Οι άνθρωποι θα διαπαιδαγωγηθούν και ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει μέσα από την πάλη, με το σχηματισμό της πλατιάς λαϊκής συμμαχίας, που θα παλέψει ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και θα έχει την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό ως σταθερό προσανατολισμό της. Αυτό θα ενισχύσει την οργάνωση και τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην υποταγή και τη μοιρολατρία, ενάντια στην υποταγή του λαού στη βαρβαρότητα των παλαιών και νέων διαχειριστών του καπιταλισμού.
Αναδημοσιεύουμε άρθρο – απάντηση του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΕ στην κριτική που δέχτηκε από το ΕΜΕP Partisi (Κόμμα Εργασίας της Τουρκίας).
Το ΚΚΕ: «ένα αγκάθι στο πλευρό» της σοσιαλδημοκρατίας
Δεν αποτελεί μυστικό ότι η πολιτική γραμμή που διαμορφώθηκε από το ΚΚΕ ενοχλεί ιδιαίτερα τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, και της παλιάς και της «νέας» σοσιαλδημοκρατίας, όπως και τους «αριστερούς συνοδοιπόρους» της.
Αυτό αναδείχτηκε για μία ακόμα φορά από ένα άρθρο στην τουρκική εφημερίδα Ozgurluk Dunyasi σε μία στιγμή που το ΚΚΕ διεξήγαγε μία σοβαρή πολιτική μάχη, με τον τίτλο «Ο μοντέρνος σοσιαλιστικός ρεφορμισμός και το ΚΚΕ». Το άρθρο αυτό μεταφράστηκε στη συνέχεια στα Αγγλικά και ανέβηκε στο διαδίκτυο.
Υπάρχει μία σειρά από συκοφαντίες ενάντια στο ΚΚΕ σε αυτό το άρθρο, σχετικά με τον «σεχταρισμό» και τον «κομματικό φετιχισμό», που, κατά την άποψή μας, στηρίζεται σε αβάσιμες αναφορές στην πολιτική συμμαχιών του κόμματός μας, τις οποίες το άρθρο παραμορφώνει, αναφορές στην στάση τoυ έναντι της νέας σοσιαλδημοκρατίας (το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) όπως κα στη βασική αρχή του κόμματός μας σχετικά με το σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επανάστασης στην Ελλάδα και ειδικότερα, στην εγκατάλειψη της άποψης, η οποία ταλάνισε το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα για δεκαετίες, σχετικά με τα «στάδια προς το σοσιαλισμό».
Για την πολιτική συμμαχιών
Σε ό,τι αφορά στο πρώτο ζήτημα, την πολιτική συμμαχιών του κόμματός μας, υπάρχουν εκτιμήσεις στο συγκεκριμένο άρθρο, που αβάσιμα κάνουν λόγο για ταύτιση του ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ και άλλες λαϊκές συσπειρώσεις. Ότι είναι ένα και το αυτό. Αυτή είναι μία γνωστή κατηγορία σε εμάς, την οποία ταυτόχρονα οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας (νέες και παλαιές) και μικρές ακροαριστερές γκρούπες εκτοξεύουν με στόχο τον περιορισμό του δυναμισμού που αυτές οι λαϊκές συσπειρώσεις και η συμμαχία τους διαρκώς καταχτάνε.
Εν τούτοις, μία στοιχειώδης έρευνα από την πλευρά των συντακτών του άρθρου, θα τους είχε δείξει ότι τα εργατικά συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ έχουν πολύ περισσότερα μέλη από τον συνολικό αριθμό των ψήφων που λαμβάνει το ΚΚΕ στις εκλογές. Εκατοντάδες συνδικάτων όπου οι κομμουνιστές δεν είναι η πλειοψηφία των εκτελεστικών γραμματειών, λαμβάνουν μέρος στις κινητοποιήσεις που οργανώνονται από το ΠΑΜΕ. Για παράδειγμα, αν οι συντάκτες επισκέπτονταν τις αγροτικές κινητοποιήσεις, τα αγροτικά μπλόκα στις εθνικές οδούς, όπου η συσπείρωση των φτωχών αγροτών, η ΠΑΣΥ, παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, θα έβλεπαν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των αγροτών που παλεύουν ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και την ΕΕ δεν είναι ούτε κομμουνιστές ούτε ψηφοφόροι τοι ΚΚΕ.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι η πρόσφατη πρόταση του ΠΑΜΕ για διαδηλώσεις την 22η Οκτωβρίου σε όλη την Ελλάδα και γενική απεργία της 12ης Νοεμβρίου ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και της ΕΕ, υποστηρίχθηκε από 600 και πλέον εργατικά σωματεία και μαζικούς φορείς.
Κατά συνέπεια, η κατηγορία που υπάρχει στο άρθρο ότι το ΚΚΕ δουλεύει για την «οργανωτική ενότητα» με τον εαυτό του είναι εντελώς ανυπόστατη.
Το ΚΚΕ ποτέ δεν έκρυψε την πλήρη υποστήριξή του σε εκείνες τις κοινωνικές οργανώσεις που παλεύουν σε αντιμονοπωλιακή-αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Δεν αποκρύπτει ότι υποστηρίζει την λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης με τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Πιστεύουμε ότι μία τέτοια συμμαχία μπορεί να συγκρουστεί με τα αντιλαϊκά μέτρα, να παλέψει για την αποκατάσταση των απωλειών στο εισόδημα των εργαζομένων που έχει συρρικνωθεί εξαιτίας της καπιταλιστικής κρίσης και των μέτρων για την ενίσχυση της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Την ίδια στιγμή, μία τέτοια συμμαχία, κατά την εκτίμησή μας, μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την κοινωνική ανατροπή και ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα και τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και η ΕΕ.
Φυσικά, γνωρίζουμε ότι αυτή η πολιτική συμμαχιών, η οποία δεν έχει καμία σχέση με τις «αριστερές συμμαχίες», τις «αντινεοφιλελεύθερες συμμαχίες» και λοιπές πολιτικές συμμαχίες που στενά επικεντρώνονται στη συσπείρωση πολιτικών και όχι κοινωνικών δυνάμεων, εκνευρίζει τη σοσιαλδημοκρατία. Εκνευρίζει επίσης όλες εκείνες τις ακροαριστερές πολιτικές οργανώσεις όπως το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που σήμερα ακολουθούν ένα σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα και έχουν μετατραπεί σε πολιτική «ουρά» του σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ. Εν τούτοις, αυτός ο εκνευρισμός έχει περάσει τα σύνορα της Ελλάδας και έγινε άρθρο στην Τουρκία και δημοσιεύθηκε στα Αγγλικά, πράγμα το οποίο παραπλανεί τους εργαζόμενους στη χώρα σας και διεθνώς, μιας και δε διαθέτουν τις πηγές πληροφόρησης και τα δεδομένα να διακρίνουν που τελειώνει η αλήθεια και που ξεκινά η συκοφαντία.
Για τη στάση απέναντι στη σοσιαλδημοκρατία
Το άρθρο προτείνει στο κόμμα μας να «δημιουργήσει μία πλατφόρμα που θα περιλαμβάνει τις επείγουσες και πιεστικές απαιτήσεις των εργατών και του λαού, να συμμετάσχει σε μία πλατιά συμμαχία με το ΣΥΡΙΖΑ και άλλες προοδευτικές δυνάμεις μέσω αυτής της πλατφόρμας και να θέσει την τήρηση αυτών των απαιτήσεων ως προαπαιτούμενο της συμμαχίας του με το ΣΥΡΙΖΑ» ενώ εκτιμά επίσης ότι «θα ήταν φυσικά σφάλμα για το ΚΚΕ να συμμετάσχει ως εταίρος σε ένα κυβερνητικό συνασπισμό στον οποίο θα ηγούνται οι ρεφορμιστές του ΣΥΡΙΖΑ».
Με άλλα λόγια, αυτό που προτάθηκε ήταν το ΚΚΕ να μετατρέψει τον εαυτό του από ένα κόμμα που εργάζεται για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας σε ένα κόμμα που θα υποστηρίξει την κυβέρνηση του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ και των εθνικιστών ΑΝΕΛ, χωρίς άμεση συμμετοχή σε αυτή. Αυτό μας προτείνεται σε συνθήκες όπου τα μέσα παραγωγής στην Ελλάδα, τα κλειδιά της οικονομίας, θα συνεχίσουν να βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών και η χώρα μας θα παραμένει παγιδευμένη μέσα στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό του ΝΑΤΟ που προωθεί τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και μέσα στην ΕΕ, που μεταξύ άλλων ρυθμίζει πώς τα κράτη-μέλη του θα εφαρμόζουν μέτρα για την ενίσχυση του κεφαλαίου μειώνοντας τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού. Η ΕΕ επίσης καθορίζει τι θα παράγει η χώρα και επίσης τις ποσότητες και τις μεθόδους παραγωγής.
Ωστόσο, μία τέτοια πολιτική «κριτικής υποστήριξης» για τις αστικές κυβερνήσεις της σοσιαλδημοκρατίας, π.χ. τις κυβερνήσεις που λειτουργούν εντός του πολιτικοοικονομικού πλαισίου της καπιταλιστικής κοινωνίας, ποτέ και πουθενά δεν οδήγησαν σε θετικά αποτελέσματα για τους εργαζόμενους. Ακριβώς το αντίθετο! Αυτή η πολιτική οδήγησε σε τεράστιες αυταπάτες τους εργάτες και τις λαϊκές μάζες, στην αποστροφή της πολιτικής, στην άνοδο των ακροδεξιών και φασιστικών δυνάμεων. Στη χώρα μας, αυτές οι φασιστικές δυνάμεις ενισχύονται. Αλλά δεν είναι υπεύθυνο το ΚΚΕ για αυτό, όπως το άρθρο αβάσιμα μας κατηγορεί, επειδή δεν ακολουθούμε την γραμμή που οι συντάκτες του προτείνουν. Αυτές οι δυνάμεις ενισχύονται εξαιτίας της πολιτικής των αστικών κομμάτων και της σοσιαλδημοκρατίας πιο συγκεκριμένα. Πρώτα απ΄όλα, υπάρχουν οι ευθύνες του ΠΑΣΟΚ που κατέστρεψε εντελώς τις ελπίδες των λαϊκών στρωμάτων στις παραμονές της καπιταλιστικής κρίσης, υποσχόμενο μία καλύτερη και πιο ανθρώπινη διαχείριση της κρίσης. Η νέα σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, έκανε κάτι παρόμοιο όταν έδινε την ουτοπική προεκλογική υπόσχεση για «τους ανθρώπους πάνω από τα κέρδη», αλλά κατέληξε να εφαρμόζει τα παλαιά και νέα αντιλαϊκά μέτρα, τις μεταρρυθμίσεις, μετατρέποντας για μία ακόμα φορά το λαό σε καύσιμο για τα κέρδη του κεφαλαίου.
Σε αυτές τις συνθήκες ο «παιδαγωγικός» ρόλος του ΚΚΕ δε μπορεί να εκπληρωθεί με την υποστήριξη αυταπατών που ενισχύονται από τη σοσιαλδημοκρατία, όπως το άρθρο μας προτείνει. Θα εκπληρωθεί στην πάλη για την παρεμπόδιση αυτών των αυταπατών και των αντιλαϊκών μέτρων που προέβαλε η κυβέρνηση της «αριστεράς».
Οι άνθρωποι θα διαπαιδαγωγηθούν και ο συσχετισμός δυνάμεων θα αλλάξει μέσα από την πάλη, με το σχηματισμό της πλατιάς λαϊκής συμμαχίας, που θα παλέψει ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και θα έχει την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό ως σταθερό προσανατολισμό της. Αυτό θα ενισχύσει την οργάνωση και τη μαχητικότητα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων ενάντια στην υποταγή και τη μοιρολατρία, ενάντια στην υποταγή του λαού στη βαρβαρότητα των παλαιών και νέων διαχειριστών του καπιταλισμού.
Ένα ισχυρότερο ΚΚΕ παντού είναι αναγκαίο για αυτό το δρόμο και όχι λόγοι «κομματικού φετιχισμού» τους οποίους το άρθρο μας αποδίδει.
Για τα στάδια
Ωστόσο, πρέπει να σημειώσουμε ότι η στρατηγική, που μας προτείνεται από το συγκεκριμένο άρθρο δεν είναι «νέα». Η πολιτική της στενότερης ή χαλαρότερης συμμαχίας με τη σοσιαλδημοκρατία ακολουθήθηκε και ακόμα ακολουθείται από πολλά Κομμουνιστικά και Εργατικά κόμματα σε όλο τον κόσμο. Στο παρελθόν, ειδικότερα μετά το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, αυτή η πολιτική επικράτησε στο κομμουνιστικό κίνημα, ιδεολογικά βασιζόμενη στον «ειρηνικό δρόμο» για το σοσιαλισμό, τις «πολλές μορφές μετάβασης στο σοσιαλισμό», τον κοινοβουλευτικό δρόμο κλπ. Συχνά αυτό το σκεπτικό διαίρεσε τη σοσιαλδημοκρατία σε «δεξιά» (κακή) και «αριστερή» (καλή) και επίσης διαίρεσε την αστική ταξη σε «κομπραδόρικη-υποταγμένη» και «πατριωτική-με εθνική συνείδηση». Μία συμμαχία ζητήθηκε με αυτή την «καλή» σοσιαλδημοκρατία και την «καλή» αστική τάξη, ακόμα και για τη διαχείριση του καπιταλισμού, ως «πρώτο στάδιο» για μία ενιαία επαναστατική διαδικασία.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ το άρθρο ασκεί κριτική στο 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ, την ίδια στιγμή υπερασπίζεται αυτή τη λογική που επικράτησε τότε στο ΚΚΣΕ και αργότερα επέκτεινε την επιρροή του στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με οδυνηρές συνέπειες για το επαναστατικό κίνημα.
Το ΚΚΕ μελέτησε την ιστορική πείρα σε εθνικό και διεθνές επίπεδο. Εν τούτοις, το ΚΚΕ σφυρηλάτησε ιστορικούς δεσμούς αίματος με την εργατική τάξη και τους φτωχούς αγρότες της Ελλάδας από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του. Μέσα από την ένοπλη πάλη ενάντια στην ξένη κατοχή, ήρθε σε ευθεία σύγκρουση δύο φορές με τις αστικές δυνάμεις. Το κόμμα μας, μελετώντας τη σχεδόν εκατοντάχρονη ιστορία του, όπως και την πείρα από το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, έφτασε στο συμπέρασμα ότι αυτή η συγκεκριμένη στρατηγική των ενδιάμεσων σταδίων όχι μόνο δεν οδήγησε στην επαναστατική ανατροπή οπουδήποτε (κάτι που είναι ολοφάνερο και πασίγνωστο) αλλά λειτούργησε και ως εμπόδιο στο σχεδιασμό μίας επαναστατικής στρατηγικής. Το κόμμα μας εγκατέλειψε τη λογική των σταδίων το 1996 και ακόμα νωρίτερα, στη δεκαετία του ’80 σχημάτισε σταθερό ιδεολογικοπολιτικό μέτωπο ενάντια στη σοσιαλδημοκρατία, η οποία είναι πυλώνας του αστικού πολιτικού συστήματος.
Το κόμμα μας σχεδίασε τη στρατηγική του η οποία δεν καθορίζεται από το συσχετισμό δυνάμεων σε οποιαδήποτε στιγμή αλλά από το γεγονός ότι οι υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα σε μία ανώτερη μορφή κοινωνίας χωρίς ταξική εκμετάλλευση και ιμπεριαλιστικούς πολέμους έχουν διαμορφωθεί. Το κόμμα μας καταβάλλει κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε η εργατική τάξη να αποκτήσει συνείδηση της ιστορικής της αποστολής για την κατάργηση της εκμετάλλευσης και ως αποτέλεσμα, κάθε ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης και αυτό θα αναιρεθεί αν υιοθετηθεί η θεωρία, που παίρνει υπόψη της τη διαδικασία των σταδίων και των μορφών ενδιάμεσης εξουσίας στο έδαφος του καπιταλισμού.
Σε αυτή τη βάση, το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα σήμερα που αποκαλύπτει στο λαό ότι αυτό που αντιμετωπίζει είναι η ενιαία στρατηγική, που αποσκοπεί να ωφελήσει το κεφάλαιο και όχι απλώς μία «κακή» κυβέρνηση ή πολιτική που επιβάλλεται από ηγεμόνες ή αποικιοκράτες, μία συνέπεια της ατολμίας και των κακών διαπραγματεύσεων από την πλευρά της κυβέρνησης, όπως άλλες πολιτικές δυνάμεις ισχυρίζονται.
Το ΚΚΕ αποκαλύπτει στο λαό τη φύση και τα πραγματικά αίτια της καπιταλιστικής κρίσης. Αναδεικνύει ότι οι λύσεις που προτείνουν τα αστικά πολιτικά κόμματα (δεξιά και σοσιαλδημοκρατικά) είναι μορφές φιλοκαπιταλιστικής διαχείρισης.
Το ΚΚΕ εξηγεί στο λαό ότι μόνο μία λύση υπάρχει που βρίσκεται προς το δικό τους συμφέρον και όχι της πλουτοκρατίας: Η δύναμη των λαών, ο άλλος δρόμος ανάπτυξης που υπηρετεί αποκλειστικά τις δικές τους ανάγκες. Οι θέσεις του κόμματος και ο δρόμος διεξόδου που προτείνει κερδίζουν έδαφος στη συνείδηση του λαού, δυσκολεύοντας την αστική τάξη να περάσει την αντιλαϊκή πολιτική της. Προκαλούν διεργασίες που βοηθούν στη χειραφέτηση της λαϊκής συνείδησης από την αστική πολιτική και συνιστούν ένα πόλο λαϊκής κινητοποίησης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική.
Το ΚΚΕ αγωνίζεται να αποκτήσει ο λαός επίγνωση της ανάγκης για πάλη προκειμένου να ανοιχτεί ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία. Παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, με μορφές πάλης και αιτήματα που ανταποκρίνονται στις ανάγκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών οικογενειών σήμερα. Αντιπαλεύει τα ιδεολογικά κατασκευάσματα που προωθεί η αστική τάξη, π.χ. ότι ο λαός είναι συνυπεύθυνος για την κρίση, τα καπιταλιστικά χρέη και ελλείμματα κι ότι ως εκ τούτου, πρέπει να τα πληρώσει.
Αυτή η πολιτική και η δράση του ΚΚΕ στους τόπους δουλειάς, στις γειτονιές, στους τόπους μάθησης, χαρακτηρίζεται από τις προσπάθειες να οργανωθεί και να αναπτυχθεί η πάλη, να σφυρηλατηθεί η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, τους μικρούς και μεσαίους αγρότες, τους αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τη νεολαία, ώστε να υπάρξει μία ενιαία έκφραση της πάλης και των αιτημάτων τους, με στόχο τη δημιουργία μίας ισχυρής λαϊκής συμμαχίας. Η συμμαχία είναι ένας απαραίτητος όρος για το νικηφόρο αποτέλεσμα της πάλης, με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την οικοδόμηση του σοσιαλισμού-κομμουνισμού.
Τμήμα Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ
21.12.2015
Αναδημοσίευση από τη ΝΕΑ ΣΠΟΡΑ
Πηγή: http://solidnet.org/greece-communist-party-of-greece/cp-of-greece-the-kke-a-thorn-in-the-side-of-social-democracy-en-ru
