Πηγή: Agriniostories
Έκδοση για μπλόκα, τρακτέρ και όσους ζουν με χώμα κάτω από τα νύχια
Ξυπνάμε κάθε μέρα πριν απ’ τον ήλιο, ακόμα κι όταν ο ήλιος δεν έχει κέφι. Είμαστε οι φύλακες των χωραφιών, των σπόρων και της κοινής λογικής, που έχει πια εξοριστεί από τους υπουργικούς διαδρόμους. Είμαστε ο κάμπος που ανασαίνει, ιδρώνει και πεισμώνει, κι αυτή τη φορά γίναμε ο κάμπος που φράζει τους δρόμους, γιατί αλλιώς δεν ακούγεται.
Ζητάμε τα προφανή: τίμιο κόστος παραγωγής, αξιοπρεπείς τιμές, καύσιμα που να μη στοιχίζουν όσο μια μετάθεση στον Άρη, πολιτικές που να μη θυμίζουν τηλεοπτικό πάνελ φαντασίας, και σεβασμό στον κόπο μας. Δεν θέλουμε φυλλάδια υποσχέσεων που μαραίνονται πιο γρήγορα κι από τις ντομάτες του Αυγούστου.
Δεν θα δεχτούμε να αξιολογήσουν τον κόπο μας άνθρωποι που νομίζουν ότι η «βόσκηση» είναι startup στο Κολωνάκι. Ούτε άλλους διαλόγους θα δεχτούμε, όπου οι αριθμοί βγαίνουν σωστοί μόνο επειδή τους διώχνουν από την πραγματικότητα, ούτε άλλη τιμολόγηση που κάνει την παραγωγή να μοιάζει με χόμπι σε παράλληλο σύμπαν.
Αγωνιζόμαστε με τρακτέρ, με επιμονή και με χιούμορ! Και τα τρία δεν μπορούν ακόμη να μας τα φορολογήσουν. Αγωνιζόμαστε επίσης με πανό που γράφουν αλήθειες και υπερβολές, γιατί οι καθαρές αλήθειες δεν φτάνουν πάντα στα κλειστά τους αυτιά. Κλείνουμε τους δρόμους για να ανοίξουμε τις συζητήσεις. Κρατάμε την ψυχραιμία μας, όχι γιατί είμαστε άγιοι, αλλά γιατί ο κάμπος μάς έμαθε πως όποιος βιάζεται… χορταριάζει.
Υποσχόμαστε ότι δεν θα αφήσουμε τη γη να γίνει πεδίο λογιστικών πειραμάτων. Κι αν χρειαστεί, θα φυτέψουμε κόκκινες γραμμές σε κάθε χωράφι της επικράτειας κι όπως ο σπόρος ζητά φροντίδα, θα απαιτούμε και για τον αγρότη τη φροντίδα που του χρωστάει η πολιτεία. Σύμμαχοί μας είναι όλοι όσοι τρώνε… Δηλαδή όλοι. Είναι όλοι όσοι γνωρίζουν πως χωρίς εμάς ο κόσμος θα είχε για πρωινό αέρα κοπανιστό κι όλοι όσοι θυμούνται ότι η τροφή δεν παράγεται σε power point, αλλά σε λάσπη, ιδρώτα και στοιχήματα με τον ουρανό.
Οραματιζόμαστε έναν κάμπο ζωντανό, δίκαιο, βιώσιμο και μια χώρα που δεν θεωρεί τους αγρότες της «κόστος», αλλά θεμέλιο. Θέλουμε παιδιά που να ονειρεύονται χωράφια, αντί να τα εγκαταλείπουν, και πολιτικές που να μη χρειάζονται μεταφραστή από τη διάλεκτο της πραγματικότητας. Δηλώνουμε ότι στεκόμαστε εδώ, στον δρόμο και στο μπλόκο, όχι για να ταλαιπωρήσουμε κανέναν αλλά για να φύγει επιτέλους η ταλαιπωρία από τον κάμπο. Δεν θα υποχωρήσουμε επειδή «δεν είναι η κατάλληλη στιγμή», γιατί κατάλληλη στιγμή για τον αγρότη δεν υπήρξε ποτέ. Ο κάμπος αγωνίζεται, γελάει, ειρωνεύεται, αντέχει. Κι αν χρειαστεί, θα γίνει φωνή, τραγούδι, σύνθημα, ακόμη και μανιφέστο χαραγμένο πάνω σε κουκούτσι ελιάς, για να θυμίζει ότι η γη, όση πίεση κι αν δεχθεί, πάντα ο σπόρος τη; θα την σπρώχνει προς τα πάνω. Μαζί της, σπρώχνουμε κι εμείς.
Και μην ξεχνάτε ότι: χωρίς αγρότες, η χώρα θα τρώει αέρα… Και ο αέρας έγινε ακριβός.
