«Αλλά ποιητική αδεία, ας αναφερθούμε στο τέλος του ποιήματος του Έλιοτ, Κούφιοι Ανθρωποι: Έτσι τελειώνει αυτός ο κόσμος, όχι με πάταγο αλλά με έναν λυγμό». Έχουμε την ελπίδα ότι αυτός ο κόσμος που χτίσαμε κοντά 5 χρόνια εδώ μέσα, δεν θα τελειώσει έτσι, δεν θα τελειώσει με τον λυγμό των θυμάτων. Και ότι η απόφασή σας, με τον πάταγό της, θα καλύψει αυτόν τον λυγμό», Θανάσης Καμπαγιάννης, Δικηγόρος
Σε λίγες ώρες θα γνωρίζουμε εάν το Δικαστήριο θα κρίνει ότι η Χρυσή Αυγή αποτελεί εγκληματική οργάνωση ενδεδυμένη τον μανδύα πολιτικού κόμματος ή δήθεν τα περιστατικά ήταν «μεμονωμένα»..
Για τους δημοκρατικούς πολίτες της χώρας μας και όχι για το λεγόμενο «Δημοκρατικό συστημικό τόξο», το αίμα του Παύλου Φύσσα, τα ματωμένα πρόσωπα των Αιγυπτίων αλιεργατών, τα μπλαβιασμένα μέλη των συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ στην «καταραμένη ζώνη» του Περάματος, το κυνήγι των μεταναστών, οι έφοδοι στις λαϊκές αγορές, οι προπηλακισμένοι και κυνηγημένοι αντιφασίστες, αποδεικνύουν πέραν κάθε αμφιβολίας, ότι το νεοναζιστικό μόρφωμα με τις διεθνείς διασυνδέσεις, είναι αυτό που ήταν ιστορικά πάντα οι ναζιστικές και φασιστικές ομάδες και κόμματα: Εγκληματικές Οργανώσεις και κατά ιδεολογία και κατά πρακτική.
Εν όψει λοιπόν της μεγάλης μέρας παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από την αγόρευση του Θανάση Καμπαγιάννη, Δικηγόρου των Αιγυπτιωτών αλιεργατών, που εστιάζει περισσότερο στην προσωπική ευθύνη και συμμετοχή των ανθρώπων που χωρίς φόβο συνέβαλλαν στην αποκάλυψη της δολοφονικής δράσης της ΧΑ…
«Δεν θα επιστρέψουμε ποτέ πίσω στην κατάσταση που το κράτος ήταν κυρίαρχο αλλά κώφευε ή αδρανούσε και η ναζιστική συμμορία ήταν η «υπάλληλη» δύναμη. Όπως λέει ο Ηράκλειτος «δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δύο φορές». Κι αυτό γιατί έχει μεσολαβήσει αυτή εδώ η δίκη. Μια δίκη που δεν έχει ανάλογό της στο παρελθόν, όταν τα δικαστήρια διερευνούσαν αποκλειστικά την εγκληματική πράξη χωρίς να εξετάζουν το συνολικό πλαίσιο τέλεσής της. Μετά από αυτή τη διαδικασία, δεν υπάρχει γυρισμός. Θα είναι τέτοια η νομιμοποίηση που θα αντλήσει η ναζιστική εγκληματική οργάνωση αν η δικαιοσύνη λειτουργήσει ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για την εγκληματική της δράση, που η ναζιστική οργάνωση θα γίνει εξουσία και το κράτος θα γίνει ο υπάλληλος. Αυτή είναι μια προοπτική που φέρνει τρόμο στα θύματα, σε όσους κατέθεσαν ενώπιο σας αλλά και σε κάθε δημοκράτη πολίτη, εκτός από όσους έχουν ήδη καταστήσει τον εαυτό τους έμμισθο ή άμισθο υπάλληλο της Χρυσής Αυγής.
Εμείς σε αντίθεση με τους κατηγορούμενους που κοκορεύονται ότι «οι καλύτερες δουλειές γίνονται τη νύχτα», έστω και αν οι παιδιάστικοι ισχυρισμοί τους περί αστυνομικών επιχειρήσεων γίνονται δεκτοί από τη κα εισαγγελέα, εμείς εκπροσωπούμε όντα της ημέρας.
Μια οικογένεια Αιγύπτιων αλιεργατών και τον συμπατριώτη τους Αμπουζίντ Εμπάρακ που στις 10μμ κοιμούνται για να ξυπνήσουν αχάραγα. Μια λαϊκή οικογένεια στο Κερατσίνι, που έχασαν το παιδί τους και με την αξιοπρέπειά τους κέρδισαν τη συμπάθεια της συντριπτικής πλειοψηφίας της ελληνικής κοινωνίας. Και εκπροσωπούμε και ανθρώπους εργάτες, που δουλεύουν για να ζήσουν τις οικογένειές τους και την ίδια στιγμή είναι συνδικαλιστές και κομμουνιστές, μαχητές της τάξης τους. Δεν έχουμε άλλα όπλα. Δεν μπορούμε να παρέμβουμε σε αυτό το επίπεδο. Ούτε με κρατικές υπηρεσίες μιλάμε ούτε με ιδιώτες που έχουν βαλιτσάκια για να κάνουν τις μπίζνες τους και προμηθεύουν με τέτοιου είδους ηχητικά. Απέναντι σε μαφιόζικους εκβιασμούς, εμείς έχουμε τα στυλό μας, τα σημειωματάριά μας, το λόγο μας…
…….
Ο Φύσσας δεν ήταν σε κόμμα. Λέει σε έναν στίχο του: «Γάμα τες επιτέλους τις επαναστάσεις, εδώ μιλάμε για προσωπικές αντιστάσεις». Πιο μεγάλη σημασία έχει δηλαδή το προσωπικό παράδειγμα, η στάση ζωής, οι συναυλίες που έκανε ο Φύσσας για κόσμο που μπορεί να χρειαζόταν ιατρικά έξοδα, για άστεγους, κλπ. Αυτό είναι που έκανε τον Φύσσα να μπορεί να μιλάει πιο εύκολα με νεολαιίστικα ακροατήρια, να είναι γνωστός στη νεολαία. Αυτό που σας είπε ο κ. Διαβολάκης που κάνει μάθημα σε φροντιστήρια που ήρθαν οι μαθητές του και του είπαν «κύριε σκοτώσανε τον KillahP» και ο ίδιος δεν τον ήξερε, παρ’ όλον ότι ήταν πολιτικοποιημένος. Μιλάμε λοιπόν για τέτοιου είδους πολιτικοποίηση.
Πέραν από τα όσα σας έφερε η πολιτική αγωγή της οικογένειας, δηλώσεις, βίντεο, συνεντεύξεις, που δείχνουν έναν πολύ πολιτικοποιημένο άνθρωπο, οι στίχοι του για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, για τον Τζουλιάνι και τη Γένοβα, κλπ, ο Φύσσας είχε και μια πολύ ιδιαίτερη αντίληψη και για το τι σήμαινε να είναι κανείς Πειραιώτης, να είναι άντρας, να είναι έλληνας. Λέει σε ένα τραγούδι: «Μια τέτοια μέρα είναι ωραία για να πεθαίνεις / όμορφα κι όρθιος σε δημόσια θέα / με λένε Παύλο Φύσσα από τον Περαία / Έλληνας κι ότι συνάδει αυτό, όχι μια σημαία».
Σε μια αποδεικτική διαδικασία που είδαμε πολλές ελληνικές σημαίες και που ακούσαμε πολλά για το έθνος, την πατρίδα, κλπ, υπάρχει κάποιος που λέει «Έλληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό, όχι μια σημαία». Ότι δηλαδή η ελληνικότητα δεν είναι ανάλογη με το πόσο πολύ κουνάς μια σημαία, πόσο την επιδεικνύεις. Και συνεχίζει:
«μελανοχίτωνας / γόνος του Αχιλλέα και του Καραϊσκάκη / κι αν όντως ξέρω κάτι είναι πως γεννήθηκα ήδη / με δυο καταδίκες βαριές φορτωμένος πάνω στην πλάτη δυο φτερά από γέννα / πάνω στο σώμα μου ραμμένα / που δυστυχώς φτερουγίζουν μόνο μέσα από την πένα…».
Υπάρχει ένα μεγάλο ιστορικό βάθος στους στίχους αυτούς, η συζήτηση για την αρχαιότητα και τη νεότερη Ελλάδα – ο Αχιλλέας και ο Καραϊσκάκης, τη σχέση τους, το αν θα μείνουμε σε μια προγονοπληξία που θα κάνει το ένδοξο παρελθόν βραχνά.
Θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για την απάντηση του Κωστή Παλαμά στον Περικλή Γιαννόπουλο στις αρχές του προηγούμενου αιώνα που είπε ( ο Παλαμάς) αν και βαθιά εθνικός ότι «αν είναι να γίνει καταφύγιο αρχαιολατρίας και πνευματικής τεμπελιάς ο Παρθενώνας, καλύτερα να πέσει και να συντριβεί παρά να στέκει σαν λείψανο». Μια τέτοια αντίληψη για την ελληνικότητα είχε ο Φύσσας, διαμετρικά αντίθετη από τον βιολογικό εθνικισμό της ΧΑ. Κι αυτό ήταν κάτι που, πρέπει να το πούμε , ο Παύλος Φύσσας το είχε μάθει από την οικογένειά του, το έφερε σαν κληρονομιά. Όταν λέει «γόνος του Καραϊσκάκη», δεν αναφέρεται γενικά στους προγόνους μας. Αναφέρεται στη μητέρα του. Και θα μου επιτρέψει να το πω αυτό, γιατί το πατρικό της μητέρας του είναι «Καραϊσκάκη». Και θα μπορούσε για τον Φύσσα αυτό να είναι αφορμή καυχησιολογίας, να το προβάλλει, να το επιδεικνύει. Κι όμως ο ίδιος έλεγε «έλληνας μ’ ό,τι συνάδει αυτό, όχι μια σημαία». Και αν είδατε και η μητέρα του που έχει κάνει δημόσιες παρεμβάσεις, δεν το αναφέρει. Κι ούτε στράφηκε ποτέ σ’ αυτούς τους εθνικόφρονες να τους πει: «τι να μου πείτε εσείς, εθνικιστές του τριωδίου, εμένα με λένε Καραϊσκάκη». Ποτέ δεν την έκανε αυτή την απεύθυνση. Αυτή την εκδοχή ελληνικότητας έφερε ο Φύσσας και την διέχεε μοριακά με τη μουσική του. Γι’ αυτό η
ήταν επικίνδυνος για τη ΧΑ. Και ήταν οργανικά δεμένος με τη γειτονιά του, με την πόλη που τον γέννησε. Γι’ αυτό υπήρξαν οι αντιδράσεις που υπήρξαν. Είναι λάθος να αποδίδεται απλά στο ότι ήταν ο έλληνας νεκρός. Είχε έναν τέτοιο ρόλο που σήμανε μια πολύ απότομη πόλωση, που προκάλεσε μια μαζική έκρηξη. Και αν θέλει η υπεράσπιση να αναζητήσει την εξήγηση της ποινικής δίωξης, ας την αναζητήσει σ αυτήν την έκρηξη και όχι σε οποιαδήποτε σκευωρία.
Κλείνοντας σιγά-σιγά. Θέλω να επισημάνω ότι ήταν πολύ σημαντική η προσέλευση των μαρτύρων. Σε όλες τις υποθέσεις. Ειδικά στη δική μας περίπτωση, η προσέλευση των Αιγύπτιων αλιεργατών, ανθρώπων που είναι ξένοι, σε μια ξένη χώρα, που δεν ήρθαν εδώ για φασαρίες ούτε γι να κάνουν πολιτικό αγώνα. Ηρθαν για το μεροκάματο. Ηταν σημαντικό ότι βρήκαν το θάρρος, αφύλαχτοι, επώνυμοι, να σταθούν και να δείξουν. Από αυτή την άποψη αν κάτι μας κράτησε σ’ αυτήν την πολύχρονη διαδικασία, ήταν ότι γνωρίσαμε συμπολίτες μας που στάθηκαν όρθιοι, τη δύσκολη στιγμή. ….Το δύσκολο κ. Πρόεδρε είναι όταν είσαι μόνος. Όταν δεν νιώθεις να έχεις τις πλάτες της κοινωνίας δεδομένες. Η κυρία Ανδρομάχη Παπαζήση, που στάθηκε μπροστά στους φουσκωτούς με τον βουλευτή τους, τον Μπαρμπαρούση, ήταν τόσο μόνη. Κι όμως είπε την επόμενη μέρα, που έγινε θέμα, «μ’ αγκάλιασε όλο το Μεσολόγγι».
Πιο σημαντικές θεωρώ ότι ήταν οι δύο φοιτήτριες, η Δήμητρα Ζώρζου και η Παρασκευή Καραγιαννίδου. Δυο νέες κοπέλες που βρέθηκαν τυχαία σ’ ένα παγκάκι να λένε τα δικά τους και κατέληξαν να γίνουν αυτόπτες μάρτυρες της σημαντικότερης πολιτικής δολοφονίας της γενιάς μας, τουλάχιστον των τελευταίων δεκαετιών. Και δεν φοβήθηκαν να δώσουν το όνομα τους και θυμόσαστε ότι οι αστυνομικοί ότι έκαναν έκκληση, αλλά πολύ λίγοι το έκαναν, απο πολύ κόσμο που το είχε δει, γιατί το έγκλημα έγινε «σε δημόσια θέα». Και κάνανε αυτό το βήμα και τους είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτό.
Στις πολλές ώρες αναμονής αυτής τη δίκης, μαθαίναμε πράγματα. Ένα από αυτά ήταν μια συνομιλία που είχε τυχαία, μεταγενέστερα, η μητέρα της Παρασκευής Καραγιαννίδου με την κυρία Φύσσα. Το βράδυ εκείνο, η Καραγιαννίδου επικοινώνησε με τη μητέρα της για να της πει ότι είναι σε ένα αστυνομικό όχημα, ότι υπήρξε αυτόπτης μάρτυρας μιας δολοφονίας και ότι πάει να καταθέσει. Και η μητέρα της είπε τότε: «κατέβα τώρα από το αυτοκίνητο όπου κι αν είσαι, πάρε ένα ταξί και γύρνα σπίτι σου»,. Και η Καραγιαννίδου της απάντησε: «αν ήταν κάτω πεσμένος ο αδελφός μου, θα έλεγες το ίδιο;». Και την αψήφησε. Και πήγε και κατέθεσε. Τι φοβερό επεισόδιο στη ζωή ενός ανθρώπου. Να έχεις κάνει ένα παιδί, ένα κορίτσι, να μεγαλώνει, να γίνεται μια νέα κοπέλα, να ενηλικιώνεται, να έρχεται η ώρα να απογαλακτιστεί, να σε αψηφήσει. Και να χτυπάει το τηλέφωνο μετά τα μεσάνυχτα, να ακούς το παιδί σου να σου λέει ότι χύθηκε αίμα, ότι έχει εμπλακεί σ αυτή την ιστορία και ότι πάει να καταθέσει. Και να σε αψηφάει έτσι. Σε μια τέτοια περίπτωση. Τι φόβο θα πρέπει να ένιωσε αυτή η μάνα εκείνο το βράδυ. Αλλά και τι καμάρι.
Δεν ξέρουμε για σας κ. Πρόεδρε, αλλά για εμάς αυτές οι δυο νεαρές κοπέλες είναι ο λόγος που μπορούμε να κοιμόμαστε τα βράδια. Μέσα σε ένα ζοφερό τοπίο, για την κοινωνία, για τον κόσμο, αυτές οι δύο νεαρές κοπέλες εκτέλεσαν τα πολιτικά τους καθήκοντα, με την πραγματική έννοια του όρου «πολιτικά». Γιατί εκείνη την άγρια νύχτα, δεν έδρασε μόνο ο κόσμος των λύκων, γιατί αγέλη λύκων ήταν αυτοί που χίμηξαν πάνω στον Παύλο Φύσσα. Αλλά έδρασε, αναδύθηκε και ο κόσμος των μελισσών, ο κόσμος της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς, ο κόσμος που βλέπει κάτω πεσμένο έναν άνθρωπο και δεν λέει «να ένας ξένος», αλλά λέει «να ο αδελφός μου». Γι’ αυτό το λόγο περισσότερο από κάθε άλλο μάρτυρα, στην περίπτωση αυτών των δύο νεαρών γυναικών, καλείστε όχι μόνο να κρίνετε την αξιοπιστία τους, αλλά καλείστε κυρίες και κύριοι δικαστές να τοποθετηθείτε: Κι εσείς κ. Πρόεδρε, με ποιόν είστε. Με τις μέλισσες ή με τους λύκους;»
…..
