Ασφαλώς και ο Γιώργος Δελαστίκ δεν ήταν ένας κανονικός άνθρωπος. Μια προσωπικότητα με τη δράση και το έργο της δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι κάτι τέτοιο.
Ήταν ένας άνθρωπος που πάσχιζε να ελέγξει τη γνώση, να τη συστηματοποιήσει προσπαθώντας να εντάξει τη σημερινή εποχή σε μια ιστορική προοπτική. Γι’ αυτό και αναζητούσε συνάμα τα αδύναμα σημεία του συστήματος, που θα επέτρεπαν στη σύγχρονη εργατική τάξη να παρέμβει για να καταργήσει το ταξικό σύστημα που καταδυναστεύει τους ανθρώπους.
Μελετούσε ενδελεχώς τις εξελίξεις στην γεωπολιτική, την οικονομία, την Ιστορία, την επιστήμη γενικότερα. Ήθελε να «γνωρίσει» ακριβώς γιατί η γνώση της ζωής μας βοηθά στο πώς να αλλάξουμε τη ζωή.
Από τη μελέτη του ανακαλύπτει τον Μαρξ, όχι τον κατασκευασμένο, αλλά αυτή την ιδιοφυία που διατύπωνε το μη εισέτι διατυπωθέν.
Αν προσέξει κανείς τα γραφτά του αλλά και την πολιτική του δράση θα δει πως διατρέχονται από μια αυτοπεποίθηση αλλά και μια αμφιβολία συνάμα, ακριβώς γιατί αφήνει ανοιχτό το πεδίο κατανόησης των διαφόρων κοινωνικών φαινομένων.
Δεν του συμβαίνει, δηλαδή, τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότερο από ό,τι θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε κοινωνικό μαχητή που βασίζεται στη βεβαιότητα της γνώσης και στην αμφιβολία της Επιστήμης.
Ο Γιώργος Δελαστίκ δεν ήταν «γενικά και ως συνήθως» κομμουνιστής. Ήταν ριζοσπάστης κομμουνιστής.
Ήταν και ένοιωθε οργανικό μέρος ενός «απεριόριστου», από τα στενά περιχαρακωμένα κομματικά πλαίσια, πολιτικού ρεύματος που διέβλεπε νωρίς το τέλος μιας εποχής αλλά και την έναρξη μιας άλλης, μιας κατ’ εξοχήν εργατικής εποχής με όλα τα ενδεχόμενα – της παρακμής και της ανάτασης – να είναι ανοιχτά. Αυτή την εποχή, τη δικιά μας εποχή, μελετούσε.
Γι’ αυτό και πάσχιζε να ανοιχτούν οι δρόμοι της ανάτασης και της κοινωνικής απελευθέρωσης. «΄Η ο σύγχρονος κομμουνισμός – αυτός μόνο μπορεί- θα μας σώσει, ή τα δεινά μιας απροσδιόριστης κοινωνικής παρακμής θάρθουν αναπόφευκτα».
Ήταν έτσι όχι φυσικά επειδή ήταν αυτοφυής, ή επειδή γεννήθηκε από το «κεφάλι» του. Ήταν, και ένοιωθε, μέρος ενός σύγχρονου κοινωνικού – εργατικού χειραφετητικού ρεύματος. Μέρος των «τόσων άλλων», όπως έλεγαν στις συχνές συζητήσεις με τον Κώστα, ανώνυμων – αυτός ο επώνυμος- πολυάριθμων πρωτοπόρων αγωνιστών.
Από αυτή τη σκοπιά, μετά την ένταξη του στην ΚΝΕ και στο ΚΚΕ, συνέχισε στο ΝΑΡ . Από την ίδια σκοπιά συνεισέφερε στη συγκρότηση ενός σύγχρονου προγραμματικού Κομμουνιστικού Σχεδίου. Εκεί και γι’ αυτό αντιμετώπισε την εργασία ως τίποτε άλλο παρά ως πεδίο δράσης και ελευθερίας, ως άσκηση εξουσίας πάνω στα πράγματα.
Έτσι, μεγάλωνε, προσέδιδε αίγλη στο ρεύμα μας της κομμουνιστικής αναζήτησης. Με τα λάθη του και τα λάθη μας. Έτσι κέρδισε την αγάπη των ανιδιοτελών, των φτωχών, το σεβασμό των έντιμων εχθρών, την έχθρα των μικρόνοων και το μίσος της πρεσβείας.
Ας τα κρατήσουμε όλα αυτά, ας τα θυμόμαστε, για τους “Δελαστίκ που έρχονται”.
Ο Γιώργος ένοιωθε μέλος ενός σύγχρονου κόμματος εργατικής χειραφέτησης που δεν υπάρχει ακόμα αλλά που θα υπάρξει, η συγκρότηση του είναι εσωτερική αναγκαιότητα του “έθνους των εργαζομένων”, της κοινωνίας, αντικειμενικά.
Εκεί και γι’ αυτό ως κομμουνιστής της δημοσιογραφίας προσέφερε και θα προσφέρει τόσα.
Γι’ αυτό το σκοπό συμπορευτήκαμε και θα συνεχίζουμε να πορευόμαστε μαζί.
Αθήνα, 15 Οκτώβρη του 2020.
