13.4 C
Athens
Κυριακή, 16 Φεβρουαρίου, 2025

ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Εμβόλια, «ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟΤΗΤΑ» και άλλα, του Αλέκου Χαλβατζή*


 

Το παρόν κείμενο αφορά σκέψεις σχετικά με την «υποχρεωτικότητα» του εμβολιασμού, θέμα που βρίσκεται στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης πολιτικής, κοινωνικής ακόμα και διαπροσωπικής.

Μετά την επίδοση χιλιάδων αναστολών από 1/9, κάποιος μπορεί να πει ότι το θέμα έχει ήδη κριθεί και ότι πλέον δεν έχει νόημα η παρούσα ανάρτηση.

 

Το θέμα κάθε άλλο παρά έχει κλείσει (όπως θα εξηγηθεί και παρακάτω). Διευκρινίζεται ότι τα παρακάτω δεν είναι μια κλειστή, “τσιμεντωμένη” θέση, αλλά περισσότερο προβληματισμός. Τον καταθέτω γιατί στο παζλ των τοποθετήσεων από φορείς του κινήματος και της Αριστεράς, σχετικά με το θέμα, θεωρώ ότι κυριαρχούν ελλειμματικές ή και προβληματικές θέσεις. Το παρόν ασχολείται με την κυρίαρχη θέση όπως “συναρμολογείται” από τοποθετήσεις σωματείων, οργανώσεων και στελεχών τους. Δεν καταπιάνεται καθόλου με τις εντελώς παράλογες προσεγγίσεις (απόλυτη άρνηση ιού, συνωμοσιολογίες, ολική άρνηση εμβολίου κλπ) που ευτυχώς είναι περιθωριακές.

 

 Διευκρινίζω για άλλη μια φορά: δεν είμαι ούτε γιατρός ούτε νομικός. Την άποψη μου λέω για ένα θέμα που με προβλημάτισε. Όποιος θέλει το διαβάζει και τα σχόλια ευπρόσδεκτα.
Επίσης δεν φιλοδοξεί να αποτελέσει μια πλήρη συνεκτική τοποθέτηση συνολικά για το θέμα πανδημία. Ούτε ένα ολοκληρωμένο κείμενο «προς τα έξω». Δεν είναι πχ ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτω προς την κυβέρνηση αλλά σκέψεις για προβληματισμό προς συντρόφους και συναγωνιστές. Η διαμόρφωση πλαισίου προφανώς πέφτει στην πλάτη συλλογικών φορέων.

 

Στη βάση αυτών των προβληματισμών μίλησα με αρκετούς φίλους αυτές τις μέρες. Στελέχη πολιτικών οργανώσεων ήταν περισσότερο επιφυλακτικοί, ενώ άλλοι φίλοι (υγειονομικοί, άλλοι επιστήμονες, μη επιστήμονες εργαζόμενοι κλπ – και αυτοί αριστεροί και κινηματικοί) συνήθως ήταν πιο κοντά στις σκέψεις που καταγράφονται παρακάτω και συνεισέφεραν ενδιαφέρουσες ιδέες.

 

Εισαγωγικά-προφανή:

Δεν υπάρχει εδώ δυνατότητα ούτε λόγος να τεκμηριωθούν μια σειρά σχετικών θέσεων οι οποίες απλώς θα καταγραφούν επιγραμματικά στην αρχή για τη διευκόλυνση της συζήτησης και την αποφυγή παρεξηγήσεων.

Τα εμβόλια είναι μια κεφαλαιώδης ανακάλυψη της ιατρικής που άσκησε και ασκεί τεράστια θετική επίδραση στην ανθρωπότητα ως σύνολο και στους ανθρώπους ως άτομα.

Τα διαθέσιμα εμβόλια ενάντια στον SARSCov-2 ήταν ένα ζητούμενο εργαλείο από την πρώτη στιγμή. Η έγκαιρη παραγωγή τους (όχι μόνο των γνωστών σε εμάς «δυτικών» αλλά και άλλων – κουβανικά, ρώσικα, κινέζικα κλπ) αποτέλεσε ελπίδα ενάντια στην πανδημία. Έχουν δοκιμαστεί σε μεγάλο βαθμό (έχουν γίνει δισεκατομμύρια χορηγήσεις εδώ και πολλούς μήνες) και υπάρχουν πλέον υπεραρκετά δεδομένα σχετικά με την αποτελεσματικότητα και την ασφάλεια καθενός τους.

 

Είναι εύλογη και υγιής η επιφυλακτικότητα, καχυποψία ακόμα και εχθρότητα πολλών ανθρώπων ενάντια στις φαρμακευτικές βιομηχανίες, στο εμπορευματοποιημένο σύστημα υγείας και στη διαστροφή –πολλές φορές σε τρομακτικό βαθμό – της ιατρικής επιστήμης, πρακτικής και δεοντολογίας κάτω από το πίεση του καπιταλιστικού κέρδους. Αυτό όμως σε καμία περίπτωση δε δικαιολογεί:

   

Την απαξίωση της ιατρικής και ακόμα χειρότερα της επιστημονικής μεθόδου γενικά.

Ούτε την άρνηση των εμβολίων ή της «δυτικής»/ «κατεστημένης»/ «επίσημης» ιατρικής γενικότερα.

Ούτε την υιοθέτηση πρακτικών που τελικά είναι εξίσου ή και χειρότερα κερδοσκοπικές παρότι ντύνονται με διάφορα εξωτικά κοστούμια: ομοιοπαθητική, σαμανισμός, διάφορες άλλες ανατολίτικες θεωρίες, «ορθομοριακό νερό», αύρες, κρύσταλλοι, “ενέργειες” και δε συμμαζεύεται. Κάποιες από αυτές τις θεωρίες είναι παντελώς αβάσιμες και επικίνδυνες ενώ άλλες μπορεί να έχουν ψήγματα αλήθειας αλλά όταν γίνονται εργαλείο κερδοσκοπίας και διακηρύσσουν ότι παρέχουν λύση «δια πάσα νόσο» γίνονται εξίσου αντιεπιστημονικές και επικίνδυνές με τις πρώτες.

 

Είναι δεδομένες οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης Μητσοτάκη για τον τραγικό χειρισμό της πανδημίας (κατά τα διεθνή καπιταλιστικά πρότυπα – αλλά με τη γνωστή “οθωμανική” εφαρμογή που γίνεται συνήθως στην Ελλάδα): Πετσοκομμένο υποστελεχωμένο και ετοιμόρροπο Δημόσιο Σύστημα Υγείας. Κοροιδία του λαού, επικοινωνιακές παλινωδίες, προκλητικά προνόμια και ατιμωρησία στο κυβερνητικό απαρατ και στην πλουτοκρατία. Επικοινωνιακή καιροσκοπική εκμετάλλευση της ιατρικής και πρόθυμων επιστημόνων που έχουν κλονίσει στο έπακρο την εμπιστοσύνη του λαού στην επιστήμη και στους γιατρούς. Βρωμερή και ξεδιάντροπη επίθεση στο δημόσιο σύστημα υγείας, στο κίνημα, σε κάθε φωνή κριτικής. Παραπληροφόρηση. Αδίστακτοι χειρισμοί για χάρη «της οικονομίας». Απάνθρωπη αντικοινωνική πρακτική, καιροσκοπική εκμετάλλευση της πανδημίας για θεσμοθέτηση και εμπέδωση ιδιωτικοποιήσεων, περικοπών, αναδιαρθρώσεων, αυταρχισμού, καταστολής, φακελώματος

 

Παρά τις αρκετές φιλότιμες προσπάθειες, πολλές φορές «από τα κάτω», για αλληλεγγύη, ενημέρωση, διαφώτιση, αντίσταση, διεκδίκηση, σημειώνεται ανεπάρκεια του κινήματος και της Αριστερας να σταθεί πραγματικά στο ύψος των περιστάσεων σε οικονομικό, πολιτικό, ιδεολογικό επίπεδο (κάτι που φυσικά σχετίζεται με τη γενικότερη κρίση στην οποία βρίσκεται.

 

Το «νόμος είναι το δικιο του εργάτη» ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ότι έχει δίκιο σε κάθε περίπτωση, ο κάθε εργάτης (ή γενικότερα κάθε λαϊκός καταπιεσμένος άνθρωπος) . Το δίκαιο είναι ιστορικό και ανήκει στη τάξη με βάση την θέση της στην κοινωνία, την παραγωγή τον ιστορικό της ρόλο. Προφανώς σε κάθε αντιδικία μεταξύ εργαζόμενου και κράτους, μεταξύ εργαζόμενου και εργοδότη καταρχήν στεκόμαστε με τον πρώτο. Αυτό δε σημαίνει ότι ο αδύναμος έχει πάντα δίκιο. Βέβαια ακόμα και όταν έχει άδικο οφείλουμε να εξετάσουμε τις κοινωνικές συνθήκες, άλλους επιβαρυντικούς παράγοντες, χρόνιες αδικίες, ελαφρυντικά κλπ αλλά δε μπορούμε να λέμε ότι η μέρα είναι νύχτα. Πολύ περισσότερο όταν από τη συγκεκριμένη πράξη ή επιλογή ενός εργαζόμενου (ή μερίδας εργαζομένων) πλήττεται ευθέως η ίδια η εργατική τάξη ή και ευρύτερα η φτωχή, καταπιεσμένη πλειοψηφία της κοινωνίας.Στον καπιταλισμό ζούμε, οπότε δυστυχώς το αστικό κράτος και οι καπιταλιστές θα έρθουν να αποδώσουν δικαιοσύνη.

Αλλά τι να κάνουμε;

Έτσι είναι η πολιτική και η ταξική πάλη: τα πράγματα ποτέ δεν είναι άσπρο-μαύρο. Τις περισσότερες φορές ο αντίπαλος προσπαθεί να σε βάλει στα δικά του διλήμματα κάτι που το πετυχαίνει περισσότερο όταν (ως κίνημα και ως Αριστερά) είσαι επί χρόνια «στο καναβάτσο».

 

Παρά το ότι κάποιοι εμβολιασμένοι μολύνονται, λίγοι νοσούν και κάποιοι όπως φαίνεται μεταδίδουν (αυτό προς το παρόν είναι πιο δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί με ακρίβεια), ο εμβολιασμός κάνει την πιθανότητα μετάδοσης υποπολλαπλάσια ειδικά αν διατηρούνται στοιχειωδώς και τα άλλα μέτρα (αποστάσεις μάσκες κλπ). Όπως μου είπε και φίλη ερευνήτρια-γιατρός «ναι και τα ξερά ξύλα μπορούν να καούν και να μεταδώσουν τη φλόγα, αλλά πυρκαγιά μόνο ή κυρίως με βρεγμένα ξύλα δεν ξεσπάει».

 

Επομένως, παρά τις μεταλλάξεις, τα εμβόλια παραμένουν το καλύτερο μέσο αντιμετώπισης της πανδημίας (αναγκαίο αν και, προς το παρόν τουλάχιστον, όχι ικανό από μόνο του).Αφενός ως μέσο προστασία τους καθενός ατομικά. Αφετέρου ως μέσο προστασίας τους συνόλου, για δυο (2) λόγους:
α) γιατί με το να εμβολιαστεί η μεγάλη πλειοψηφία περιορίζεται ο κίνδυνος μετάδοσης (και ειδικά στη μειοψηφία που είτε για ιατρικούς λόγους δε μπορεί να εμβολιαστεί, είτε λόγω ανοσοκαταστολής ακόμα και αν εμβολιαστεί δεν προστατεύεται αρκετά)
β) γιατί με αυτό τον τρόπο ξαλαφρώνει το σύστημα υγείας από νοσηλείες που μπορούν να αποφευχθούν, οπότε μπορούν να αντιμετωπιστούν καλύτερα οι λιγότεροι που αναπόφευκτα θα νοσήσουν (στατιστική αστοχία εμβολίου, ανοσοκατασταλμένοι κλπ) αλλά και τα εκατομμύρια μη-covid περιστατικά που εδώ και ενάμιση χρόνο είναι ο “φτωχός συγγενής” του συστήματος με τεράστια επίπτωση στη δημόσια υγεία, άμεσα και μακροπρόθεσμα.

 

Τι εννοεί ο καθένας «υποχρεωτικότητα»;

Έχει ανοίξει μια συζήτηση για την υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού. Αλλά και άλλων μέτρων, ας μην ξεχνάμε ότι και πριν τα εμβόλια υπήρχαν αρνητές (διαφόρων αποχρώσεων και προελεύσεων) που δεν δέχονταν: να περιορίσουν μετακινήσεις και επαφές, να τηρήσουν αποστάσεις, να φορέσουν μάσκα, να θερμομετρηθούν, να κάνουν τεστ κλπ. Επομένως σε σχέση με τον εμβολιασμό θα πρέπει, καταρχήν, να ξεκαθαριστεί τι εννοεί καθένας με τον όρο «υποχρεωτικότητα»

 

Εννοεί κάποιος ότι το κράτος θα αρχίσει να τσεκάρει ΑΜΚΑ, και όποιος δεν είναι εμβολιασμένος θα του σπάει την πόρτα η Αστυνομία και να τον εμβολιάζει παρά τη θέληση του σα μοσχάρι; Σε αυτό υποθέτω είμαστε όλοι αντίθετοι (τουλάχιστον κάθε δημοκρατικός, προοδευτικός άνθρωπος).  Προσωπικά δε μπορώ να φανταστώ, τουλάχιστον με τα σημερινά δεδομένα, συνθήκες που να το δικαιολογούν.

 

Αν όμως εννοούμε ότι όταν κάποιος επιλέγει να ασκήσει το δικαίωμα του να μην εμβολιαστεί (παρότι η κοινωνία έχει εξαντλήσει τα μέσα να τον ενημερώσει και να τον πείσει), τότε αυτός θα υποστεί περιορισμούς –πιθανότατα και αυστηρούς– αυτό νομίζω ότι είναι δεδομένο. Πέρα από ηθικολογίες, τελικά εξ ορισμού οι κοινωνίες (πολύ περισσότερο μπροστά σε κρίσεις) παίρνουν μέτρα που να εξασφαλίζουν μια ενότητα δράσης. Μην ξεχνάμε ότι για να συγκροτηθεί η ανθρώπινη κοινωνία καταπιέστηκε το αρχέγονο “δικαίωμα” καθενός να τρώει τους άλλους, μετά για να προοδεύσει καταπιέστηκε το «δικαίωμα» του ενός να σκοτώνει τους άλλους (τουλάχιστον όχι χωρίς σοβαρό λόγο), να κάνει τα κακά του στο πηγάδι του χωριού κλπ.

 

Στις ταξικές εκμεταλλευτικές κοινωνίες φυσικά τα παραπάνω τα εφαρμόζει το κράτος καταρχήν προς όφελος της άρχουσας τάξης και με το κόστος στις εκμεταλλευόμενες. Το πόσο άδικα και πόσο ανέξοδα το πετυχαίνουν αυτό οι κυρίαρχοι εξαρτάται από το επίπεδο της ταξικής πάλης. Ο μόνος τρόπος να επηρεάσουμε τα μέτρα ώστε να είναι (όσο γίνεται) προς το συμφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας είναι να μην αρνούμαστε την πραγματικότητα «πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα» (στο φωτεινό σοσιαλιστικό μέλλον).

 

Σήμερα το κίνημα και η Αριστερά βρισκόμαστε στη γωνία. Σίγουρα δε μπορούμε να επιβάλουμε λύσεις (δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον – πιθανά και στο άμεσο). Μπορούμε όμως αφενός να περιορίσουμε το κόστος που θα πληρώσει ο λαός σε χρήμα, αίμα και ελευθερίες, και αφετέρου να ζυμώσουμε πλατιά και ουσιαστικά την δική μας οπτική.

 

Δυστυχώς όμως αυτά παρατηρείται μια αμηχανία, ένας αυτόεγκλωβισμός σε κάποια ταμπου/φετιχ. Είναι φυσικό ο αντίπαλος να προσπαθεί να σε στριμώξει στα δικά του διλήμματα, στο δικό του πλαίσιο σκέψεις, και είναι αναμενόμενο όσο πιο αδύναμος είσαι τόσο πιο δύσκολα να ξεφεύγεις, να θέσεις εσύ την αντζέντα, τους όρους συζήτησης, το αξιακό πλαίσιο, το τι σημαίνει «κοινή λογικη» κλπ

 

Τι εννοεί μέρος τις Αριστεράς με την απαίτηση «Όχι διακρίσεις»;

Αν εννοείται ότι δε θέλουμε μέτρα-καψώνι για ανεμβολίαστους (ή μέτρα-δωροδοκίας για εμβολιασμένους) ή ότι δεν δεχόμαστε τον κορονοιό ως πρόσχημα για επέλαση των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων και αυταρχικών πρακτικών, υποθέτω όλοι θα συμφωνήσουμε.

 

Αν όμως εννοούν ότι όποιος επιλέγει να μην εμβολιαστεί δε πρέπει να έχει κανέναν περιορισμό, τότε αρχίζουμε να κατρακυλάμε στον παραλογισμό της φιλελεύθερης άποψης της αυτορρύθμισης, του ατομισμού, των αφηρημένων ατομικών δικαιωμάτων, του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω», του «δε υπάρχει κοινωνία μόνο άτομα» κλπ. Και πρακτικά ή θα πάμε (ως σύνολο) σε ανεξέλεγκτο φούντωμα της πανδημίας και εκατόμβες νεκρών ή θα πάμε σε νέα οριζόντια Lockdown (χωρίς μάλιστα να αποφύγουμε το φούντωμα και τις εκατόμβες). Ενώ επιπλέον (ως Αριστερά και ως κίνημα) θα βρεθούμε απολογούμενοι ενώπιον της κοινωνικής πλειοψηφίας.

 

Τι σημαίνει «ναι στην καθολικότητα – όχι στην υποχρεωτικότητα»;

Αν εννοεί κάποιος καθολική πρόσβαση στον εμβολιασμό τότε «καθολικότητα» υπάρχει ήδη. Εδώ και μερικούς μήνες μπορεί να εμβολιαστεί (σχεδόν) ο καθένας. Αν κάποιος εννοεί τους χωρίς χαρτιά μετανάστες, από χώρες εκτός ΕΕ, που εργάζονται μαύρα ας το κάνουμε ξεκάθαρο και ας διεκδικήσουμε τον εμβολιασμό τους και πιο ενεργά, όπως και το να εμβολιαστούν άμεσα οι κατάκοιτοι συνάνθρωποι μας. Αυτά όμως δεν έχουν σχέση με τον τσακωμό περί υποχρεωτικότητας. Το εν λόγω σύνθημα είναι λοιπόν απλά ένα λογοπαίγνιο, ένας εξυπνακισμός που δεν απαντάει σχετικά με τα εκατομμύρια που δεν έχουν εμβολιαστεί (εκατοντάδες χιλιάδες από τους οποίους δουλεύουν σε τομείς που η απουσία εμβολιασμού προκαλεί σοβαρή διασπορά).

 

Το θέμα αφορά μόνο τους υγειονομικούς;

Η υποχρεωτικότητα δεν αφορά μόνο τους εργαζόμενους στην υγεία. Και αυτό όχι μόνο γιατί τις τελευταίες μέρες κυβέρνηση και ΜΜΕ-παπαγαλάκια ζυμώνουν διεύρυνση,(όπως γίνεται και σε διεθνές επίπεδο πχ απόφαση Μπάιντεν για υποχρεωτικό εμβολιασμό του ομοσπονδιακού προσωπικού στις ΗΠΑ και αντίστοιχη του Ντράγκι στην Ιταλία).

 

Τα όποια μέτρα (άρα και ο εμβολιασμός) αφορούν όλους μας. Αφορούν όμως εντονότερα εκείνους που (λόγω εργασίας) έρχονται σε επαφή με πολλούς ανθρώπους καθημερινά και πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτοί οι άνθρωποι (οι εξυπηρετούμενοι) δεν μπορούν να επιλέξουν να αποφύγουν αυτή την επαφή. Γιατί μπορώ να επιλέξω αν θα πάω σε ταβέρνα με ανεμβολίαστους, αλλά δε μπορώ πχ να επιλέξω ποιος ΜΑΤατζής θα με μπουζουριάσει στην επόμενη διαδήλωση, και πολύ λιγότερο ένας κρατούμενος δε μπορεί να επιλέξει ποιος σωφρονιστικός θα τον φυλάει.

 

Το θέμα μάλιστα γίνεται ακόμα πιο σοβαρό όταν το κοινό που υποχρεωτικά έρχεται σε επαφή με τον εν λόγω αρνητή του εμβολιασμού, είναι ευάλωτο από πλευράς υγείας (ανοσοκαταστολή, μεγάλη ηλικία κλπ) γι’ αυτό και είναι λογικό (πέρα από το κυβερνητικό σχέδιο διάλυσης του ΕΣΥ) η συζήτηση να ξεκινάει από τους υγειονομικούς και τους εργαζόμενους σε προνοιακές  δομές (δεν είναι όμως μόνο οι ασθενείς και ηλικιωμένοι ευάλωτοι – βλέπε και παρακάτω)

 

Η παγίδα για την Αριστερά και το συνδικαλιστικό κίνημα

Τελευταία πέφτει και κομμάτι της Αριστεράς, ακόμα και κάποιοι γιατροί, στη λούμπα να υποβαθμίζει την αξία του εμβολιασμού είτε γενικά, είτε στο ζήτημα της μη μετάδοσης (ενώ τα μέχρι τώρα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο). Αυτό νομίζω είναι εντελώς παράλογο και ως εκ τούτου τελικά καιροσκοπικό και επιζήμιο. Παρομοίως αναπτύσσεται μια επιχειρηματολογία ότι δήθεν μπορεί να υποκατασταθεί ο εμβολιασμός με τα test. Προφανώς τα test (και όχι μόνο τα self) είναι απαραίτητα, και πρέπει να διεξάγονται πιο σχεδιασμένα, πιο συχνά, πιο επιστημονικά, πιο μαζικά σε ανεμβολίαστους αλλά ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΕΝΟΥΣ. Όμως το test σε καμία περίπτωση δεν περιορίζει την μετάδοση, όσο την περιορίζει το εμβόλιο (και πολύ περισσότερο όσο το εμβόλιο σε συνδυασμό με test). Ακόμα και και 3 φορές την ημέρα να κάνει κάποιος test (αντί για 1-2 φορές τη βδομάδα) παραμένει το χρονικό παράθυρο (ημερών) από την επαφή μέχρι την θετικοποίηση του test, διάστημα στο οποίο μπορεί κάποιος να μολυνθεί και να μεταδίδει ενώ το test παραμένει αρνητικό και ενώ απουσιάζουν συμπτώματα. Να μην ξεχνάμε ότι για αυτό το λόγο από την αρχή υπήρχε το πρωτόκολλο: 3 μέρες απομόνωση και μετά τεστ (μετά από επικίνδυνη επαφή, κατα την επιστροφή απο εξωτερικό κλπ). 

 

Ναι, παίζουν ρόλο και οι εντυπώσεις…

Προφανώς θα πρέπει:

Να καταγγελθεί ο η κυβέρνηση Μητσοτάκη (βλέπε και 1ο μέρος).

Να αντιπαρατεθούμε στην περαιτέρω διάλυση του ΕΣΥ και τις γενικότερες νεοφιλελευθερες αναδιαρθρώσεις. Στην επιβολή αυταρχισμού, τρομοκρατίας, φακελώματος κλπ.

Να απαιτηθεί μαχητικά ενίσχυση του ΕΣΥ με τις δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις που απαιτούνται. Η ανάπτυξη του και όχι μόνο με κλίνες ΜΕΘ, αλλά -ακόμα περισσότερο- με ουσιαστική στροφή στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας που είναι ο μόνος τρόπος για: έγκαιρη ανίχνευση κρουσμάτων, έγκαιρη αγωγή, έγκαιρη παραπομπή για νοσηλεία όταν χρειαστεί, ουσιαστική και επιτυχή ενημέρωση, χτίσιμο δεσμών εμπιστοσύνης και συνεργασίας με τον υγιή άνθρωπο πριν ακόμα γίνει ασθενής αλλά και τον ασθενή.

 

Επιπλέον πρέπει να αναδείξουμε τα αδιέξοδα του εμπορευματοποιημένου συστήματος υγείας, του ίδιου του καπιταλισμού. Να τονίσουμε ότι δεν μπορεί ο καπιταλισμός να αντιμετωπίσει (και πολύ περισσότερο για εμάς που ζούμε υπό την εξουσία του) ιδανικά και αναίμακτα αυτή την πανδημία (ούτε άλλες που θα ακολουθήσουν).

Να κάνουμε ξεκάθαρο ότι όσο παραμένει το «επιτελικό κράτος», οι «απορρυθμισμένες» μεταφορές/ ενέργεια/ υγεία/ επικοινωνίες. Όσο παραμένει η χαοτική καπιταλιστική παραγωγή, ο ανταγωνισμός, η σπατάλη, η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τελικά ο ίδιος ο καπιταλισμός. Όσο αυτά παραμένουν η πανδημία θα προκαλεί τεράστιο και αδικαιολόγητο κόστος στους λαούς. Την ίδια στιγμή όμως δεν μπορούμε να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά και να πούμε «α, εμείς σας τα λέγαμε» ή «την πανδημία θα τη λύσουμε μετά το θρίαμβο της επανάστασης»Οφείλουμε να προτάξουμε πλαίσιο αιτημάτων για τη σωτηρία του λαού και την ελαχιστοποίηση του κόστους, το οποίο παράλληλα θα αμφισβητεί την ουσία όχι μόνο των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών αλλά και της ίδιας της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, τον ίδιο τον καπιταλισμό.

    

… όμως δε μας επιτρέπεται να θυσιάσουμε την ουσία για τις εντυπώσεις!

 

Δεν μπορούμε στα πλαίσια μιας κακώς εννοούμενης ταξικής αλληλεγγύης, αντικυβερνητισμού, αντικρατισμού να ανεχόμαστε ή και να δικαιολογούμε παράλογες και αντικοινωνικές επιλογές και πρακτικές, ούτε να υποκλινόμαστε άκριτα στον ατομισμό του καθενός στο όνομα δήθεν των ατομικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.

 

Προφανώς στην φωνή του κινήματος να υπάρξει ιεράρχηση με βάση το άμεσο, το επίκαιρο, την αιχμή αλλά δε μπορούμε στο όνομα της ιεράρχησης να αποσιωπούμε δύσκολες πλευρές ή πολύ χειρότερα να λέμε βαφτίζουμε τη μέρα-νύχτα.

 

Δεν ισχύει ότι η συζήτηση για το δικαίωμα της κοινωνίας να παίρνει μέτρα δε μπορεί να γίνει στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Πρώτα απ’ όλα (όπως έχει δείξει και η πικρή πείρα του 20ου αιώνα) ούτε στο σοσιαλισμό είναι αυτόματα λυμένο το ζήτημα της προστασίας των ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, αλλά παραμένει διαρκώς ζητούμενο (ακόμα και όταν υπάρχουν οι καλύτερες των προθέσεων ακριβώς γιατί η κοινωνική ζωή είναι εξαιρετικά σύνθετη, απαιτητική και καθημερινά πρωτότυπη).

Επιπλέον δε είναι δυνατόν να μη γίνει αυτή η συζήτηση τώρα. Αν δε συμμετέχουμε, απλώς θα γίνει χωρίς εμάς. Και θα γίνει είτε το κίνημα είναι ισχυρό και μπορεί να επιβάλει έστω μερικά την άποψη του (ή ακόμα και συνολικότερα δημιουργώντας ρωγμές που οδηγούν αστάθεια και ανατροπές), είτε βρίσκεται (όπως δυστυχώς σήμερα) “στο καναβάτσο”. Αν συνεχίσουμε “να ρίχνουμε τη μπάλα στην εξέδρα” θα βγούμε χαμένοι από κάθε άποψη. Πρέπει λοιπόν να απαντήσουμε στα καυτά ερωτήματα και να προτείνουμε/απαιτήσουμε συγκεκριμένες, συνεκτικές, ολοκληρωμένες λύσεις για το σήμερα ακόμα και αν αυτές δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτές.

 

Τώρα που δημοσιεύεται αυτό το κείμενο τα ποσοστά έχουν αλλάξει. Όμως μέχρι και την εξαγγελία των αναστολών πριν 2 βδομάδες παρά το γεγονός ότι 90-95% των γιατρών ήταν εμβολιασμένοι, σε άλλους εργαζόμενους του συστήματος υγείας τα ποσοστά ήταν εξαιρετικά χαμηλά με αποτέλεσμα στο σύνολο των εργαζομένων στην υγεία το ποσοστό των ανεμβολίαστων να είναι ανησυχητικό. Και αυτό με βάση στοιχεία των ίδιων των εργαζομένων: πχ ο πρόεδρος των εργαζομένων στο Δαφνί την πρώτη μέρα της αναστολής έλεγε στο ραδιόφωνο ότι υπήρχαν 450 ανεμβολίαστοι σε περίπου 1450 συνολικά εργαζόμενους, δηλαδή σχεδόν ΄1 στους 3.

 

Αυτή η επικίνδυνη κατάσταση οδηγεί αρκετούς προοδευτικούς, αριστερούς ανθρώπους, με πορεία και παρουσία στο κίνημα, να αγανακτούν να λένε «κάτι πρέπει να γίνει». Και αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους ακούσουμε και να μην επιτρέψουμε να πουν τελικά «ας είναι και με τις αναστολές του Μητσοτάκη» (αφού εμείς δεν θα τον έχουμε πείσει).

 

Γιατί ναι, ισχύει ότι υπάρχει –εξίσου ή και μεγαλύτερο– πρόβλημα και στα Μέσα μεταφοράς, στον τουρισμό, σε χώρους δουλειάς, στον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα και στις συνθήκες στην εκπαίδευση (ανυπαρξία εξαερισμού, αντισηπτικών και άλλων μέσων), στα ελλιπή τεστ κλπ αλλά αυτό δεν αναιρεί ότι όταν πχ σε μεγάλο νοσοκομείο είχες 6 εμβολιασμένους τραπεζοκόμους στους 50, τότε είναι πρόβλημα και κάτι πρέπει να γίνει άμεσα.

 

Φαίνεται ότι η εικόνα, μετά της επιβολή της αναστολής εργασίας, έχει αλλάξει αφού πολλοί έσπευσαν να εμβολιαστούν. Καταρχάς είναι ήττα για το κίνημα, ότι αυτό έγινε με όρους Μητσοτάκη, επιπλέον όμως παραμένει και γενικότερο πρόβλημα. Και δεν περιορίζεται απλά στον σκληρό πυρήνα των εργαζομένων στην Υγεία που εξακολουθούν να αρνούνται ούτε στις κάποιες χιλιάδες αναστολές που τους έχουν επιδοθεί. Το θέμα παραμένει και θα οξυνθεί με την επικείμενη διεύρυνση της υποχρεωτικότητας σε άλλους κλάδους ή και παντού. Όπως παραμένει και στο επίπεδο της  πολιτικής, ιδεολογικής, αξιακής αντιπαράθεσης.

 

Δεν μπορεί να επιτρέπεται στην κυβέρνηση και τα ΜΜΕ της, στους υμνητές του ατομισμού και του φιλελευθερισμού να εμφανίζονται ότι «μας βγαίνουν από αριστερά» και (αφήνοντας για λίγο στην άκρη την ατομική ευθύνη) να μας κάνουν μάθημα για κοινωνική υπευθυνότητα, αλληλεγγύη, συλλογική προσπάθεια κλπ.

 

 Ιδέες για αιτήματα:

Τα παρακάτω ΔΕΝ φιλοδοξούν να αποτελέσουν ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων προς την κυβέρνηση, είναι απλά σκέψεις για προβληματισμό προς συντρόφους και συναγωνιστές. Η διαμόρφωση πλαισίου προφανώς πέφτει στην πλάτη συλλογικών φορέων.

 

Σχετικά με τις αναστολές, η καταρχήν αντίθεση μας μπορεί να τεκμηριώνεται καλύτερα με βάση όχι μόνο το ατομικό δικαίωμα συμφέρον τους εργαζόμενου αλλά και με βάση το συλλογικό/κοινωνικό συμφέρον.

 

Ακόμα και αν υποθετικά αφήσουμε στην άκρη το ατομικό δικαίωμα του αρνητή (στην αυτοδιάθεση του ή στην εργασία του), αν σκεφτούμε πρωτίστως με κριτήριο την υπεράσπιση του συστήματος υγεία και της υγείας του λαού, δε μπορεί να γίνει καμία αναστολή αν δε γίνουν ΤΩΡΑ μαζικές προσλήψεις στο ΕΣΥ για κάλυψη των τεράστιων και χρόνιων ελλείψεων σε προσωπικό.

 

Επιπλέον δε μπορεί να γίνει καμία συζήτηση αναστολή αν δεν γίνει ΤΩΡΑ επιτόπου, ζωντανή, άμεση, εξαντλητική, ενημέρωση με κάθε έναν που έχει ενδοιασμούς για το εμβόλιο.Όχι απλά με ρετσέτες ή αφισάκια και σποτάκια, αλλά με οργανωμένη συζήτηση, ερωτο-απαντήσεις από ειδικούς (ανοσολόγους, επιδημιολόγους κλπ)μέσα στους χώρους δουλειάς.Αν η κυβέρνηση κωλυσιεργήσει ας αναλάβουν τα ίδια τα σωματεία την ενημέρωση άνθρωπο τον άνθρωπο. Και δε μιλάω για απλή τοιχοκόλληση ψηφισμάτων αλλά κάλεσμα σε συζήτηση στο χώρο δουλειάς, σε μικρές ομάδες, με παρουσία επιστημόνων για εξαντλητικές ερωταπαντήσεις κλπ.

 

Σχετικά με την επικίνδυνη κατάσταση που δημιουργεί η εργασία ανεμβολίαστων υγειονομικών είναι ενδιαφέρουα η πρόταση που θα αναφέρω και μπορεί ίσως κάποιους αρχικά να τους σοκάρει. Την έχουν ήδη αναφέρει με εκδικητικότητα και μοχθηρία τα κυρίαρχα ΜΜΕ αλλά δεν είναι από τη φύση της εκδικητική ή τρομοκρατική. Άλλωστε την έχουν προβάλει (νωρίτερα) γιατροί (πχ εδώ). Η ιδέα είναι εργαζόμενοι στο σύστημα υγείας που παρά τα παραπάνω εξακολουθούν να αρνούνται να εμβολιαστούν, να μεταφερθούν για να εργαστούν σε κλινικές covid. Φυσικά με όλα τα μέσα προστασίας όπως δούλευαν εκεί όλοι πριν τα εμβόλια και όπως εξακολουθούν να δουλεύουν και τώρα.

 

Όπως γράφτηκε ήδη αυτό δεν είναι ούτε εκδικητικό ούτε εκφοβιστικό. Αφενός θα μπορούσαν έτσι και αλλιώς να δουλεύουν εκεί (είναι θέμα τύχης ποιες δομές και κλινικές ανέλαβαν covid περιστατικά και ποιες όχι). Αφετέρου μόνο με αυτό τον τρόπο εξασφαλίζεται ότι μπορούν να εργάζονται χωρίς να θέτουν σε κίνδυνο τους ασθενείς τους (αφού οι ασθενείς ήδη νοσούν), όπως θα συνέβαινε σε οποιαδήποτε άλλη κλινική και ειδικά σε περιπτώσεις ανοσοκατασταλμένων.

 

Αν το ποσοστό των αρνητών εμβολιασμού ήταν χαμηλό (πχ 2-3%) θα μπορούσε η κοινωνία να τους διαχειριστεί πιο “γενναιοδωρα”: να τους τοποθετήσει μακριά από το κοινό ή και από τους εμβολιασμένους συναδέλφους τους, σε τηλεργασία κλπ. Όταν όμως τα ποσοστά είναι ψηλά και μάλιστα σε ειδικότητες που όχι μόνο δε μπορούν να τηλεργαστούν αλλά επιπλέον εξ ορισμού έρχονται σε επαφή με χιλιάδες εξυπηρετούμενους υπάρχει θέμα. Γιατί πχ αν σε χίλιους εργαζόμενους δεν έχουν εμβολιαστεί 30 είναι 3%. Αν όμως πχ και οι 30 είναι τραπεζοκόμοι και αποτελούν το 90% των τραπεζοκόμων θα έρχονται σε επαφή με το 90% των ασθενών

 

Να ξεκαθαριστεί ότι εφόσον το θέμα είναι η δημόσια υγεία, με το ίδιο σκεπτικό η «υποχρεωτικότητα» που επιβλήθηκε στους υγειονομικούς θα έπρεπε να ισχύσει και (ενδεικτικά) για: αστυνομικούς, σωφρονιστικούς, παπάδες, δικαστικούς, στρατιωτικούς, εκπαιδευτικούς, προσωπικό προσφυγικών καταυλισμών, ίσως και front-desk δημόσιων υπηρεσιών κλπ (όπου βέβαια υπάρχει η επιπλέον δυσκολία ότι δε μπορούν να μεταταχθούν σε κλινική covid).

 

Δεν αρκούμαστε στις διορισμένες από την Κυβέρνηση επιτροπές “προθύμων” ειδικών. Ας απαιτηθεί να έχουν συμμετοχή στις επιτροπές και άποψη για την καταλληλόλητα εμβολίων (και άλλων μέτρων) και άλλοι φορείς (και μάλιστα συλλογικοί) πχ οι φαρμακευτικές σχολές, ο Πανελλήνιος Ιατρικός Σύλλογος, ακόμα και συνδικαλιστικός φορέας των γιατρών πχ η ΟΕΝΓΕ έτσι ώστε, αν αυτοί θέτουν βέτο πχ για κάποιο εμβόλιο αυτό να εξαιρείται. Να μην παίρνουμε δηλαδή “αμάσητη” τη γραμμή των πολυεθνικών, του FDA (αμερικάνικου ΕΟΦ) ή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τα φάρμακα.

 

 Ακόμα και αν δεν υλοποιηθεί ένα τέτοιο αίτημα, έστω με τη ζύμωση του βοηθά να μην γίνεται αποδεκτή αναντίρρητα η αυθεντία κάποιων διορισμένων ειδικών, και να αμφισβητείται η a priori νομιμοποίηση της κυβέρνησης να χειρίζεται εν λευκώ την πανδημία.

 

Να εξασφαλιστεί συστηματικό δωρεάν testing για όλους, ανεμβολίαστους ΚΑΙ εμβολιασμένους, και όχι μόνο με τα (για πολλούς λόγους πιο αναξιόπιστα) self-test.
Σε ειδικές κατηγορίες: συστηματικός καθολικός έλεγχος.

 

Στο γενικό πληθυσμό: συχνά και με επιστημονικά σχεδιασμένη δειγματοληψία test. Είναι παράλογο να μην τεστάρονται οι εμβολιασμένοι αφού έστω σε κάποιο ποσοστό μπορούν να είναι φορείς (και μάλιστα αόρατοι / ασυμπτωματικοί) και σε κάποιο βαθμό να μεταδίδουν.

 

Ουσιαστικά μέτρα (και έλεγχοι) για χώρους εργασίας, μέσα μεταφοράς, χώρους εκπαίδευσης κλπ.
Μέτρα όχι μόνο ή κυρίως περιοριστικά-κατασταλτικά, αλλά περισσότερο μέτρα βελτίωσης των συνθηκών εξαερισμού, ατόμων/τμ, αντισηψίας, έξτρα συχνά διαλείμματα σε ανοιχτούς χώρους για ξαλάφρωμα από τη μάσκα, χώροι, χρόνος και υλικά για καθαριότητα/υγιεινή, μειωμένο ωράριο εργασίας (χωρίς φυσικά μείωση αμοιβής). Είναι τραγικό ότι ο κόσμος που έμενε σε καραντίνα (με πρόστιμο 5.000 αν τη σπάσει) ως στενή επαφή κρούσματος καλείται να αναπληρώσει το χρόνο απουσίας από τη δουλειά του (10-14 μέρες) με υπερεργασία, και δυστυχώς ενάμιση χρόνο τώρα δεν έχει χαλάσει ο κόσμος γι’ αυτο.

 

 

Κατάργηση του ανόητου 50%+1 για την αναστολή λειτουργίας σχολικού τμήματος. Προφανώς πρέπει να χτυπάει καμπανάκι με το πρώτο κρούσμα. Θα μπορούσε η αναστολή/απομόνωση να είναι καταρχήν για 3-4 μέρες και εφόσον γίνουν τουλάχιστον 2 (δωρεάν) μοριακά test σε όλους (μαθητές και εκπαιδευτικούς) την πρώτη και τελευταία μέρα και εφόσον  είναι αρνητικά να ξαναρχίζει το μάθημα δια ζώσης. Ενώ πρέπει να εξασφαλίζονται και άδειες για του γονείς είτε όταν το παιδί μπαίνει σε καραντίνα είτε όταν το σχολείο κλείνει. Όχι απλώς τηλεργασία, ούτε η απάτη άδειες ειδικού σκοπού με ταυτόχρονη κατανάλωση της κανονικής άδειας.

 

Δυο επιπλέον θέματα:

Πλαστά πιστοποιητικά εμβολιασμού ή νόσησης

Κυβέρνηση και παπαγαλάκια σήκωσαν το θέμα πριν μερικές μέρες. Δεν προκαλεί έκπληξη η εμφάνιση τέτοιον φαινομένων: αφενός υπάρχει «ζήτηση» από κόσμο που αρνείται να εμβολιαστεί αλλά θέλει να αποφύγει περιορισμούς , αφετέρου υπάρχουν προφανή κενά στα πρωτόκολλα και στα συστήματα (ψηφιακά και άλλα) του εμβολιασμού & του testing, επόμενο είναι ότι θα δημιουργηθεί και «προσφορά» από διάφορους επιτηδείους.

 
Δε μπορεί να υπάρχει καμία ανοχή σε τέτοια φαινόμενα. Δεν είναι αντάρτικο, είναι απάτη με δόλο (οικονομικό και άλλο όφελος). Επιπλέον είναι εγκληματικά αντικοινωνική συμπεριφορά. Εφ’ όσον αποδεικνύεται η ενοχή κάποιου πρέπει να εξαντλούνται ποινικές και διοικητικές κυρώσεις. Προφανώς δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε Κυβέρνηση και ΜΜΕ  να αξιοποιούνται τέτοια φαινόμενα για συνολική απαξίωση και σπίλωση του υγειονομικού προσωπικού και των εργαζομένων στο δημοσιών.

 

Υποχρεωτική διασωλήνωση ή/και νοσηλεία

Τώρα που «βρήκαν παπά θέλουν να θάψουν 5-6». Με αφορμή περιστατικά ακραίων αρνητών της πανδημίας ή/και του εμβολίου, οι οποίοι αρνούνται διασωλήνωση ή μετάγγιση αίματος αν ο δότης είναι εμβολιασμένος κλπ, έχει αρχίσει εδώ και κάποιες μέρες στα ΜΜΕ μια συζήτηση για υποχρεωτική διασωλήνωση, υποχρεωτική νοσηλεία κλπ. Σε αυτή τη συζήτηση πέρα από ραδιο-τηλεοπερσόνες που (έτσι και αλλιώς συνηθίζουν να) τοποθετούνται ανεύθυνα, το ίδιο έχουν πράξει και κάποιοι γιατροί. Είναι κατοχυρωμένο το δικαίωμα του ασθενούς στα πλαίσια της ιατρικής δεοντολογίας (που καταγράφεται σε Νόμο – άρθρα 11&12), να έχει λόγο για κάθε ιατρική πράξη/θεραπεία που υφίσταται, εφ’ όσον έχει τις αισθήσεις του και δεν έχει τεθεί υπό δικαστική συνδρομή (δεν είναι ανίκανος για δικαιοπραξία) κλπ. Ομοίως προστατεύεται και το δικαίωμα του στην πλήρη ενημέρωση από το γιατρό.

 

Βέβαια σε περίπτωση ανηλίκου (γενικά) ή ενήλικα που δεν έχει τις αισθήσεις του, αλλά συγγενείς του δεν συναινούν σε ιατρική παρέμβαση ενώ κινδυνεύει η ζωή του, και πάλι ο νόμος δίνει στους γιατρούς συγκεκριμένες διεξόδους.

Σε κάθε περίπτωση τα δικαιώματα ενημέρωσης και συναίνεσης του ασθενούς, πρέπει να γίνουν σεβαστά ακόμα και αν οι αποφάσεις του θέτουν σε κίνδυνο τη ζωή του.

 

Συμπερασματικά.

Τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν πλήρη, τέλεια ή κλειστή θέση. Κατατίθενται ως προβληματισμός.

Άσχετα από το αν θα υπάρξει μικρότερο ή μεγαλύτερο επικοινωνιακό κόστος (πρόσκαιρο ή μακροχρόνιο) η Αριστερά και το εργατικό κίνημα (όπως πάντα) δεν μπορεί παρά να βλέπει και να λέει τα πράγματα με το όνομα τους, όσο δυσάρεστα και αν είναι.

 

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Η Κούβα βρίσκεται 62 χρόνια σε οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικο αποκλεισμό από τις ΗΠΑ. Πολλοί ξέρουν ότι έχει ένα καταπληκτικό σύστημα υγείας με την καλύτερη αναλογία γιατρών ανα κάτοικο. Μοναδικό σύστημα πρωτοβάθμιας φροντίδας με οικογενειακό γιατρό και γιατρό εργασίας παντού, που έχουν ουσιαστική σχέση με κάθε κάτοικο πριν αυτός αρρωστήσει. Δίνει χιλιάδες υποτροφίες στη Διεθνή Ιατρική Σχολή για φοιτητές από τον αναπτυσσόμενο κόσμος.

 

 Στέλνει εδώ και δεκαετίες τις υγειονομικές αποστολές αλληλεγγύης της Μπριγάδας Χένρι Ριβς σε όλο τον κόσμο σε επιδημίες σεισμούς και καταστροφές. Μάλλον δεν είναι εξίσου γνωστό ότι έχει και πολύ σημαντική έρευνα και παραγωγή στον τομέα της βιοτεχνολογίας. Πολλά πρωτότυπα εμβόλια και θεραπείες.

 

Στην Κούβα ο εμβολιασμός ξεκίνησε πολύ αργότερα από εμάς, γιατί γίνεται μόνο με τα δικά τους εμβόλια (έχουν 3 εγκεκριμένα ενάντια στο SARSCoV-2) αφού και να ήθελαν να εισάγουν άλλα, δε μπορούν λόγω του αποκλεισμού. Επίσης έχουν τα εμβόλια αλλά όχι σύριγγες για να τα κάνουν (λόγω του αποκλεισμού). Παρόλα αυτά έχουν ήδη πετύχει ποσοστό σαν της Ελλάδας και μάλιστα ξεκίνησε ο εμβολιασμός και παιδιών από 2 ετών και πάνω. Τα εμβόλια αυτά ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) ακόμα δεν τα έχει εγκρίνει ακόμα, γιατί λείπουν δημοσιεύεσεις σε διεθνή περιοδικά (και πάλι λόγω του αποκλεισμού – που βάζει φραγμούς και στο ακαδημαικό πεδίο).

 

Όλα αυτα σημειώνονται στο παρόν γιατί στην Κούβα δεν υπάρχουν αρνητές.Ο λαός τη είναι μορφωμένος, εμπιστεύεται το Δημόσιο Σύστημα Υγείας και τον γιατρό του. Γιατρός που είναι απόλυτα προσβάσιμος όχι μόνο για να τον εξετάσει αλλά και για να του λύσει κάθε απορία. Τον εμπιστέυεται γιατί γνωρίζονται με το μικρό τους όνομα. Γιατί ήταν δίπλα του από την αρχή της πανδημίας με φυσική παρουσία με το θερμόμετρο και το στηθοσκόπιο, ακόμα και όταν τα test είναι περιορισμένα (πάλι ο αποκλεισμός), όσο εμείς βρισκόμασταν σε ατελείωτη αναμονή στις γραμμές της Πολιτικής Προστασίας ή του ΕΟΔΥ για οδηγίες κονσέρβα, από κάποιον λιμενικό ή πυροσβέστη, που περιορίζονταν στο «απομονώσου», «κάτσε σπίτι», «πάρε αντιπυρετικό» και “ο θεός βοηθός”.

 

Και ναι αυτό μπορεί να είναι το όραμα μας, και πρέπει να το προβάλουμε, αλλά δεν αρκεί από μόνο του ως απάντηση για το σήμερα. Αν, παράλληλα, δεν μιλήσουμε συγκεκριμένα (ειλικρινά και χωρίς ταμπού) για την συγκεκριμένη κατάσταση του δικού μας λαού, σήμερα.

 

* To κείμενο δημοσιεύτηκε στις 16/9 στο  BLOG   του  Αλέκου Χαλβατζή

 

0ΥποστηρικτέςΚάντε Like

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΡΘΡΑ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΗ

ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΗΜΟΦΙΛΗ