Η πρωτομαγιά είναι η μέρα που συμπυκνώνεται όλη η πορεία των εργατικών αγώνων. Είναι μέρα που έχει πληρωθεί από την εργατική τάξη με ανυπολόγιστους αγώνες, αμέτρητες θυσίες και ποταμούς αίματος.
Από εκείνη την πρώτη πρωτομαγιά στο Σικάγο μέχρι την Θεσσαλονίκη και την Καισαριανή, αλλά και πιο πρόσφατα μετά τη μεταπολίτευση με την δολοφονία από τις δυνάμεις καταστολής του νεολαίου Σιδερή Ισιδωρόπουλου. Είναι μέρα ενότητας και πάλης. Είναι ημέρα Σύμβολο του πιο ανειρήνευτου και ανυποχώρητου ταξικού αγώνα.
Μέχρι σήμερα το κεφάλαιο και οι πολιτικοί εκφραστές τους, προσπαθούν να πάρουν πίσω την κατάκτηση του Αιώνα για τo εργατικό κίνημα που είναι το οκτάωρο, για το οποίο δολοφονήθηκαν, χτυπήθηκαν, εξοριστήκαν γενιές ταξικών συνδικαλιστών.
Τότε, οι κεφαλαιούχοι και ο Τύπος της εποχής, έκαναν λόγο για “την τρέλα του οχτάωρου” και χαρακτήριζαν το κίνημα των εργατών “κομμουνιστικό και αχαλίνωτο”! Τώρα, Ευρωπαϊκή Ένωση, η ντόπια οικονομική ολιγαρχία και οι πολίτικοι εκφραστές της ισχυρίζονται πως “δεν υπάρχουν κοινωνικά κεκτημένα” επιδιώκοντας να πάρουν πίσω όσα υποχρεώθηκαν να δώσουν στα 127 χρόνια αγώνων και θυσιών που μεσολάβησαν από την εξέγερση του Σικάγου. Επιδιώκουν να θάψουν μια και καλή το όνειρο των δολοφονημένων εργατών για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους.
Η ανακοίνωση της Πανελλαδικής Ανεξάρτητης Ταξικής Εργατικής Κίνησης ακριβώς αυτό σηματοδοτεί υπογραμμίζοντας πως :
“Στην εποχή του εργασιακού μεσαίωνα, της αναζωπύρωσης των πολέμων, του σύγχρονου σκοταδισμού, την εποχή της πιο βαθιάς σήψης του καπιταλισμού αλλά και της όσο ποτέ άλλοτε κοινωνικοποιημένης και τεχνολογικά αναπτυγμένης εργασίας, φάρο ελπίδας για όλη την ανθρωπότητα μπορούν ν’ αποτελέσουν οι σύγχρονοι αγώνες για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης κι όλων των εκμεταλλευόμενων τάξεων από τα δεσμά του κεφαλαίου.”
Όλοι και όλες στις πρωτομαγιάτικες εργατικές συγκέντρωσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων στο Μουσείο στις 11 π.μ και στον Πειραιά στο Πασαλιμάνι στις 10.30 π.μ
ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2017: ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ ΜΕ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΜΠΡΟΣΤΑ
Εννιά χρόνια από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, η επέλαση εναντίον των δικαιωμάτων του κόσμου της εργασίας σε παγκόσμια κλίμακα συνεχίζεται δριμύτατη.
Το κεφάλαιο στην προσπάθειά του να ξεπεράσει την κρίσητου οργανώνει μια νέα, ιστορική, ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Κατακτήσεις πολυετών κι αιματηρών εργατικών αγώνων θερίζονται στο βωμό της ενίσχυσης του κέρδους των καπιταλιστών και της διαιώνισης της εξουσίας τους.
131 χρόνια από το ξεσηκωμό των εργατών στο Σικάγο με σύνθημα: «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο», το 8ωρο τίθεται σήμερα υπό αμφισβήτηση και στην πράξη ανατρέπεται. Η έννοια της μονιμότητας στην εργασία, η κοινωνική ασφάλιση, η ασφάλεια στο χώρο δουλειάς, και το δικαίωμα στο συνδικαλισμό διαλύονται από τον οδοστρωτήρα της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης.
Στην Ελλάδα,εγχώριο και ξένο κεφάλαιο, κυβερνήσεις και Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν συγκροτήσει ένα ευρωμνημονιακό πλαίσιο που σφίγγει σα θηλιά την εργατική τάξη, αναδιαμορφώνοντας τις σχέσεις μισθών-κερδών και τους όρους εργασίας προς όφελός των καπιταλιστών.
Οι πολιτικές της τελευταίας περιόδου δημιουργούν το θεσμικό οπλοστάσιο για την επιβολή ενός σύγχρονου εργασιακού μεσαίωνα: κυριαρχία των ελαστικών σχέσεων εργασίας έναντι της πλήρους απασχόλησης, εντατικοποίηση της εργασίας, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τραγικές μειώσεις στους μισθούς, διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος, απελευθέρωση των απολύσεων, διόγκωση της ανεργίας, χτύπημα του ελεύθερου συνδικαλισμού, ενίσχυση της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και διαρκής υποβάθμιση της ασφάλειας των συνθηκών δουλειάς, διαμόρφωση κλίματος φόβου και αβεβαιότητας για την εργατική τάξη και τους εργαζομένους.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ–ΑΝΕΛ δρομολογεί τώρα το επόμενο μνημόνιο, σε σύμπλευση με την Ε.Ε. και το Δ.Ν.Τ. που συνεπάγεται περαιτέρω την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα, βάζοντας στο τραπέζι τη δημιουργία ειδικων οικονομικών ζωνών απέραντης και ανεξέλεγκτης εκμετάλλευσης, τις συλλογικές συμβάσεις, τις ομαδικές απολύσεις και τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο που, μεταξύ άλλων, περιορίζει το δικαίωμα των εργατών στην απεργία και ταυτόχρονα δίνει το δικαίωμα ανταπεργίας στον εργοδότη
Σ΄ αυτό το ζοφερό τοπίο οι αντιστάσεις του εργατικού κινήματος υπάρχουν αλλά μοιάζουν προς το παρόν αδύναμες ν’ αναχαιτίσουν τις καίριες κινήσεις του κεφαλαίου. Ένα σημαντικό κομμάτι εργαζομένων βρίσκεται εκτός σωματείων, ο αντιδραστικός εργοδοτικός συνδικαλισμός διατηρεί τις δυνάμεις του, η εσωτερική λειτουργία των εργατικών δομών βρίσκεται σε φθίνουσα πορεία, η γραφειοκρατία παραμένει κραταιή.
Το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα και ιδιαίτερα ΓΣΕΕ και Εργατικά Κέντρα, όχι μόνο αδυνατούν να οργανώσουν την απάντηση των εργαζομένων αλλά ενσωματώνουν και συμφωνούν με το μνημονιακό πλαίσιο, κάθονται στο τραπέζι του διαλόγου με Κυβέρνηση και ΣΕΒ για την διαχείριση αυτή της κατάστασης.
Η ΑΔΕΔΥ δεν συγκροτεί προεδρείο, παίρνει αποφάσεις χωρίς σχέδιο, σωματεία και εργαζόμενους, ενισχύει με τον δικό της τρόπο την απογοήτευση και το πέρασμα της μνημονιακής καταιγίδας.
Από την άλλη μεριά, οι δυνάμεις του φασισμού κάνουν προσπάθειες να συγκροτήσουν μαζικό κίνημα μέσα από τα σωματεία.
Παράλληλα διαιωνίζεται ο κατακερματισμός του μαζικού κινήματος, αναπαράγονται λογικές μικροηγεμονισμών και κομματικού συνδικαλισμού, υπάρχει αδυναμία ενότητας και σύμπλευσης όλων των αγωνιστικών σκιρτημάτων που ανακύπτουν κατά καιρούς.
Το ΠΑΜΕ κηρύσσει τον ταξικό συνδικαλισμό αλλά συνεχίζει να δρα με τους στενούς κομματικούς όρους, αποφεύγει κάθε πρωτοβουλία κοινής δράσης που δεν ανήκει στο δικό του υπολογισμό.
Σήμερα προβάλλει πιο άμεσα από ποτέ η ανάγκη υπέρβασης της τωρινής κατάστασης και των κληρονομημένων παθογενειών, προς μια κατεύθυνση ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και διαμόρφωσης μιας νέας ταξικής αγωνιστικής ενότητητας.
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΘΟΥΣ, 30ΩΡΟ, 5ΗΜΕΡΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ
Τα ζητήματα της σταθερής δουλειάς, της αύξησης του μισθού και της ριζικής μείωσης του χρόνου εργασίας οφείλουν να μπουν στην προμετωπίδα της σύγχρονης χάρτας εργατικών διεκδικήσεων.
Διεκδικούμε την ανατροπή των σχέσεων μισθών-κερδών προς όφελος της εργατικής τάξης
Σταθερή εργασία για όλους. Κατάργηση των ελαστικών σχέσεων.Υπεράσπιση και διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων: συλλογικών συμβάσεων, επιδομάτων, ασφάλισης, προστασίας των εργαζομένων από την εργοδοτική αυθαιρεσία.
Η τεχνολογική κι επιστημονική έκρηξη της εποχής, η αύξηση της παραγωγικότητας κι αυτοματοποίησης της εργασίας φέρνουν αντικειμενικά στο προσκήνιο το ζήτημα του χρόνου εργασίας. Οδηγούν στο σύγχρονο, αναγκαίο και ταυτόχρονα εφικτό αίτημα για 30ωρο και 5μερο για όλους, ώστε ν΄ ανοίξουν νέες θέσεις εργασίας, να μειωθεί η ανεργία, να χτυπηθεί η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης.
Οι καπιταλιστές σε όλον τον πλανήτη κηρύσσουν τη λιτότητα και θέλουν να εμπλέξουν τους εργαζόμενους σε νέους πολέμους, για να πολλαπλασιάσουν κέρδη τους. Η εργατική τάξη πρέπει να υπερασπιστεί την ειρήνη και τα δικαιώματα όλων των λαών. Να παλέψει για να μην εμπλακεί η χώρα μας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
ΜΕ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Το εργατικό κίνημα της εποχής μας χρειάζεται ν’ αναπτυχθεί στη βάση μίας νέας πλατιάς ταξικής ενότητας, που θα υπερβαίνει τις διαιρέσεις με βάση την εθνικότητα, το χώρο, το δημόσιο ή ιδιωτικό καθεστώς, τη σχέση εργασίας. Χρειαζόμαστε ένα μαζικό κίνημα που θα διαμορφώσει μια ανεξάρτητη εργατική πολιτική, πέρα κι έξω από την αστική πολιτική και τα όργανα της. Ταυτόχρονα,είναι αναγκαίο να υπερβούμε δημιουργικά τις αδιέξοδες λογικές που θέλουν τις αγωνιστικές πρωτοπορίες, όχι να προσανατολίζουν αλλά να ποδηγετούν και εν τέλει να διασπούν το εργατικό κίνημα.
Σήμερα είναι ανάγκαια μια ριζική τομή στο συνδικαλιστικό κίνημα. Για ένα νέο ταξικό εργατικό κίνημα που έχει ανάγκη η εποχή μας.
Αυτή η προσπάθεια πρέπει να ξεκινήσει από σήμερα με την επιδίωξη συγκρότησης νέων σωματείων και επιτροπών αγώνα αλλά και την οικοδόμησηενός μαζικού ανεξάρτητου αγωνιστικού δημοκρατικού συντονισμού των δομών μαζικής οργάνωσης των εργαζομένων, πανελλαδικής εμβέλειας. Με κύτταρο τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων. Ενάντια σε λογικές κομματικών μαγαζιών και πολυδιάσπασης.
Για να έρθουν στο προσκήνιο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι! Να γίνουν αυτοί πρωταγωνιστές και διοργανωτές του αγώνα!
Κρίσιμη προϋπόθεση για να αναπτυχθούν οι σύγχρονοι μαζικοί ανατρεπτικοί αγώνες των εργαζομένων είναι η κοινή δράση κι η δέσμευση σ’ ένα αναγκαίο πλαίσιο όλων των αγωνιστικών ταξικών πρωτοποριών, χωρίς να καταργείται η πάλη των πολιτικών και ιδεολογικών θέσεων αλλά με σεβασμό από όλους στο εργατικό κίνημα και τις αποφάσεις των οργάνων του.
Απέναντι στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού, της κυβέρνησης, της Ε.Ε. και των μνημονίων, είναι ανάγκη ν’ οικοδομηθεί το αντίπαλο δέος, το μέτωπο της εργατικής τάξης που θα προβάλλει και θα παλέψει για τα συμφέροντά του μέχρι τέλους.
Τώρα είναι η ώρα που οι δυνάμεις οι οποίες επγγέλλονται την ανατροπή και το ταξικό πρόγραμμα να βρουν τα βήματα υπέρβασης των κομματικών και παραταξιακών διαχωρισμών και να συμβάλλουν στην πράξη στην ουσιαστική ταξική ενότητα του εργατικού κινήματος.
Είναι η ώρα να πιάσουμε το νήμα των ανατρεπτικών αγώνων του παρελθόντος, από το Σικάγο και τους καπνεργάτες στη Θεσσαλονίκη!…
Να χτίσουμε τους σύγχρονους φάρους αντίστασης κι εργατικής πάλης απέναντι στη βαρβαρότητατου κεφαλαίου.
Ώστε τα ρυάκια της εργατικής πάλης να ενωθούν σ’ ένα ορμητικό ποτάμι που θα σαρώσει τους εκμεταλλευτές και θα φέρει την εργατική τάξη στο τιμόνι της κοινωνίας.
Στην εποχή του εργασιακού μεσαίωνα, της αναζωπύρωσης των πολέμων, του σύγχρονου σκοταδισμού, την εποχή της πιο βαθιάς σήψης του καπιταλισμού αλλά και της όσο ποτέ άλλοτε κοινωνικοποιημένης και τεχνολογικά αναπτυγμένης εργασίας, φάρο ελπίδας για όλη την ανθρωπότητα μπορούν ν’ αποτελέσουν οι σύγχρονοι αγώνες για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης κι όλων των εκμεταλλευόμενων τάξεων από τα δεσμά του κεφαλαίου.
ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑΣ.
ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ, ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ ΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΕΙΣ
