριζαν τα ασύλληπτα ποσά θερμικής, ωστικής και ραδιενεργούς ενέργειας που απελευθερώνει μια ατομική έκρηξη. Αυτό που δεν γνώριζαν καλά ήταν όχι το αν αλλά το κατά πόσον το αποτέλεσμα της ραδιενέργειας μπορούσε να επηρεάσει επόμενες γενιές. Δηλαδή ποιες είναι οι δόσεις που προκαλούν βιολογικές μεταλλάξεις, τερατογενέσεις και τα διάφορα είδη θανατηφόρων και μη καρκίνων.
Γνώριζαν λοιπόν πολύ καλά το καταστρεπτικό μέγεθος μιας πυρηνικής έκρηξης.
Άρα η άγνοια δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες επέλεξαν τη ρίψη των πυρηνικών βομβών, διαπράττοντας ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα πολέμου στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Στο σημερινό κόσμο οι ΗΠΑ, ο ηγεμόνας ακόμα των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στη διαπάλη για διατήρηση της παγκόσμιας κυριαρχίας δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα.
Το γεγονός πως κανείς αμερικανός πρόεδρος δεν ζήτησε ποτέ ούτε μια συγγνώμη δεν έχει μόνο συμβολική σημασία.
Επιπλέον τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν τις επισκέφθηκε ποτέ κανείς πρόεδρος (ο Νίξον τις επισκέφθηκε πριν και ο Κάρτερ μετά την προεδρία).
Ο Ομπάμα πήγε τον περασμένο Μάιο δίχως όμως μια συγγνώμη.
Οι ΗΠΑ με κύριο σύμμαχο το Ισραήλ αποτελούν εξαιρετική απειλή για την ανθρωπότητα. Με πρόσχημα τα όπλα μαζικής καταστροφής, στέφονται εναντίον όλων όσων αμφισβητούν, η εκτιμούν πως μπορεί να αμφισβητήσουν την παντοκρατορία τους.
