Σχόλια που βλέπουν τις τελευταίες ημέρες το φως εντός των κόλπων της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς επιβάλλουν μια παρέμβαση.
Προκειμένου η αντιπαράθεση, πολύ περισσότερο ο διάλογος, να διεξάγεται με στοιχειώδεις όρους σοβαρότητας και πειστικότητας, μεταξύ των δυνάμεων της Αριστεράς, ιδιαίτερα μεταξύ εκείνων που ευαγγελίζονται επανάσταση, βασική προϋπόθεση είναι να αποδίδονται οι απόψεις της κάθε πλευράς όπως αυτές είναι.
Αν για να κατατροπωθεί ο άλλος δημιουργούνται καρικατούρες των θέσεων του η όποια απόπειρα συζήτησης γίνεται κι αυτή καρικατούρα.
Φυσικά υπάρχει εδώ μια ευκολία. Γίνεται απλούστερο να κατατροπώνεις ένα σκιάχτρο το οποίο κατασκευάζεις από τα κουρέλια των θέσεων του αντιπάλου που συλλέγεις, ή αν δε βρίσκεις ή δεν επαρκούν προσθέτεις κάποια δικά σου.
Υπάρχει μάλιστα και χρησιμότητα, καθώς έτσι μπορείς να πείθεις τους υποστηρικτές σου, και κάποιους λίγους ακόμη, για ένα σύντομο χρονικό διάστημα, ότι η δική σου γραμμή είναι η μόνη σωστή. Αλλά ούτε μακριά πάει, ούτε τη σκέψη προάγει, ούτε την αναζητούμενη πολιτική ενότητα προωθεί. Μάλλον το αντίθετο.
Ως εκ τούτου, αυτό που γράφτηκε, πως όταν ήμασταν στο ΝΑΡ θέλαμε να το οδηγήσουμε στο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με κάποια άλλα εξ ίσου τερατώδη που φτάνουν ως το σήμερα, δεν έχει σχέση με καμιά εκδοχή της υπαρκτής πραγματικότητας.
Η ριζοσπαστική-αντικαπιταλιστική Αριστερά έχει ανάγκη από έναν διάλογο σοβαρό, συγκροτημένο, χωρίς εκ των προτέρων αποκλεισμούς, με σκέψη στην προοπτική και όχι με άτσαλες βουτιές στο παρελθόν. Αν μπορεί ένα σχόλιο σαν αυτό να φανεί χρήσιμο, δηλ. να εισακουστεί, θα ήταν ευχής έργο.
Δεν έχει νόημα να βγαίνουν μαχαίρια και να αστράφτουν τα μάτια μας από οργή, όταν έχουμε μπροστά μας ν’ ανοίξουμε δύσβατους δρόμους.
Ας κρατήσουμε τα μαχαίρια για τις λόχμες που μας περιζώνουν και την οργή για τους πραγματικούς αντίπαλους!
Ο Σατωμβριάνδος είχε πει άλλοτε, πως την εποχή που λείπουν οι προφήτες πολλαπλασιάζονται οι χαρτορίχτρες!
