Ας το εκλάβουμε ως δυνατότητα. Ο καιρός ούτως ή άλλως έχει κοπεί στα δυό. Όχι τώρα, προ πολλού. Όμως, όπως πάντα συμβαίνει, στην καθημερινή μας ζωή, στις προσωπικές σχέσεις και στην πολιτική, αυτό αργεί να γίνει συνείδηση, ακόμη και στους άμεσα εμπλεκόμενους. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιουνίου έφερε την πανηγυρική, αδιαμφισβήτητη επικύρωση. Τώρα χρειάζεται να σκεφτούμε αλλιώς και να σχεδιάσουμε αλλιώς. Που σημαίνει πως δεν έχει μείνει ο παραμικρός χώρος για κάθε είδους επιβεβαιώσεις, αυτοεπικυρώσεις και λοιπά φαινόμενα που ενδημούν στην καθ’ ημάς Αριστερά.
Πολύ περισσότερο δεν μπορεί κανείς να επιχαίρει γιατί το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ υπέστη μεγάλη ήττα και οδηγείται σε μαρασμό. Όχι από διάθεση αλληλεγγύης σε ένα κόμμα που ξεκίνησε με αριστερές επαγγελίες και κατέληξε σε προσωπικό ασφαλείας του συστήματος. Αλλά, γιατί πάντα στην πολιτική ζωή τα κόμματα δώθε από την Αριστερά, που εντάσσονται σε ένα δημοκρατικό τόξο, συνιστούν το ουσιαστικό κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο αναπτύσσεται η επιρροή της (της Αριστεράς), τόσο η πολιτική αλλά, κυρίως, η κοινωνική, με τη μορφή δηλαδή της συμμετοχής στους κοινωνικούς αγώνες. Μπορεί αυτοί οι σχηματισμοί να αντλούν με τη σειρά τους ψήφους από την Αριστερά, αλλά της Αριστεράς η προτεραιότητα ήταν πάντα οι κοινωνικοί αγώνες. Αν γυρίσουμε πίσω να δούμε την πολιτική εξέλιξη, και ιδιαίτερα στη δεκαετία του 60, θα επιβεβαιώσουμε αυτή την διαπίστωση.
Φυσικά ο καιρός αλλάζει πολλά και πολλούς. Κυρίως οι εποχές κρίσης προκαλούν μεγάλες αναστατώσεις και μεταβολές στις συνειδήσεις. Εκεί είναι οι εποχές όπου η Αριστερά βρίσκει το νόημα και τη δύναμή της.
Δεν μπορεί, επίσης, κανείς να νοιώθει ικανοποίηση γιατί κάποια μορφή της δικής του πολιτικής επιλογής δικαιώθηκε. Αυτό αφορά τόσο εκείνους που πήραν μέρος στις εκλογές όσο και εκείνους που δεν πήραν, όπως το δικό μας εγχείρημα. Μπορεί κάποια επιλογή να ήταν καλύτερη από την άλλη, αν ήταν, αλλά όλες ηττήθηκαν, ακόμη κι αν το ΚΚΕ πήρε κάτι παραπάνω. Οπότε οι φραστικές περικοκλάδες που λένε τα πάντα για να μη πουν τίποτα δεν ευδοκιμούν σε αυτό το έδαφος. Ούτε οι «ηρωικές» ανακοινώσεις που συνιστούν σάλπισμα σε μια «στρατιά» που δεν έχει κουράγιο να ακούσει καμιά σάλπιγγα.
Για μια ακόμη φορά, τώρα πιο επιτακτικά και, θα μπορούσαμε να πούμε απόλυτα, προβάλλει η απαίτηση μιας σοβαρής υπέρβασης και ανασύνθεσης. Όχι μόνο μεταξύ εκείνων που όλα αυτά τα χρόνια έμειναν πιστοί στις μικρές, ή και μεγάλες, ομάδες και οργανώσεις αλλά και σε όλους εκείνους τους διαψευσμένους αριστερούς που είδαν στο ΣΥΡΙΖΑ την ελπίδα, επί τέλους, να καταταχτεί μια φορά η Αριστερά στην πλευρά των νικητών.
Κάτι που προϋποθέτει περισυλλογή, επανεξέταση, επανακαθορισμό θέσεων, διάλογο και ενότητα, με μόνο τα βασικά προαπαιτούμενα.
Ακόμη κι αν χρειάζεται να πάμε αρκετά πίσω για να κηρύξουμε την εκκίνηση.
Η Αριστερά είναι για τα δύσκολα. Η γνώση, το πείσμα και η θέλησή της μπαίνουν τώρα σε μια ακόμη δοκιμασία.
Το τοπίο δεν είναι εύκρατο για μας, αλλά δεν είναι ανέφελο για τους άλλους. Οι κοινωνικές νάρκες είναι τοποθετημένες παντού, και οι εκρήξεις, όπως δείχνουν αυτές οι μέρες στη Γαλλία, θα είναι συχνές.
Το να ξαναρχίζεις το ταξίδι δεν είναι ματαιότητα, είναι επιμονή, προσδοκία και σωφροσύνη! Αλλά όχι με τα σπασμένα κουπιά του παλιού ναυαγίου. Το ταξίδι, ακόμη και το ναυάγιο, περιέχει σοφία, αν μπορείς να μαθαίνεις απ’ αυτό! Για να ταξιδέψεις καλύτερα και πιο αποτελεσματικά.
