Πηγή: Εφημερίδα Documento
Αφιέρωμα 10 χρόνια από την «Πρώτη Φορά Αριστερά» – Η χαμένη Άνοιξη του ΣΥΡΙΖΑ
Δέκα χρόνια πριν, οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου 2015 σήμαναν το άδοξο τέλος μιας μακράς κι ελπιδοφόρας πορείας. Βασικό της γνώρισμα ήταν ο ριζοσπαστισμός, που μπορούσε να συγκριθεί με εκείνον της μεταπολίτευσης. Η πορεία αυτή ξεκίνησε το 2008 με αφορμή την δολοφονία από την Ελληνική Αστυνομία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Τον Δεκέμβριο του 2008 χιλιάδες (κυρίως) νέοι σε όλη την Ελλάδα κατήγγειλαν την κρατική καταστολή και την κρατική βοήθεια στις τράπεζες, με αφορμή τα 28 δισ. ευρώ της κυβέρνησης Καραμανλή. Σημείο κορύφωσης ήταν το αντι-μνημονιακό κίνημα και οι Πλατείες, όταν ένας πρωτότυπος συνδυασμός νεολαίας και εργαζομένων στράφηκε ενάντια στο ΔΝΤ και την ΕΕ, με αφορμή τα «μέτρα διάσωσης». Σχεδόν εβδομαδιαίες πορείες από συνδικάτα και πρωτοβουλίες κινητοποίησαν την κοινωνία που ζητούσε σύγκρουση με τους πιστωτές, στάση πληρωμών και διαγραφή του δημόσιου χρέους ακόμη κι έξοδο από το ευρώ.
Αυτό το πολιτικό τσουνάμι οδήγησε στην εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ με ποσοστό 36,34%, ως αποτέλεσμα κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, της φυγής από το ΠΑΣΟΚ. Καθόλου τυχαία το ρεκόρ ψήφων του ΣΥΡΙΖΑ είχε στην άλλη άκρη του το αρνητικό ρεκόρ του ΠΑΣΟΚ που σε εκείνες τις εκλογές συγκέντρωσε το χαμηλότερο ποσοστό του, 4,68%.
Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καίτοι επικοινωνούσε με τις αντι-μνημονιακές διαθέσεις (κυρίως στην περίοδο 2010-2012 και μικρότερο βαθμό μετά τις εκλογές του 2012) καίτοι εμφανιζόταν ως εκφραστής του πολύμορφου και αντιφατικού αντι-μνημονιακού ρεύματος, στην πράξη δεν είχε επεξεργαστεί καμιά στρατηγική σύγκρουσης με τους δανειστές. Η εντύπωση που δημιουργούσε ήταν πώς ήθελε να κλείσει άρον – άρον την «παιδική ηλικία» του ριζοσπαστισμού που την έφερε στην εξουσία και να μπει στην ενηλικίωση των συμβιβασμών με τους δανειστές. Κι έτσι έγινε, αλλά με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Γιατί, και οι δανειστές ήθελαν να στείλουν το δικό τους μήνυμα: τα θέσφατα του ελληνικού καπιταλισμού, για παράδειγμα η παραμονή στην ευρωζώνη, δεν τίθενται υπό συζήτηση! Δηλώσεις τύπου «καμιά θυσία για το ευρώ» όπως έκανε ο Αλέξης Τσίπρας έστω κι αν ήταν επικοινωνιακού χαρακτήρα, δε γίνονται ανεκτές!
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ήξερε ότι από την επομένη των εκλογών θα βρισκόταν ενώπιον ενός αδυσώπητου διλήμματος: Δραχμή ή μνημόνια! Η σύγκρουση με τους δανειστές, όπως κατηγορηματικά ήθελε η πλειοψηφία του λαού το 2015 κι είναι κάτι που φάνηκε στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, θα οδηγούσε την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να χρησιμοποιήσουν το ύστατο μέσο εκβιασμών που διέθεταν: τις γραμμές πίστωσης των ελληνικών τραπεζών. Οπότε θα έθεταν τον πάρα πολύ απλό εκβιασμό: «Ή εφαρμόζετε απαρέγκλιτα τα προαπαιτούμενα κι ας τα ονομάσετε όπως θέλετε ή φεύγετε από το ευρώ». Όπως κι έκαναν!
Το Τρίτο Μνημόνιο του 2015 ήταν το χειρότερο απ’ όλα, γιατί διαπνεόταν από μια γραμμή εκδίκησης των δανειστών, που επέβαλε την εφαρμογή τόσο σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων. Ως αποτέλεσμα ο ΣΥΡΙΖΑ υλοποίησε και χρεώθηκε τα χειρότερα μνημονιακά μέτρα: αύξηση φορολογίας, ιδιωτικοποιήσεις, ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, νεοφιλελεύθερη αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος, κατάργηση του ΕΚΑΣ κ.α.
Τι άλλο θα μπορούσε να πράξει ο ΣΥΡΙΖΑ; Διαπιστώνοντας έστω κι εκ των υστέρων την ανυποχώρητη γραμμή των δανειστών όφειλε να παραιτηθεί κι ας χρεώνονταν ΝΔ και Ποτάμι το Τρίτο Μνημόνιο. Η Αριστερά δεν θα είχε υποστεί τέτοιο διασυρμό…
