Περίεργους και επικίνδυνους δρόμους ανοίγει η κυβέρνηση.
Για να μη διασαλευθεί η δημόσια τάξη και ασφάλεια, για να μη διαταραχθεί η κοινωνικοοικονομική ζωή της πόλης, για την προστασία της ζωής και της σωματικής ακεραιότητας του επισήμου και για την εξασφάλιση αισθήματος ασφαλείας κατά την παραμονή του, «αποφασίζομεν» να απαγορευθούν συναθροίσεις και πορείες σε συγκεκριμένες περιοχές της Αθήνας, λέει η ανακοίνωση της αστυνομικής διεύθυνσης.
Το διατάσσομεν δεν περιλαμβάνεται στην ανακοίνωση για να μην προκαλέσει συνειρμούς. Αλλά εννοείται.
Παρόμοια απαγόρευση είχε εκδώσει η κυβέρνηση Σαμαρά προκαλώντας ποικίλα σχόλια και αντιδράσεις, από όλους τους φορείς συμπεριλαμβανομένου και του τότε ΣΥΡΙΖΑ.
Τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που κάλεσε τον Ομπάμα παραμονές της επετείου του Πολυτεχνείου, αποφασίζει να απαγορεύσει τις πορείες.
Αλλά η κυβέρνηση δεν είναι κυβέρνηση της δεξιάς, να έχει κόμπλεξ πως θα την πουν αντιλαϊκή και θα υπονοήσουν πως παίρνει μέτρα που μόνο η χούντα έπαιρνε. Είναι κυβέρνηση της Αριστεράς, όπως υποστηρίζει.
Και γι’ αυτό ίσως, κάνει ένα ακόμα πιο αποφασιστικό βήμα στο καθεστώς των απαγορεύσεων. Τοιχοκολλεί την αστυνομική ανακοίνωση στα γραφεία των οργανώσεων, πολιτικών κινήσεων, μαζικών φορέων κλπ. που καλούν σε συγκεντρώσεις.
Έτσι, δείχνει και καθιστά υπαίτιους για κάθε παραβίαση της απαγόρευσης όλους εναντίον των οποίων θα ασκηθούν ποινικές διώξεις αν δεν τηρηθεί η διαταγή.
Περίεργους και επικίνδυνους δρόμους ανοίγει η κυβέρνηση. Και δεν είναι δυνατόν να μην το συνειδητοποιούν τα στελέχη της που έχουν πάρει μέρος στους παλιότερους αγώνες και ξέρουν καλά πως μέσα από τέτοιες διαδικασίες ανοίγει ο δρόμος για τον αυταρχισμό.
Το τι θα κάνει το μαζικό κίνημα και πώς θα περιφρουρήσει τις κινητοποιήσεις του είναι δική του υπόθεση. Η αστυνομία ήταν πάντα η πηγή του κακού, κι όχι η δύναμη που το απέτρεπε. Εξυπηρετώντας πάντα τους γνωστούς πολιτικούς και επικίνδυνους σχεδιασμούς και για τη χώρα και για τη «δημόσια ασφάλεια» και για το λαό, κυρίως.
Αυτό είναι πολύ γνωστό στα κυβερνητικά στελέχη που τώρα, αντί να κοκκινίζουν από ντροπή, κοκκινίζουν για να χαιρετίσουν με τρεμάμενα πόδια τον απερχόμενο πλανητάρχη. Αλλά τώρα προσχώρησαν στο άλλο στρατόπεδο και προσπαθούν να μην τα θυμούνται.
Εμείς, τ’ απόγευμα στις 5, θα είμαστε πάντως στο Πολυτεχνείο.
