Στη δεκαετία του 1960, η θεαματική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και στη συνέχεια η ορμητική ανάπτυξη των αντιβιοτικών και εμβολίων, οδήγησαν στη θεώρηση πως η εποχή των λοιμωδών νοσημάτων είχε παρέλθει, ο πόλεμος κατά των λοιμώξεων είχε κερδηθεί. Η πολιομυελίτιδα και η ευλογιά ήταν ήδη παρελθόν.
Εντούτοις οι θεωρήσεις αυτές διαψεύστηκαν και διαψεύδονται, παρόλο που από τότε που ο πρωτοπόρος Αμερικανός μικροβιολόγος Μορίς Χίλμαν με το επιτελείο του ανακάλυψαν το εμβόλιο της ασιατικής γρίπης (1957-1958) και μέχρι το θάνατό του, το 2005, εφεύραν περισσότερα από σαράντα εμβόλια (ιλαράς, παρωτίτιδας, ερυθράς, ηπατίτιδας Α, ηπατίτιδας Β, πνευμονόκοκκου, μηνιγγίτιδας, αιμόφιλου ινφλουέντζας κ.λπ.).
Η ανθρωπότητα από το 1975 έως το 2010 έχει καταγράψει περισσότερα από τριάντα νέα νοσήματα, ως επί το πλείστον ιογενούς αιτιολογίας, όπως Embola, MERS, SARS, κ.ά., βιώνει ένα νέο κύμα έξαρσης των λοιμωδών νοσημάτων, νέων επιδημιών και πανδημιών, με εκατομμύρια θύματα σε όλο τον πλανήτη.
Η μάχη ανάμεσα στις επιδημιογενείς ασθένειες και την ανθρώπινη ζωή (καθώς και τη ζωή ζώων) είναι ασταμάτητη.
Βρισκόμαστε πλέον σε μια εποχή νέας νοσηρότητας, οι ιστορικοί της Ιατρικής την αποκαλούν εποχή των αναδυόμενων και των επαναναδυόμενων επιδημιών (όπως αυτή της φυματίωσης εξ αιτίας της οποίας, το 2016, πέθαναν 1,7 εκατ. άνθρωποι, από τους 10,4 εκατ. ασθενήσαντες (Frank M. Snowden « Επιδημίες και κοινωνία, από τον Μαύρο Θάνατο μέχρι σήμερα»).
Τα αίτια της συχνότερης αυτής εμφάνισης νέων πανδημιών, όπως του Covid, και της επανεμφάνισης παλιότερων, ειδικά από το δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα, σχετίζονται με τον αυξανόμενο συνωστισμό σε ολοένα και πιο τερατώδεις πόλεις – γίγαντες, την πρωτοφανή αποψίλωση δασών και την εξ αυτής μετανάστευση οργανισμών, με τις συνεχείς μετακινήσεις πληθυσμών λόγω των πολέμων αλλά και με την ιλιγγιώδους έκτασης μεταφορά εμπορευμάτων και εργαζομένων μεταξύ κρατών, καθώς και με τις σημαντικές αλλαγές στην ανθρώπινη διατροφή.
Βαριές οι συνέπειες
Η πανδημία Covid στη διάρκεια της εξέλιξής της έχει βαριές συνέπειές στους λαούς, και στον ελληνικό, κυρίως στα φτωχά στρώματα και στις φτωχές χώρες, τόσο άμεσα στους ανθρώπους που νόσησαν από τον κορονοϊό αλλά και έμμεσα σε αυτούς με άλλες παθήσεις. Κι αυτό γιατί τα χτυπημένα από το θατσερισμό νοσοκομειοκεντρικά συστήματα υγείας, λόγω των ιδιαίτερων απαιτήσεων της θεραπείας του ιού, τις απερίγραπτες υγειονομικές ελλείψεις και τις «εφημερίες του θανάτου», δυσκολεύονται να αντιμετωπίσουν ακόμη και τρέχοντα περιστατικά.
Μέσα σε είκοσι μήνες ο ιός εξαπλώθηκε και στα 223 κράτη και κρατικές οντότητες της υφηλίου.
Τα διαπιστωμένα κρούσματα σε αυτά τα κράτη έφτασαν τα 251 εκατομμύρια (251.500.000 στις 9.11.210) – και πόσα άλλα μη διαπιστωμένα στις φαβέλες των μεγαλουπόλεων, των μεγάλων και ολοένα αυξανόμενων κοινωνικών ανισοτήτων και της εξαπλωνόμενης ακραίας φτώχειας.
Στα 212 από τα 223 κράτη θρηνούν νεκρούς.
Πέντε εκατομμύρια οι διαπιστωμένοι θάνατοι μέσα σε 20 μήνες (5.080.145 στις 9/11/21) εκτός των θανάτων των ανώνυμων και ξεχασμένων στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στις φτωχογειτονιές του Παρισιού και της Βιέννης, της Νέας Υόρκης και της Αθήνας, της πόλης του Μεξικού και της Καλκούτας…
Στην Ελλάδα: 801.208 διαπιστωμένα κρούσματα, πάνω από 8600 τα κρούσματα ημερησίως με τάσεις ανόδου, 16.414 θάνατοι έως σήμερα (9.11.21), πάνω από χίλιοι θάνατοι το μήνα, με τις προβλέψεις εξαιρετικά δυσοίωνες.
Λοιπόν;
Η μοναδικότητα αυτής της πανδημίας
Κάθε επιδημία είναι μοναδική, εντάσσεται σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό, επιστημονικό και ιστορικό πλαίσιο.
Ποια είναι λοιπόν η μοναδικότητα της σημερινής πανδημίας του Covid και ενάμισι χρόνο από την έναρξη της όλοι οι αρνητικοί δείκτες (κρούσματα, διασωληνωμένοι, θάνατοι) εξακοντίζονται στα ύψη; Ποιο είναι το ειδικό της βάρος; Είναι κάτι σαν γρίπη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και όπως λέγεται με μικρή θνητότητα (ποσοστό θανάτων ανά προσβεβλημένων);
Ποια είναι ακριβώς η σχέση ανάμεσα στην πανδημία αυτή καθαυτή και τη χρήση της ως μιας ευκαιρίας, ως ενός «χρήσιμου δαίμονα» για να περάσουν οι απανταχού νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, άρα και της ΝΔ, την αντιδημοκρατική και αντεργατική τους πολιτική, να ενισχύσουν την αστυνομοκρατία και τον αυταρχισμό;
Η μοναδικότητα της σημερινής πανδημίας, πέρα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ιού, έγκειται στο ότι ισχυρές χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Γερμανία, η Ιταλία, η Βραζιλία, που λογικά θα ’πρεπε να βρίσκονταν εξ αρχής στην πρώτη γραμμή της προσπάθειας αντιμετώπισης της, όχι μόνο δεν ανταποκρίθηκαν στις λογικές προσδοκίες της παγκόσμιας κοινότητας αλλά βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Οπαδοί και καλλιεργητές της νεοφασιστικής αντίληψης απόκτησης της φυσικής ανοσίας, οι Τραμπ και Μπολονσάρο, αυτοί οι κατά συρροή δολοφόνοι, οδήγησαν τις χώρες τους (ΗΠΑ και Βραζιλία) στο να έχουν ένα εκατομμύριο οκτακόσιες χιλιάδες (1.800.000) νεκρούς, δηλαδή το 28%(!) των παγκόσμιων θανάτων (μέχρι τις 6.11.21).
Τρία εκατομμύρια είκοσι χιλιάδες εξακόσιοι (3.020.000) είναι οι νεκροί στις δέκα πλουσιότερες χώρες του πλανήτη, τα τρία πέμπτα των παγκόσμιων θανάτων.
Θετική εξαίρεση αποτελεί η Κίνα του 1,4 δισ. κατοίκων, με 4.660 νεκρούς (μόλις το 25% των νεκρών της Ελλάδας των 10 εκατομμυρίων κατοίκων) αλλά και η Νέα Ζηλανδία (5 θάνατοι/εκατομμύριο.), η Νότια Κορέα (30 θάνατοι/εκατ.), η Αυστραλία (35 θάνατοι/εκατ.).
Η πιο αρνητική εικόνα για τις χώρες μεσαίου και κάτω επιπέδου είναι το Περού με 200.000 (!) θανάτους.
Ειδική πλευρά της μοναδικότητας πανδημίας είναι επίσης ο δείκτης μεταδοτικότητας της R0.
Το R0 της γρίπης είναι 1,4. Αυτό σημαίνει πως αν ένας φορέας πραγματοποιήσει 10 ανεμπόδιστες μεταδόσεις τότε προκύπτουν 29 ασθενείς (1χ1,410 = 29).
Το αρχικό στέλεχος του Covid είχε δείκτη μεταδοτικότητας R0 = 2,5. Άρα μετά από 10 ανεμπόδιστες μεταδόσεις ενός φορέα θα προέκυπταν 9536 ασθενείς (1χ2,5 10).
Η μετάλλαξη Δ έχει όμως R0 = 6. Αυτό σημαίνει πως μετά από δέκα ανεμπόδιστες μεταδόσεις από ένα ασθενή προκύπτουν 6 10 = 10.077.696 (!) ασθενείς.
Φυσικά στις μέρες μας και οι φορείς της μετάλλαξης Δ είναι πολύ περισσότεροι αλλά και οι ασθενείς ουσιαστικά πιο λίγοι ακριβώς γιατί οι μεταδόσεις αναχαιτίζονται, δεν είναι ανεμπόδιστες, εξ αιτίας των μέτρων (μάσκα, απόσταση, εμβόλιο) που εμποδίζουν δραστικά την μετάδοση.
Η παραπάνω μαθηματική εικόνα αποκαλύπτει την προφανή γενική αξία των μέτρων !
Αλλά η πολιτική αντιμετώπισης του κορονοϊού κρίνεται όχι γενικά αλλά ειδικά και συγκεκριμένα. Κρίνεται στο κατά πόσο αυτή οδηγεί στη δραστική μείωση ή δυνατόν στον εκμηδενισμό των θανάτων, στην ελαχιστοποίηση ή και στον εκμηδενισμό εντέλει των κρουσμάτων. Εκεί η κρίνεται η κάθε κυβερνητική πολιτική καθώς και η πολιτική της μαχόμενης αριστεράς και του εργατικού κινήματος.
Η σύγκριση ανάμεσα στο δείκτη μεταδοτικότητας R0 της γρίπης και του R0 των μεταλλάξεων του κορονοϊού, καθώς και των τυχόν μακροπρόθεσμων επιπτώσεων σε όσους κατά ένα οποιοδήποτε επίπεδο ασθένησαν από τον Covid (σύμφωνα με πληθώρα μελετών: μόνιμη βλάβη στον καρδιακό μυ, μακροχρόνια βλάβη στις κυψελίδες των πνευμόνων, πρόκληση εγκεφαλικών επεισοδίων, προσωρινή(;) παράλυση, πολύ μικρούς θρόμβους, σύνδρομο χρόνιας κόπωσης κ.λπ.) αποδυναμώνει πλήρως τις «επιστημονικές» αρλούμπες του επιστήμονα Ιωαννίδη που κυκλοφορούν ακόμη, ότι «μια γρίπη είναι θα περάσει».
Η μεγάλη πλειοψηφία όσων μολύνθηκαν από τον κορονοϊό αναρρώνουν γρήγορα, ωστόσο, τα δυνητικά μακροχρόνια προβλήματα, η φοβερή μεταδοτικότητα, τα υποστελεχωμένα νοσοκομεία, οι «εφημερίες του θανάτου», οι υποστελεχωμένες και ανεπαρκείς δομές υγείας, καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να μειωθεί δραστικά η εξάπλωση της νόσου με την αυστηρή τήρηση των μέτρων προφύλαξης, των φαρμακευτικών και εξωφαρμακευτικών μέτρων.
Υπό αυτήν την έννοια ζούμε μια πρωτόγνωρη κατάσταση η οποία εξελίσσεται, ταυτόχρονα, σε ένα αγοραία μεταβαλλόμενο δημόσιο σύστημα υγείας που δέχτηκε και δέχεται αλλεπάλληλα χτυπήματα θατσερικού τύπου από τους εμμονικούς κυβερνώντες της απάνθρωπης οικονομικής σχολής του Σικάγου. Ενός συστήματος επικίνδυνα πλέον αναντίστοιχου προς τις σημερινές επιστημονικές και τεχνικές δυνατότητες καθώς και τις λαϊκές ανάγκες.
«Δεν θέλω να μου κλέψετε τη δόξα του πρώτου κλεισίματος νοσοκομείου» εκστόμιζε πριν δυο χρόνια αυτός ο ανεκδιήγητος και αμετανόητος αντιπρόεδρος της ΝΔ, ο Άδωνης Γεωργιάδης, (ο σαρώσας στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές της Δυτικής Αθήνας), συμπυκνώνοντας, με πολύ επικινδυνότητα και αφάνταστη ελαφρότητα, τη θατσερική πολιτική και στην υγεία.
Και το εμβόλιο;
Μα μέσα σε ένα μόλις χρόνο εμβόλιο όταν μέχρι πρότινος χρειαζόμασταν πέντε και πάνω χρόνια για να κατασκευαστεί, δοκιμαστεί και τεθεί στην κυκλοφορία;
Σε ένα χρόνο μόνο, άρα είναι απάτη των εταιρειών, είναι απάτη της «τσούλας» επιστήμης σε συμπαιγνία με τους επιστήμονες – βαποράκια των φαρμακευτικών μονοπωλίων.
Είναι αλήθεια πως οι επιστημονικές γνώσεις και ανακαλύψεις – άρα και τα εμβόλια, τα φάρμακα γενικότερα – υπάγονται πλέον σαφέστερα σε εξωεπιστημονικά κριτήρια κερδώας αποδοτικότητας.
Αλλά η απόδοση κέρδους συνδέεται πρωτίστως με μέτρα στην παραγωγή και διακίνηση, με τους χαμηλούς μισθούς, τα ελαστικά ωράρια των εργαζομένων σε αυτές, τις σκανδαλώδεις διακρατικές συμφωνίες και τις συμφωνίες των εταιριών με κράτη, τις κοινωνικά σκανδαλώδεις τιμές διάθεσης.
Οι έλεγχοι του ΠΟΥ, ώστε να εξασφαλίζεται η παραγωγή και αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, αυτής της μοναδικής πηγής υπεραξίας την οποία οι καπιταλιστές κυνηγούν όπως οι σκύλοι το θήραμα, ορίζουν τους υγειονομικούς κανόνες ώστε η αγορά, για την οποία υπάρχουν, να λειτουργεί. Να επιστρέψουν στην κανονικότητα της ανεμπόδιστης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, να αποφύγουν μια απορρύθμιση της κοινωνικής ζωής εξαιτίας μια ανεξέλεγκτης κατάστασης που μπορεί να δημιουργηθεί και παράλληλα να χρησιμοποιήσουν την πανδημία ως άλλοθι για να καταργήσουν εργατικά δικαιώματα και λαϊκές ελευθερίες.
Τα εμβόλια είναι το βασικότερο μέσο αντιμετώπισης της πανδημίας, τα εμβόλια είναι ασφαλή με όλες τις πιθανές παρενέργειες ενός φαρμάκου τονίζουν οι ειδικοί.
Αλλά τα εμβόλια δεν προφυλάσσουν (ποτέ δεν προφύλασσαν) 100% από τη νόσο, όπως με αβάσταχτη ελαφρότητα ισχυρίστηκαν κυβερνητικά «στελέχη» και άλλοι. Κάτι τέτοιο καταργεί τη Βιολογία. Τα εμβόλια αναχαιτίζουν και αναχαιτίζουν ουσιαστικά.
Εξάλλου, σε κάθε επιστημονική κατάκτηση εμφανίζονται ταυτόχρονα τα όρια και το πεπερασμένο της ανθρώπινης δυνατότητας. Όρια που αναιρούνται με την επιστημονική ανακάλυψη, για να επανεμφανισθούν ξανά ως νέα όρια και νέοι περιορισμοί σε αυτή την ασυμπτωτική και ατέλειωτη πορεία του ανθρώπου για την κατανόηση της αντικειμενικής πραγματικότητας.
Οι επιστήμονες δε, οι υπηρέτες της επιστήμης, κατέχουν ταυτόχρονα συγκεκριμένη θέση στην κοινωνία, φέρουν τους δικούς τους πολυποίκιλους κοινωνικούς και πολιτικούς επηρεασμούς. Γι’ αυτό και φορές, η ίδια η επιστήμη διά επιστημόνων, εκτρέφει και την άρνηση της!
Η επιστήμη και οι επιστήμονες δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ιδανικό βασίλειο του ορθού λόγου. Είναι ένα διαρκές γίγνεσθαι με τις αντιφάσεις του.
Αλλά υπάρχει και η ηγεμονική, τελικά, φύση της επιστήμης.
Η διείσδυση της επιστήμης «στον πιο κοντινό (και ταυτόχρονα στον πιο μακρινό ως πρόσφατα κόσμο), στον κυτταρικό και υποκυτταρικό κόσμο, στον άπειρο ανθρώπινο εγκέφαλο, στο εσωτερικό των σωματιδίων, δημιούργησε και δημιουργεί ποιοτικά νέους όρους στην ιατρική και στο μετασχηματισμό της φύσης, στη διαρκή εξέλιξη των μεθόδων παραγωγής εμβολίων. Όροι που σώζουν ζωές.
Εκεί στην άλλη της φύση, στην απελευθερωτική, που με τις πρωτοφανείς ανακαλύψεις της πρόσθεσε πάνω από είκοσι χρόνια προσδόκιμο ζωής στο ανθρώπινο είδος, έφτασε σε πρωτοφανείς ιάσεις ασθενειών, σε όλα αυτά βρίσκεται η μήτρα της ελπιδοφόρας παρασκευής εμβολίων.
Εκεί, στο θρίαμβο όχι της επιστήμη γενικά αλλά της σύγχρονης επιστήμης ειδικότερα εδράζεται η σε ένα χρόνο κατασκευή και διάθεση τόσων εμβολίων. Η κατασκευή εμβολίων εξελίσσεται!
Ναι η σχέση επιστήμης ανθρώπινου γένους, από τη στιγμή που η επιστήμη, στη νέα εποχή, έχει υποταχθεί συνολικά στο κεφάλαιο, έχει διαταραχθεί.
Εξάλλου η ίδια η καπιταλιστική αγορά έχει ως εσωτερικό στοιχείο τον ανορθολογισμό: το κεφάλαιο είναι το μέσο και ο σκοπός, η αρχή και το τέλος στη διαδικασία παραγωγής και διάθεσης (το μέσο και ο σκοπός, η αρχή και το τέλος !!! ).
Ακριβώς γι’ αυτό, γιατί ο ανορθολογισμός είναι λειτουργικό στοιχείο της καπιταλιστικής αγοράς, γι αυτό και ευνοείται στην παραγωγή, αναπαραγωγή και εξάπλωση του.
Εκεί ποντάρουν η ακροδεξιά, οι Χρυσές Αυγές, η Ελεύθερη Ώρα, η εφημερίδα Δημοκρατία, ο Μάκης ο Ζούγκλας οι κρυπτοαντιεμβολιαστές από το χώρο συνολικά της Αριστεράς και άλλοι αγωνιστές του σκοταδισμού στην Ελλάδα.
Και εδώ είναι η ευθύνη όσων από την Αριστερά τους χαϊδεύουν ή όσων τους χρησιμοποιούν πολιτικάντικα για να κλέψουν ψήφους από τον άλλο (ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ) ή να αποκομίσουν δήθεν ψήφους (Λαφαζάνης).
Το πρωτεύον για το εμβολιαστικό κίνημα δεν μπορεί να βρίσκεται στην υποχρεωτικότητα ή μη.
Το πρωτεύον βρίσκεται στο συνειδητό μαζικό εμβολιασμό όλων, στην εξασφάλιση δωρεά εμβολίων σε όλες τις χώρες και δη στις φτωχές, στην έκτακτη δημιουργία και στελέχωση πρωτοβάθμιων κέντρων υγείας, στην οικονομική στήριξη των δημόσιων νοσοκομείων, στην έκτακτη κάλυψη των κενών.
Υπό αυτό το πρίσμα και ως επίγνωση της αναγκαιότητας του εμβολίου ο γράφων είναι υπέρ της υποχρεωτικότητας όχι γενικά αλλά για εργαζόμενους σε μονάδες υγείας και σε δομές και επαγγέλματα που οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα προσδιορίσουν. Υπό αυτό το πρίσμα επίσης δεν μπορεί παρά να εκφράζεται η πλήρης αντίθεση στο μέτρο της αναστολής εργασίας για όσους δεν εμβολιάζονται και υπέρ της μετακίνησης τους σε θέσεις μειωμένης κοινωνικής επαφής.
Η παθογόνος πολιτική των κυβερνήσεων, η μοναδικότητα των πολιτικών απαιτήσεων
Η κυβέρνηση με την πολιτική της ευτέλισε τον εμβολιασμό, τον μετέτρεψε σε παντοδύναμο δήθεν «pass par tous», τον αξιοποίησε από όπλο εναντίον της πανδημίας σε μέσο πιο βαθιάς εισχώρησης των ιδιωτών (οι υγειονομικοί που βγήκαν σε αναστολή θα αντικατασταθούν με ιδιώτες με μπλοκάκι, εργολαβικές εταιρείες σε υπηρεσίες φύλαξης και καθαριότητας, δρόμος που ακολουθήθηκε και από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Επιπρόσθετα με την απουσία πρωτοβάθμιας υγείας, την υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας (π.χ. μεταξύ 2012 και 2019 η “δημόσια” φαρμακευτική δαπάνη μειώθηκε κατά 50% αλλά η συμμετοχή των ασθενών μόνο για τα αποζημιούμενα φάρμακα αυξήθηκε κατά 52,8%). με την απουσία συνολικής πολιτικής για την αντιμετώπιση της πανδημίας οδηγεί τη χώρα στα βράχια.
Η πολιτική της κυβέρνησης απαξιώνει την ίδια την κυβέρνηση.
Είναι χαρακτηριστική η απάντηση στο δημοσκοπικό ερώτημα (διαΝΕΟσιs 1121) πόση εμπιστοσύνη έχετε αναφορικά με την αντιμετώπιση της πανδημίας: Η κυβέρνηση με βάση το 5 βρίσκεται στο 2,4.
Δεν είναι όμως η αιτία των μέτρων η πανδημία, αιτία είναι το πρόβλημα της τόνωσης της καπιταλιστικής κερδοφορίας που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος καπιταλισμός από τη δεκαετία του 80 και μετά λόγω του «παράδοξου» στην καπιταλιστική παραγωγή:
Η έκρηξη της παραγωγικότητας της εργασίας από τη μια αυξάνει την εκμετάλλευση, από την άλλη διαμορφώνει προϋποθέσεις βαθύτερης διαταραχής της σχέσης εκμετάλλευσης, πτώσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Τα σύγχρονα επιστημονικά και τεχνολογικά άλματα στη δυναμική τους εξέλιξη εμπεριέχουν την τάση να προκαλούν βαθύτερες αναστατώσεις και κρίσεις στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Να διαμορφώνουν – παρά το αντίθετο που «φαίνεται» – προϋποθέσεις για νέους γύρους εργατικής αμφισβήτησης και κλονισμών της αστικής κυριαρχίας..
Εξ ου και η διαρκής επιθετικότητα του κεφαλαίου γενικά και στην υγεία ειδικότερα, η διαχείριση της πανδημίας ως ευκαιρία για την προώθηση μιας πολιτικής που ξεκίνησε πολύ πριν την πανδημία, ήδη από τη δεκαετία του 90, εντάθηκε με την κρίση του 2010 – 17, συνεχίζεται με την πανδημία και θα συνεχίζεται μετά από αυτή.
Και εδώ έγκειται η μοναδικότητα δυο απαιτήσεων για μια συνολική αριστερή πολιτική απάντηση:
Πρώτο, η αναμέτρηση με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής για άμεση και αλλά και στρατηγική αντιμετώπιση της πανδημίας, για να μην χαθούν ζωές ανθρώπων, να μην καταργηθούν δικαιώματα και ελευθερίες. Για την οργάνωση καμπάνιας στο λαό για την ανάγκη του καθολικού και άμεσου εμβολιασμού, έκτακτης συγκρότησης πρωτοβάθμιων κέντρων υγείας, στελέχωσης, τεχνικού εξοπλισμού και αντίστοιχης κρατικής χρηματοδότησης της υγείας.
Για κατακτήσεις σύμφωνες με τις δυνατότητες της εποχής, για μια σύγχρονη πολιτική για συνεκτικές πόλεις, προστατευμένα δάση, ισόρροπη και υγιεινή διατροφή.
Τα παραπάνω συνεπάγονται και τη συγκρότηση και έμπρακτη λειτουργία, παράλληλα, των μέσων προώθησης αυτής της πολιτικής (κίνημα, κόμμα, μέτωπο)
Και δεύτερο η αντιμετώπιση των επιδράσεων του ανορθολογισμού και της ακροδεξιάς στο εσωτερικό της ίδιας της μαχόμενης Αριστεράς.
Διαφορετικά νέες τραγωδίες καιροφυλακτούν για το λαό μας.
………………………………………………………………………………………………………………………….
Με το τέλος του πρώτου πολέμου πεθαίνει ο ποιητής Γκιγιόμ Απολινέρ.
Είχε προσπαθήσει να καθησυχάσει τους συμπατριώτες του για τις επιπτώσεις της τότε γρίπης.
Είχε τραυματισθεί στον κρόταφο στις μάχες του μετώπου.
Πέθανε όμως από μια «απλή» γρίπη.
Η ανακωχή υπογράφηκε στις 9 Νοεμβρίου 1918, Ο Απολινέρ κηδεύτηκε στις 13.
Άδικη μοίρα να σβήνεις στη σκιά της νίκης.
Άδικη όμως και η μοίρα να πεθαίνουν οι άνθρωποι ως θύματα της κυβερνητικής πολιτικής και των ανορθολογικών δοξασιών που καλλιεργεί η ακροδεξιά.
Αλλά το άδικο μπορεί να καταπολεμηθεί και καταπολεμείται.
