Με αφορμή το άρθρο των Τ. Κυπραίου & Θ.Σκαμνάκη στην ιστοσελίδα Kommon « Η κυβέρνηση υποχωρεί , ανάγκη για την μαχητική αριστερή συμμαχία , τώρα.» καταθέτω λίγα πρακτικά λόγια, συμβολή σε ένα διαρκή διάλογο
Γράφουν : « Απέναντι σε αυτή τη νέα εξέλιξη όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς (ΝΑΡ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΑΡΣ, Σχέδιο Β, Εργατικός Αγώνας, Σύλλογος Κορδάτος κλπ), οι ηγέτες της, οι αγωνιστές της καλούνται να σταθούν με ευθύνη………
………Είναι η στιγμή για να συγκροτηθεί ένα εργατικό λαϊκό μέτωπο αντεπίθεσης και ανατροπής της τρομοκρατικής επίθεσης του Κεφαλαίου, της ΕΕ και του ΔΝΤ…….
…….Είναι η στιγμή που η ηγεσία και οι αγωνιστές του ΚΚΕ πρέπει να αναλάβουν τον ιστορικό τους ρόλο σε ένα τέτοιο μέτωπο και η μαχόμενη αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, η ηγεσία της και οι αγωνιστές της να αντιληφθούν τις ιδιαίτερες ιστορικές ευθύνες τους, να μη σιωπήσουν, να διαφοροποιηθούν και να πάρουν θέση σε αυτό το μέτωπο.»
Άλλη μία αγωνιώδης ειλικρινής έκκληση συνεργασίας.
Ας υποθέσουμε πως αυτή τη φορά δίνει καρπούς και πως όλοι οι προαναφερόμενοι κομματικοί φορείς κι άλλοι ανένταχτοι συμφωνούν στη «………συνυπογραφή μιας κοινής Πολιτικής Συμφωνίας» με βασικά αιτήματα:
1. Τη μονομερή κατάργηση όλου του αντιδραστικού μνημονιακού κεκτημένου και κάθε ταπεινωτικής επιτροπείας.
2. Τη μονομερή καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και την άμεση παύση πληρωμών προς τους πιστωτές.
3. Την έξοδο από το ευρώ, την άμεση απειθαρχία στις ευρωσυνθήκες σε ρήξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ.
4. Την εθνικοποίηση – κρατικοποίηση των τραπεζών.
5. Δουλειά, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία.
6. Τη συμβολή σε ένα νέο εργατικό διεθνισμό των λαών της Ευρώπης.
Τότε :
Η πραγματοποίηση των παραπάνω προϋποθέτει την κυβέρνηση, που θα τα υλοποιήσει. Αποτελούν ταυτόχρονα τον κορμό ενός κυβερνητικού προγράμματος.
Το οποίο :
α ) όπως λογικά προκύπτει από τα σημεία της «κοινής πολιτικής συμφωνίας» έχει άμεση αναγκαιότητα εφαρμογής.
β ) οι πολιτικοί φορείς αυτής της συμφωνίας οφείλουν να το
παρουσιάσουν στο λαό ζητώντας την υποστήριξή του – συμμετοχή του για την ανάδειξη- συγκρότηση μιας άλλης κυβέρνησης η οποία θα το υλοποιήσει με συνέπεια. Για πότε; Σήμερα, αύριο ; στο μακρινό μέλλον;
γ ) εάν σήμερα και αύριο τότε η διαδικασία αυτή θα πρέπει να ξεκινήσει χθες… και να ολοκληρωθεί ταχύτατα (ακόμα και πριν από τις επόμενες εκλογές).
Το υποθετικό σενάριο είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό ;
Η γνώμη μου είναι, πως η σε όποιο βαθμό επαλήθευσή του, θα προκύψει από την τόλμη..
Χρειαζόμαστε μια καθοριστική, τολμηρή υπέρβαση, που θα διαπεράσει σαν «κόκκινη κλωστή» όλα τα αναφερόμενα πολιτικά σχήματα και τους «ανένταχτους» (και είναι πολλοί).
Μια υπέρβαση υψηλού δείκτη ευφυΐας και πολιτικού ρεαλισμού.
Η οποία με υπευθυνότητα και εντιμότητα, θα εντοπίζει, θα στοιχειοθετεί και θα αποδέχεται σαν ενοποιητική αλήθεια ότι :
α) Τα σημεία της επιδιωκόμενης «συμφωνίας», αποτελούν ( περισσότερο η λιγότερο) συστατικά στοιχεία των προγραμμάτων των φορέων που καλούνται σε συνεργασία. Με διαφορετική ιεράρχηση, βαρύτητα, προτεραιότητα, σε συνδυασμό με προϋποθέσεις , αλλά κοινά.
β) το στοιχείο της ιστορικής αγωνιστικής εμπειρίας για ένα σημαντικό (ακόμα) τμήμα του δυναμικού των φορέων και των ατόμων είναι κοινό.
γ) η επίγνωση των πεδίων της πολιτικής – ιδεολογικής διαφορετικότητας, είναι κοινή.
δ) η διαπίστωση, πως καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί μόνη της ,δίχως συμμάχους, να πετύχει την αναγκαία ανατροπή, είναι κοινή.
ε) η ηθική ταξική δέσμευση της υποταγής του εγώ στο εμείς (οφείλει να) είναι κοινή.
Αργά η γρήγορα, οι ίδιες οι εξελίξεις θα επιβάλουν την κοινή λογική της συνεργασίας αρχών, ανάμεσα στα πιο συνεπή (και τα πιο έξυπνα) τμήματα της αριστεράς. Μόνο που σήμερα δεν έχουμε την ευχέρεια να επιλέξουμε τον αργό χρόνο. Μπορούμε μόνο να υποταχτούμε στον γρήγορο χρόνο, εάν δε θέλουμε να γίνουμε ένα ακόμα παράδειγμα, όπου η αργοπορία οδήγησε σε μεγάλες καταστροφές.
Όμως αυτή η πλευρά ,της διαθεσιμότητας για συνεργασία,- όπως πολύ περισσότερο η ίδια η επιχειρούμενη «μαχητική αριστερή συμμαχία» – δεν είναι κατά τη γνώμη μου, το κρισιμότερο σημείο αναφοράς για μια επείγουσα συζήτηση και δράση στο χώρο της «αριστεράς»!
Το κρισιμότερο και σήμερα και αύριο και μαζί και χώρια, είναι η ανεπάρκειά μας να αρθρώσουμε πολιτικό λόγο ικανό να απαντάει συγκεκριμένα και πειστικά στο λαό, ιδιαίτερα στη εργατική τάξη:
– σε τι και πως θα είναι καλύτερη ζωή του, το μέλλον του, με αυτά που του προτείνουμε,
– τι και πως πρέπει να κάνει (εφόσον θέλει αυτό το νέο μοντέλο ζωής) για να την αποκτήσει.
Αυτό ακριβώς αναδεικνύεται με ιδιαίτερη οξύτητα στις συγκεκριμένες σημερινές εξελίξεις.
Αν δούμε τα σημεία της προτεινόμενης «συμμαχικής πλατφόρμας», διαπιστώνουμε πως τα 1 και 2 οδηγούν στο 3 και εδώ αρχίζουν οι «μαύρες τρύπες»….
Τι σημαίνουν και ποιές συνέπειες θα έχουν, για τη ζωή των τάξεων της ελληνικής κοινωνίας εξειδικευμένα – ποσοτικά – ποιοτικά – χρονικά – πρακτικά – τεχνοκρατικά, προτάσεις όπως
– έξοδος από το ευρώ
– ρήξη με ΕΕ ΔΝΤ ΝΑΤΟ
– εθνικοποίηση-κρατικοποίηση τραπεζών
– εργασία, εισόδημα, παιδεία,
– ελευθερία, δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία
– διεθνισμός κλπ κλπ
Για όλα αυτά, υπάρχει ελάχιστη έως ανύπαρκτη ορθή γνώση και πληροφόρηση, από την πλειοψηφία των πολιτών και ιδιαίτερα των εργαζόμενων.
Το γνωστικό κενό, προεκτείνεται δυσμενέστερα σε ειδικούς τομείς, (συνδεόμενους με τα προηγούμενα) ,για την οικονομία, τον εθνικό πλούτο της χώρας, το πολιτικό σύστημα, την εξωτερική πολιτική ,τα στρατιωτικά κλπ
Εάν σε αυτά προσθέσουμε και την ιδεολογική χειραγώγηση, από την πλευρά της κυρίαρχης τάξης, θα έχουμε την εικόνα μιας κοινωνίας, η οποία μας ακούει στη διαπίστωση και την κριτική, αλλά μας αγνοεί η δυσκολεύεται να μας καταλάβει στην πρόταση.
Αλλά μια πολιτική συμφωνία, προπομπός κυβερνητικού προγράμματος, είναι ακριβώς αυτό, συνεκτική, αναλυτική, ρεαλιστική, κατανοητή, πρόταση !
Έχει ανάγκη σήμερα, η εργατική τάξη της χώρας από ένα κυβερνητικό πρόγραμμα που θα την αφορά και θα την περιέχει ;
Προφανέστατα.
Είναι έτοιμοι σήμερα, μεμονωμένα, οι φορείς η άτομα που καλούνται στη συμφωνία, για μια πρόταση – κυβερνητικό πρόγραμμα;
Θεωρώ πως όχι.
Όχι διότι μεμονωμένα είναι ελλιπείς πολιτικά – τεχνοκρατικά, κυρίως το δεύτερο.
Μπορούν να αλληλοσυμπληρωθούν ;
Εάν το θελήσουν ναι, αλλά αυτός δεν είναι επαρκής όρος, για την επεξεργασία και διαμόρφωση ενός κυβερνητικού προγράμματος.
Υπάρχει μια εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση, μια γενεσιουργός αφετηρία, για να προχωρήσει η συμφωνία συνεργασίας, κυβερνητικής προοπτικής.
Να βάλουμε το εμείς στη θέση αυτών που καλούνται να κυβερνήσουν, αυτή τη συγκεκριμένη χώρα, στο συγκεκριμένο χρόνο, στις συγκεκριμένες συνθήκες.
Και να απαντήσουμε χωρίς γενικολογίες στο πως, γιατί, πότε, με ποιόν…. για τη δύσκολη μέρα, στην πρακτική ζωή, του συνηθισμένου εργαζόμενου.
Αυτή η αφετηρία από το ειδικό ( ξεκινώντας από μια κοινή ομάδα προγραμματισμού) θα συμπυκνώσει τον πολιτικό χρόνο και θα μας οδηγήσει συντομότερα στην αφομοίωση της αναγκαιότητας της συνεργασίας.
Στην υλοποίησή της , πριν είναι πολύ αργά.
Το σπουδαιότερο. Είναι ο μόνος τρόπος για να μη τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα αλλά να τα δημιουργούμε.
Και κάτι ακόμα, που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη. Θα βοηθήσει ταυτόχρονα στο γενικότερο προβληματισμό και ζητούμενο, για την κομουνιστική πρόταση του 21ου αιώνα.
Υ.Γ.
Θα πρόσθετα ένα ακόμα κρίσιμο (όσο και το τραπεζικό ζήτημα) σημείο, στην προτεινόμενη συμφωνία.
– Ριζική αλλαγή και εκδημοκρατισμός του θεσμικού καθεστώτος που διέπει τη λειτουργία των ΜΜΕ.
– Αφαίρεση των συχνοτήτων από της επιχειρηματικούς ομίλους.
– Αναδιανομή της σε κοινωνικούς φορείς της εργασίας, της εκπαίδευσης, της τέχνης, της αυτοδιοίκησης ( π.χ. ΓΣΣΕ, Δήμοι, ΑΕΙ, ΣΕΗ, αγροτικοί συνεταιρισμοί κλπ )
