Παρ’ ότι η προεκλογική αναμέτρηση βρίσκεται στην κορύφωσή της, η ατμόσφαιρα δε λέει να ζεστάνει. Κι όχι γιατί συνεχίζεται η αστάθεια του καιρού, με τις εναλλαγές του ουρανού και των συναισθημάτων, τα οποία δεν ξέρουν αν μπορούν να πάρουν θέση Μαΐου, αλλά γιατί δεν θερμαίνουν τις αισθήσεις και τις προσδοκίες οι διακηρύξεις, τα σχέδια και οι πόζες των μονομάχων.
Κι αυτό δυστυχώς δεν αφορά μόνο τους διεκδικητές της κυβερνητικής διαχείρισης, αλλά και τους υποψήφιους της Αριστεράς.
Μια αναμέτρηση με ήσσονες προτάσεις, προσπάθειες και σχέδια, από μέρους της. Εικόνα της αμηχανίας που ενδημεί στις τάξεις της εδώ και πολύ καιρό. Και η οποία γίνεται αιτία για τον πολλαπλασιασμό των ομάδων, κινήσεων, οργανώσεων οι οποίες αναζητούν με πεποίθηση, αλλά εν τέλει αδυνατούν να συγκροτήσουν ένα συνεκτικό σχήμα το οποίο θα συνενώσει, θα εμπνεύσει και θα οδηγήσει.
‘Όχι πως έχουν λείψει οι προσπάθειες. Και για να συγκροτηθούν θεωρητικές βάσεις ερμηνείας των γεγονότων και των προοπτικών του κόσμου, και για να διατυπωθεί μια συνεκτική πολιτική πρόταση, και για να δημιουργηθούν πολιτικές συνενώσεις οι οποίες θα μπορούσαν να συνθέσουν ένα ικανοποιητικό αριθμητικό πλαίσιο, μια αξιομέτρητη και αξιόμαχη δύναμη.
Μόνο που οι συγκροτήσεις μένουν κάθε φορά στη μέση. Κάτι παρεμβαίνει, κάποιοι, κάποια γεγονότα, κι η προσπάθεια ναυαγεί, με όλες τις συνεπακόλουθες εικόνες των σπασμένων κουπιών, τον άρμενων που επιπλέουν, των ναυαγών που αποδίδουν ευθύνες ο ένας στους άλλους. Έτσι που στο τέλος για να αποφύγουν τα ναυάγια, κάποιοι σκέφτονται πως είναι καλύτερο να αποφύγουν τους πλόες, και συνεχίζουν μοναχικοί και ήσυχοι, ασφαλείς υποθέτουν – αλλά για το ταξίδι ούτε λόγος πια.
Ωστόσο για την Αριστερά η κίνηση, η εναλλαγή, η προσπάθεια, η αναζήτηση, είναι όρος ύπαρξης, όχι επιβίωσης. Κι έτσι, σχεδόν μοιραία, οι προσπάθειες θα συνεχίζονται. Όχι κάθε φορά από το ίδιο σημείο. Αλλά με τη συσσωρευμένη πείρα και γνώση, που ίσως φανεί ικανή να οδηγήσει τα εγχειρήματα σε επιτυχία.
Σε μια εποχή που αλλάζει δραματικά, σε παγκόσμιο και στο τοπικό επίπεδο, η αμηχανία και η αδράνεια, ή η δράση προς αλλότριες κατευθύνσεις είναι το χειρότερο σημάδι για την υπάρχουσα, αντιστεκόμενη και μαχόμενη Αριστερά.
Ως φαίνεται, δεν είναι ικανοποιητικά αφομοιωμένες οι μεγάλες αυτές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον κόσμο. Κι έτσι οι πλείστοι επιμένουν να πλεύσουν σε νέα νερά με τα εφόδια που έχουν συσσωρεύσει. Εξ ου και τα συχνά ναυάγια.
Εν πάση περιπτώσει, κάθε όριο είναι για να γίνεται μια νέα αρχή. Και κάθε αποτυχία μπορεί να είναι μια προϋπόθεση για μια νέα εκκίνηση.
Έτσι κι αλλιώς η ιστορία δεν κάνει διακοπές!..
