3η Δεκέμβρη Εθνική Ημέρα ΑμεΑ
3η Δεκέμβρη Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία , καθιερωμένη από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ το 1992 ως Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία.
Στο θεσμικό δίκαιο της χώρας καθιερώνεται η 3η Δεκέμβρη και ως Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Έχει ήδη ανοίξει δικαιωματικά από το αναπηρικό κίνημα της χώρας η συζήτηση για την εφαρμογή ενός Εθνικού Σχεδίου Δράσης για την Αναπηρία, τονίζοντας την ποικιλομορφία της αναπηρίας και την αναγκαιότητα λήψης μέτρων και πολιτικών για την αναπηρία. Σήμερα δεν έχει εκπονηθεί ακόμα κανένα Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την Αναπηρία.
Το αναπηρικό κίνημα δυναμικά κατακτά χρόνο με το χρόνο ανθρώπινα δικαιώματα που εστιάζουν στην εξάλειψη των εμποδίων, τα οποία ορθώνει η ίδια η κοινωνία ή καλύτερα εκείνο το ανθρωποφάγο και μισανθρωπικό επομένως μισαναπηρικό σύστημα, που στηρίζεται στον ανταγωνισμό και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τα δικαιώματα δεν χαρίζονται όλα αυτά τα χρόνια. Τα δικαιώματα κατακτούνται και έχουν την απαρχή τους στην ιστορική εξέγερση των τυφλών που καταλαμβάνουν το Κέντρο Εκπαίδευσης και Αποκατάστασης Τυφλών στις 2 Μαϊου του έτους 1976. Το σύνθημα των εξεγερμένων ήταν σαφές: «Ψωμί, παιδεία και όχι επαιτεία». Ένα σύνθημα σταθμός που έδειχνε ότι η παιδεία και η εκπαίδευση που δίνονταν από στους φιλάνθρωπους του Ιδρύματος δεν τους οδηγούσε στην πολυπόθητη αυτονομία που ζητούσαν αλλά στην επαιτεία που λίγο πολύ αποτυπώνονταν σε κλασσικές σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου της δεκαετίας του 60. Μόλις ξεκινούσε ένας αγώνας, που επί της ουσίας θα κρατούσε για 4 χρόνια, αλλά κάπως έπρεπε να γίνει η αρχή, η σοβαρή αμφισβήτηση ενός μέλλοντος περιθωρίου και εξαρτήσεων, για κάθε άνθρωπο που αντιμετώπιζε όχι μόνο προβλήματα όρασης, αλλά κάθε μορφής αναπηρία.
Έτσι άνοιξε ο δρόμος για να αρχίσουν να κλονίζονται, όχι όμως να μπαίνουν και στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, βαθιές αντιλήψεις και στερεότυπα, που ήθελαν τον ανάπηρο ανήμπορο να συμμετέχει στην κοινωνική ζωή και πολύ περισσότερο στην επαγγελματική.
Πολλά έχουν αλλάξει από το 1976 σε αυτή τη χώρα που όμως δεν μπόρεσε να αποτινάξει ολοκληρωτικά από το μεδούλι της σκοταδιστικές αντιλήψεις, οι οποίες είχαν τη ρίζα τους στη θρησκεία. Θρησκεία που φόρτωνε ηθελημένα τους πιστούς με ενοχές και φόβο. Γνωστή η ιστορία των γονέων αναπήρων τέκνων που αναρωτιούνταν για τα κρίματα τους. Κρίματα και αμαρτίες που βάρυναν τη ζωή του ανάπηρου παιδιού τους!
Χωρίς να απαξιώσουμε τα μεγάλα βήματα ,που δεν έγιναν από τις καλές προθέσεις των εκάστοτε πολιτικών, οι οποίοι με το σταγονόμετρο χρηματοδοτούσαν το κοινωνικό κράτος και το προνοιακό σύστημα αλλά από τις μάχες και τους αγώνες που έδιναν καθημερινά οι ανάπηροι μέσα από τις οργανώσεις τους και τις ακτιβιστικές τους ενέργειες έρευνα που εκπονήθηκε για λογαριασμός της Συνομοσπονδίας Αναπήρων για την 3η Δεκέμβρη καταδεικνύει ότι σε ένα τέτοιο περιβάλλον άνισης μεταχείρισης δεν μπορούν ούτε τα ζητήματα της αναπηρίας να τοποθετηθούν σε ένα προοδευτικό πλαίσιο.
Πως μπορεί κανείς να ξεχάσει ότι όλες τις δεκαετίες, που οι τρανοί διαλαλούσαν τους αυξητικούς ρυθμούς ανάπτυξης , «μαγείρευαν» λογιστικά στοιχεία και έσπρωχναν τον κόσμο στο εγκληματικό παιχνίδι του χρηματιστηρίου ,το αναπηρικό κίνημα διεκδικούσε την αύξηση πενιχρών προνοιακών επιδομάτων για τους ανασφάλιστους αναπήρους, που αποτελούσαν και την πλειονότητά τους, τονίζοντας ότι το προνοιακό σύστημα της χώρας ήταν μονίμως υποχρηματοδοτούμενο!
Μόλις το 2003 ήρθαν οι πρώτες αυξήσεις στα προνοιακά επιδόματα με τη ρήτρα της ετήσιας αύξησης τους κατά 10% έως το 2011, χρονιά που η χώρα μπαίνει στα μνημόνια και οι αυξήσεις παγώνουν έως και σήμερα. Σήμερα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη διαλαλεί την ¨μαγική¨ ανάπτυξη στο υπουργικό συμβούλιο της 4ης Νοεμβρίου 2021 επικυρώνονται νέα μέτρα, τα οποία κόβουν σειρά θεραπειών «μικρού κόστους» από την θετική λίστα αποζημίωσης, ενώ καταργείται το δικαίωμα των ανασφαλίστων να συνταγογραφούν τα φάρμακα τους σε ιδιώτες γιατρούς παρά μόνο σε δημόσιες δομές υγείας. Σε αυτές τις δημόσιες δομές που για να κλείσει ο χρόνια πάσχοντας ραντεβού αναμένει 5 και 6 μήνες.
Οι μεγάλες προσδοκίες των αναπήρων και χρονίως πασχόντων για επαγγελματική ένταξη και συνάμα την κοινωνική τους ασφάλιση αρχίζουν και κλονίζονται στην μνημονιακή περίοδο που έρχεται η λαιμητόμος δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί. Μετά τα χρόνια των μνημονίων εισβάλλει σαρωτικά η πανδημία, που γίνεται βούτυρο στο ψωμί υπουργών και διοικητάδων για να στρώσουν το χαλί στις συμπράξεις δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Το έργο ήταν προμελετημένο για την ιδιωτικοποίηση του δημοσίου συστήματος υγείας. Η πανδημία απλώς επιτάχυνε την υλοποίησή τους με τις δικαιωματικές φωνές πλέον παγωμένες. Οι αντιστάσεις μετριάζονται μπροστά στις παλινωδίες της κυβέρνησης.
Στην πρόσφατη έρευνα που εκπονήθηκε από την εταιρεία GPO για τις στάσεις και αντιλήψεις της κοινωνίας για την αναπηρία, ένα μεγάλο μέρος διατυπώνει την άποψη ότι στα χρόνια της μνημονιακής περιόδου σε συνδυασμό με τις διαχρονικές ελλείψεις της ελληνικής πολιτείας και την παραπεταμένη πανδημική κρίση έχουν δημιουργηθεί ασφυκτικές συνθήκες για μεγάλο μέρος της αναπηρικής κοινότητας που ζητά σε ποσοστό 74,3% αύξηση των δαπανών για τα προνοιακά επιδόματα και σε ποσοστό 73,6% για την υγεία και την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.
Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία 2021. Ειδήσεις από το κοντινό παρελθόν συνθέτουν το μελλοντικό σκηνικό της ζωής των αναπήρων και χρονίως πασχόντων της χώρας:
Τα δημόσια νοσοκομεία μετατρέπονται σε νοσοκομεία της νόσου Covid-19. Στα αλλεπάλληλα κύματα πανδημίας, 1ο , 2ο και πάει λέγοντας, οι ασθενείς αγωνιούν για το πότε θα έρθουν σε επαφή με το θεράποντα γιατρό τους.
Η Συνοσμοπονδία Αναπήρων καταγγέλλει ότι «οι προτάσεις του υπουργείου υγείας που παρουσιάστηκαν και επικυρώθηκαν από το Υπουργικό Συμβούλιο ήδη από τις 4 Νοεμβρίου 2021, δείχνουν ότι το «πολιτοκεντρικό» μοντέλο που προσπαθεί να εγκαταστήσει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας τα τελευταία τουλάχιστον πέντε (5) έτη, δεν αγνοείται απλά. Αποδεικνύεται πλέον περίτρανα ότι στη χώρα μας δεν αντιλαμβάνονται ούτε την έννοια του!
Η εφαρμογή του θεσμού ίδρυσης των Στεγών Αυτόνομης Διαβίωσης και η αναγκαία χρηματοδότησή προχωράει ασθμαίνοντας. Και ενώ ιδρύονται οι πρώτες Στέγες Αυτόνομης Διαβίωσης επί υπουργίας Φώφης Γεννηματά το έργο έμεινε στην πιλοτική τουπερίοδο με ευθύνη ανεξαιρέτως όλων των μετέπειτα κυβερνήσεων. Οι γονείς ατόμων με βαριές αναπηρίες ακόμα αναρωτιούνται τι θα γίνουν και πως θα επιβιώσουν τα παιδιά τους μετά το θάνατό τους. Όχι πως θα ζήσουν αλλά πως θα επιβιώσουν!
Οι προσλήψεις στις Στέγες Αυτόνομης Διαβίωσης Ατόμων με Αναπηρια και στα προνοιακά ιδρύματα έχουν παγώσει όπως και οι χρηματοδοτήσεις. Συνδικαλιστές γονείς αναπήρων φωνάζουν ότι η «πολλά υποσχόμενη» αποϊδρυματοποίηση δεν πρόκειται να γίνει πράξη ποτέ! Το έκτακτο προσωπικό στα Κέντρα Κοινωνικής Πρόνοιας μένει στις μέρες μας απλήρωτο, όπως καταγγέλλουν τα συλλογικά όργανα των αναπήρων. Ο απολογισμός ανύπαρκτων πολιτικών χρηματοδότησης των κέντρων κοινωνικής πρόνοιας είναι βαρύς και σφραγίζεται με τον θάνατο 25χρονου στο κέντρο κοινωνικής αποκατάστασης παιδιών «Άγιος Δημήτριος» της Θεσσαλονίκης δύο ημέρες πριν την Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία του 2021.
Εν μέσω πανδημίας οι θαλασσαιμικοί μεταγγίζονται με το σταγονόμετρο, αφού δεν διενεργούνται οι απαιτούμενες ενέργειες από το υπουργείο υγείας. Η διαχρονική ολιγωρία όλων των ηγεσιών του υπουργείου στο μείζον θέμα της έλλειψης αίματος για τους ασθενείς θαλασσαιμικούς, αιμορροφιλικούς κ.α. γίνεται επικίνδυνη ακόμα περισσότερο στον καιρό της πανδημίας.
Η έκδοση αποτελεσμάτων της τελευταίας προκήρυξης του ν. 2643 καθυστερεί αδικαιολόγητα, στερώντας το δικαίωμα ΄της εργασίας από τους επιτυχόντες. Για πολλοστή φορά η συγκρότηση των πρωτοβάθμιων επιτροπών αξιολόγησης των αιτήσεων που έχουν καταβάλλει οι δικαιούχοι έχει καθυστερήσει και ουδείς δεν γνωρίζει από το υπουργείο εργασίας πότε θα συσταθούν. Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι, ενώ η έκδοση της προκήρυξης για την .επαγγελματική αποκατάσταση των αναπήρων θα έπρεπε να είναι ετήσια, ελάχιστες προκηρύξεις έχουν εκδοθεί την τελευταία 30ετία. Αυτές είναι οι πολιτικές ένταξης των αναπήρων σε θέσεις εργασίας από όλες τις κυβερνήσεις ανεξαιρέτως.
Στα σχολεία ειδικής εκπαίδευσης υπάρχουν και φέτος σοβαρές ελλείψεις σε βοηθητικό και νοσηλευτικό προσωπικό.
Το μέλλον των αναπήρων διαγράφεται δυσοίωνο, παρά τις Διεθνείς Συμβάσεις Ατόμων με Αναπηρία που έχουν ήδη ενσωματωθεί στο θεσμικό πλαίσιο της χώρας. Οι διακηρύξεις θέτουν το πλαίσιο των δικαιωμάτων , ορίζουν κανόνες και μέτρα αλλά δεν λαμβάνουν υπόψη τους ότι τα δικαιώματα που διακηρύττουν θέλουν άλλες πολιτικές. Πολιτικές ανθρωποκεντρικές πολιτικές σεβασμού στον άνθρωπο.
Η φωνή των αναπήρων πρέπει να ακούγεται δικαιωματικά σήμερα και ουσιαστικά κάθε ημέρα του χρόνου. Φωνή διεκδίκησης απέναντι σε ένα ανήθικα παγιωμένο πολιτειακό σύστημα που αγνοεί συστηματικά τις ανάγκες τους. Εκείνες τις ανάγκες που απαιτούν να ικανοποιηθούν στη σύγχρονη κοινωνία των τεχνολογικών θαυμάτων για να γευτούν τη ζωή να ανακατευτούν με τη μυρωδιά του κόσμου, να οσμιστούν τον αγέρα. Να διεκδικήσουν με τον κόσμο της εργατιάς και του μόχθου το μέλλον που τους ανήκει. Του κόσμου που είναι κομμάτι τους σάρκα από τη σάρκα του.
Αντ’ αυτού τη φετινή 3η Δεκέμβρη 2021 οι ανάπηροι είδαν τους πολιτικούς πραματευτάδες του ψεύδους να συσκέπτονται και να χαράζουν δρόμους για τη ζωή τους κεκλεισμένων των θυρών στο ΣΕΦ, χωρίς να έχουν προσκαλέσει ούτε την επίσημη ηγεσία του αναπηρικού κινήματος τους.
Αντ’ αυτού τη φετινή 3η Δεκέμβρη 2021 πολιτευτάδες και εκπρόσωποι των συμφερόντων τους από τα κάθε λογής κανάλια πούλησαν για άλλη μια φορά το συμπονετικό τους λαϊκισμό.
