«Συγγνώμη πατέρα. Αν το ‘ξερα από πριν ότι θα πάρεις αποζημίωση, έξτρα σύνταξη, θα σου σβήσουν όλα τα χρέη και θα διορίσουν και τη μαμά στο δημόσιο, θα ανέβαινα κι εγώ στο τρένο» Γ. Αγγελάκας
Η ζημιά από ό,τι λένε και ό,τι πράττουν είναι μεγάλη, βαθιά και πολλαπλή!
Δεν είναι ηλίθιοι, ώστε να μην καταλαβαίνουν ότι τα «μέτρα στήριξης», οι «αποζημιώσεις» διαφορετικά των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών μόνο αποφορά και δυσωδία, ξεδιαντροπιά και χυδαιότητα αποπνέουν και μόνο να φουντώσουν τον θυμό των ανθρώπων αυτών και όλης της κοινωνίας είναι ικανά! Κι όμως …τα εξήγγειλε!!!
Στους ανθρώπους που έχασαν ό,τι είχαν στη ζωή τους, που, όσοι έχουμε μια στάλα –δε χρειάζεται και παραπάνω- ανθρωπιά, δεν τολμούμε καν να τους πιάσουμε στο στόμα μας ούτε τον πόνο τους να περιγράψουμε, γιατί τίποτα δε θα καταφέρουμε να πούμε με τα λόγια και γιατί είναι ντροπή και γιατί, όπως λέει κι ο Σεφέρης, «η φρίκη δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωντανή, γιατί είναι αμίλητη και προχωράει, στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο»… σ’ αυτούς τους ανθρώπους … δίνουνε ειδικές συντάξεις, τους διορίζουν στο δημόσιο, τους χαρίζουν τα χρέη τους, δίνουν μετεγγραφές στα παιδιά τους και μόρια για τις Πανελλαδικές!!! Α, και προ παντός, δωρεάν ηθική και ψυχολογική στήριξη!!!
Ποιοι; Οι δολοφόνοι! Σε ποιον; Στα θύματά τους!
Πόση ενοχή πια!!! Και πόση βιασύνη να την ξεπλύνουν!!!
Και πόση χυδαιότητα πια ν’ αντέξουμε; Πόση βρωμιά και εξευτελισμό;
Α, και για να μην ξεχάσουμε: Δεσμεύτηκε, ο «Πρωθυπουργός», ότι: «Τα τρένα θα επαναλειτουργήσουν το ταχύτερο δυνατό με τη μέγιστη ασφάλεια, με …δύο(!!!) σταθμάρχες σε κάθε σταθμό και σε κάθε βάρδια. Και βέβαια το περιβόητο σύστημα τηλεδιοίκησης, το οποίο θέλω να σας θυμίσω ότι εκκρεμεί από το 2014 (για ποιον άλλον χτυπάει την καμπάνα; Για να μην ξεχνιόμαστε-έχουμε κι εκλογές-) θα ολοκληρωθεί ταχύτατα εντός των επόμενων μηνών».
Μάλιστα! Χειροκροτήστε τον! Να βγούμε στα μπαλκόνια!
Που επαγγέλλεται το αυτονόητο! Που κάνει τη δουλειά του!
Που χρειάστηκε να περάσουν … πόσα χρόνια άραγε; Από τις αρχές του 19ου αιώνα που μπήκε για πρώτη φορά στις ράγες η πρώτη ατμομηχανή – 21 Φεβ. του 1804 στην Ουαλία – μόνο 2 αιώνες! Για να φτάσουμε 200 χρόνια μετά, στο τέλος του α΄ τετάρτου του 21ου, που σιδηρόδρομοι τελευταίας τεχνολογίας αλωνίζουν τον κόσμο όλο και φτάνουν στο τελευταίο χωριό, στην Ελλάδα ολόκληρα γεωγραφικά διαμερίσματα (όλη η Δυτική Ελλάδα) να μην έχει τρένο!!! Και στην υπόλοιπη χώρα να λειτουργεί με τεχνολογία εποχής Τρικούπη!
Χειροκροτήστε τους!
Που χρειάστηκαν …πόσοι νεκροί άραγε; Πόσος πόνος και φρίκη, για να δεσμευτεί ένας «Πρωθυπουργός», που αυτοαναγορεύεται και οραματιστής της νέας Ελλάδας, ότι θα βάλει δύο σταθμάρχες στη βάρδια; Έλεος! Δεν αντέχει το μυαλό!
Είναι κυνικοί; Είναι απάνθρωποι; Είναι αναίσθητοι;
Ω, ναι! Είναι όλα αυτά κι άλλα πολλά που και πάλι δεν φτάνουν οι λέξεις για να τα ονομάσουν. Και κυνικοί είναι και αναίσθητοι και αναίσχυντοι και μισάνθρωποι, ή μάλλον υπάνθρωποι, κνώδαλα, ανθρωποειδή… αλλά ΗΛΙΘΙΟΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ.
Γιατί δεν είναι μόνο τα παραπάνω γνωρίσματά τους που ερμηνεύουν την συμπεριφορά τους. Δεν επιδιώκουν μόνο να προωθήσουν το άμεσο, ορατό, απτό ίδιον συμφέρον τους, δηλ. να ελαχιστοποιήσουν την εκλογική ζημιά.
Είναι κάτι πολύ βαθύτερο και μονιμότερο και επικερδέστερο γι’ αυτούς… Είναι επίθεση στη συλλογική μας αξιοπρέπεια, στην αυτοεκτίμησή μας ως λαού, στην ικανότητά μας να σκεφτόμαστε.
Είναι προσπάθεια αποδοχής και εμπέδωσης του αυτοεξευτελισμού μας. Γιατί και μόνο που λέγονται και πράττονται δημοσίως τέτοιες χυδαιότητες, η ζημιά έχει συμβεί, αφού και εφόσον βρίσκουν ακροατήριο και αποδέκτες. Και μόνο που τόλμησε και ξεστόμισε ο «πρωθυπουργός» τέτοιες κουβέντες, και μόνο που διανοήθηκε ότι υπάρχει ένας άνθρωπος σ’ αυτή την κοινωνία που δε θα ξεσηκωθεί στο άκουσμά τους, και μόνο που πέρασε από το μυαλό τους (του ίδιου και των συμβουλατόρων του) ότι θα βρει αυτιά να τον ακούσουν και αποδέκτες των ταξιμάτων του, μόνο γι’ αυτό, μας λερώνει, είναι σα να μας λέει με άλλα λόγια: «Τέτοιοι τιποτένιοι που είστε, τέτοια θ’ ακούτε και θα δέχεστε από εμένα. Είμαι τόσος, γιατί σας φτάνω και σας περισσεύω. Είμαι αυτός που σας αξίζω. Αφού μ ’αντέχετε, αφού μ’ ακούτε να σας προσβάλλω και να σας εξευτελίζω και βρίσκω ανοιχτή την πόρτα του Μαξίμου την άλλη μέρα και την καρέκλα μου στη θέση της, συνεχίζω και θα συνεχίζω, μέχρι να σας λιώσω».
Ακριβώς αυτό είναι: ο κυνισμός σε δόσεις, σταγόνα – σταγόνα μας τον ενσταλάζουν, τόσον που, πριν τον συνειδητοποιήσεις, να σε αναισθητοποιεί, να απονεκρώνει τη σκέψη σου .
Είναι με άλλα λόγια η προσπάθειά τους εδραίωσης και εμπέδωσης της ήττας μας, γιατί, αν αυτή συμβεί μέσα μας, τότε το έργο τους θα είναι πολύ πιο εύκολο, τότε ο στόχος τους, σφυρηλάτησης μιας άλλης συνείδησης, θα τους φαντάζει πιο κοντινός και τότε οι σειρήνες του φασισμού, του κυνισμού και της εκμετάλλευσης θα ηχούν πιο δυνατές… το ερώτημα και η αγωνία είναι αν θα τις ακούμε.
Μετά έρχεται ο εθισμός. Εθισμός στο να αποδεχόμαστε και να υιοθετούμε αυτό που δε δέχεται η ανθρωπιά μας και η λογική μας, άρα η παράκαμψη της λογικής και της ανθρωπιάς μας. Μετά έρχεται ο εθισμός, όχι απλά να δεχόμαστε, αλλά να αντέχουμε, να σηκώνουμε τους ώμους μας σ’ αυτό που δε σηκώνει ο νους και η καρδιά μας.
Έτσι ωραία – ωραία και ανεπαισθήτως απονεκρώνονται τα αντανακλαστικά μας, ξεχειλώνουν οι συνειδήσεις μας τόσο ώστε να χωράνε τα πάντα, να αντέχουν τα πάντα και να μη διαμαρτύρονται για τίποτα. Είναι αυτό που με δυο λέξεις είπε η Γώγου: «Στο μυαλό είναι ο στόχος, το νου σου ε;»
Και μετά ξύπνησαν…Γιατί εμείς έχουμε το νου μας!!! Κι όχι μόνο.
Έχουμε και περίσσια πίστη στους εαυτούς μας και στις δυνάμεις μας, απόθεμα αστείρευτο για τους σημερινούς και τους αυριανούς αγώνες μας!
Κι έχουμε πάρει και μια απόφαση: Ότι ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΤΟ ΟΠΟΙΟ ΘΑ ΒΟΛΕΥΤΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΘΑ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Η ΜΟΝΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΠΕΤΑΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΗΣ. ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΖΗΣΟΥΜΕ!
Κι έχουμε πάρει κι άλλη μια απόφαση: Όσο κάτσαμε στους καναπέδες, κάτσαμε! Τώρα θα βγούμε στην πολιτεία, εκείνη του Ρίτσου, στην πολιτεία που ορκίζεται στο ψωμί και στη γροθιά της, θα βγούμε ν’ ακούσουμε τα μεγάλα βήματα της πολιτείας, ν’ ακούσουμε τα μεγάλα βήματα των συνανθρώπων μας, ν’ ακούσουμε τα μεγάλα βήματα των παιδιών μας και θα τρέξουμε να τα προφτάσουμε, να γίνουμε όλοι ένα μεγάλο ποτάμι που θα σας σαρώσει!
Γιατί εκεί έξω φυσάει υγεία, υγεία και ανθρωπίλα κι η οσμή τους είναι πιο δυνατή απ’ την οσμή των χημικών σας.
Στους δρόμους και στο δρόμο που άνοιξε παντοτινά για μας η μάνα του Τάσου του Τούση και το τραγούδι της πάνω από το νεκρό γιο της: «…κι ακολουθάς και συ νεκρός κι ο κόμπος του λυγμού μας δένεται κόμπος του σκοινιού για το λαιμό του οχτρού μας», στο δρόμο που άνοιξε η Μάγδα η Φύσσα κι όλοι όσοι κάνανε τον πόνο από μια τέτοια απώλεια οργή και απόφαση να γίνουν ένα με την υπόλοιπη κοινωνία για να αποκαλύψουμε και να τιμωρήσουμε όλοι μαζί τα εγκλήματά τους, για να ξαναστήσουμε όρθιο τον άνθρωπο που κουβαλάμε μέσα μας μ ’όλο του το δίκιο, τη νιότη και την ομορφιά του!
