Νωπές οι βουλευτικές εκλογές αλλά ορατά τα σημάδια τους στη ζωή και στις καρδιές μας. Οι καπνοί των καμένων, ενώνονται με τους ανελέητους φόρους και την ασφυκτική ζωή στα πεζοδρόμια της Αθήνας και τους μεγαλοεργολαβικούς περιπάτους. Οι νεκροί μετανάστες, που για κάποιους δεν μετριούνται ως άνθρωποι, σημαδεύουν τις νύχτες με εφιάλτες, μαζί με όλους εκείνους τους αόρατους για κυβερνήσεις και αγαστές αυτοδιοικητικές αρχές, τους φτωχούς που εγκαταλείπονται, τις μανάδες που ψάχνουν μια θέση σε ένα δημόσιο παιδικό σταθμό, τους ανάπηρους που αδυνατούν να κυκλοφορήσουν, τις οικογένειες που δεν μπορούν να πληρώσουν τα υπέρογκα νοίκια, τους μικροβιοτέχνες που σφαλίζουν τις επιχειρήσεις τους, τους ανέργους και τη νεολαία μας που γίνονται πιόνι των πολυεθνικών ή στοιβάζονται στη λογική του tip, της σεζόν ή φεύγουν έξω μπας και ζήσουν.
Η Αθήνα διχάζεται, όπως και όλη η Ελλάδα, απόλυτα ταξικά και μελετημένα, στην εγκατάλειψη και φτωχοποίηση των λαϊκών γειτονιών και την τσιμεντένια τουριστικοποίηση του κέντρου. Τα διάφορα funds και οι μεγαλοεπιχειρηματίες χειροκροτούν την αρχή Μπακογιάννη και τους σχεδιασμούς των υποτιθέμενων αναπλάσεων, που στο όνομα του κέρδους θα ρημάξουν κάθε ίχνος πνεύμονα, από την Ακαδημία Πλάτωνα ως τον Λόφο του Στρέφη. Οι ημίμετρες, διαχειριστικού τύπου, διαφοροποιήσεις, που επί της ουσίας δεν θίγουν την ρίζα, δεν στοχεύουν στην ταυτόχρονη κινηματική/κοινωνική ενεργοποίηση, δράση, συμμετοχή και χειραφέτηση του πολίτη, στη σύνδεση του μερικού αιτήματος με το συνολικό ασφυκτικό πλαίσιο της ευρωπαϊκής μέγκενης και των μνημονιακών δεσμεύσεων, στρώνουν το χαλί στην ολοένα και μεγαλύτερη συντηρικοποίηση και απογοήτευση του κόσμου. Ταυτόχρονα, οι καταγγελτικές φωνές, που στο όνομα της καθαρότητας δεν βρίσκουν εκείνες τις ρωγμές που θα ανοίξουν ηγεμονικούς αριστερούς, μαχόμενους δρόμους υποταγμένους στην υπεράσπιση των απλών λαϊκών αναγκών, της κοινωνικής αλληλεγγύης με στόχο την ρήξη και την ανατροπή, μένουν, δυστυχώς, στο περιθώριο του αναγκαίου πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου.
Οι αυτοδιοικητικές εκλογές γίνονται σε ένα δυσβάσταχτο τοπίο για το λαό και ένα ρευστό τοπίο για την Αριστερά που προσπαθεί να βρει τους αναγκαίους βηματισμούς της.
Ενωτικά εγχειρήματα έρχονται να ταράξουν την ύπνωση και να ξεκινήσουν ένα δύσκολο αλλά αναγκαίο διάλογο και εκεί ο μόνος κερδισμένος οφείλουμε να είναι ο κόσμος του μεροκάματου που συνθλίβεται, ο μικροσυνταξιούχος και ο ανασφάλιστος, ο νεολαίος και ο άνεργος, ο κάθε άνθρωπος με την οποιαδήποτε έμφυλη ταυτότητα, ο ξεριζωμένος πρόσφυγας και μετανάστης, ο εγκαταλελειμμένος άστεγος. Εκεί δεν χωρούν αποκλεισμοί ή μικροπολιτικές αντιπαραθέσεις! Όταν υπάρχει το πλαίσιο και συμμετέχει η βάση, όταν υπάρχει ο κοινός τόπος της αλλαγής από τη γειτονιά, τον χώρο δουλειάς, ως τον Δήμο, την κυβέρνηση, το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα οι μικρές νίκες μπορούν να γίνουν ποτάμι οργής και ανατροπής.
Πολλοί και πολλές ακολουθήσαμε και ακολουθούμε διαφορετικές πολιτικές διαδρομές, κρινόμαστε και κρίνουμε, συγκρουόμαστε και ενωνόμαστε. Ποια είναι εκείνη η γραμμή που καθορίζει το ορθό; Με ποια αξιακή παρακαταθήκη μιλάμε στη νέα γενιά που βιώνει το αποσυνάγωγο, τον ρατσισμό, τον φασισμό και τον ναζισμό;
Με πολλή σκέψη και ταυτόχρονο ενθουσιασμό ένωσα τις δυνάμεις μου, ως υποψήφια, στην κοινή κάθοδο τριών δημοτικών κινήσεων – Ανταρσία στις γειτονιές της Αθήνας, Αντικαπιταλιστική Ανατροπή στην Αθήνα, Ανυπότακτη Αθήνα, μαζί με συνεργαζόμενους συναγωνιστές και συναγωνίστριες στο πολύμορφο και δυναμικό ψηφοδέλτιο της Ανατρεπτικής Συμμαχίας για την Αθήνα, που μπορεί και πρέπει να κερδίσει πλατύτερες λαϊκές μάζες.
Η επιλογή του προσώπου του δικηγόρου Κώστα Παπαδάκη, ως υποψηφίου δημάρχου σηματοδοτεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τα χαρακτηριστικά της ενωτικής κίνησης. Πιστός στις αξίες της Αριστεράς, μαχόμενος και ενεργός από τα μαθητικά του χρόνια σε δράσεις διαλόγου, κινήματα, αντιφασιστικές κινήσεις, υπήρξε ιδρυτικό µέλος της Εναλλακτικής Παρέµβασης Δικηγόρων Αθήνας και εκλεγµένος εκπρόσωπός της, πέντε φορές στο Δ.Σ. του ΔΣΑ. Συνήγορος πολιτικής αγωγής στην δίκη της Χ.Α, μάχιμος σε όλα τα δικαιωματικά μέτωπα ενάντια σε φιμώσεις και αποκλεισμούς, μπορεί να υπερασπιστεί συλλογικά σε αυτή τη μάχη τους κατοίκους της πόλης μας για τη ζωή που μας αξίζει.
Έχοντας, η ίδια βιώσει την οικονομική σύνθλιψη ως εκπαιδευτικός, ζώντας σε ένα από τα πιο εγκαταλελειμμένα διαμερίσματα της Αθήνας- 4ο, έχοντας περάσει με σεβασμό από χώρους της αριστεράς από τα μαθητικά μου χρόνια, έχοντας υπηρετήσει από συνδικαλιστικές και αυτοδιοικητικές θέσεις το δίκιο του πληττόμενου, κρινόμενη πάντα για την ορθότητα ή όχι των επιλογών μου, περήφανα και με αξιοπρέπεια συντάσσομαι σε αυτό το ενωτικό εγχείρημα που έχει σήμερα και επιβάλλεται να έχει και αύριο.
Πράγματι, λοιπόν, μπορούμε και πρέπει να δούμε ψηλότερα από το μπόι μας και να αναμετρηθούμε με τον εχθρό, που δεν είναι ανάμεσά μας και δεν θα κερδηθεί παρά μόνο με την αναγκαία υπέρβαση!
