24.4 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Για όσους ξέχασαν το «λιμάνι της καρδιάς μας» και για όσους ακόμη ονειρεύονται, της Ολυμπίας Γ.

Έχουν περάσει ελάχιστα λεπτά από την στιγμή εκείνη που υπάλληλος της Cosco με ενημέρωσε ότι από αύριο, 6 Μαρτίου, απαγορεύεται να περπατήσω στο λιμάνι του Πειραιά, εκτός εάν εργάζομαι στο χώρο ή πρόκειται να ταξιδεύσω δείχνοντας το εισιτήριό μου.

 

Και τότε ξύπνησα… Έσβησαν τα όνειρά μου… Όνειρα και ταξίδια πενηνταπέντε και πλέον χρόνων… Έτσι ένοιωσα. Έτσι νοιώθω τούτη ακριβώς την στιγμή.

 

Ήμουν θυμάμαι τεσσάρων – πέντε χρόνων όταν από το λιμανάκι του Αϊ Γιώργη στο Κερατσίνι, καθώς έπαιζα με την άμμο και τα βότσαλα, έβλεπα τις βάρκες να φεύγουν και να έρχονται και εγώ με βαρκάρη τον πατέρα μου να ταξιδεύω, να ταξιδεύω, να ταξιδεύω…

 

Αργότερα, έφηβη πια, έβλεπα τα μεγάλα καράβια στο λιμάνι του Πειραιά και εγώ συνέχιζα το ταξίδι των ονείρων μου. Τότε όμως πήγαινα όχι στο άγνωστο αλλά πότε στην Σύρα, πότε στην Πάρο πότε στην Νάξο, στην Γύαρο στην Μακρόνησο… Τότε όμως δεν ήμουν μόνη. Ήμουν με όλους εκείνους τους ανθρώπους που ζούσαν και δούλευαν στο λιμάνι μας. Τους έβλεπα κάθε μέρα αφού περνούσα πολύ κοντά τους καθώς περπατούσα για τον Ηλεκτρικό του Πειραιά. Και ήταν όλα τόσο όμορφα, τόσο ζεστά, τόσο ανθρώπινα, χωρίς ψηλούς τοίχους, χωρίς κάγκελα, χωρίς …σεκιουριτάδες.

 

Τα χρόνια περνούσαν, το λιμάνι μεγάλωνε. Και παρόλο που μεγάλωνε, χωρούσε στην καρδιά μας. Οι άνθρωποι γύρω και μέσα σ’ αυτό συνέχιζαν να το νοιώθουν δικό τους. Τα ζευγάρια πιασμένα χέρι – χέρι περπατούσαν στις άκρες του μόλου, παππούδες, συνταξιούχοι ναυτικοί έλεγαν ιστορίες που έζησαν στα εγγόνια τους, μητέρες έδειχναν στα παιδιά τους το σημείο από το οποίο αποχαιρετούσαν τους πατεράδες τους. Αλλά ήταν και το σημείο που τους υποδέχονταν όταν επέστρεφαν από τα μακρινά και μακρόχρονα ταξίδια τους.

 

Πως λοιπόν να μην είναι το λιμάνι μας, «το λιμάνι της καρδιάς μας»;

 

Αφού η καρδιά μας είναι ζυμωμένη με τις χαρές και τις λύπες του!

Αφού αυτό το λιμάνι υποδέχτηκε εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, τους πατεράδες μας, τις μάνες μας, τους παππούδες μας, τις γιαγιάδες μας.

Αφού εκατοντάδες ζευγάρια μάτια έκλαψαν όταν τα καράβια έφευγαν, ασφυκτικά γεμάτα ακόμα και τ’ αμπάρια τους, με παλληκάρια, πολλές φορές αμούστακα, για την ξενιτειά, άλλος για Αυστραλία άλλος για Αμερική.

 

Αλλά και πιο κοντά στις μέρες μας, στις μέρες της κρίσης, το 2013, το 2014, το 2015, το 2016, έβλεπα τα καλοκαιρινά βράδια οικογένειες να μαζεύονται σε παρέες δίπλα στην πέτρινη αποθήκη, να συζητούν, να πίνουν το κρασάκι τους, τα παιδιά να παίζουν δίπλα τους, ν’ ανακατεύονται με τους πρόσφυγες από την Συρία και τα παιδιά τους, τα παιδιά του πολέμου…

 

Και ύστερα, ενώ η κρίση μαστίζει τις ζωές μας, κάποιοι θυμήθηκαν την ανάπτυξη…. Ανάπτυξη από ποιους και για ποιους; Ούτε μας σκέφτηκαν, ούτε μας ρώτησαν και ας ήμασταν όλοι εμείς αυτοί που χτίσαμε το λιμάνι. Ήθελαν να πάρουν την περιουσία μας χωρίς να ρωτήσουν τους ιδιοκτήτες! Και τα κατάφεραν.

 

Έως τότε όμως ήμασταν όλοι μαζί. Και όλοι μαζί δηλώναμε: Κάτω τα χέρια από το λιμάνι μας! Κάτω τα χέρια από το λιμάνι της καρδιάς μας! Λιμάνι ανοιχτό στην πόλη μας!

Ήμασταν όλοι μαζί. Ήταν εκεί ο Νίκος, η Ελένη η Αναστασία, ο Θοδωρής, η Εύη, ο Χρήστος, η Μαρία, ο Γιώργος, ο Κώστας, η Αφροδίτη και άλλοι πολλοί, πάρα πολλοί. Και ήμασταν όλοι μαζί. Θέλαμε όλοι το ίδιο και το θέλαμε αληθινά πολύ!

 

Από τότε που αποφασίστηκε η παράδοση του «λιμανιού της καρδιάς μας» έβλεπα αλλαγές μικρές, ας πούμε. ακόμα. Διάβαζα κάποιες ειδήσεις. Ανησυχούσα μέχρι τώρα και παρατηρούσα. Ήρθε όμως το Master Plan των Κινέζων και μέχρι να το μελετήσουμε , να δούμε δηλαδή αν ο τάφος μας θα είναι ολόκληρος μαρμάρινος ή θα έχει και λίγο χαλικάκι , έτσι για να παίρνουμε και μια ανάσα που και που, ήρθε το κερασάκι στην τούρτα. Κυρία μου σας ενημερώνουμε ότι από αύριο δεν θα μπορείτε να μπαίνετε στο λιμάνι, κλπ. κλπ.

 

Ε, λοιπόν εγώ όλους εσάς σας ευχαριστώ! Σας ευχαριστώ γιατί καταφέρατε να με αφυπνίσετε! Γιατί ξυπνήσατε τα παιδικά, εφηβικά, νεανικά μου όνειρα! Γιατί, τώρα το αποφάσισα: Με τραβάτε στον γκρεμό σας και δεν σας θέλω. Εσάς θα σας αφήσω πίσω μου!

 

Γιατί μπορεί να μεγάλωσα αλλά δεν γέρασα!

Γιατί μπορώ ακόμα να σκέφτομαι την ζωή που παρέδωσα στα παιδιά μου και να θέλω μαζί τους να ζήσω και να παραδώσω μια καλύτερη στα εγγόνια μου!

 

Αληθινά από καρδιάς,

Ολυμπία Γ.

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ