Όπως η χαμηλή φωτιά που αρπάζει τα χόρτα και σέρνεται, μέρες, βδομάδες, μπορεί και μήνες, που δεν κάνει εντύπωση, αλλά ωστόσο καταστρέφει τα πάντα, τα τελευταία χρόνια συντελείται μια χαμηλή πυρπόληση του κοινωνικού εδάφους. Αυτή η σιγανή και διαρκής φωτιά που αφαιρεί δικαιώματα, πόρους, δυνάμεις, ικανότητες από την κοινωνία, κυρίως από τη νεολαία. Καταβάλλει τους καλύτερους και ακινητεί τους άλλους.
Το έγκλημα συντελείται μπρός στα μάτια μας. Τόσο που δεν έχει νόημα να φωνάζουμε ξανά και ξανά πως πραγματοποιείται, καθώς κανείς δεν προστρέχει, έτσι που είναι όλοι καταπονημένοι και φοβισμένοι και οι ληστές δείχνουν πολλοί και δυνατοί.
Κάπου κάπου βγάζουμε καμιά φωνή, έτσι για ν’ ακούγεται, κι επανερχόμαστε στη μοιραία στάση του δεν γίνεται τίποτα. Προτιμάμε να λύσουμε το πρόβλημα με τον ψυχολόγο μας.
Παραπλανητικές πορείες της σκέψης, καθώς φωτιές, όχι έρπουσες αλλά πραγματικές και τερατώδεις, καίνε δάση – και τις ανάσες μας -, ληστές με κουκούλες και άγριες διαθέσεις μπαίνουν στα σπίτια ή δολοφονούν μέρα μεσημέρι και κυβερνητικές αποφάσεις λεηλατούν τα εναπομείναντα. Ή μήπως, το ένα είναι συμπλήρωμα του άλλου; Με γονική και γενική συναίνεση;
Όλα αυτά μαζί λειτουργούν ως μια γενική απειλή προς την κοινωνία και τους ανθρώπους της. Όσο για τα μέσα που προσποιούνται τα ενημερωτικά δεν είδαν, δεν κατάλαβαν, δεν άκουσαν, δεν έμαθαν! Ή και είδαν και άκουσαν και έμαθαν και γι’ αυτό κατάλαβαν και το πέρασαν στη μούγγα;
Ας πάμε στην πυρκαγιά που κατέστρεψε τα δάση στα Γεράνεια όρη. Ίπτανται φήμες. Πάμπολλες. Που την συνδέουν με εταιρείες, συμφέροντα και σχέδια, και φτάνουν ως κυβερνητικά μέγαρα. Που λένε πως η αδυναμία να αντιμετωπιστεί η φωτιά δεν ήταν (μόνο) ανικανότητα.
Καθώς λέει και ο Βιργίλιος στην Αινειάδα:
«Η Φήμη, που απ’ όλα τα κακά πιο γρήγορο δεν έχει· δυναμώνει
καθώς κινείται, όσο περπατεί το πρώτο της το σφρίγος περισσεύει·
δειλή και μαζεμένη στην αρχή, πυργώνεται πανύψηλη σε λίγο,
πατάει με τα πόδια της στη γη, την κεφαλή τη κρύβει μες τα νέφη»
(μετ. Θεόδωρος Παπαγγελής).
Οι οποίες φήμες μπορεί να πετάνε κατά τον τρόπο του Βιργιλίου και να φουντώνουν και να πυργώνονται, όμως από κάπου ξεκινάνε. Καθώς έχουνε δει πολλά τα μάτια τους!..
Εν πάση περιπτώσει, όμως, δεν είναι φήμη πως η κυβέρνησης του νόμου και της τάξης αποτυγχάνει να επιβάλλει και το νόμο και την τάξη. Αποτυχία σχεδόν καθολική.
Ο αρμόδιος περί το θέμα, εκ μετεγγραφής υπουργός, ξεκίνησε τη θητεία του οργανώνοντας και εξαγγέλλοντας ομάδες καταστολής παντού. Με τη συνδρομή των αμερικανών φίλων του (θυμηθείτε τον «αμερικανό φίλο» στην ταινία του Βέντερς που επιβάλλει στον ευρωπαίο το έγκλημα) και την ενίσχυση των ισραηλινών (εκ ΣΥΡΙΖΑ αναβαθμισθέντων συμμάχων), αγόρασε εξοπλισμούς για να αντιμετωπίζει παντού την απειθαρχία της πόλης, ντρόουνς, αύρες νερού, νέα χημικά αέρια, κάμερες παντού. Αλλά τα ντρόουνς δεν πετάνε τη νύχτα στα Γλυκά Νερά, οι αύρες νερού δεν σβήνουν πυρκαγιές στα δάση και οι πυροσβέστες είναι και πάλι μόνοι με τις φλόγες τους, χωρίς σχέδιο, χωρίς εξοπλισμό. Στο κάτω-κάτω το έχει προβλέψει ο πρωθυπουργός: κάποτε τα δάση θα καούν. Οπότε στάχτη να γίνει. Αρκεί εκεί που ήταν δέντρα να ξεφυτρώσει μια ανεμογεννήτρια κι εκεί που ήταν βιότοποι να πραγματοποιηθεί μια εξόρυξη κι όπου είναι να γίνει πάρκο να υψώσουμε έναν ουρανοξύστη. Το βασικό είναι η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις.
Κοντολογίς ο υπουργός που πήρε πάνω του πάμπολλες αρμοδιότητες, ως και τις φυλακές, που πόζαρε στα μέσα αυτής της σκούρας ενημέρωσης ως ο πιο πετυχημένος, αποτυγχάνει καθολικά. Και στην αντιμετώπιση του εγκλήματος και στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών και στην επιβολή της τάξης στις φυλακές.
Οπότε δεν μπορεί να θεωρείται αντιπερισπασμός το ότι, την ώρα που έκαιγε η πυρκαγιά στα Γεράνεια και τρομοκρατείτο το πανελλήνιο από το φριχτό έγκλημα στα Γλυκά Νερά, ο σχεδιασμός του υπουργού που έχει την αρμοδιότητα, ήταν αν γίνει επίθεση της αστυνομίας στο «Εμπρός». Η τάξη είναι εδώ. Κι αν δεν μπορεί να εμποδίσει το έγκλημα, αν δεν μπορεί να σβήσει τη φωτιά, μπορεί ωστόσο (ή έτσι διατείνεται) να πειθαρχήσει τους ανυπότακτους της πόλης που εννοούν πως χρειάζεται το θέατρο, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, η πρωτοβουλία των κάτω, η δημιουργικότητα…
Εντωμεταξύ κι αυτή επιχείρηση στέφθηκε με αποτυχία. Ό,τι έγινε και με αρκετές από τις υπόλοιπες, την πανεπιστημιακή αστυνομία, την εξαγγελθείσα κάποια στιγμή αστυνομία του μετρό – πόσο μακρινή ακούγεται η εποχή που ο υπουργός καταστολής για κάθε πρόβλημα που προέκυπτε εξήγγελλε και μια ειδική αστυνομία!..
Εντέλει, όπως αποδεικνύεται για άλλη μια φορά, η χαμηλή φωτιά που σέρνεται και καίει τα κοινωνικά σωθικά, και το ηθικό μας, δεν καταφέρνει να τα παρασύρει όλα στη χαύνωση και την παραίτηση. Κι όσο θα υπάρχουν τα «Εμπρός», η Νέα Σμύρνη, οι φωνές και οι αντιστάσεις εκείνων που δεν πειθαρχούν στις εντολές των πάνω και στις απειλές της τηλεοπτικής οθόνης, τόσο η πυρκαγιά που καίει τη χαμηλή κοινωνική βλάστηση θα διατηρεί την ελπίδα να αναζωογονήσει το έδαφος.
Οι πυρκαγιές δεν καίνε μόνο. Φτιάχνουν και λίπασμα.
