Χθες Τρίτη 9 Μαρτίου το απόγευμα στη Νέα Σμύρνη πραγματοποιήθηκε μια μεγάλη συγκέντρωση διαμαρτυρίας κατά της αστυνομικής βίας και του κράτους της αστυνομίας.
Δείχνοντας πως η οργή ξεχειλίζει και πως ο χρόνος της κυβέρνησης μετράει αντίστροφα. Προφανώς η αστυνομία, η οποία έχει λάβει από τον αρμόδιο υπουργό της και τον πρωθυπουργό, την αρμοδιότητα να αναστέλλει ακόμη και άρθρα του συντάγματος, δεν θα άφηνε μια συγκέντρωση να εξελιχθεί χωρίς την αναγκαία «δράση» της. Και έκανε την περιοχή «καλοκαιρινή» για άλλη μια φορά.
Επί πλέον, αστυνομία και κυβέρνηση χρειάζονταν επειγόντως μια εικόνα να προβάλουν δίπλα σε εκείνη του δερόμενου νεαρού στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Έναν χτυπημένο αστυνομικό. Να έχουν να δείχνουν τα κανάλια. Και την βρήκε στη χθεσινή διαδήλωση. Οι ευκαιρίες είναι πάντα εκεί όταν τους χρειάζεται η αστυνομία και η εκάστοτε κυβέρνηση.
Το γαϊτανάκι του τρόμου επιβάλλει να πειστούν οι «νοικοκυραίοι» να μαζευτούν στα σπίτια τους, να λουφάξουν στην απομόνωση και στη μοιρολατρία τους, μη διανοηθούν να διεκδικήσουν. Αντίθετα να καταλάβουν πως σε αυτόν τον ακατανόητο κόσμο υπάρχουν εκείνοι που εντέλλονται να βάζουν τάξη, έστω και με υπερβολές.
Οι εικόνες των τριών ημερών σε Νέα Σμύρνη, Πανόρμου, Θεσσαλονίκη είναι πολλές και εξαιρετικά ομιλητικές. Τα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο και υποχρέωσαν την σιωπούσα τηλεόραση των ειδησεογραφικών και κοινωνικών σκουπιδιών να μιλήσει κι εκείνη, πιστοποιούν μια ζοφερή πραγματικότητα την οποία επιβάλλει στη χώρα το δίδυμο Μητσοτάκη-Χρυσοχοϊδη.
Η εξαπόλυση χρυσαυγιτών με στολή εναντίον παντός υπόπτου, ή καλύτερα κατά παντός γενικά, είναι το δόγμα με το οποίο πορεύεται ως φαίνεται η ελληνική αστυνομία. Τα περιστατικά είναι πολλά και δεν επιδέχονται αμφισβήτησης – ας θυμηθούμε τι έγινε στην λεωφόρο Αλεξάνδρας την ημέρα της απόφασης του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή.
Αλλά εκείνο που έγινε την Κυριακή στη Νέα Σμύρνη έσπασε τον κύκλο αστυνομία εναντίον διαδηλωτών. Τώρα είναι αστυνομία εναντίον πολιτών αδιακρίτως. Ο τσαμπουκάς του ασύδοτου, που καλυμμένος από τη σιδερόφρακτη στολή του, τη μάσκα και τον εξοπλισμό της πρώτης γραμμής του μετώπου – ο νέος υπερσύγχρονος εξοπλισμός της αστυνομίας τι ακριβώς εξυπηρετεί αν όχι την ενίσχυση αυτού του τσαμπουκά; (πάντως όχι το αίσθημα ασφάλειας των πολιτών, η εγκληματικότητα ανεβαίνει εν μέσω καραντίνας) – στρέφεται εναντίον καθενός που θα βρεθεί μπροστά του και πολύ περισσότερο εκείνου που θα διεκδικήσει το δικαίωμα της ομιλίας και, πολύ περισσότερο, της αντίρρησης.
Ζήτημα, λοιπόν, βασικό: στη Νέα Σμύρνη την Κυριακή το μεσημέρι αποκαλύφθηκε πως οι πολίτες έχουν να φοβούνται την αστυνομική απειλή και αυθαιρεσία. Όσο οι πάνοπλοι κυκλοφορούν με εντολές ασυδοσίας κανείς δεν είναι ασφαλής, είτε είναι στο πάρκο, είτε είναι στο σπίτι του (όπως μας επανέρχεται στη μνήμη η περίπτωση Ινδαρέ), είτε στο μαγαζί του, είτε με τα παιδιά του κ.ο.κ.
Αυτό ξεσήκωσε τους πάντες. Αποδείχτηκε επίσης στα μάτια ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας πως αστυνομία και πολιτική ηγεσία λένε ασύστολα ψέματα.
Το γεγονός πως τη Δευτέρα, την αμέσως επόμενη μέρα από την αστυνομική επιδρομή αυθαιρεσίας στη Νέα Σμύρνη, αστυνομικές δυνάμεις έσπαζαν σταθμευμένα αυτοκίνητα στην Πανόρμου, πιστοποιεί πως το εσωτερικό παρακράτος της αστυνομίας είναι εξαιρετικά ισχυρό και στέλνει μήνυμα πως δεν πτοείται από την κατακραυγή που ξεσηκώνει. Η κυβέρνηση βάζει πλάτη. Ο υπουργός της αστυνομικής βίας καλύπτει ποικιλοτρόπως.
Όμως ο κλονισμός της εικόνας ενός κράτους που φροντίζει τους πολίτες από τα κακοποιά στοιχεία, εγκληματίες ή αριστερούς αδιακρίτως, έχει τεράστια πολιτική σημασία. Προστιθέμενος στο μπάχαλο που επικρατεί στην αντιμετώπιση της πανδημίας και στο χάος που βασιλεύει στην οικονομία, θέτει σε δοκιμασία το κυβερνητικό αφήγημα. Είναι μια, συμβολική ίσως, αλλά πολύ έντονη, στιγμή όπου η όποια αξιοπιστία διαθέτει η κυβέρνηση αμφισβητείται στα μάτια ακόμα και των δικών της οπαδών. Εντός του κυβερνητικού κόμματος πληθαίνουν οι φωνές που δεν ακολουθούν. Οι Κυρανάκηδες υπάρχουν ασφαλώς, πρόθυμοι να υιοθετήσουν τη λογική της προβοκάτσιας, αλλά υπάρχουν, και μιλούν πλέον, κι εκείνοι που δεν θέλουν να ακολουθήσουν. Τα σημάδια μιας πολιτικής κρίσης έχουν αρχίσει να γίνονται εμφανή.
Ας προσθέσουμε εδώ και την υπόθεση Κουφοντίνα, όπου τα ασύστολα ψέματα των αρμόδιων και αναρμόδιων κυβερνητικών και κομματικών παραγόντων, δεν υποδηλώνουν μόνο την αδιαλλαξία αλλά και την αδυναμία της κυβέρνησης να πείσει για το «δίκιο» της όταν παραβιάζει τον δικό της νόμο.
Τα εμφανή αυτά σημάδια πιστοποίησε και η εμφανής επίσης ταραχή του πρωθυπουργού όταν βγήκε χθες το βράδυ να κάνει «έκτακτη» δήλωση ενότητας του έθνους. Μας υπέδειξε πως το έθνος διχάζεται από τις πρακτικές της κυβέρνησής του, αλλά μας είπε πως για αυτό το διχασμό φταίνε οι άλλοι, και πως αυτός θα εγγυηθεί την ενότητα, πράγμα που ασφαλώς ούτε πιστεύει, ούτε πράττει. Αντίθετα, η έγνοια του είναι πως θα πειθαρχήσει τον εχθρό λαό.
Ανακύπτει το μέγα θέμα των δημοκρατικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας εν γένει. Ο περιορισμός των δικαιωμάτων υπέρ της ασφάλειας είναι ο μύθος που περιορίζει και την ασφάλεια μαζί με τα δικαιώματα. Το θέμα δεν αφορά τους αριστερούς και τους λοιπούς «ενεργούς» πολίτες αλλά ολόκληρη την κοινωνία, καθώς η περιστολή επεκτείνεται στα εργασιακά, εκπαιδευτικά, σεξουαλικά και λοιπά δικαιώματα. Επιτάσσει συνεπώς τη γενική συστράτευση των πολιτών, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους προτιμήσεις και πεποιθήσεις.
Αυτή η κυβέρνηση είναι επικίνδυνη για το λαό. Εγκληματεί δια πράξεων, όπως η αστυνομική βία, και δια παραλείψεων, όπως η διαχείριση της πανδημίας.
Η ανάγκη για ουσιαστική ανατροπή της δεξιάς πολιτικής, στις διαφορετικές μορφές της, γίνεται ζήτημα επιβίωσης του ελληνικού λαού.