Αργά νύχτα, κοντά δύο, ξημερώνοντας η Πέμπτη, στη Βουλή η αξιοθρήνητη συνεδρίαση της υποταγής έβαινε προς το τέλος της, με μια διαδικασία και με τους πρωταγωνιστές του θεάτρου πολιτικών σκιών να κάνουν τα τελευταία τους κόλπα.
Πόσο αξιοθρήνητα έμοιαζαν. Αρχίζοντας από τον πρωθυπουργό – μιας κυβέρνησης η οποία δεν νομοθετεί πλέον παρά κατ’ επιταγήν ή, στην καλύτερη περίπτωση, ύστερα από έγκριση της τρόικας – να λέει πως αναλαμβάνει ευθύνη ότι η πρώτη κατοικία των φτωχότερων δεν απειλείται από τους πλειστηριασμούς (τους οποίους απελευθερώνει ο νόμος που ψήφισε) γιατί του το υποσχέθηκαν οι τραπεζίτες και επιπλέον γιατί το φθινόπωρο θα φέρει νέο νόμο σχετικά.
Πόσο κούφιος ακουγόταν! Ενώ ψηφίζει έναν νόμο – σκούπα που ανατρέπει τα πάντα, τον οποίο δεν εισηγείται, κατά ομολογία του, ο ίδιος αλλά οι επικυρίαρχοι του Σόιμπλε, υπόσχεται, όταν βαρύτερες πρόσφατες υποσχέσεις του έχουν σαρωθεί από την “ανάγκη”. Κενό. Και κενός.
Οι υπόλοιποι τρεις αρχηγοί, ορκίστηκαν πίστη στους εκβιαστές. Υπερασπίστηκαν, ως όφειλαν, τους εκβιαστές, την ευρωπαϊκή ιδέα του βιασμού, το ευρώ της υποτέλειας, εξόρκισαν το Σατανά της δραχμής και της εθνικής ανεξαρτησίας (μήπως πρέπει να ξανασυζητήσουμε στα δικά μας αριστερά μέρη για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία υπό το ταξικό τους πρίσμα και την επικαιρότητα που παίρνουν;). Ο χαμηλομαγκίτης της ΝΔ “αποκάλυψε” μάλιστα στον κ. Τσίπρα πως δεν υπάρχουν αριστερά και δεξιά μνημόνια. Κι ο τελευταίος βγήκε να απαντήσει περί άλλων ανέξοδων.
Όμως ο πρόεδρος του λασπωμένου Ποταμιού, προνομιακός συνομιλητής και φίλος του Γιούνκερ και κάποιων ακόμα πρωθυπουργών της “αλληλέγγυας” Ευρώπης δεν είχε λόγια παρά μόνο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου και τη Νάντια Βαλαβάνη. Στην ευρωπαϊκή κατανομή έχει αναλάβει το ρόλο του φτηνού. Κι ο πρωθυπουργός δεν βγήκε να δώσει την παραμικρή στήριξη, ποιών ήθος, ανάλογο με τις πρόσφατες εξελίξεις.
Και οι τρεις καλούσαν τον πρωθυπουργό να ομολογήσει πως οι εκβιαστές δεν μας εκβιάζουν, κοντολογίς πως «οι Γερμανοί είναι φίλοι μας».
Μια ντροπιαστική εικόνα που πρέπει να κρατηθεί. Θα μείνει στην Ιστορία, ως η αποτύπωση της πιο απροκάλυπτης υποτέλειας, οικουμενικής σχεδόν. Δεν ήταν άλλωστε τυχαίο πως η μόνη αντιπολίτευση εναντίον της οποίας στρέφονταν ουσιαστικά όλοι, ήταν η παράταξη των “ΟΧΙ”, οι λίγοι εντός της αιθούσης και η μεγάλη πλειοψηφία εκτός.
