Στις επερχόμενες εκλογές κρίνεται αν στο γενικότερο ζοφερό τοπίο θα εκφραστούν ενωτικά και θα καταγραφούν ενιαία οι αγωνιζόμενες ανατρεπτικές τάσεις της νεολαίας, αν θα αποκρυσταλλωθεί το ρεύμα της νέας γενιάς που δίνει τη μάχη για τα δικαιώματα και τη ζωή της.
Πρώτο. Οι φετινές φοιτητικές εκλογές στις 17 Μάη διεξάγονται σε μία φάση πολιτικής ασφυξίας για τη σπουδάζουσα νεολαία. Οι αντιδραστικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις προχωρούν στην εφαρμογή τους υπό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Με όσες «δημοκρατικές» φιοριτούρες κι αν θέλει να στολίσει την πολιτική του το υπουργείο, δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από την πραγματικότητα, την πλήρη σύμπλευση δηλαδή με τις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το μοντέλο επιχειρηματικοποίησης της παιδείας. Η πολιτική όξυνσης των ταξικών φραγμών, υποχρηματοδότησης κι οργανικής σύνδεσης των ιδρυμάτων με την αγορά, επιχειρείται να δεθεί με ένα αντιδραστικό κεκτημένο φίμωσης και καταστολής κάθε αγωνιστικής φωνής μέσα στις σχολές. Είναι χαρακτηριστικά τα περιστατικά με τα ΜΑΤ σε ρόλο πορτιέρη στο ΠΑΜΑΚ, οι μηνύσεις σε φοιτητές από πρυτανικές αρχές, ακόμα κι η απαγόρευση διεξαγωγής πολιτικών-πολιτιστικών φεστιβάλ μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου. Κι όλα αυτά μπροστά σε μία περίοδο νέου μνημονίου, όξυνσης της αντεργατικής πολιτικής, ανεργίας, μετανάστευσης και κοινωνικού δαρβινισμού κατά της εργαζόμενης νεολαίας και συνάμα πολεμικών προετοιμασιών και αναφλέξεων που αφορούν κυρίαρχα στην περιοχή μας και τη μετατροπή των νέων σε «κρέας για κανόνια».
Το φοιτητικό κίνημα, όπως και ολόκληρο το εργατικό λαϊκό κίνημα, ακόμη βρίσκεται σε φάση οπισθοχώρησης και κατακερματισμού, οι πρωτοπορίες του σε αμηχανία. Η αδυναμία ανάδειξης ενός σχεδίου που θα δημιουργήσει αντίρροπες τάσεις στην απογοήτευση και την αποδιάρθρωση, που θα αναχαιτίσει την πολιτική του κεφαλαίου, είναι φανερή. Τίποτα όμως δεν είναι τετελεσμένο, η ταξική πάλη δεν παύει να υπάρχει, η οξύτητα του νέου γύρου επίθεσης στην παιδεία και την εργασία θα φέρουν αντικειμενικά τις αγωνιστικές τάσεις στο προσκήνιο. Στα ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχει ακόμη μια ισχυρή μαχόμενη Αριστερά, σε υψηλά ποσοστά, όπως έδειξαν οι περσινές φοιτητικές εκλογές, ενώ η ΠΑΣΠ είναι σε κατάρρευση, η ΔΑΠ υποχωρεί και η κυβερνητική παράταξη κινείται με πολύ μικρή απήχηση. Το ζήτημα είναι αν η μαχόμενη Αριστερά θα είναι έτοιμη, με πολιτική αντίληψη και γραμμή σύγκρουσης να συγκροτήσει σταθερά, να ενισχύσει, να μετασχηματίσει το μέτωπο των δυνάμεων ρήξης κι ανατροπής στη νεολαία.
Δεύτερο. Η κρισιμότητα των φετινών φοιτητικών εκλογών είναι αναντίρρητη για κάθε πρωτοπόρο αγωνιστή, για κάθε πολιτική οργάνωση που αναφέρεται στο μαζικό κίνημα.
Στις επερχόμενες εκλογές κρίνεται αν στο γενικότερο ζοφερό τοπίο θα εκφραστούν ενωτικά και θα καταγραφούν ενιαία οι αγωνιζόμενες ανατρεπτικές τάσεις της νεολαίας, αν θα αποκρυσταλλωθεί το ρεύμα της νέας γενιάς που δίνει τη μάχη για τα δικαιώματα και τη ζωή της.
Το διακύβευμα των φετινών φοιτητικών εκλογών είναι αν θα σταματήσει η πτώση του ηθικού των αριστερών μαχόμενων δυνάμεων, αν θα σταλεί μήνυμα αγώνα κι ανυπακοής στην κυβέρνηση και τους συμμάχους της, αν θα σταλεί μήνυμα αγωνιστικής αυτοπεποίθησης στην πληττόμενη σπουδάζουσα πλειοψηφία που βυθίζεται στη θάλασσα των μνημονίων, της ανεργίας, της ανασφάλειας.
Είναι όχι απλά αναγκαίο αλλά και κατορθωτό σήμερα να αποτυπωθεί το μπλοκ των δυνάμεων της ρήξης και της ανατροπής στη σπουδάζουσα νεολαία, που βάζει στην προμετωπίδα του τα δικαιώματα της νέας γενιάς για παιδεία, εργασία, ελευθερίες, ειρήνη, σε σύγκρουση με την πολιτική του κεφαλαίου, την κυβέρνηση, το μνημονιακό κεκτημένο, σύγκρουση-ρήξη-έξοδο από ΕΕ-ευρώ-ΔΝΤ. Είναι κατορθωτό να αποτυπωθεί η αντίληψη που δε χαρίζει τους φοιτητικούς συλλόγους ούτε στις δυνάμεις της αντίδρασης ούτε στην κομματική ποδηγέτηση αλλά παλεύει για την ανασυγκρότηση των μαζικών φορέων των φοιτητών και των συλλογικών τους διαδικασιών, σε αγωνιστική δημοκρατική βάση.
Τρίτο. Η περσινή διαδικασία εκλογικής συνεργασίας ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔΙΝ-αγωνιστών ήταν θετική, παρά το ότι έμεινε μερική και σίγουρα ημιτελής. Οφείλει φέτος να ολοκληρωθεί. Οφείλει να προχωρήσει στην πολιτική-προγραμματική της ενότητα, με ενιαίο και πανελλαδικό τρόπο.
Οι αγωνιστικές ριζοσπαστικές δυνάμεις, οι αντικαπιταλιστικές δυνάμεις που έχουν διαφοροποιηθεί πλήρως από τις πολιτικές των μνημονίων, της Ε.Ε., του χρέους, που θέτουν άμεσα το στόχο για την ανάπτυξη ενός πλατιού πολιτικού κινήματος ανατροπής, δε μπορούν άλλο να λειτουργούν σα σε αντίπαλα στρατόπεδα. Είναι όρος για την οργάνωση του μαζικού κινήματος.
Στον αντίποδα του μπλοκ του αντιπάλου, οφείλει να οικοδομηθεί η μέγιστη συγκέντρωση δυνάμεων και σε επίπεδο κινήματος και σε επίπεδο πρωτοποριών. Ειλικρινή βήματα συμπόρευσης των μαχόμενων ανατρεπτικών δυνάμεων του κινήματος, σε πολιτικό ανατρεπτικό πλαίσιο και σχέδιο, θα σηματοδοτήσουν αλλαγή κλίματος, θα δώσουν τον τόνο της διεκδίκησης, θα επιδράσουν καταλυτικά στην ανασυγκρότηση του μαζικού κινήματος, γιατί θα χτυπήσουν όλα τα σφυριά μαζί. Θα επιδράσει και στην ΚΝΕ, στην ΠΚΣ, στο ΜΑΣ, αλλά και σε όλα τα αγωνιστικά ρεύματα στις σχολές, θα προωθήσει την κοινή δράση για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος, την αντεπίθεση, την ακύρωση μέτρων, την επιβολή κατακτήσεων.
Χρειαζόμαστε μία μαχητική αριστερή αντικαπιταλιστική πτέρυγα του κινήματος, που οικοδομείται με πολυμορφία σ’ ένα σχήμα ανά σχολή, συσπειρώνει τους αγωνιστές των τάσεων χειραφέτησης που αντιπαλεύουν την πολιτική του κεφαλαίου. Μία πτέρυγα που κατακτά πολιτικές θέσεις με ανεξαρτησία από τα ρεύματα και τις οργανώσεις που δρουν στο εσωτερικό της, χωρίς κι αυτά με τη σειρά τους να χάνουν την πολιτική τους αυτονομία. Αυτή η λογική δε σημαίνει ούτε διάχυση, ούτε υποχώρηση θέσεων. Σημαίνει, αντιθέτως, ισχύς απέναντι στο αστικό στρατόπεδο.
Τέταρτο. Δεν αρκεί σήμερα η συμφωνία σε ένα καλεντάρι κινητοποιήσεων. Χρειάζεται όλη η προηγούμενη εμπειρία κοινής δράσης, κοινών πλαισίων, συζητήσεων, αντιπαραθέσεων, συνεργασιών των δυνάμεων της ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ-ΑΡΔIΝ να ολοκληρώσει το βήμα προς τα εμπρός, σε μια απαραίτητη προγραμματική ενότητα με σαφήνεια αλλά χωρίς τους εκβιασμούς των «μπούλετ». Για να μην καταλήξει κανένα ριζοσπαστικό ρεύμα, κανένας αγωνιστής ή οργάνωση που αντιπαλεύει την πολιτική του κεφαλαίου στην απομόνωση.
Οι επαναστατικές, κομμουνιστικές δυνάμεις μόνο ενισχυμένες μπορούν να βγουν από μία τέτοια διαδικασία, γιατί ακριβώς θα δημιουργηθεί εύφορο έδαφος για τον ανώτερο μετασχηματισμό των αγωνιστικών ρεφορμιστικών ημισυνείδητων αντικαπιταλιστικών ρευμάτων. Αντίθετα όποια αντίληψη προβάλλει τον κίνδυνο εγκλωβισμού των επαναστατικών ιδεών μέσα σε μια διαδικασία συγκέντρωσης δυνάμεων, καταλήγει να μην έχει εμπιστοσύνη στις θέσεις της και τη δυναμική τους. Άλλωστε η πάλη των θέσεων δεν περιορίζεται στα στεγανά τις αντιπαράθεσης κορυφών αλλά κρίνεται πάντα και παντού στο ανώτερο επίπεδο, αυτό της πράξης.
Πέμπτο. Πληγή για τη σημερινή κατάσταση αποτελεί η πολυδιάσπαση κι ο κατακερματισμός τόσο σε επίπεδο ενότητας του κινήματος, συντονισμού των αγώνων, όσο και σε επίπεδο συγκρότησης των πρωτοποριών, πτέρυγας του κινήματος. Πληγή σήμερα αποτελεί η διαιώνιση όψεων κομματικού συνδικαλισμού, παραταξιοποίησης των πολιτικοσυνδικαλιστικών μορφωμάτων ανά κοινωνικό χώρο. Πληγή σήμερα αποτελεί η χρεωκοπημένη λογική κόμμα-παράταξη-κίνημα, που ταυτίζει τα κεντρικά πολιτικά μορφώματα-μέτωπα ή οργανώσεις με την πολιτικοσυνδικαλιστική δράση, λογική που αναπαράγεται και στους κόλπους της εκτός των τειχών Αριστεράς. Πληγή αποτελεί η μόνιμη υποτίμηση των φοιτητών στα ΤΕΙ, της πιο «προλεταριακής» πλευράς στην σπουδάζουσα νεολαία της τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και γενικότερα, η υποτίμηση της δυνατότητας του φοιτητικού κινήματος να συνδεθεί με την εργατική κι εργαζόμενη νεολαία χωρίς πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αλλά και με τους μαθητές.
Οποιαδήποτε αντίληψη επενδύει αυτή τη στιγμή στη διάσπαση και τον περαιτέρω κατακερματισμό των υπαρκτών πολιτικών συλλογικοτήτων, δρα καιροσκοπικά και ανασταλτικά για το μαζικό κίνημα, ανεξάρτητα από τις άλλες διακηρύξεις της. Δυναμιτίζει κάθε διαδικασία αλληλεπίδρασης και ανώτερου μετασχηματισμού και των ίδιων των πολιτικών ρευμάτων και τελικά του ίδιου του κινήματος. Εξάλλου και τα περισινά αποτελέσματα των εκλογών δείχνουν ότι όπου επήλθε διάσπαση απομονώθηκαν οι απόψεις που πρέσβευαν τη δήθεν «καθαρότητα», ενώ επηρεάστηκε αρνητικά το σύνολο της μαχόμενης αριστερής ανατρεπτικής πτέρυγας.
Έκτο. Η αντιπαράθεση που έχει ανοίξει το τελευταίο διάστημα εντός της ΕΑΑΚ κι εκφράζεται αρκετές φορές με τα μοτίβα «έξω οι οπορτουνιστές» ή «έξω οι σεχταριστές» δείχνει την επικίνδυνα μετέωρη κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Τα διασπαστικά σχέδια που εκφράζονται αυτή τη στιγμή, από πολλαπλούς πολιτικούς χώρους και καταλήγουν μέχρι και σε τραμπουκισμούς, πρακτικές συκοφαντίας κι αστικού τύπου βίας οφείλουν να καταδικαστούν απόλυτα και ν’ απομονωθούν από κάθε αγωνιστική δύναμη, χωρίς «διαγραφές» και πρακτικές «εκδίωξης» ή εξαναγκασμού σε αποχωρήσεις. Η πείρα της ΕΑΑΚ από το παρελθόν δείχνει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί.
Η ΕΑΑΚ αποτελεί το πιο επιτυχημένο εγχείρημα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, με πρωτοπόρο ρόλο στο φοιτητικό κίνημα στα 25 χρόνια ζωής της. Οι υπαρκτές παθογένειες, η σημερινή της κρίση υπερβαίνονται μόνο προς τα εμπρός, μόνο δημιουργικά και παραγωγικά, μόνο με ενίσχυση των δυνάμεων της και κατοχύρωση του πολιτικού της κεκτημένου.
Οποιαδήποτε αντίληψη επενδύει σήμερα στη διάλυση, ναρκοθετεί αντικειμενικά το ίδιο το μαζικό κίνημα, ναρκοθετεί την οικοδόμηση του μετώπου αγώνα, σύγκρουσης κι αντεπίθεσης απέναντι στο κεφάλαιο, την κυβέρνηση, την ΕΕ.
Έβδομο. Στις επερχόμενες φοιτητικές εκλογές το μπλοκ της ανατροπής και της ρήξης μπορεί και πρέπει να βγει ενισχυμένο. Η δυναμική αυτή θα θέσει σε καλύτερες θέσεις μάχης το κίνημα.
