Ο εν λόγω άνθρωπος είναι γνωστός. Εμπορεύτηκε όσο κανείς τους ρόλους και τις θέσεις του έναντι (ευτελούς) ανταμοιβής: ένα στασίδι στην τηλεοπτική πραγματικότητα και στην πολιτική ζωή. Η σκηνοθεσία του των τελευταίων χρόνων τον παρουσιάζει ως συγγραφέα. Αντλεί από την γνώση του ΚΚΕ, των μηχανισμών και της λειτουργίας του, κάποια από τα θέματά του.
Το χθεσινό Βήμα (της Κυριακής 13 Νοεμβρίου) αναδημοσιεύει κάποιο απόσπασμα από το καινούργιο του βιβλίο, που όπως λέει είναι αυτοβιογραφικό. Εκεί αποκαλύπτεται η ψευδής ύπαρξή του!..
Προσπαθεί να ξαναπαρουσιάσει τον εαυτό του, όπως θα ήθελε να ήταν! Ξανακατασκευάζει τους ρόλους του, ως φαίνεται. Με πρόσχημα την προβολή του συλλογικού εμείς, ανασυνθέτει το τεράστιο Εγώ. Και προσπαθεί να ξορκίσει τα φαντάσματα που στοίχειωσαν το παρελθόν του και που δεν ξεπέρασε ποτέ, καθώς δεν είχε ποτέ το ηθικό και πνευματικό μεγαλείο να αναγνωρίσει την ανωτερότητά τους.
Ένα τέτοιο πρόσωπο-φάντασμα είναι ο Κώστας Τζιαντζής. Ο «μοιραίος άνθρωπος», όπως τον αποκαλεί στο βιβλίο, και ο οποίος όντως είναι, αλλά για άλλον λόγο από εκείνον που επικαλείται ο Ανδρουλάκης.
Ο Κ. Τζιαντζής ήταν η ηγετική φυσιογνωμία της αντιδικτατορικής πάλης. Όχι στα αμφιθέατρα, αλλά στην συστηματική, επώδυνη και ευρηματική δράση της παρανομίας και της διαμόρφωσης των όρων για την ανάπτυξη του φοιτητικού κινήματος. Ήταν ο εμπνευστής της δημιουργίας της Αντι-ΕΦΕΕ και εκείνος που καθοδήγησε συστηματικά και με συνέπεια τη δράση των Κνιτών μέσα σε αυτήν.
Υπήρξε μια πραγματική πολιτική προσωπικότητα, με ηθικό και πνευματικό κύρος, στους φίλους και τους συντρόφους του. Ήταν καλλιεργημένος όσο ελάχιστοι της γενιάς του, ιδιαίτερα ικανός και ευφυής, συνεπώς όχι εύκολος αντίπαλος. Ήταν σε όλη του τη ζωή ανιδιοτελής και ακομπλεξάριστος απέναντι στους καλύτερους του. Έζησε και πέθανε μέσα στο ήρεμο μεγαλείο της συνέπειας, ζωής, ιδεολογίας και πάθους.
Δηλαδή, ήταν όλα εκείνα που θα ήθελε αλλά δεν ήταν και δεν μπορούσε να γίνει ο Ανδρουλάκης.
Επί πλέον, ήταν εκείνος που αποκάλυψε και αντιτάχθηκε στα σχέδια, τα δικά του (του Ανδρουλάκη) και της ομάδας του, εντός του ΚΚΕ, από την αρχή κιόλας της δεκαετίας του 80.
Πολλά δεν είναι αυτά για να κουβαλάει μέσα του ένας τύπος που δεν είναι και ο ορισμός της συνέπειας;
Πριν μερικά χρόνια έκανε μια απόπειρα να εξισώσει τον εαυτό του με τον Κ. Τζιαντζή στη διάρκεια της αντιδικτατορικής πάλης. Έλεγε τότε πως στην ΚΝΕ τη δικτατορία διαμορφώθηκαν δυο ρεύματα, το ένα το εξέφραζε ο Τζιαντζής, το άλλο ο εγώ, έλεγε για τον εαυτό του. Μπορεί να ήταν έτσι. Μόνο που το ρεύμα του Τζιαντζή ήταν όλη η οργάνωση και το ρεύμα Ανδρουλάκη ήταν μόλις και μόνο ο ίδιος. Τι θλιβερή απόπειρα να ξαναφτιάξει την ιστορία από εκεί που του επιβάλλει το παρόν του και η αγωνία του να προσθέσει δάφνες στο παρελθόν!
Τώρα κάνει το ίδιο, αλλά πιο περίτεχνα. Δεν λέει το γελοίο ισχυρισμό πως ήταν στο ίδιο ύψος, αλλά πως ο Τζιαντζής και η ομάδα του ήταν τα άγρια που ήρθαν να διώξουν τα ήμερα, δηλαδή τον ίδιο, από την καθοδήγηση της ΚΝΕ. Τι σχέση είχε ο Ανδρουλάκης με την καθοδήγηση της ΚΝΕ στη δικτατορία; Πότε έφυγε από το «Μαχητή» και πότε έγινε μέλος της ΚΝΕ; Ως ένα απλό μέλος της ΚΝΕ διάνυσε μόλις τον ενάμιση τελευταίο χρόνο της δικτατορίας, ούτε ρεύματα, ούτε κύκλοι επιρροής, ούτε φαντασίες που μηχανεύεται. Αυτό το ήξεραν και το ξέρουν όλοι οι τότε ενταγμένοι και δρώντες. Τι ήξερε αυτός για τον τρόπο με τον οποίο συγκροτήθηκε και αναπτύχθηκε η ΚΝΕ από το 1968, μέχρι το κομβικό 1972; Εκεί όπου ο Κώστας Τζιαντζής, ο Τάκης Κυπραίος, ο Γιάννης Τσεβρένης κ.α. μοχθούσαν πάνω στο σκληρό τοπίο της μοναξιάς; Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός μετά τη μεταπολίτευση για να γίνει ο Ανδρουλάκης στέλεχος της ΚΝΕ.
Αλλά δεν χρειάστηκε πολύς καιρός για να ανέβει στην ιεραρχία του Κόμματος, να παίξει τα παιχνίδια με τα δημοσιογραφικά συγκροτήματα, να πάει στο Συνασπισμό, στο ΠΑΣΟΚ και να καταλήξει πολύ νωρίς στα αζήτητα της πολιτικής ζωής, αποτελώντας πλέον γραφική γλάστρα των τηλεοπτικών πάνελ που ήθελαν ένα σκανδαλάκι για να κάνουν σουξέ.
Δεν χρειάζεται προσεκτική μελέτη για να καταλάβεις, πως εδώ κάποια ένταση υπάρχει. Πως δεν είναι τωρινή, αλλά έρχεται από πολύ παλιά. Πως δεν είναι προσωπική μόνο, αλλά βαθύτερα πολιτική και προσωπική ταυτόχρονα.
Ποιος θα γράψει για τον Ανδρουλάκη ότι ήταν ένα καβαλάρης τ’ ουρανού, όπως έγραφε για τον Τζιαντζή ο Γιώργος Δελαστίκ, ή ένας υφαντής ονείρων; Το πολύ-πολύ αν κάποιος ασχοληθεί μαζί του θα γράψει ότι υπήρξε ένας ψιλικατζής της πολιτικής που είχε τη φαντασίωση πως διευθύνει σούπερ μάρκετ.
Επειδή όμως κανείς δεν θα έδινε σημασία στις απόπειρες ενός υποκοριστικού ανθρώπου, φρόντισε να διανθήσει την ιστορία με το σχετικό σκάνδαλο. Το σκάνδαλο που παίζει σχετικά με το Πολυτεχνείο 73, είναι η Πανσπουδαστική Νο 8. Τη φορτώνει αποκλειστικά στον Κ. Τζιαντζή, ενώ ξέρει καλά πως δεν είναι έτσι.
Αναπαράγει τη φιλολογία, την οποία απέκρουε όταν ήταν στέλεχος του ΚΚΕ, ότι δήθεν κατήγγειλε τους εξεγερθέντες ως προβοκάτορες.
Ας διαβάσει όποιος ενδιαφέρεται τα σχετικά κείμενα της παράνομης εφημερίδας. Παρά τις αστοχίες που υπάρχουν ποτέ δεν αποδοκίμασε το Πολυτεχνείο ως έργο προβοκατόρων. Το αντίθετο. Ήδη η συμμετοχή όλης της οργάνωσης στην εξέγερση είναι γνωστή στον Ανδρουλάκη. Όπως, φαντάζομαι, η μάχη που δόθηκε από την πρώτη νύχτα για να δοθεί χαρακτήρας αντιδικτατορικός, αντιαμερικάνικος στην εξέγερση, απέναντι σε διάφορες δυνάμεις, μεταξύ αυτών και προβοκάτορες – πως να είναι αλλιώς σε μια εξέγερση; Και η καθοριστική συμβολή του Κ. Τζιαντζή να μετατραπούν εν συνεχεία τα φοιτητικά διεκδικητικά αιτήματα σε πολιτικά, αντιχουντικά και αντιαμερικάνικα.
Μη σας κάνει εντύπωση πως γεννήθηκαν και διατηρούνται ως τις μέρες μας φαινόμενα σαν κι αυτόν. Νομίζω πως πάντα τέτοια πρόσωπα έρχονται να δώσουν σε κάθε εποχή τα σκούρα χρώματα τους, μόνο που οι εποχές της ανόδου τα ξεχωρίζουν γρήγορα και τα πετάνε στο περιθώριο, ενώ οι εποχές που σέρνονται και ηττώνται, τα κουβαλάνε πάνω τους σα βάρος, μέχρι την επόμενη στροφή τους.
Δεν θα είχα διανοηθεί να χτυπήσω ένα πολιτικό πτώμα, ακόμη κι αν ήταν το πιο αποκρουστικό, αλλά όταν επιμένει να βρωμίζει την ατμόσφαιρα η σιωπή ευνοεί τη μετάδοση της βρώμας και των μικροβίων που μεταφέρει.
