Οι εικόνες των γεμάτων αυτοκινητόδρομων της χώρας σήμερα, με χιλιάδες Αθηναίους να εγκαταλείπουν την πόλη τρέχοντας στα χωριά τους για να σωθούν από την πανδημία του κορωνοϊού, μάλλον δεν έπρεπε να μας προκαλεί έκπληξη αλλά θλίψη και εκνευρισμό. Πέραν του ότι πιθανόν ανάμεσά τους να βρίσκονται και πολλοί που πριν λίγες μέρες φώναζαν για τους πρόσφυγες που «δεν μένουν πίσω να πολεμήσουν», ενδιαφέρον έχει να δούμε τις υγειονομικές προεκτάσεις μιας τέτοιας επιλογής.
Η ελληνική επαρχία με τον μεγάλο ηλικιακά πληθυσμό και τις ακόμα χειρότερες σε σχέση με τα αστικά κέντρα νοσοκομειακές υποδομές, αποτελεί το πιο ακατάλληλο έδαφος εμφάνισης κρουσμάτων. Η μετακίνηση μεγάλου πληθυσμού σε άλλες περιοχές, είναι ικανή να διασπείρει τον ιό, δημιουργώντας ακόμα πιο ανεξέλεγκτες καταστάσεις. Η γειτονική Ιταλία με την κάθοδο χιλιάδων από το ιταλικό Βορρά στον φτωχό Νότο, συνέβαλε στη διασπορά του ιού σε ολόκληρη τη χώρα.
Η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή επένδυσε στο αφήγημα της ατομικής ευθύνης, για να κρύψει τα υπαρκτά ελλείμματα σοβαρής και αποτελεσματικής αντιμετώπισης της πανδημίας. Για να δώσει συγχωροχάρτι σε όλες τις μνημονιακές πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και της διάλυσης της κοινωνικής πρόνοιας και της δημόσιας υγείας. Βέβαια όποιος σπέρνει ατομική ευθύνη, θερίζει ατομικούς δρόμους, που είναι ο χειρότερος σύμμαχος αντιμετώπισης υγειονομικών (και όχι μόνο) κρίσεων τέτοιου μεγέθους. Όσοι συνωστίζονται στα διόδια για να φύγουν μακριά, πρώτα έσπευσαν να αδειάσουν τα ράφια σούπερ μάρκετ και φαρμακείων, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους, θα κάνουν άραγε μετά από λίγους μήνες το ίδιο και με τα εμβόλια που πρόκειται να ανακαλυφθούν;
Σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές, είναι αναγκαία η συλλογική ευθύνη και η λαϊκή αλληλεγγύη: Να μείνουμε σπίτι, αλλά να παραμείνουμε άνθρωποι. Όπως εύστοχα μας ανέφεραν οι οργανωμένοι οπαδοί του Ατρομήτου, …«μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».
