Το άρθρο δημοσιεύτηκε, στις 06.03.2022, στην αριστερή ιστοσελίδα ЛІВА (Αριστερά) https://liva.com.ua/, μια από τις λίγες ιστοσελίδες που επιμένουν να προβάλουν τις θέσεις μιας διωκόμενης αριστεράς κομμουνιστικής, αναρχικής, ή και απλώς δημοκρατικής.
Ο πόλεμος είναι μεγάλη δυστυχία.
Ο πόλεμος σπανιότατα λύνει κάποιο πρόβλημα
και σχεδόν ποτέ δεν δρομολογεί ένα καλύτερο μέλλον.
Μετάφραση: Δημήτρης Μπάρλας
Τις τελευταίες ημέρες, όλη η προσοχή της παγκόσμιας κοινότητας και ιδίως των αριστερών και των κομμουνιστών έχει στραφεί στην τραγωδία που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια μας, στην εισβολή του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία.
Πολλοί σύντροφοί μου και ομοϊδεάτες γράφουν, εντελώς δικαιολογημένα, για την ανάγκη να σταματήσει ο πόλεμος, απαιτούν διαπραγματεύσεις, κάνουν εκκλήσεις να εμποδιστεί η αποστολή όπλων στην Ουκρανία – αφού αυτό θα οδηγήσει σε παράταση του πολέμου και αύξηση του αριθμού των θυμάτων της, έτσι κι αλλιώς αιματηρής, σύγκρουσης. Όλα αυτά είναι απολύτως δικαιολογημένα. Όμως από την ημερήσια διάταξη των αριστερών και κομμουνιστικών οργανώσεων, όπως και μεμονωμένων συντρόφων, έχει εξαφανιστεί κάθε μνεία στον πόλεμο του Ντονμπάς και αυτό αποτελεί τραγικό λάθος.
Δημιουργείται η εντύπωση ότι η εισβολή συνέβη ξαφνικά και χωρίς καμία αιτία και αφορμή. Σα να λέμε, ο Πρόεδρος της Ρωσική Ομοσπονδίας Πούτιν τρελάθηκε. Όμως, αυτός ο πόλεμος έχει μακριά προϊστορία. Το 2014 οι κάτοικοι των Νοτιοανατολικών περιοχών παρέμεναν ακόμη εντελώς νομιμόφρονες στο ουκρανικό κράτος, παραβλέποντας ακόμη και την αγανάκτησή τους για το πολιτειακό πραξικόπημα. Αλλά ως απάντηση στη δυσαρέσκειά τους δέχτηκαν τα πυρά των «εθελοντικών ταγμάτων».
Ο πόλεμος κρατάει από το 2014. Καταστράφηκαν σκοπίμως κοινωνικές υποδομές, σκοτώθηκαν άνθρωποι, ανάμεσά τους και παιδιά, είχαμε συνεχείς κακομεταχειρίσεις, βασανισμούς, βία εναντίον του άμαχου πληθυσμού από τη μεριά των ανδρών του ουκρανικού στρατού και των «εθελοντών» από τους εθνικιστικούς (στην πραγματικότητα ναζιστικούς) σχηματισμούς «Αζόφ», «Αϊντάρ», «Τορνάντο» κλπ. Αυτός ο πόλεμος συνοδεύτηκε από θηριώδεις, διώξεις και από ρατσισμό προς τους ανθρώπους των ελεγχομένων από την Ουκρανία περιοχών της ΛΔ του Ντονιέτσκ και της ΛΔ του Λουγκάνσκ.
Ο πόλεμος συνεχίζεται ακόμα. Ναι! Τώρα, που η προσοχή όλου του κόσμου είναι προσηλωμένη στην Ουκρανία, τα πυρά προς τις ΛΔ του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ συνεχίζονται. Σκοτώνονται άμαχοι, ενήλικες και παιδιά, συνεχίζεται η σκόπιμη καταστροφή κατοικιών, οι βομβαρδισμοί νοσοκομείων και σχολείων, με πυροβολικό και πυραύλους. Και αυτές οι ενέργειες δεν έχουν καμιά στρατιωτική λογική.
Αυτά τα τραγικά γεγονότα δεν βρίσκουν θέση στα δελτία των διεθνών ΜΜΕ. Φωτογραφίες από τον τόπο των γεγονότων εμφανίζονται μόνο στα κοινωνικά δίκτυα και το Telegram, αλλά το Facebook, πολύ απλά, μπλοκάρει τα υλικά που αφορούν τον πολυετή πόλεμο στο Ντονμπάς. Τα ευρωπαϊκά τηλεοπτικά κανάλια δεν δείχνουν τις τρομερές σκηνές με τα αποτελέσματα των βομβαρδισμών του Ντονιέτσκ και της Γκορλόβκα.
Κι όταν τα δείχνουν, ή τα δείχνουν σαν αποτελέσματα της εισβολής του ρωσικού στρατού στην Ουκρανία, χωρίς να προσδιορίζουν τον τόπο και τις συνθήκες των γεγονότων, ή και παραπληροφορούν απροκάλυπτα το κοινό τους. Έτσι, για παράδειγμα, το BBC ένα σπίτι που χτυπήθηκε από πυραύλους του ουκρανικού στρατού, στην συνοικία Κίεβο του Ντονιέτσκ, το παρουσίασε ως αποτέλεσμα, τάχα, επίθεσης της Ρωσικής Αεροπορίας στο Χάρκοβο. Θεωρώ ότι αυτές είναι συνειδητές και σκόπιμες ενέργειες, που σκοπό έχουν την αποσιώπηση της πραγματικής κατάστασης.
Οφείλουμε και είμαστε υποχρεωμένοι να μιλάμε και να γράφουμε για όλα τα θύματα – τα γκρεμισμένα κτίρια του Κιέβου και του Ντονιέτσκ πρέπει να βρίσκονται δίπλα δίπλα, στα ρεπορτάζ των ΜΜΕ. Οι άνθρωποι που έχασαν τα σπίτια τους, που τραυματίστηκαν, ή που σκοτώθηκαν δικαιούνται ίση συμπόνια και υποστήριξη, ανεξάρτητα από τον τόπο κατοικίας, το διαβατήριο ή την μητρική τους γλώσσα. Και, όταν εμείς κάνουμε έκκληση στις κυβερνήσεις να σταματήσουν τον πόλεμο, οφείλουμε, είμαστε, προφανώς, υποχρεωμένοι, να μιλάμε όχι μόνο για την εισβολή στην Ουκρανία, αλλά και για τον πόλεμο του Κιέβου εναντίον των ΛΔ του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Ακριβώς τώρα, που τα βλέμματα όλου του κόσμου είναι προσηλωμένα στην Ουκρανία, πρέπει να μιλάμε για τις ΛΔ του Ντονμπάς περισσότερο. Παραβλέποντας το γεγονός ότι η ρώσικη προπαγάνδα προσπαθεί να μιλήσει ειλικρινά για τις πράξεις των Ουκρανών για να δικαιολογήσει την εισβολή. Εννοείται ότι, στη δεδομένη σύγκρουση, η Ρωσία οδηγείται από τα συμφέροντά της, αλλά και ο πόλεμος που διεξάγει η ουκρανική ηγεσία ενάντια στις εξεγερμένες περιοχές άνοιξε το δρόμο για μια τέτοια δυνατότητα.
Οι συμφωνίες του Μινσκ υπονομεύτηκαν από την ηγεσία της Ουκρανίας και δεν οδήγησαν πουθενά. Γι’ αυτό και, όπως και να τελειώσει αυτός ο πόλεμος, όποιες συμφωνίες και να υπογραφούν, χωρίς την κατανόηση του προβλήματος των ΛΔ, χωρίς την δημόσια καταδίκη των εγκλημάτων πολέμου, χωρίς την εποικοδομητική διεθνή συμμετοχή, η επίθεση εναντίον του Ντονμπάς δεν θα ξεπεραστεί.
Εντελώς δικαιολογημένα λένε ότι η πολιτική της ρωσικής ηγεσίας μπορεί να προκαλέσει μόνο μια πρωτόγνωρη απογείωση του εθνικισμού, ακόμη και μεταξύ αυτών των Ουκρανών, που μέχρι τώρα ήταν ευνοϊκά διακείμενοι προς την γειτονική χώρα και τους Ρώσους. Αλλά όμως, τα τελευταία οκτώ χρόνια ακριβώς το ίδιο συνέβαινε στο Ντονμπάς: οι απόπειρες να στριμώξουν το Ντονμπάς στην εθνικιστική Ουκρανία οδήγησαν στο ότι, τώρα, ο πληθυσμός των ΛΔ σε καμία περίπτωση δεν επιθυμεί να παραμείνει τμήμα της Ουκρανίας και να ζήσει «εν ειρήνη και ομονοία». Οι υποσχέσεις ότι θα αποναζιστοποιηθεί (αλήθεια, με ποιον τρόπο;) η Ουκρανία, ότι θα υπάρξει απονομή δικαιοσύνης σε σχέση με τους εγκληματίες και ότι όλα θα γίνουν ειδυλλιακά, σήμερα δεν έχουν πια καμία σημασία. Το σημείο χωρίς επιστροφή έχει πια ξεπεραστεί.
Αλίμονο, με πικραίνει που το συνειδητοποιώ, αλλά οι κάτοικοι του Ντονμπάς ήταν και θα μείνουν όμηροι των πολιτικών παιχνιδιών, τροφή για τον δράκοντα. Μου πέφτει πολύ βαριά η συνειδητοποίηση του ότι πολλοί από αυτούς που στοχάζονται πάνω στην ισότητα και στο ότι όλοι οι άνθρωποι πάνω στη Γη έχουν την ίδια αξία, θεωρούν ότι τα αισθήματα, οι προσδοκίες, τα σχέδια και οι στόχοι των κατοίκων του Ντονιέτσκ και της Γκορλόβκα, του Λουγκάνσκ, της Μαριούπολης και του Κραματόρσκ δεν έχουν την ίδια αξία με τα αισθήματα και τις επιθυμίες των κατοίκων του Κιέβου και του Νικολάεβ.
Δεν παρακαλώ, απαιτώ: Τώρα είναι η πλέον σημαντική στιγμή για να βάλουμε στην τροχιά της παγκόσμιας προσοχής και το Ντονμπάς, για να μιλήσουμε για τα εγκλήματα των ουκρανικών αρχών και στρατιωτικών, για να ενημερώσουμε την παγκόσμια κοινότητα ότι χωρίς την επίθεση της Ουκρανίας στους κατοίκους των εξεγερμένων περιοχών δεν θα υπήρχε η σημερινή κλιμάκωση. Δεν είναι ο Πούτιν που πρέπει να στηρίζουμε.
Πρέπει να στηρίζουμε τους ανθρώπους που είναι όμηροι της κατάστασης. Όπως και να τελειώσει η παρούσα αντιπαράθεση, χωρίς την ανάμειξη της παγκόσμιας κοινότητας, χωρίς την βοήθεια των κομμουνιστικών οργανώσεων, χωρίς τον έλεγχο και τον περιορισμό των ουκρανικών αρχών εδώ, στο Ντονμπάς, η κατάσταση θα παραμένει τεταμένη. Και οι κάτοικοι των ΛΔ θα παραμείνουν για την ουκρανική νομοθεσία εγκληματίες, εφόσον συνεχίζουν την οικοδόμηση των κρατικών τους δομών: από όργανα εξουσίας, μέχρι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας.
Κλείνοντας, πρέπει να δηλώσω τη θέση μου: Είμαι κατά του πολέμου. Ο πόλεμος είναι μεγάλη δυστυχία. Ο πόλεμος σπανιότατα λύνει κάποιο πρόβλημα και σχεδόν ποτέ δεν δρομολογεί ένα καλύτερο μέλλον. Σήμερα όλοι μας είμαστε εντελώς διχασμένοι και, ανάλογα με τα επιμέρους πεδία συμφερόντων μας, εκδηλώνουμε την συμπάθειά μας στα θύματα της μιας ή της άλλης πλευράς. Σε ακόμα χειρότερη κατάσταση βρέθηκαν εκείνοι που συγγενείς και φίλοι τους βρίσκονται και στις ΛΔ και στην Ουκρανία. Αλλά μόνο μιλώντας και σκεπτόμενοι για όλους μπορούμε να σταματήσουμε αυτόν τον πόλεμο. Τουλάχιστον μέσα στα μυαλά μας.
Λέμε Κίεβο και εννοούμε Ντονιέτσκ. Λέμε Λουγκάνσκ και Γκορλόβκα και εννοούμε Χάρκοβο και Μαριούπολη.
