Άμεσα, μπροστά στην εργατική τάξη, το λαό αλλά και την κυβέρνηση υπάρχουν δυο δρόμοι: Ή υποταγή και υπογραφή ταπεινωτικής συμφωνίας στο όνομα της «πάση θυσία παραμονής στο ευρώ» ή καμία νέα θυσία για το ευρώ με νέο «όχι» σε κάθε μνημονιακή συμφωνία.
Η 5η Ιουλίου είναι μια συγκλονιστική ημέρα. Μπορεί να αποδειχθεί ιστορική. Το ΟΧΙ που επανέλαβε ο ελληνικός λαός στους επίδοξους κατακτητές της ζωής του ακούστηκε ως το βάθος της χώρας, του πλανήτη και του χρόνου. Είναι μήνυμα προς τους ηγέτες, αλλά πρωτίστως προς τους λαούς. Μπορεί να είναι, και επιδιώκουμε, η αρχή μιας νέας ιστορικής εποχής.
Είναι ΟΧΙ που ο λαός, η εργατική τάξη, η νεολαία, σήκωσε στις πλάτες του, παρασύροντας ως την νίκη μια ηγεσία που ήταν διχασμένη και αρκετές φορές έτοιμη να συμβιβαστεί και να τα παρατήσει.
Αποτελεί ποιοτικό βήμα στους σκληρούς αγώνες του λαού για να αποτινάξει το ζυγό του μνημονιακού καθεστώτος, της υπερεκμετάλλευσης, του χρέους, της ευρωκηδεμονίας, του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και του μιντιακού κανιβαλισμού.
Έχει στοιχεία μιας νέας αφύπνισης, ενότητας και ανεξαρτησίας του «έθνους των εργαζομένων».
Θέτει νέα καθήκοντα και ιστορικές ευθύνες στις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς.
Πρωτίστως, όμως, οι ανυπότακτοι άνθρωποι του ΟΧΙ, αναζητούν, απαιτούν και διεκδικούν, την ανατροπή της τρομοκρατικής εκστρατείας του Κεφαλαίου, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ.
Αναζητούν μια καθοριστική κοινωνική νίκη απέναντι στο συνασπισμένο και παρηκμασμένο «έθνος της αστικής τάξης» και στους εξωχώριους διεθνείς συμμάχους του, την ΕΕ και το ΔΝΤ.
2. Το συντριπτικό εργατικό, λαϊκό και νεανικό ΟΧΙ εξέθεσε ανεπανόρθωτα τους εκβιαστές και έθεσε σε βαθύτερη κρίση τους κυριότερους πυλώνες του ανυπόληπτου μνημονιακού αστικού συνασπισμού εξουσίας: α) τη συμμαχική σχέση και ένταξη του ελληνικού καπιταλισμού στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, β) το γερασμένο κομματικό πολιτικό σύστημα και πρώτα απ’ όλα κατεξοχήν «μνημονιακό» και «ευρωπαϊκό» κόμμα της αστικής τάξης, τη Νέα Δημοκρατία, γ) την εργοδοσία των πολυεθνικών και εγχώριων μεγαλοεπιχειρήσεων, δ) το μιντιακό αντιδραστικό υπερκράτος, ε) το αστικοποιημένο συνδικαλιστικό κίνημα και στ) την «πνευματική ηγεσία» της επιχειρηματικής παιδείας.
Αξιοποιώντας αυτή την κρίση και τις νέες, μεγάλες δυνατότητες που ανοίγονται, το εργατικό, λαϊκό και νεανικό μαζικό κίνημα μπορεί να καταφέρει πολλαπλά πλήγματα σε κάθε έναν από αυτούς τους πυλώνες και σε όλους μαζί, για να κατακτήσει δουλειά, ψωμί, παιδεία, δημοκρατία, ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. Για μια αντικαπιταλιστική, επαναστατική προοπτική.
3. Παρά το σαφές «όχι» του δημοψηφίσματος, το ηγεμονικό στην Ευρωπαϊκή Ένωση, γερμανικό κεφάλαιο – με σαφείς δηλώσεις των ενώσεων επιχειρηματιών, τραπεζιτών και εμπόρων, της κυβέρνησης και των πολιτικών του – αλλά και ο εκπρόσωπος της Ευρωζώνης, όχι μόνο δεν δείχνουν καμία διάθεση «έντιμου συμβιβασμού», αλλά θέτουν στον ελληνικό λαό ένα καθαρό εκβιαστικό δίλημμα: Ή συμφωνία με ακόμη πιο επαχθείς όρους (Ντάισελμπλουμ) ή έξοδος από την Ευρωζώνη. Όλα δείχνουν, ότι δεν πρόκειται περί «διαπραγματευτικής μπλόφας» μπροστά στις κρίσιμες συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ και της ΕΕ, αύριο Τρίτη. Η γερμανική αστική τάξη, παρά τις εσωτερικές και αμερικανικές προειδοποιήσεις, ενοποιείται και εκτιμά ότι τα μέτρα που έχει πάρει ο Σόιμπλε, μπορούν «να απορροφήσουν το κόστος» από την απώλεια των τεράστιων ελληνικών δανείων. Απώλεια όμως που είναι δυσβάστακτη για τις σχετικά πιο αδύναμες χώρες, αλλά και θα συγκλονίσει τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου.
4. Οι αστικές δυνάμεις, έχοντας πείρα και ιστορική συναίσθηση των παραπάνω, παρά το γεγονός ότι ηττήθηκαν στη μάχη του δημοψηφίσματος, δεν παραιτούνται. Αμέσως, πρόσφεραν στον Αλ. Τσίπρα την αναγνώριση της ηγεμονίας του και στο λαό το κεφάλι του Σαμαρά ως «παράπλευρη απώλεια», προκειμένου να κατακτήσουν το κύριο. Δηλαδή, την «εθνική συννενόηση» με έναν και μοναδικό στόχο: την παραμονή του ελληνικού καπιταλισμού στην ευρωζώνη πάση θυσία.
Ταυτόχρονα απειλούν και προειδοποιούν, για «συμφωνία μέχρι την Τετάρτη», αλλιώς «θα απαντήσουμε πολύ διαφορετικά» διότι «η αστική τάξη είναι συσπειρωμένη» (δήλωση Μεϊμαράκη).
– Αφαιρούν τώρα με το ζόρι το αντι-ΕΕ περιεχόμενό του δημοψηφίσματος, το οποίο όμως οι ίδιοι έθεσαν, και διεκδικούν τη θυσία της εργατικής και λαϊκής εντολής η οποία είναι να τερματιστεί η λιτότητα, να μη θυσιαστούν οι μισθοί, οι συντάξεις και το λαϊκό εισόδημα με διάφορα μέσα, ειδικά με τη φορομπηξία. Καμμία υποταγή στη δικτατορία του ευρώ.
– Δείχνουν διατεθειμένοι να θυσιάσουν ακόμη και κάποια κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου, ώστε να επιτευχθεί η «εθνική συννενόηση» και μετά βλέπουμε.
Η αστική τάξη της χώρας κάνει μια απελπισμένη προσπάθεια να πιέσει τη Γερμανία σε κάποια υποχώρηση (αιχμές συστημικών εκπροσώπων κατά «ακραίων κύκλων στην Ευρώπη») και να πετύχει την παραμονή στην Ευρωζώνη με τη βοήθεια του ΔΝΤ (έκκληση Παυλόπουλου προς τις ΗΠΑ) και της Γαλλίας.
Σε αυτή τη γραμμή θέλουν να παγιδεύσουν το «όχι», το λαό και την κυβέρνηση, σε πρώτη φάση με τη «συνάντηση κορυφής» με τους εγχώριους εκπροσώπους των δανειστών.
5. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, με την αποδοχή της «συνάντησης των αρχηγών» θέτει το «όχι», τη νίκη του λαού αλλά και τη δική της ηγεμονία «υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας», δηλαδή, υπό την κυριαρχία της αστικής τάξης. Φαίνεται πως διακατέχεται από ένα μείγμα φόβου και φρούδας ελπίδας ότι μπορεί να «εκβιάσει» μια κάπως συμφέρουσα συμφωνία, που θα ικανοποιήσει και το λαό και το ελληνικό και το ξένο κεφάλαιο.
Δεν καταλαβαίνει τις τιτάνιες δυνάμεις, αντιφάσεις και συγκρούσεις που απελευθέρωσε με την απόφασή της για το δημοψήφισμα και ειδικά, με το αποτέλεσμά του.
Δείχνει να μην παίρνει στα σοβαρά τις δηλώσεις μίσους και περιφρόνησης επιφανών ηγετών της Γερμανίας και της Ευρωζώνης που της χρεώνουν «αναξιοπιστία» και μαζί με αυτήν, «λυπούνται τον ελληνικό λαό» για την επιλογή του ΟΧΙ.
Παραμένει εγκλωβισμένη στην αυταπάτη για μια «άλλη, δημοκρατική Ευρώπη» που δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και δεν θα υπάρξει ποτέ μέσα στην ΕΕ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των πολυεθνικών ομίλων. Υποκύπτει στην απαίτηση της ΕΕ και θυσιάζει τον Γ. Βαρουφάκη.
Πάνω από όλα, υποτιμά το βάθος της ποιότητας του λαϊκού ΟΧΙ και τις αστείρευτες δυνάμεις που αυτό κρύβει. Την Τρίτη θα βρεθεί, όχι μόνο ενώπιον των αυταπατών της αλλά και ενώπιον της Ιστορίας. Και αν αποδεχθεί κάποιο «εθνικό σχέδιο διαπραγμάτευσης» στη συνάντηση των «αρχηγών», θα πάει στις Βρυξέλλες σιδηροδέσμια.
6. Αυτός ο λαός που έμεινε όρθιος μέσα στη θύελλα, που συνέχιζε να πολεμάει με το ίδιο σθένος όταν η κυβερνητική ηγεσία κατέβαζε τα χέρια, χτυπημένη και πτοημένη από τους ανοιχτούς εχθρούς αλλά και από την πέμπτη φάλαγγα στο εσωτερικό του κόμματος (Δραγασάκηδες, Μητρόπουλους κλπ), έδωσε μια εκκωφαντική απάντηση. Και τώρα καλείται, δυστυχώς πριν ακόμα χαρεί για τη νίκη του, να την υπερασπίσει.
Άμεσα, μπροστά στην εργατική τάξη, το λαό αλλά και την κυβέρνηση υπάρχουν δυο δρόμοι: Ή υποταγή και υπογραφή ταπεινωτικής συμφωνίας στο όνομα της «πάση θυσία παραμονής στο ευρώ» ή καμία νέα θυσία για το ευρώ με νέο «όχι» σε κάθε μνημονιακή συμφωνία.
Απαιτώντας άμεση κρατικοποίηση των τραπεζών, μη αναγνώριση και διαγραφή του χρέους, κατάργηση ΕΝΦΙΑ και μείωση φόρων, αυξήσεις μισθών – συντάξεων, συλλογικές συμβάσεις κ.α. με άλλη πορεία υπέρ της εργατικής τάξης, του λαού, της δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας.
Απαιτώντας την άμεση ανατροπή της δικτατορίας των καναλιών, που υπάρχουν αποσπώντας πόρους από το λαϊκό εισόδημα και δρουν για να υπονομεύουν το λαϊκό φρόνημα.
Ο λαός και η νεολαία δεν μπορούν να αφήσουν τη νίκη του «όχι» τους στις αυταπάτες της κυβέρνησης, στον Παυλόπουλο, τον Μεϊμαράκη, τον Σταύρο Θεοδωράκη και τη Γεννηματά. Πρέπει να αντιδράσουν άμεσα, με όλες τις δυνάμεις τους και με όλα τα διαθέσιμα μέσα του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος.
Σε αυτή την κατεύθυνση χρειάζεται η «πολιτική συνεννόηση κοινής δράσης και αντίστασης» όλων των μαχόμενων δυνάμεων της Αριστεράς (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ, αριστερή πτέρυγα ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ).
Δυστυχώς το ΚΚΕ, για ακόμη μια φορά, βρέθηκε “δυο πόντους έξω απ’ τη ζωή”, μακρυά από τις λαϊκές διαθέσεις, υπερασπιζόμενο μια καθαρότητα βολική στο αστικό σύστημα. Αντί να συμπαραταχθεί και να δώσει με όλες τις λαϊκές δυνάμεις τη μάχη για ένα ταξικό πολλαπλό ΟΧΙ, όπως το περιέγραφε στις ανακοινώσεις του, προτίμησε να μείνει και πάλι στην απουσία. Ωστόσο, έστω και τώρα, όταν οι κυβερνητικοί χειρισμοί, προϊδεάζουν για έναν ακόμα οδυνηρό συμβιβασμό, μπορεί και πρέπει να συμπαραταχθεί με τις ταξικές λαϊκές δυνάμεις.
7. Ανεξάρτητα από τις άμεσες εξελίξεις, το μεγάλο «όχι» της 5ης Ιουλίου άνοιξε νέα βαθύτερα ρήγματα στην κοινωνία, στα συνδικάτα και την Αριστερά, προσφέρει πρωτοφανείς δυνατότητες και δίνει «εντολή» στις επαναστατικές, αντικαπιταλιστικές και ανατρεπτικές δυνάμεις για ένα ποιοτικό άλμα: α) σε μια ενωτική, μαζική και ορμητική ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού, λαϊκού και νεολαιίστικου κινήματος, β) σε ένα νέο, ανώτερο και μαζικό αριστερό, λαϊκό πολιτικό μέτωπο – πόλο ανατροπής, με την πρωτοπόρα συμβολή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της ΜΑΡΣ, των άλλων οργανώσεων και αγωνιστών και γ) στη συγκέντρωση δυνάμεων γύρω από την υπόθεση ενός νέου κομμουνιστικού προγράμματος και κόμματος. Η ενωτική προετοιμασία για αυτό το «τριπλό άλμα» είναι και η προϋπόθεση για να αντιμετωπισθούν οι θανάσιμοι κίνδυνοι και οι μεγάλες προκλήσεις της Ιστορίας.
