Ο προσωπικός αγώνας του Β. Δημάκη μπορεί να έληξε (;) αισίως. Η κρατική αυθαιρεσία όμως δεν θα σταματήσει να απεργάζεται δεσμά στα σκοτεινά υπόγεια της για τους μελλοντικούς Δημάκηδες.
ΝΤΡΟΠΗ.
Ντροπή σ’ αυτή τη Φατρία, συνέργεια καταχραστών, σφετεριστών και αρχιμαφιόζων, που ονομάζεται Ελληνικό Κράτος.
Ντροπή σ’ αυτό το Φρανκενσταϊνικό Δημιούργημα, σ’ αυτόν τον μπαλωμένο με κουρέλια φόβου, υποταγής, κολακείας και συμφερόντων, ζουρλομανδύα· με εξαγορές, δοσοληψίες και εκδουλεύσεις· με βία και παρασκήνια μπαλωμένο.
Ντροπή σ’ αυτόν τον μασκαρεμένο Προκρούστη :
– αλυσόδεσε στο κρεβάτι την ελευθερία και την βρήκε αχαλίνωτη.
– αλυσόδεσε την ομορφιά και την βρήκε επαναστατική.
– αλυσόδεσε την αλήθεια και την βρήκε επικίνδυνη.
– αλυσόδεσε το δίκαιο για να το εμπορεύεται· την παιδεία, για να παχαίνει τα μελλοντικά σφαχτάρια και τους σφαγείς τους· την τέχνη, για να την εκπορνεύει.
Μαύρη νύχτα αξημέρωτη είναι αυτό το κράτος. Σαν Λαμπυρίδες χορεύουν οι σπίθες πάνω στις ακονόπετρες του φόβου, της υποταγής και της συνενοχής, καθώς ο Σφαγέας ετοιμάζει τα σύνεργα του. Τούτο το Κράτος-Χασάπης, δεν σταματά να ακονίζει τα μαχαίρια του.
Ένα σκηνικό είναι το τουριστικό πακέτο με τα “ονειρεμένα δειλινά” που (ξε)πουλά ο απατεώνας αυτός, το Κράτος-προαγωγός· μα με αίμα είναι βαμμένες οι αυγές και τα δειλινά, τούτης της χώρας.
Ντροπή σ’ αυτό το Κράτος, σφαγέα ζωντανών κι αγέννητων.
ΝΤΡΟΠΗ.
Ντροπή και στην Δικαιοσύνη του, που ‘ναι το μαστίγιο στα χέρια του Θηριοδαμαστή. Γιατί αυτό το Κράτος, για να ταίζει τους “δαμασμένους”, σφάζει τους αδάμαστους.
Κράτος-Τσίρκο, που βλέποντας τους γελωτοποιούς του, κλαίς.
Ντροπή και στα μίσθαρνα όρνια της Δημοσιογραφίας, στους αργυρώνητους κόλακες με τις ξεχειλωμένες συνειδήσεις· τρεκλίζοντες νάνοι πάνω στα ξυλοπόδαρα τους, συνωστίζονται σε πασαρέλες και δημοπρασίες συμφερόντων.
Ντροπή και στους Φιλοσόφους της Κυριακής.
– στους, “και διηγώντας τα να κλαίς” τροβαδούρους του άλλοτε.
– στους “ποιητάδες” που μόνο ύμνους έμαθαν (ανάξια) να στιχουργούν.
– στα “Ξυνισμένα κρασιά” που με την “υψηλή κουτσουμπολιστική ” τους, μεθούν ανέραστους σε ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ βάση· υπνωτικά, φτιαγμένα με λέξεις.
Ντροπή και σ’ αυτούς που σαλπίζουν τα εγερτήρια για να πας στο σφαγείο και τα σιωπητήρια για να “φύγεις” απ’ την οργή.
ΝΤΡΟΠΗ.
Ντροπή στο “κυνηγόσκυλο” την Σοφία Νικολάου, μα δυό φορές ντροπή στο χέρι που την ταίζει, και που, ενίοτε, της αφήνει το λουράκι… μακρύτερο.
ΑΥΤΟ όμως το Κράτος-Ντροπή, γεννάει διαρκώς Αντιγόνες. Γεννά αναστήματα που τρομάζουν τους Μπονσάι-γίγαντες της εξουσίας. Τέτοια περίπτωση είναι ο Βασίλης Δημάκης. Πνεύμα ελεύθερο και ανυπότακτο, έκανε επιλογή και αγώνα του, την ελευθερία, την αυτονομία, το αυτεξούσιο. Γι’ αυτό οι διώκτες του τον εκδικούνται. Καταδικασμένοι σε “ισόβια δεσμά δουλικότητας”, έχοντας σκοτώσει την ελευθερία μέσα τους, βλέπουν στην αγέρωχη στάση του, την ποταπότητα τους. Στις φλέβες του κυλάει αξιοπρέπεια. Λύματα κυλούν στις φλέβες των διωκτών του. Γι’ αυτό είναι σκατόψυχοι…
Ντροπή λοιπόν, ξανά και ξανά, σ’ αυτό το Κράτος που, όταν δεν κατορθώνει να σε κάνει κλέφτη, σε θέλει κλεπταποδόχο.
Που στερεί τα δικαιώματα του “αυθεντικού”, για να παρέχει εύνοιες σε “αντίγραφα”. Γιατί… ξέρει την διαφορά : τα αντίγραφα, παράγονται, ενώ το αυθεντικό… δημιουργείται.
ΝΤΡΟΠΗ. Ντροπή σ’ αυτό το κράτος που ‘γινε εξορία για τα ελεύθερα πνεύματα, για τις ελεύθερες καρδιές.
Ασάλευτα φυλλώματα σε σιδερένια δέντρα,
των νόμων, δάσος σκοτεινό, πουλί δεν λογαριάζει.
Σκληρότερη η σκληρότητα απ’ την αιώνια πέτρα,
όποιον παλεύει για φτερά, κλουβί του ετοιμάζει.
