Η γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού και η ηρωική του αντίσταση δεν είναι απλώς ένα γεγονός. Είναι ένα ιστορικό αποτύπωμα που θα σφραγίσει την εποχή μας, μια πληγή που κλονίζει τις συνειδήσεις όλων εκείνων που επιμένουν να λέγονται άνθρωποι.
Χθες, επέστρεψαν οι σύντροφοί μας που συμμετείχαν στον στολίσκο Global Sumud Flotilla, μια διεθνή αποστολή αλληλεγγύης με στόχο το σπάσιμο του παράνομου αποκλεισμού της Γάζας. Δεν πήγαν εκεί απλώς για να μεταφέρουν βοήθεια. Πήγαν για να δώσουν ελπίδα, να αποδείξουν πως αν οι κυβερνήσεις το ήθελαν, θα μπορούσαν να σπάσουν τον αποκλεισμό και να βάλουν φρένο στη γενοκτονία.
Αντί αυτού, απήχθησαν, βασανίστηκαν και φυλακίστηκαν από το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Πίστεψαν ότι με αυτόν τον τρόπο θα τους λυγίσουν, ότι μέσω του φόβου θα λυγίσουν όλους εμάς, τον κόσμο που ακόμα αισθάνεται.
Δεν τα κατάφεραν. Όχι επειδή οι σύντροφοί μας ήταν υπερήρωες. Αλλά γιατί είχαν μέσα τους μια βαθιά πίστη του σκοπού τους. Μια πίστη που μέσα από τη συλλογικότητα σε κάνει ατρόμητο, σε κάνει ανίκητο. Μια πίστη που λέει ότι ειρήνη, ελευθερία και ισότητα δεν είναι απλώς λέξεις, αλλά το μέλλον της ανθρωπότητας.
Αυτούς τους συντρόφους —Έλληνες και ξένους, «περισσότερο» ή «λιγότερο» δικούς μας— τους υποδεχτήκαμε στο αεροδρόμιο. Ήταν κουρασμένοι, ταλαιπωρημένοι, αλλά τα μάτια τους έλαμπαν. Τα χαμόγελά τους δεν είχαν ίχνος φόβου. Γιατί τους οδηγεί κάτι μεγαλύτερο: η απεραντοσύνη του σκοπού τους και της ψυχής τους.
Υ.Γ. Όταν ο σκοπός είναι μεγάλος, κάνει τους ανθρώπους τεράστιους. Και γι’ αυτό, το σύνθημα που ακούστηκε χθες στο αεροδρόμιο, «Ούτε σε ξερονήσια, ούτε σε φυλακές! Ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές», συγκίνησε βαθιά. Ήταν η φωνή της ιστορίας, της αλληλεγγύης, της αξιοπρέπειας. Η υπενθύμιση ότι ο κομμουνισμός θα ξαναγίνει κίνημα μόνο αν συνδεθεί με κάτι σπουδαίο για τις ζωές των ανθρώπων και των καταπιεσμένων.
