Κατατέθηκε στη Βουλή προς διαβούλευση και προγραμματισμένη ψήφιση για τις 11 Φεβρουαρίου, νομοσχέδιο για την ενσωμάτωση της τροποποιημένης Ευρωπαϊκής οδηγίας για την παροχή υπηρεσιών στο οπτικοακουστικό τομέα («ν/σ Λιβάνιου», πρώην «Πέτσα»).
Σύμφωνα με το άρθρο 8 απαγορεύεται οποιοδήποτε υλικό που ανεβαίνει στο διαδίκτυο από δημιουργό – καλλιτέχνη ή ακόμα και από οποιοδήποτε χρήστη «να εμπεριέχει υποκίνηση σε βία ή μίσος και δημόσια πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα».
Λίγες ημέρες μετά την παραπομπή σε δίκη και καταδικαστική απόφαση που θα οδηγήσει τον Ισπανό ράπερ Πάμπλο Χασέλ στη φυλακή εξαιτίας του ανατρεπτικού πολιτικού του στίχου, έρχεται και στην Ελλάδα οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης που θα λογοκρίνει το περιεχόμενο καλλιτεχνικών έργων. Αμέσως μετά τη δημοσιοποίηση της είδησης αυτής ο Πανελλήνιος Μουσικός Σύλλογος και πολλοί Έλληνες καλλιτέχνες εξέφρασαν την εναντίωσή τους. Η τέχνη σε κάθε εποχή αντικατοπτρίζει μια εικόνα της κοινωνίας. Οι σύγχρονες κοινωνίες δυστυχώς έχουν άπλετες εικόνες καθημερινής βίας. Πιο συγκεκριμένα, η αστυνομική βία και η καταστολή στα δημόσια ελληνικά πανεπιστήμια, στις διαδηλώσεις.
Η ψήφιση νομοσχεδίων που υποβαθμίζουν την χώρα ακόμα περισσότερο και ό,τι δημόσιο αγαθό της έχει απομείνει. Μάθαμε ακόμη, να βλέπουμε δεκάδες νεκρούς καθημερινά από τον ιό ως ένα απλό νούμερο και όχι ως ανθρώπους που έχασαν άδικα τη ζωή τους. Ταυτόχρονα όμως έχουμε την πολιτική εξουσία η οποία λαμβάνει συνεχώς μέτρα για την αντιμετώπιση της πανδημίας απαγορεύοντας την κυκλοφορία μετά τις 9 μ.μ., ενισχύοντας αστυνομία και αποδυναμώνοντας το σύστημα υγείας, ανοίγοντας ανά 2 εβδομάδες το λιανεμπόριο και έχοντας κλειστή την εστίαση για τουλάχιστον 4 μήνες.
Εδώ έρχεται η τέχνη να δείξει αυτή την αστάθεια. Κάθε μορφή τέχνης προσπαθεί να αποτυπώσει με τον δικό της τρόπο το πως νιώθει η κοινωνία. Για παράδειγμα, η μουσική έχει διάφορες πτυχές. Ιδιαίτερα, μια μορφή της ραπ μουσικής παρουσιάζει τα προβλήματα της κοινωνίας μας. Καταδικάζει αυτά τα γεγονότα και αναφέρει χωρίς κανέναν ενδοιασμό τους υπαίτιους των προβλημάτων. Οι καλλιτέχνες αυτής της μορφής δεν ενδιαφέρονται τι θα πει ο κόσμος ή η πολιτική εξουσία. Έχουν μεγάλη απήχηση ιδιαίτερα στην νεολαία και αυτό γιατί τους τονώνει το ηθικό, ενώνοντάς τους και βοηθώντας τους να αγωνιστούν για κοινά ιδανικά. Αυτά είναι η ισότητα ανάμεσα στα δύο φύλα. Σπάνια, πλέον οι καλλιτέχνες υποτιμούν κάποιο από τα δύο φύλα. Αντίθετα, τα εξισώνουν. Αγωνίζονται για μια κοινωνία πιο ανεκτική απέναντι στο διαφορετικό. Μία κοινωνία η οποία δεν χρειάζεται αστυνομοκρατία για να ορθοποδήσει.
Αν ο νόμος όμως, τεθεί σε ισχύ σημαίνει πως κάθε μορφή τέχνης που αποτελεί δημόσια προτροπή σε βία και μίσος θα λογοκρίνεται και θα κατεβαίνει από το διαδίκτυο. Η εναντίωση στο εκάστοτε καθεστώς μπορεί να σημαίνει πρόσκληση σε τρομοκρατικό έγκλημα. Κάτι που μοιάζει με ανελευθερία της τέχνης.
Η Γκερνίκα αποτελεί έργο του Ισπανού ζωγράφου Πάμπλο Πικάσο, δείχνει την σφαγή μιας ολόκληρης πόλης κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από τους Ναζί και τον στρατηγό Φράνκο. Επί 3 ώρες τα ναζιστικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν την πόλη και οι στρατιώτες χτυπούσαν τον κόσμο που προσπαθούσε να ξεφύγει από την φλεγόμενη πόλη. Αποτελεί μια άθλια, αποκρουστική μα αληθινή πτυχή της πραγματικότητας. Αυτό δεν αποτελεί λόγο για την κάλυψη του. Το συγκεκριμένο έργο τέχνης είναι ένα από τα πολλά ακόμα που υπάρχουν και αποτυπώνουν την οδυνηρή και βίαιη πολλές φορές πραγματικότητα. Χωρίς αυτά τα έργα σε κάθε μορφή τέχνης (μουσική, βιβλία, ταινίες), ο κόσμος θα παρέμενε στάσιμος. Είναι ανάγκη τα έργα αυτά να παραμένουν στην κοινωνία για να μπορεί να παίρνει δύναμη να αγωνίζεται και να ξεπερνάει τα προβλήματά της. Επομένως, αντιστεκόμαστε στην ψήφιση του παραπάνω νομοσχεδίου. Η τέχνη δεν αποτελεί τρομοκρατία αλλά διέξοδο!
Συμμετέχουμε όλοι στην πανκαλλιτεχνική συγκέντρωση στην οποία καλούν ο Πανελλήνιος μουσικός σύλλογος & καλλιτεχνικά σωματεία την Πέμπτη 11/2 στις 12:00
