Πληθαίνουν τα σημάδια ότι βρισκόμαστε μπροστά σε γεγονότα και διεργασίες συγκρότησης μιας νέας εργατικής πρωτοπορίας, στις οποίες οι γυναίκες παίζουν πρωταγωνιστικο ρόλο. Χρειάζεται να παρακολουθήσουμε προσεκτικά αυτές τις εξελίξεις και να εντοπίσουμε το νήμα: Νέα Υόρκη 1857 – Νέα Υόρκη 2017.
Η ιδέα για μια παγκόσμια απεργία των γυναικών, στις 8 Μαρτίου, είναι μια λαμπρή ιδέα. Για να πετύχει, δεν μπορεί να βασιστεί στον αυθορμητισμό και στην πρωτοβουλία μεμονωμένων αγωνιστριών. Χρειάζεται προετοιμασία και οργάνωση σε κάθε χώρα, σε κάθε κλάδο και σε κάθε χώρο δουλειάς. Αντίστοιχη προετοιμασία χρειάζεται και στο περιεχόμενο, στις μορφές εμφάνισης της ιδέας στη ζωή.
Η δύναμη ενός κινήματος εξαρτάται από τη φυσιογνωμία του. Αν έχει κυρίως καταγγελτικό χαρακτήρα ή χαρακτήρα αποδοκιμασίας, μπορεί να κάνει τα πρώτα του βήματα, μπορεί όμως και να εξαλειφθεί πολύ σύντομα. Αυτό που δίνει βάθος στα κινήματα είναι η ικανότητα να μετατρέπουν το γενικό κλίμα και τη μαχητική διάθεση χιλιάδων ανθρώπων σε συγκεκριμένες διεκδικήσεις και στόχους πάλης, η ικανότητα να συγκεντρώνουν δυνάμεις με πρωτότυπες κάθε φορά μορφές για την επιβολή αυτών των διεκδικήσεων σε κυβερνήσεις και θεσμούς.
Η εργαζόμενη και διπλά καταπιεζόμενη γυναίκα στον χώρο εργασίας και στον κοινωνικό χώρο, από τον εργοδοτικό αυταρχισμό και τον διάχυτο σεξισμό, χρειάζεται ένα συγκροτημένο, άμεσο και πειστικό πολιτικό λόγο και την αντίστοιχη οργάνωση για να δράσει στις πραγματικές συνθήκες: να μπορέσει να διεκδικήσει από το κράτος, να επιβάλει νόμους που περιορίζουν την εκμετάλλευση και την πίεση που υφίσταται, ανοίγοντας τον ορίζοντα της μεγάλης χειραφέτησης. Συνθήματα όπως «κάτω ο καπιταλισμός και η πατριαρχία» εκφράζουν την όψη της καταγγελίας. Χρειάζεται να εμβαθύνουμε στην πλευρά της διεκδίκησης.
Η πατριαρχία εκφράζει έναν κοινωνικό πολιτισμό που διαρκεί χιλιάδες χρόνια, ήδη από την προϊστορική εποχή, από τον πρώτο καταμερισμό εργασίας ανάμεσα στα δύο φύλα και την εδραίωση της ιδιοκτησίας και του κληρονομικού δικαίου. Έχει πολύ βαθύτερες ρίζες από τον καπιταλισμό, που έχει ζωή τεσσάρων αιώνων. Δεν μπορεί να ανατραπεί μαζί με τον καπιταλισμό. Αλλά θα ξεριζωθεί στην πορεία ενός μεγάλου απελευθερωτικού κοινωνικού μετασχηματισμού, όταν ξεπεραστεί η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, όταν ξεπεραστεί το κράτος και η οικογένεια που γνωρίσαμε, όταν καταργηθεί το κληρονομικό δίκαιο.
Οι συμπεριφορές των σημερινών ανθρώπων, ανδρών και γυναικών, η ερωτική συμπεριφορά, η διαπάλη των δύο φύλων στο πλαίσιο του γάμου και της κοινωνικής ζωής, τα όνειρα και τα πρότυπα έρχονται από το Ασυνείδητο μιας μακρινής εποχής και μιας πορείας της ανθρωπότητας. Το ωραίο είναι ότι με τη συνειδητή προσπάθεια και καλλιέργεια, και με συστηματική πολιτική συλλογική διαπαιδαγώγηση, μπορούμε να διορθώνουμε τα λάθη στον κώδικα, να ξεπερνάμε δικές μας αμαρτίες, να αμφισβητούμε αυτά που μας έχουν μάθει, να προετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη ανατροπή. «Δίνε το χέρι σε όποιον σηκώνεται» λοιπόν, ή ακόμα καλύτερα «δίνε το χέρι σε όποιον πάει να πέσει».
Σήμερα, έχουμε λόγους να εκτιμάμε ότι είμαστε σε μια περίοδο που εμφανίζεται διακριτά η τάση συγκρότησης μιας νέας κοινωνικής και πολιτικής πρωτοπορίας. Τι να κάνουμε; Να σταματήσουμε την κουραστική επανάληψη των σχημάτων που δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Να ακούσουμε τις νέες γενιές και ειδικά αυτούς που είναι έξω από την πολιτική, τις γυναίκες πρωτίστως, τις εργαζόμενες γυναίκες. Να ακούσουμε τις γυναίκες που βγήκαν τον Ιούλιο του 2015 στον δρόμο και τώρα έχουν κλειστεί στον εαυτό τους.
Να δώσουμε μεγάλη σημασία σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής τους. Να μάθουμε από την πείρα τους και από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, στην εργασία και στο σπίτι. Να φτιάξουμε συσπειρώσεις ανδρών και γυναικών που θα διαμορφώσουν συγκεκριμένες διεκδικήσεις και νέες ιδέες για την εργασία, την ψυχαγωγία, το νοικοκυριό. Να διαδώσουμε αυτές τις ιδέες με παλιούς και καινούργιους τρόπους και να δούμε την επίδραση που θα έχουν στις προοδευτικές πολιτικές δυνάμεις. Μέσα από αυτή τη διαδικασία μπορεί να προκύψουν μορφές εμφάνισης της πρωτοπορίας της εποχής μας.
