Η τσιμεντούπολη σκαρφάλωσε κρυφά στην Ακρόπολη.
Το μπετόν αρμέ είναι έμψυχο, αλλά δεν φταίει. Ένα εργαλείο είναι, ένα εκφραστικό μέσο και σαν τέτοιο απαιτεί σεβασμό στη χρήση του.
Από μόνο του το μπετόν κραυγάζει πάνω στο βράχο:
«δεν φταίω εγώ, άλλοι με βάλανε
Εγώ στα χέρια αυτών που με αγάπησαν έχω κάνει θαύματα: Frank Lloyd Wright, Walter Gropius, Le Corbusier, Oscar Niemeyer, Άρης Κωνσταντινίδης, είναι κάποιοι από τους συγγενείς μου. Τους χρωστάω και μου χρωστούν ποιότητα, φαντασία, ορμή και δημιουργία
Τώρα τι δουλειά έχω πάνω σ’ αυτό το μνημείο δε ξέρω ούτε και θέλω να μάθω.
Το μόνο που θέλω είναι να φύγω.
Δε θέλω να με προσβάλλουν.
Δε θέλω να γίνομαι εγώ περιτύλιγμα του αγιασμένου βράχου.
Και πάντα θα σέβομαι την ιστορία, τη δόξα του, τις κακουχίες του, τους έρωτές και τους νεκρούς του.
Δε θέλω να καλύψω αυτές τις μαγικές γλυφές που δημιούργησε ο φίλος μου ο χρόνος.
Εγώ το Μπετόν, το οπλισμένο σκυρόδεμα, το τσιμεντοκονίαμα κι όπως αλλιώς με ονομάζετε απαιτώ να με απομακρύνετε.
Δεν ανέχομαι να συμμετέχω στην αμετροεπή φιλοδοξία που καταστρέφει αυτό το γλυπτό, της φύσης, του αέρα, του Ικτίνου, του Μνησικλή, των αγαπημένων καλλιτεχνών, αρχαιολόγων και αρχιτεκτόνων που επί αιώνες αγωνίζονται να μην καταστραφεί ( κι αν ξεχνάω κάποιους είναι λάθος μου, αλλά φταίει ο θυμός μου)… και γι’ αυτές τις εικόνες πιο κάτω ξαναλέω :
Δε φταίω εγώ, άλλοι με βάλανε εδώ.
Έτσι από κάτω που βλέπω τον Παρθενώνα είναι σαν να είμαστε ο Καραϊσκάκης κι εγώ παλτό Αρμάνι».
Ο μεγάλος περίπατος
Εγώ έτσι θέλω να την θυμάμαι
Οι φωτογραφίες είναι δικές μου από την τελευταία επίσκεψη στον βράχο με πολύ καλή παρέα και με ξενάγηση του Τάσου Τανούλα επί των επεμβάσεων και των εργολαβικών προθέσεων του υπουργείου για τις γιγαντιαίες καταστροφές στο άμεσο μέλλον, δηλαδή τώρα!
Κυριάκος Κατζουράκης
