ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΜΙΑ ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ (ΑΡΑΝ, Κ/ΣΧΕΔΙΟ, ανένταχτοι/ες)
Ενάμιση αιώνα από την κατοχύρωση του 8ωρου μέσα από αιματηρούς εργατικούς αγώνες, οι μεγάλες κατακτήσεις της εργατικής τάξης αναστέλλονται και καταργούνται διεθνώς. Οι αστικές τάξεις επιδιώκουν να γυρίσουν το ρολόι πίσω, στην προσπάθεια τους να ανατάξουν την κερδοφορία τους στους πρότερους ρυθμούς. Την ίδια στιγμή ο σύγχρονος ιμπεριαλισμός επενδύει στην πολεμική μηχανή και όχι σε σχολεία, νοσοκομεία, σε κοινά αγαθά, επιχειρώντας να διαιρέσει την εργατική τάξη με τον εθνικισμό. Και ειδικά στην Ελλάδα επιδιώκουν να κάνουν τους/ις εργαζόμενους/ες συνενόχους και συνεργάτες του Ζελένσκι και του Νετανιάχου, συνένοχους στη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού.
Όμως το ποτάμι της ιστορίας δε γυρνάει πίσω. Μέσα σ’ έναν αιώνα οι τεχνολογικές και επιστημονικές κατακτήσεις εκτόξευσαν την παραγωγικότητα της εργασίας. Η ψηφιοποίηση, η αυτοματοποίηση, η εκπαίδευση και υψηλή εξειδίκευση της εργατικής τάξης έχουν αλλάξει άρδην τους σύγχρονους όρους εργασίας. Όμως ο χρόνος που κερδίζεται με την αυτοματοποίηση και θα κερδηθεί ακόμα πιο πολύ στο βαθμό που η τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης θα εντάσσεται στην παραγωγική διαδικασία, παίρνει τη μορφή ανεργίας ενώ ταυτόχρονα εντείνεται η εκμετάλλευση αυτών που εργάζονται. Σ’ αυτές τις τεκτονικές αλλαγές της εποχής μας οι κεφαλαιοκράτες απαντούν με περισσότερη ένταση της εκμετάλλευσης, με εντατικοποίηση της εργασίας, με καθήλωση των μισθών, με ελαστικοποίηση των ωραρίων. Ακόμα και η δυνατότητα τηλεργασίας χρησιμοποιείται από την εργοδοσία για την κατάργηση των ορίων του εργάσιμου κι ελεύθερου χρόνου του εργαζόμενου ατόμου. Αποτέλεσμα η όλο και μεγαλύτερη ψυχική και σωματική εξουθένωση των εργαζομένων.
Ο χρόνος εργασίας και η διευθέτηση του οξύνει αναγκαστικά της εγγενείς αντιθέσεις του συστήματος, αποτελεί κεντρικό ζήτημα της εποχής.
Στην Ελλάδα του Μητσοτάκη 2.0, η νεοφιλελεύθερη ατζέντα σαρώνει σαν οδοστρωτήρας δικαιώματα και κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αίμα. Από τη μνημονιακή αλλαγή του εργατικού δικαίου με την κατάργηση της υποχρεωτικότητας των Συλλογικών Συμβάσεων, την κατάργηση του 13-14ου μισθού για το Δημόσιο τομέα, την κρατική παρέμβαση στη λειτουργία των συνδικάτων, την ποινικοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης και των απεργιακών αγώνων φτάνουμε στους πρόσφατους νόμους Χατζιδάκη και Γεωργιάδη: τη μείωση της υπερωριακής αμοιβής, τη νομιμοποίηση εργασίας σε δύο εργοδότες με πλήρη απασχόληση στον πρώτο και μερική στον δεύτερο και τέλος την εισαγωγή της 6μερης εργασίας, που θα μπει σε εφαρμογή από τον Ιούλιο. Όλα τα παραπάνω οδηγίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η “ανάπτυξη” της χώρας είναι χτισμένη πάνω στην εκμετάλλευση, τον οικονομικό εκβιασμό της εργατικής τάξης. Είναι βαμμένη στο αίμα των νεκρών εργατών, καθώς τα εργατικά ατυχήματα αυξάνονται ραγδαία τα τελευταία χρόνια και το 2023 καταγράφηκε ρεκόρ με 179 νεκρούς.
Σ΄ αυτή τη συγκυρία το νόημα της Πρωτομαγιάτικης Απεργίας αποκτά μεγαλύτερη βαρύτητα από ποτέ. Τη στιγμή που μέχρι και αστικά επιτελεία, ΜΚΟ και ινστιτούτα συζητούν για τη μείωση του χρόνου εργασίας, ακόμα και την 4μερη εργασία από την οπτική της μεγαλύτερης ικανοποίησης των εργαζομένων και άρα την αύξηση της παραγωγικότητας και της κατανάλωσης (πράσινης και μη) με καπιταλιστικούς όρους, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, αλλά και τα εργατικά κόμματα, η μαχόμενη και κομμουνιστική Αριστερά δε μπορούν παρά να μην θέτουν επιθετικά την ατζέντα της μείωσης του χρόνου εργασίας.
Έναν αιώνα και κάτι από την κατοχύρωση του 8ωρου, η μείωση του χρόνου εργασίας με ταυτόχρονη αύξηση των μισθών είναι δυνατή, είναι εφικτή, είναι αναγκαία. Σημαίνει μείωση του βαθμού εκμετάλλευσης, απελευθέρωση περισσότερου ελεύθερου χρόνου. Σήμερα που οι μισθοί, οι συντάξεις, το λαϊκό εισόδημα δεν επαρκούν για την επιβίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας, με την ακρίβεια και τον πληθωρισμό στα ύψη, ο αγώνας για το ωράριο, τη σταθερή εργασία και την αύξηση των μισθών αποτελεί τροχοπέδη για την αλόγιστη κερδοφορία των καπιταλιστών, των πολυεθνικών και χρηματιστηριακών ομίλων και αναδεικνύει ταυτόχρονα τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής μας. Τη δύναμη και δυνατότητα της σύγχρονης εργατικής τάξης να ηγηθεί για την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων και την διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, απαλλαγμένη από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης και τους νόμους της αγοράς, την οργάνωση μίας κοινωνίας όπου ο ελεύθερος χρόνος θα είναι το μέτρο του πλούτου.
Η Απεργία της Πρωτομαγιάς έχει βαθιά ιστορία χαραγμένη στην εργατική συνείδηση του τόπου μας. Από την απεργία των καπνεργατών το 1888 στη Δράμα, την Πρωτομαγιά του 1894, την αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά του 1936 στη Θεσσαλονίκη και την Πρωτομαγιά του 1944 με την εκτέλεση των 200 κομμουνιστών στην Καισαριανή. Η Πρωτομαγιά ήταν και παραμένει απεργία, όσο κι αν τα αστικά επιτελεία και η κυβέρνηση προσπαθούν να σβήσουν το νόημα της, να τη μετατρέψουν σε μετακινούμενη αργία. Ακόμα κι αν το υποταγμένο συνδικαλιστικό κίνημα κι η ηγεσία του συναινούν στην κατάσταση και ανακοινώνουν τελευταία στιγμή απεργία, δίχως ουσιαστική οργάνωση, δίχως πρόταγμα. Κυρίως χωρίς σχεδιασμό, χωρίς βούληση να ανασυγκροτηθεί, να συντονιστεί, να ενοποιηθεί ο συνδικαλιστικός αγώνας εδώ και τώρα γύρω από τα αναγκαία εργατικά αιτήματα.
Αυτήν την κατάσταση χρειάζεται να ανατρέψουν οι ταξικές δυνάμεις που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με γνώμονα την ταξική ενότητα και την ανεξάρτητη ταξική δράση. Με την κοινή δράση όλων των αγωνιζόμενων ρευμάτων, κόντρα στην κρατικοδίαιτη συνδικαλιστική ηγεσία που συναινεί στην πολιτική του ΣΕΒ και το νεοφιλελεύθερο δόγμα για την “εργασία και την ανάπτυξη”.
Η Πρωτομαγιά συνεχίζει να εμπνέει, να οδηγεί και να φωτίζει τις σύγχρονες εργατικές διεκδικήσεις.
Όλοι και όλες στις απεργιακές συγκεντρώσεις.
