Αυτή είναι μια παλιά νέα είδηση. Η αστυνομία μπήκε σε κινηματογράφο που πρόβαλε το Τζόκερ και έκανε έλεγχο για την παρουσία ανηλίκων. Πόσες φορές έχει ξαναγίνει κάτι τέτοιο στο πρόσφατο παρελθόν; Καμία.Σε κάποια απώτερο σκοτεινό, πολλές. Γυρνάμε στα παλιά;
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φαίνεται καθημερινά να επιβεβαιώνει το δόγμα της εγκαθίδρυσης του φόβου, σαν κυρίαρχο συστατικό της διακυβέρνησης της.
Μετά τις εκκενώσεις σε καταλήψεις στέγης για πρόσφυγες και μετανάστες, τις επεμβάσεις σε σχολεία και σχολές και φυσικά τον ιδεολογικό πόλεμο που διεξάγεται στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ο κατασταλτικός μηχανισμός ξεπέρασε τα όρια του. Μιλάμε φυσικά για την εισβολή σε κινηματογράφους των Αθηνών, όπου σύμφωνα με αυτόπτεις μάρτυρες η αστυνομία ανάγκασε να βγουν από την αίθουσα παιδιά κάτω από συγκεκριμένες ηλικίες και μάλιστα με τη συνοδεία των γονέων τους.
Ας μην εξετάσουμε τώρα ενα πιο βαθύ ερώτημα που ήδη συζητιέται, για το κατά πόσο ένα παιδί είναι ικανό ή πρέπει να βλέπει ταινίες που εμπεριέχουν σκηνές βιαιότητας. Μάλλον βέβαια απαντά η ίδια η καθημερινή πραγματικότητα και μάλιστα με ειρωνικό τρόπο, αφού τα παιδιά που έρχονται στην Ελλάδα έχοντας βιώσει πόλεμο αναγκάζονται και εδω, στο “δυτικό πολιτισμό” να βλέπουν εκκενώσεις χώρων που τους φιλοξενούν, εξαναγκασμένες μετακινήσεις δηλαδή, κοινώς βίαιη αντιμετώπιση. Για να μη μιλήσουμε πιο εκτενώς για την κατάσταση που επικρατεί στα κέντρα υποδοχής, όπου σίγουρα οι συνθήκες μάλλον δε χαρακτηρίζονται φιλικές για την ψυχοσύνθεση ενός παιδιού.
Κλείνοντας την παρένθεση λοιπόν, κρατάμε ήδη το στοιχείο της υποκρισίας σε κινήσεις όπως αυτή των εισβολών σε κινηματογράφους για μια ταινία, για κάτι που προβάλλεται και δεν εκτυλίσσεται στον τρέχοντα χρόνο. Σε αντίθεση με την εδώ και τώρα βίαιη εικόνα και συνθηκη της απρόκλητης δίωξης από μια αίθουσα κινηματογράφου. Πόσο μάλλον για ένα μικρό παιδί, την ώρα που απλά απολαμβάνει τα ποπ κορν του..
Συμπληρωματικά και φυσικά στον ίδιο τόνο να τονίσουμε πως από μόνη της η εισβολή σε κινηματογράφο, δε θυμίζει εποχές δημοκρατίας, ούτε αστικής ούτε καμίας όπως και να θέλει να τη βαφτίσει κάποιος η κάποια.
Το κράτος και η σημερινή κυβέρνηση που υπηρετεί ,όπως ξέρει καλύτερα, τα σχέδια των εγχώριων και ξένων ελίτ φαίνεται να προσπαθούν από νωρίς να στείλουν μήνυμα σε όποιον και οποια προσπαθεί ή θα προσπαθήσει να αμφισβητήσει την πορεία της λεγόμενης ανάκαμψης, όπως βαφτίζεται.
Μπροστά στο κοινό συμφέρον της εξόδου στις αγορές, ακόμη και η προβολή μιας ταινίας φαίνεται εχθρική. Φαντάζει εμπόδιο γιατί μπορεί να ξύσει πληγές. Να ταρακουνήσει συνειδήσεις που περιμένουν στις σιωπές και να διαμορφώσει νέες που τώρα ανακαλύπτουν τον κόσμο.
Μπορεί να οξύνει αντιφάσεις και να φωτίσει απλά καθημερινά προβλήματα.
Να δημιουργήσει συνδέσεις σε μυαλά που μέχρι τώρα νόμιζαν ότι η πραγματικότητα που μας πλασάρουν είναι ακλόνητη.
Μετά και τις λίγες σκέψεις και τα σχόλια η απάντηση δε μπορεί παρά να είναι και αντίστοιχα πραγματική σε επίπεδο πρακτικό. Ο κόσμος των τεχνών, του πολιτισμού, οι σινεφίλ, οι θεατρόφιλοι να σηκώσουν κεφάλι και να μιλήσουν ανοιχτά. Να γεμίσουν οι δρόμοι, τα θεατρα, τα σινεμά και τα καφενεία νότες από συζητήσεις ανατρεπτικές. Όποιος βλέπει και κατανοεί να σκουνταει και το διπλανό η τη διπλανή.
Η συλλογικότητα ήταν, είναι και θα ειναι η δύναμή μας.
