Σε όλες τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κλπ.) οι ρυθμοί ανάπτυξης κινούνται από 0,5 έως 1,5%.
….
Οι τελευταίες προβλέψεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), σύμφωνα με το Reuters, για την ανάπτυξη των ΗΠΑ το 2014 αναθεωρούνται προς τα κάτω σε σχέση με ένα μήνα πριν. To ΔΝΤ διαβλέπει πως ο ρυθμός ανάπτυξης στις ΗΠΑ το 2014 θα διαμορφωθεί στο 1,7% έναντι του 2% που προέβλεπε τον Ιούνη.
Το πρώτο τρίμηνο του 2014, η ανάπτυξη των ΗΠΑ συρρικνώθηκε με ρυθμό 2,9%, παρουσιάζοντας τη μεγαλύτερη πτώση για την τελευταία πενταετία. Αιτία της μείωσης, σε πρώτο επίπεδο, είναι η πτώση λόγω της δραστηριότητας στην αγορά κατοικίας, η επιβράδυνση στη συγκέντρωση αποθεμάτων και η μείωση των εισαγωγών.
Στις προβλέψεις προστίθενται η επισήμανση πιθανών κινδύνων για την αμερικανική οικονομία που προκύπτουν από την επιβράδυνση της ανάπτυξης στις αναδυόμενες οικονομίες (Κίνα, Βραζιλία κ.α.), την εκτίναξη της τιμής του πετρελαίου, την κλιμάκωση της κρίσης στην Ουκρανία ή στο Ιράκ, αλλά και μια απρόβλεπτη αύξηση του κόστους δανεισμού από την ομοσπονδιακή τράπεζα των ΗΠΑ (Fed).
Σχετικά με την Ευρωζώνη, μελέτη της Eurostat στα τέλη του Ιούνη εκτιμούσε ότι το Α’ τρίμηνο του 2014 η ανάκαμψη στο πλαίσιό της φτάνει στο 0,9%.
Σε όλες τις ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες της Ευρωζώνης (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κλπ.) οι ρυθμοί ανάπτυξης κινούνται από 0,5 έως 1,5%. Για τη Γερμανία και για το Β’ τρίμηνο του 2014 αναμενόταν στασιμότητα και όχι ανάπτυξη, σύμφωνα με συμπέρασμα της μηνιαίας έκθεσης της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας (Bundesbank).
Τα στοιχεία που προαναφέρθηκαν αποκαλύπτουν ξανά πως η ανάκαμψη από την ιστορικών διαστάσεων διεθνή και με παγκόσμιες επιδράσεις καπιταλιστική κρίση, θα είναι σταθερά πλέον αναιμική, σαθρή και αντιδραστική. (Πιο αναιμική από εκείνη της περιόδου 1980 – 2008 που ήταν η μισή της χρυσής περιόδου 1950 – 1970, με υψηλή ανεργία και άγρια φτώχεια.)
Τα χαρακτηριστικά αυτά στην καπιταλιστική ανάκαμψη σημειώνονται ανεξάρτητα από το μείγμα πολιτικής διαχείρισης που εφαρμόζεται. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά στην ανάκαμψη εμφανίζουν και χώρες της ΕΕ που εφάρμοσαν αυστηρή περιοριστική πολιτική – δηλαδή βαθιά αντιλαϊκή – και οι ΗΠΑ που εφάρμοσαν πιο επεκτακτική αντιλαϊκή διαχείριση. Αυτό το γεγονός αποδεικνύει από τη μια ότι δεν υπάρχει συνταγή διαχείρισης του καπιταλισμού που να μπορεί να ξεπερνά τις αντιφάσεις και τα όρια της σύγχρονης καπιταλιστικής παραγωγής.
Ταυτόχρονα εμφανίζει το διπλό πρόβλημα της Αριστεράς: Απαιτεί τη χάραξη μιας εργατικής πολιτικής συγκέντρωσης δυνάμεων για αποφασιστικούς εργατικούς αγώνες ώστε οι σύγχρονοι κολασμένοι να κατακτούν στο σκληρό σήμερα ό,τι τους ανήκει – σε αυτήν ακριβώς την εποχή του διάχυτου φόβου, της επανεμφανιζόμενης ελπίδας, του αμύθητου πλούτου και της καταθλιπτικής φτώχειας.
Απαιτεί επίσης μια πολιτική σύνδεσης των αγώνων αυτών με το στρατηγικό στόχο του «κομμουνισμού του 21ου αιώνα» και οικοδόμησης των μέσων (κόμμα, μέτωπο, κίνημα) επίτευξής του.
Αλλά γι’ αυτό υπάρχουμε πολιτικά.
