14.9 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Περί απεργίας και …τριχών, του Σπύρου Αλεξίου


 

Η συζήτηση για τη στάση των πολιτικών δυνάμεων, ειδικά της αριστεράς, ειδικά για την απεργία έχει νόημα. Ήταν μια μεγάλη ευκαιρία να εκφραστεί στο συνδικαλιστικό κίνημα αυτό που υπάρχει και στην πραγματική ζωή, να απομονωθεί πλήρως και να τεθεί εκτός συζήτησης η αντεργατική συμμορία.

 

Δεν παύει όμως να είναι το δευτερεύον. Το πρωτεύον είναι η έλλειψη ελπίδας στους εργαζόμενους πως μπορούν να ανατρέψουν έναν αντεργατικό νόμο, να έχουν υλικές ή θεσμικές κατακτήσεις. Έλλειψη ελπίδας που δεν συνδέεται κυρίως με συσχετισμούς ή προσανατολισμό του κινήματος, είναι πολύ πιο βαθιά η ρήξη και αφορά την ίδια την έννοια της συλλογικότητας και της συλλογικής δράσης, την συνείδηση της ταξικής θέσης. Σε μεγάλο βαθμό πηγάζει κι από τις βαθιές αλλαγές στην ίδια την παραγωγική διαδικασία και τη θέση των εργαζόμενων σε αυτήν.

 

Με απλά λόγια, ακόμα κι αν η απεργία γινόταν στις 3 Ιούνη με τη στήριξη του συνόλου των ταξικών δυνάμεων, στην πραγματικότητα δεν θα άγγιζε καν τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων, ειδικά στους νέους κλάδους που συνδέονται με την τεχνολογία. Κι αυτό ενώ το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποτελεί στρατηγική αντιδραστική τομή, γεγονός που έχει γίνει κατανοητό από την πλειοψηφία των εργαζομένων. Δεν είναι λοιπόν θέμα άγνοιας.

 

Η κατάσταση αυτή θέτει και το ερώτημα της αναζήτησης και άλλων μορφών διεκδίκησης. Η απεργία είναι η κορυφαία μορφή πάλης και πρέπει ως τέτοια να αντιμετωπίζεται, σε συνδυασμό και με το επίπεδο της συνείδησης και την κατάσταση του κινήματος. Δεν είναι όμως η μόνη, όπως έχει αποδείξει και η ελληνική αλλά και η διεθνής, πρόσφατη εμπειρία. Η προσκόλληση στην «24ωρη απεργία» δεν είναι μονόδρομος για κάθε συγκυρία.

 

Φυσικά, πρέπει να συνυπολογιστεί και η αποκαρδιωτική εικόνα της αριστεράς που αδυνατεί να δράσει ενιαία ακόμη και για τα στοιχειώδη, αδυνατεί να στείλει το παραμικρό μήνυμα αισιοδοξίας και στήριξης στους εργαζόμενους αναλωνόμενη κυρίως σε ανούσιες εσωστρεφείς αντιπαραθέσεις επιβεβαίωσης στον μικρόκοσμο. Στις υπόλοιπες, λιγοστές, στιγμές αρκεί μια «δήλωση» ενός φαιδρού προσώπου για τις «αξύριστες μασχάλες» για να προκαλέσει ξεσηκωμό και ιερά οργή, εκτονώνοντας από τη μια και προσφέροντας δημοσιότητα σε κάθε στρογγυλό μηδενικό. Κοινώς, μας πήραν χαμπάρι και παίζουν με τα χάλια μας…

 

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ