Ενώ η πολιτική συμπεριφορά της κυβέρνησης, και των κυβερνήσεων, πυρπόλησε και πάλι την Πεντέλη, τη Δαδιά και άλλα μέρη, χωρίς σοβαρές δυνατότητες άμυνας – καθώς η Πυροσβεστική παρακολουθεί από μακριά και τα μέσα δεν επαρκούν – στα θέατρα, στις συναυλίες και στους ανοιχτούς χώρους των συναθροίσεων κάθε είδους, η συμπεριφορά της κυβέρνησης και η δικαστική απόφαση στην υπόθεση Λιγνάδη πυρπολεί τους νέους, και όχι μόνο, ανθρώπους, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της πλεκτάνης.
Κατ’ ουσίαν πλεκτάνης. Καθώς κάθε νοήμων άνθρωποςδεν μπορεί να αποκόψει εκείνο το διασύρεται «για το τίποτα»του τηλεοπτικού Σταρ (ιδιοκτησίας συγκεκριμένης οικογένειας), όταν άρχισαν να δημοσιοποιούνται οι αποκαλύψεις για τους βιασμούς, από τη δικαστική απόφαση για την αναστολή έκτισης της ποινής μέχρι την έφεση, από τη στάση των κυβερνητικών στελεχών, πρωτίστως της υπουργού Πολιτισμού που απέδωσε σε πολιτικούς λόγους τις αντιδράσεις (χωρίς να καταλαβαίνει ίσως πως ακριβώς με αυτόν τον τρόπο είναι η ίδια που έδωσε τον πολιτικό χαρακτήρα!), και τέλος, και κυρίως, από την εξαπόλυση των ποικίλων δημοσιογραφούντων στα κεντρικά μέσα ενημέρωσης του συστήματος για να υπερασπιστούν τον βιαστή.
Η διαδρομή και η «γραμμή» είναι πλέον πιο περίπλοκη και επεξεργασμένη, αλλά κοινή. Άρα δουλεμένη από κεντρικό σημείο. Μόνο κάποια ακόλουθος της υπουργού εν τη αφελεία της έγραψε τη γραμμή ακριβώς όπως της την υπαγόρευσαν(πως ο Λιγνάδης στοχοποιήθηκε – άρα δεν είναι βιαστής;- για να κάνουν κουμάντο οι αριστεροί στο Εθνικό Θέατρο). Οι άλλοι είχαν τη λεπτότητα και την ικανότητα να την περιπλέξουν, να επικαλεστούν τα δικαιώματα του κατηγορούμενου, τησκληρότητατην οποία συνεπάγεται για τη ζωή ενός ανθρώπου ο εγκλεισμός, τη γενικήιδέα του σεβασμού της ανθρώπινης προσωπικότητας, ακόμη κι εκείνη ενός εγκληματία κ.ο.κ.!
Σωστές και συγκινητικές επισημάνσεις. Τις προσυπογράφω. Αλλά εξ ίσου ισχύουν για τον καταδικασθέντα όσο για τα θύματα που κατήγγειλαν τους βιασμούς τους, και για τα πιθανά εκείνα που δεν τόλμησαν (κι αυτή είναι μια υπόθεση καθόλου αυθαίρετη, συνυπολογίζοντας πως η αστυνομία άφησε όλο το χρόνο να εξαφανιστούν ενοχοποιητικά στοιχεία, υπολογιστές κ.α. κατά την πρώτη φάση της έρευνας).
Εξ ίσου ισχύουν και για τα θύματα που βρέθηκαν στο δικαστήριο, όπως και οι μάρτυρες, που υπέστησαν τη διαπόμπευση πέραν κάθε ήθους (και δικονομικών κανόνων) από το συνήγορο του κατηγορούμενου.
Άραγε ο εγκλεισμός δεν είναι το ίδιο οδυνηρός για τον αναρχικό απεργό πείνας Γιάννη Μιχαηλίδη, που ζητάτην αποφυλάκισή του; Και του οποίου η ζωή κρέμεται σε μια κλωστή (ή μάλλον σε μια, καθυστερημένη, απόφαση δικαστηρίου). Η συμπάθεια των ευαίσθητων δημοσιογράφων πήγε όλη στα δικαιώματα του Λιγνάδη; Ή μήπως κάποιοι λίγοι είναι προστατευόμενα παιδιά ενός ανώτερου θεού (η έστω οικονομικών και πολιτικών παραγόντων) και οι άλλοι του κατώτερου;
Περί όλων αυτών οι λαλίστατοι δεν έγραψαν. Δεν θυμήθηκαν; Δεν κατάλαβαν; Δεν τους πόνεσε, όπως με τον καταδικασθέντα;
Ομοίως η πλειοψηφία της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, εκφράζοντας την κομματική γραμμή της Ν.Δ., διαμαρτυρήθηκε εξ ονόματος των δικαστών που αποδοκιμάζονται επειδή αποφάσισαν την προσωρινή αποφυλάκιση του καταδικασθέντα. Πολύ ευαίσθητοι σε αυτή την περίπτωση σχετικά με το κύρος της Δικαιοσύνης και των δικαστών, αλλά όχι το ίδιο όταν ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κατηγορεί δικαστές ή όταν ο συνήγορος Λιγνάδη παραβιάζει δικονομικούς κανόνες με την ανοχή της έδρας, τους απειλεί ευθέως και επιτίθεται αναίσχυντα κατά της εισαγγελέως που άσκησε έφεση.
Κι ενώ καθ’ άπασαν την επικράτειαν το «Βιαστής είναι», μαζί με την ανακοίνωση του ΣΕΗ, γίνεται αντικείμενο θερμού και ομαδικού σχολιασμού και επιδοκιμασίας, οι γνωστοί «μένουμε Ευρώπη», ανακάλυψαν για άλλη μια φορά τον όχλο. Αυτοί οι εκλεκτοί. Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που μετά τη συγκέντρωση στο Σύνταγμα τον Ιούλιο του 2015 και το δημοψήφισμα, και πριν ο ΣΥΡΙΖΑ σπεύσει να ομονοήσει με τις «παροτρύνσεις» του Σόιμπλε και τις απειλές των εγχώριων εντεταλμένων, κεραυνοβολούσαν και πάλι τον όχλο γιατί τόλμησε να αψηφήσει τις εντολές των δανειστών και τις παροτρύνσεις του εν Ελλάδι «σκεπτόμενου» προσωπικού τους. Αυτοί οι εκλεκτοί, η ελίτ!..
Και ως γνωστόν, στην ελίτ ανήκουν ο Κυριάκος, η Μενδώνη, ο Ρουβάς και το σκυλάδικο του Ηρώδειου, η Τατιάνα και ο σύζυγος Νίκος, λοιπές τηλεπερσόνες, ο Άδωνις κι η Κούρκουλα, ο Απόστολος Δοξιάδης και,προφανώς, πρώτος μεταξύ ίσων ο Αλέξης Κούγιας. Ενώ στον όχλο ο Κώστας Φέρρης, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, ο ΛΕΞ, οι ηθοποιοί του σωματείου και εκτός σωματείου, οι θεατές της Επιδαύρου και των άλλων χώρων. Όλοι εν γένει οι παρακατιανοί.
Εμείς, ασφαλώς, ήμασταν πάντα και εξακολουθούμε να είμαστε μ’ αυτό τον όχλο!..
