Χαρές, πανηγύρια και θριαμβολογίες: «Έσπασε το φράγμα των 200.000 ψηφοφόρων, για την εκλογή αρχηγού στην κεντροαριστερά». Θαύμα, θαύμα, έσπασε το φράγμα…
Λες και γύρισε ο χρόνος εβδομήντα χρόνια κι ένα μήνα πίσω (14/10/1947), τότε που ο αμερικανός αεροπόρος Τσακ Γιέγκερ έσπασε το φράγμα… του ήχου, αφήνοντας άναυδους τους πάντες… Και δώσ’ του, από το βράδυ της Κυριακής, φοβερές και τρομερές πολιτικές «αναλύσεις», βασισμένες στο αξίωμα πως η προσέλευση 210. 505 ανθρώπων στις «κεντροαριστερές» κάλπες συνιστά πολιτικό «μεταρρυθμιστικό» σεισμό, ή τουλάχιστον τον προαναγγέλλει…
Εμείς ας υποθέσουμε ότι έχουμε την καλή θέληση να εκστασιαστούμε με τη συντριβή του «φράγματος» που επετεύχθη την Κυριακή. Όχι – όπως το 1947- στον καλιφορνέζικο ουρανό, αλλά στο ημέτερο «κεντροαριστερό» απόλυτο νεφέλωμα (ούτε καταστατικό, ούτε συμφωνία επί βασικών πολιτικών αρχών, μόνο μάχη υποψηφίων αρχηγών). Θα μπορούσε όμως κάποιος να μας βοηθήσει… να ενθουσιαστούμε; Αρκεί να απαντήσει πειστικά σε μερικές απλές ερωτήσεις.
Τι είδους «φράγμα» είναι αυτό που υπολείπεται κατά 25.646 του συνολικού αριθμού όσων είχαν συμμετάσχει στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, τον Μάρτιο του 2012; Τι σόι «φράγμα» είναι αυτό που μόλις και μετά βίας αντιστοιχεί στο 28,5% εκείνων, τους οποίους κινητοποίησε, το Νοέμβριο του 2007, η διελκυστίνδα Γ. Α. Παπανδρέου – Ευάγγελου Βενιζέλου; Τότε – θυμίζουμε- είχαν ψηφίσει 738.078 άνθρωποι.
«Φράγμα» λοιπόν δεν το λες, εκτός αν εννοείς την τοποθέτηση του πήχη, όπως την έκανε νωρίτερα ο Ν. Αλιβιζάτος. «Αν περάσουμε τις 200.000 θα είναι μεγάλη επιτυχία, αν πλησιάσουμε τις 300.000 – όπως θέλω να πιστεύω – θα είναι θρίαμβος», είχε πει.
Μπράβο στον προνοητικό καθηγητή που έβαλε τον πήχη εκεί που… χρειαζόταν, ώστε εκ των υστέρων να δηλώνει πως η «κεντροαριστερά» έδωσε αποστομωτικές απαντήσεις στους «κυνικούς» και τους είρωνες. Γιατί, όμως, δεν ενέδωσε… κάπως παραπάνω στον πειρασμό της σιγουριάς; Αν είχε θέσει, λόγου χάρη, ως «πλαφόν» της μεγάλης επιτυχίας τις 150.000 και του θριάμβου τις 200.000, τώρα η Φώφη θα έκανε πρόβες εκφώνησης πρωθυπουργικού διαγγέλματος. Αλλά, αφήστε το, μάλλον καταλάβαμε γιατί τούτο το ιδιότυπο «επιτυγχάνω όσο δηλώνω» δεν έπρεπε να φθάσει μέχρι το κεφαλόσκαλο: Η ηγεσία του νέου φορέα έχει πολλή δουλειά να κάνει, δεν είναι να την απασχολούν από τώρα διάφοροι με «αιτήματα» για υπουργικές θέσεις και λοιπά δημόσια αξιώματα…
Ας μας επιτραπεί να πιστεύουμε ότι το επιτυχές και το ανεπιτυχές δεν ορίζονται έτσι, όταν πρόκειται για πολιτικές δυνάμεις. Ένας ερασιτέχνης δρομέας μπορεί να λέει (για να θυμηθούμε και τον Μαραθώνιο που συνέπεσε χρονικά με τις εκλογές στην κεντροαριστερά), ότι θα είναι ευχαριστημένος εάν διανύσει 5, 10 χιλιόμετρα, με όποιον ρυθμό μπορεί. Στην πολιτική, αντιθέτως, η επιτυχία δεν είναι υπόθεση τόσο υποκειμενική και «ετσιθελική».
Έχουμε και λέμε λοιπόν, μένοντας στην αμιγώς ποσοτική παράμετρο του πράγματος (για τις άλλες, εν ευθέτω χρόνω):
Εάν κάτι κατάφερε η «κεντροαριστερά» την περασμένη Κυριακή, αυτό ήταν να προσελκύσει στις κάλπες κόσμο τετραπλάσιο εκείνου, του λιγοστού (52.000), που είχε να σπεύσει ψηφίσει τον Ιούνιο του 2015. Τότε που η Φώφη Γεννηματά κέρδισε την αρχηγία, επικρατώντας με ευκολία του Οδυσσέα Κωνσταντινόπουλου και του Ανδρέα Λοβέρδου. Είναι όμως να πανηγυρίζει κανείς, επικαλούμενος τις συγκρίσεις με μια περίοδο, κατά την οποία είχαν φθάσει στο ναδίρ, τόσο η πολιτική επιρροή του ΠΑΣΟΚ, όσο και η ενεργητικότητα – μαχητικότητα των μελών και φίλων του;
Υπενθυμίζουμε ότι η εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ, το 2015, είχαν διεξαχθεί στον απόηχο της εκλογικής συντριβής του κόμματος. Το 4,68%, στις εκλογές του Ιανουαρίου εκείνης της χρονιάς, ήταν το «ιστορικό χαμηλό» του ΠΑΣΟΚ. Οι εσωκομματικές εκλογές του Ιουνίου του ’15 έγιναν υπό συνθήκες απογοήτευσης, σχεδόν παραλυτικές.
Με τόσους μηχανισμούς να δουλεύουν «στο φουλ»…
Υπάρχει όμως κάτι σημαντικό, που (θέλει να) το αγνοεί το πολιτικό- δημοσιογραφικό φάσμα όσων θριαμβολογούν για τους 210.505 ψηφοφόρους: Αυτή τη φορά δεν επρόκειτο για εκλογική διαδικασία μόνο του ΠΑΣΟΚ, αλλά ενός «κεντροαριστερού» μετώπου, που υποτίθεται ότι έχει αποκτήσει μια δυναμική τροχιά, κλπ, κλπ.
Αυτή τη φορά έδωσαν τη μάχη εννέα υποψήφιοι. Ούτε δυο, ούτε τέσσερις. Εννέα! Δυο πολιτικοί αρχηγοί, ο δήμαρχος Αθηναίων, ένας ευρωβουλευτής, πρώην υπουργοί. Δεν ήταν λίγοι, ούτε ανίσχυροι οι επί μέρους μηχανισμοί. Πολλά «στρατόπεδα» δούλευαν, το καθένα για λογαριασμό του φυσικά, αλλά με τελική ώθηση προς την επαύξηση του συνολικού «λογαριασμού» της συμμετοχής.
Αυτή τη φορά, επίσης, η όλη διαδικασία διαφημίστηκε ως μια γενική …γιορτή της δημοκρατίας, στην οποία μάλιστα δήλωσαν παρόντες πολιτικοί όπως ο «γκουρού» του νεοφιλελευθερισμού Στέφανος Μάνος και ο «Ζορό» της σκληρότατης Δεξιάς, Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Μ’ όλη τούτη την πολιτική… απλοχωριά, με την ενεργοποίηση τόσων επί μέρους μηχανισμών, με την εικαζόμενη ή και «δοξολογούμενη» νέα δυναμική, τι ακριβώς κατόρθωσε η «κεντροαριστερά»; Να προσελκύσει στις κάλπες της τόσο κόσμο, όσος ισούται με το 37,3% εκείνων που είχαν στηρίξει, αθροιστικά, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι, στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.
«Πέτυχε» να κινητοποιήσει λιγότερους απ’ όσους είχε ενεργοποιήσει η διαδικασία της εκλογής του Ευ. Βενιζέλου στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ (και μόνο του ΠΑΣΟΚ), τον Μάρτιο του 2012. Τότε ο Βενιζέλος ήταν ο μοναδικός υποψήφιος, σε ένα κόμμα που, λόγω των μνημονιακών – αλλά και των παλιότερων- αμαρτιών του, έχανε με ταχύτατους ρυθμούς κοινωνικά ερείσματα. Άλλωστε έπειτα από δυο μήνες, στις βουλευτικές εκλογές του Μαΐου, το ΠΑΣΟΚ θα κατακρημνιζόταν από το 43,9% στο 13,18%.
Η σημερινή «κεντροαριστερά» διατείνεται ότι διανύει περίοδο ουσιαστικής ενδυνάμωσης και δυνάμει πολιτικής «αντεπίθεσης», αλλά την Κυριακή δεν πλησίασε καν τις εσωκομματικές επιδόσεις του παραπαίοντος ΠΑΣΟΚ του 2012. Κι όμως, πανηγυρίζει! Με τη βοήθεια, τη συμμετοχή και τη ενθάρρυνση όλων όσοι «ποντάρουν» πάνω της.
Είναι φανερό ότι η «κεντροαριστερά»… μας δουλεύει! Αλλά το κάνει τόσο συστηματικά, ειδικά ως προς τα ποσοτικά μεγέθη, ώστε τελικά ίσως να ξεγελά και τον εαυτό της. Γενικά, η «κεντροαριστερά» τα βρίσκει όλα… αρκετά ή υπερ- αρκετά. Και, εδώ που τα λέμε, μια πολιτική δύναμη που μας έλεγε στα σοβαρά ότι αρκετά αποθεματικά απέμεναν στα ασφαλιστικά ταμεία έπειτα από το «βενιζέλειο» έπος του PSI, δεν υποπίπτει παρά σε ελαφρύ πταίσμα, ισχυριζόμενη ότι είναι πολιτικό τσουνάμι οι 210.505 της περασμένης Κυριακής. Όλα πολλά, όλα ανθηρά…
ΥΓ: Καλά ο Στ. Μάνος, τον είχε κάνει άλλωστε βουλευτή (όπως και τον Α. Ανδριανόπουλο) ο Γ. Α. Παπανδρέου, το 2004, τοποθετώντας τον ψηλά, στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας. Το βάθος της αμοιβαίας αγάπης καθαρόαιμου νεοφιλελευθερισμού και «σοσιαλ»- φιλελευθερισμού το έχουμε διαπιστώσει, από την εποχή που προσχωρούσε στο ΠΑΣΟΚ ο Β. Κοντογιαννόπουλος. Αλλά υμνητής και ψηφοφόρος σας και ο… Παναγιώτης Ψωμιάδης, βρε «κεντροαριστερά» παλικάρια; Αυτή είναι, άραγε, η προοιωνιζόμενη η «αμφίπλευρη διεύρυνση» της «σύγχρονης» σοσιαλδημοκρατίας; Και προς τις δυο «ιστορικές» πτέρυγες της… Δεξιάς; Ε, ρε γλέντια…
