Παρότι δεν υπάρχει πολύς χρόνος μέχρι την έναρξη του δημοψηφίσματος, αξίζει τον κόπο να φωτιστεί και να διαδοθεί μια θέση σχετικά με το θρυλούμενο ΟΧΙ της Χρυσής Αυγής.
Το θέμα πήρε διαστάσεις ανάμεσα στις διάφορες αιτιάσεις των δύο πλευρών, ενώ αποτέλεσε ακόμα και αντεπιχείρημα των σκεπτικιστών προσκείμενων στο ΟΧΙ. Κατ’αρχάς, χρειάζεται να έχουμε πάντα ξεκάθαρο ότι όταν αναφερόμαστε στα πρόσωπα της νεοναζιστικής συμμορίας, δεν μιλάμε παρά για κατά συρροή ψεύτες, στρεψοδίκες, λασπολόγους, συκοφάντες και ρουφιάνους. Μέθοδοι που φυσικά δεν υπαγορεύονται θυμικά, ούτε υιοθετούνται ως ιδεολογία, αλλά αποτελούν τα βασικά εργαλεία τους.
Αν το δούμε δημοσιογραφικά, το αρχικό άνευρο ΟΧΙ της Χρυσής Αυγής, από δόλωμα εξελίχτηκε σε θόλωμα –αρκούντως έντεχνα και σκοτεινά, υποψιάζοντάς μας πλην επιβεβαιώνοντας τα προγνωστικά των μεθόδων και μεθοδεύσεων της συμμορίας. Ανήσυχος ο φύρερ Μιχαλολιάκος –ίσως επειδή η ανακοίνωση του δημοψηφίσματος δεν αποτέλεσε πυροτέχνημα- έκλεισε εμφατικά και ανακουφιστικά το μάτι στα αφεντικά του ΝΑΙ και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Για πρώτη φορά σε δημόσιο λόγο του μίλησε για «αναγκαιότητα του ευρώ» και «παραμονή στην ευρωζώνη». Στο τέλος της πρότασης στριμώχτηκε με ασθενική φωνή το κουτσουρεμένο σύνθημα για εθνική οικονομία ανάμεσα στις επιταγές του διεθνούς Κεφαλαίου (και στις επιταγές του ιδίου). Στο διαδικτυακό διάγγελμά του, αναμάσησε άκοπα αντιμνημονιακές κορώνες και λεονταρισμούς για τους διεθνείς τοκογλύφους, ενώ το έριξε στην τρελή: «η Ευρώπη είναι ελληνική και όχι η Ελλάδα ευρωπαϊκή». Η αγωνία τους να χρεωθούν στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο είναι το τελευταίο χαρτί με το οποίο επιδιώκουν αφ’ενός να κρατηθούν πολιτικά ενεργοί, αφ’ετέρου να καλοπιάσουν την κυβέρνηση σε αντάλλαγμα καλής μεταχείρισης όσο αφορά την ποινική δίωξή τους. Ο φιλοτομαρισμός τους δεν έχει όριο και ηθικές αρχές. Συγκεκριμένα ο Μιχαλολιάκος, τις φορές που στο παρελθόν τον άγγιξε κάποια απειλή, δεν δίστασε να καρατομήσει –ακόμα και με ποινικές διώξεις- όλους τους υπαρχηγούς και μεγαλοστελέχη της οργάνωσης (Περίανδρος, Κουσουμβρής, Ζαφειρόπουλος κ.α.). Άλλωστε το ΝΑΙ στο Κεφάλαιο και τις βαρβαρικές ορέξεις του, δηλωνόταν κάθε φορά στα ψηφίσματα της Βουλής, από το σκάνδαλο πώλησης της Αγροτικής Τράπεζας μέχρι τη στήριξη των εφοπλιστών και την ασύδοτη εκμετάλλευση των αιγιαλών. Δηλωνόταν στα δολοφονικά πογκρόμ εναντίον λαϊκών συνελεύσεων, κοινωνικών χώρων, εργατικών σωματείων, μεταναστών εργατών και αγωνιστών της διαφορετικότητας. Και θα συνεχίσει να δηλώνεται.
Την ίδια στιγμή, φασιστικές φυλλάδες όπως ο Στόχος προπαγανδίζουν απροκάλυπτα το ΝΑΙ και παράλληλα καταγράφουν ασφαλίτικα τους «προδότες κομμουνιστές» –στη γλώσσα τους: όποια ομάδα και πρωτοβουλία συντάσσεται κάτω από το ΟΧΙ. Η Χρυσή Αυγή ξεσπαθώνει με ΟΧΙ στους δανειστές, αλλά δεν παραλείπει την υπόμνηση του ΟΧΙ στις προτάσεις της κυβέρνησης, ενώ ταυτίζει ως αυτονόητο το ΟΧΙ του τρέχοντος δημοψηφίσματος με τις πάγιες (εδώ γελάμε) πολιτικές θέσεις της οργάνωσης και την εκλογική ετυμηγορία του Γενάρη. Η υπόδειξη του τρίτου δρόμου –ως εθνικιστική υπέρβαση των διλημμάτων και της πολιτικής- είναι στην πραγματικότητα ένας χαιρετισμός στο ναζισμό. Με τις κωλοτούμπες των τελευταίων μηνών τον είχαν νοσταλγήσει.
Από ιδεολογική σκοπιά, ας έχουμε ξεκάθαρες τις διαφορές των αξιακών συστημάτων που συντάσσονται –ευκαιριακά ή μη, επικοινωνιακά ή μη- κάτω από το ΟΧΙ. Ας αναλογιστούμε επίσης τι προσδοκά ο καθένας από αυτό, δηλαδή ποιο πολιτικό νόημα του προσδίδει για την επόμενη μέρα –για όλες τις μέρες. Γιατί η διαφορά της αριστερής συνείδησης από τον κάθε αποκτηνωμένο φορέα της εξουσίας χαρακτηρίζεται από τη θέση που προβλέπει για τον άνθρωπο η οραματική στόχευση και το κοινωνικό θεμέλιό της: η δίκαιη κοινωνία έχει τον άνθρωπο και τις ανάγκες του στο κέντρο, θέλει τον άνθρωπο ελεύθερο και χειραφετημένο. Ο φασισμός κρατάει τον άνθρωπο στο περιθώριο, υποχείριο και εχθρό για τους άλλους ανθρώπους, και τις ανάγκες του εξαρτημένες από τις επιβουλές της εξουσίας και τις αδηφάγες ορέξεις του Κεφαλαίου. Κι αν φαινόμαστε κι εμείς κι αυτοί σε άκρα, είναι επειδή αφ’ενός μας χωρίζουν πλανήτες αφ’ετέρου επειδή κάθε άκρο προσπαθεί να μετατοπίσει την κοινωνία: το δικό μας προς την κοινωνία των ανθρώπων, το δικό τους προς την κοινωνία των λύκων.
Για το τι μας ξημερώνει από Δευτέρα δεν υπάρχει ούτε ψήγμα βεβαιότητας. Οι πολιτικές εξελίξεις θα συνεχίσουν αδυσώπητα και με ραγδαίο ρυθμό να μας υπερβαίνουν, ενώ εμείς παράλληλα θα αναζητούμε χαραμάδες παρέμβασης στην Ιστορία. Στους ζόρικους καιρούς που σίγουρα έρχονται, οι διεκδικήσεις της ζωής θα συνεχίσουν να γράφονται στο δρόμο, με τους ανθρώπους της αλληλεγγύης, της προσφοράς και της εργασίας, σε πρώτο πλάνο. Για τους Κέρβερους του Κεφαλαίου, τους υποτακτικούς του ζόφου, η θέση είναι στο απέναντι πεζοδρόμιο. Τα δολοφονικά τάγματα εφόδου θα αναλάβουν πάλι δράση, χρησιμοποιώντας τα εργαλεία του Προκρούστη -στην κυριολεξία τους- για να τιθασεύσουν τα δικαιώματα της εργατικής τάξης –κάθε χρώματος και φυλής- και να τα φέρουν στα μέτρα που το βαρβαρικό Κεφάλαιο τους ζητά. Σκοτεινό μοντέλο τους, η παραστρατιωτική ομάδα των Freikorps, που συμμετείχε ο ιδεολογικός πατέρας τους Αδόλφος Χίτλερ, και που το 1919 αιματοκύλισε εν τη γενέσει της τη Σοβιετική Δημοκρατία της Βαυαρίας – την έμπρακτη προσπάθεια του οργανωμένου γερμανικού εργατικού κινήματος της εποχής να θέσει εαυτόν εκτός γερμανικού κράτους και να ιδρύσει την επαναστατημένη δημοκρατία των εργατικών συμβουλίων.
Και κάτι τελευταίο. Δεν είδαμε κανέναν τους στις μεγάλες παλλαϊκές διαδηλώσεις του ΟΧΙ. Δεν είναι με τον λαό, δεν είναι με τους ανθρώπους. Δεν τους είδαμε επίσης ούτε και στις κοσμικές χοροεσπερίδες του ΝΑΙ. Φαίνεται πως τα σκυλιά δεν προσκαλούνται στα πάρτι. Μένουν δεμένα στο σκοτάδι, περιμένοντας την εντολή του αφεντικού για να ορμήξουν με λύσσα. Και παραφράζοντας ελαφρώς τον τροβαδούρο φίλο του Κώστα Καραμανλή:
Χαμήλωσε τα φώτα μεγάλε αρχηγέ, το όχι αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ναι…
Εικ.: “Mimikry” (1934), John Heartfield
Μιμητισμός: σχετίζεται με το καμουφλάζ, κατά το οποίο ένα είδος μοιάζει με το περιβάλλον του ή είναι άλλως δύσκολο να ανιχνευθεί.
