Στις κοινωνικές, πολιτικές και εκλογικές μάχες
Πρωτοβουλία για μία μεταβατική κομμουνιστική οργάνωση (Αριστερή Ανασύνθεση, Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο, ανένταχτοι/ες)
Η μετεκλογική περίοδος σφραγίζεται από την αχαλίνωτη και κυνική επιθετικότητα της δεύτερης κυβέρνησης Μητσοτάκη κατά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, με απροκάλυπτη δράση υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου, του ευρωνατοϊκού ιμπεριαλισμού και του ισραηλινού σιωνισμού. Η επιθετικότητα του συστήματος οφείλεται στην πολιτική κυριαρχία της Νέας Δημοκρατίας, στην κατακερματισμένη μεν, αλλά ιδεολογικά ανοδική τάση της Ακροδεξιάς, και, κυρίως, στην ακόμα πιο ανοιχτή προσχώρηση της ηγετικής ομάδας Τσίπρα – Κασσελάκη σε ένα «δημοκρατικό» νεοφιλελευθερισμό αμερικανικού τύπου. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ είναι αποτέλεσμα επιχειρηματικών και διεθνών παρεμβάσεων και δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά και το λαϊκό κίνημα. Βρίσκεται ήδη σε κρίση και περιδίνηση και θα δοκιμαστεί από τον ανταγωνισμό με το ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές.
Η αποχώρηση χιλιάδων μελών του ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά μπορεί να παίξει μελλοντικά έναν θετικό ρόλο για το κίνημα. Μέρος αυτού του διάχυτου δυναμικού μπορεί και πρέπει να ενταχθεί οργανικά στον κόσμο του αγώνα σε κάθε μέτωπο πάλης και κοινωνικό χώρο. Ο νέος φορέας που προκύπτει όμως από τις διασπάσεις του (Νέα Αριστερά) δεν εκφράζει τις πιο απαιτητικές ανάγκες αυτού του κόσμου. Αντίθετα, «εμπνέεται» διακηρυγμένα από την αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική της κυβέρνησης Τσίπρα, τον κοινοβουλευτισμό και τον κυβερνητισμό, από την πίστη στην ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την επίθεση του κεφαλαίου και της κυβέρνησης, κινείται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας επιχειρώντας να παίξει ρόλο σε μία ευρύτερη ανασύνθεσή της προοπτικά.
Απέναντι στην ανεβασμένη επιθετικότητα του κεφαλαίου και της κυβέρνησης αναπτύσσονται ελπιδοφόρες εργατικές, λαϊκές και νεανικές αντιστάσεις που είναι όμως φανερά αναντίστοιχες των απαιτήσεων. Η υστέρηση αυτή οφείλεται στη μακρόχρονη αποδιοργάνωση, ενσωμάτωση και αποπροσανατολισμό των εργατικών συνδικάτων και των λαϊκών οργανώσεων και στον κατακερματισμό δράσης των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων εντός τους.
Όλα τα παραπάνω οφείλονται και στις κραυγαλέες αδυναμίες της Αριστεράς όλων των εκδοχών (μαχόμενης, αντικαπιταλιστικής, κομμουνιστικής) να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και τις προκλήσεις της περιόδου και τις δυνατότητες της εποχής μας. Το πρόβλημα είναι μακροχρόνιο, βαθύ και δομικό και δεν ξεπερνιέται με απλούς τακτικισμούς και εκλογικές συγκολλήσεις χωρίς προοπτική. Το ΚΚΕ έχει κάνει κάποιες τακτικές αναπροσαρμογές στην πολιτική του, αλλά παραμένει στην ίδια πολιτική άρνησης των αιτημάτων και του αγώνα για λαϊκές κατακτήσεις σήμερα και απευθύνεται σε δυναμικό της υπόλοιπης Αριστεράς και του κινήματος μόνο κατά μόνας. Είναι εμφανές επίσης πλέον ότι οι υπόλοιποι υπαρκτοί πολιτικοί – εκλογικοί σχηματισμοί της Αριστεράς έχουν κλείσει τον κύκλο τους.
Η ανάγκη για κάτι νέο βοά πλέον από παντού. Ειδικά και όταν ελλοχεύει ο κίνδυνος η λαϊκή δυσαρέσκεια να ενισχύσει περαιτέρω τον ακροδεξιό χώρο, ο οποίος κάνει προσπάθειες επανεμφάνισης στο δρόμο και στο πολιτικό επίπεδο. Για μία νέα πολιτική συγκρότηση που θα έχει αποτιμήσει δημιουργικά τα θετικά αλλά κυρίως τα όρια των σημερινών πολιτικών σχηματισμών για να κινηθεί αλλιώς τόσο στο επίπεδο των περιεχομένων όσο και των μορφών οργάνωσης. Από όσες δυνάμεις αντιλαμβάνονται αυτή την ανάγκη όλο και πιο επιτακτικά, με σκοπό πρώτα από όλα την ανασυγκρότηση των κοινωνικών μορφών και την επανασυσπείρωση του μπλοκ του αγώνα ενάντια στις πολιτικές της κυβέρνησης και του κεφαλαίου.
Λογοδοτώντας σε αυτή την ανάγκη και εξυπηρετώντας αυτή την πολιτική κατεύθυνση πιστεύουμε ότι χρειάζεται να ληφθεί πρωτοβουλία και για την παρέμβαση της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς στις επερχόμενες ευρωεκλογές, αξιοποιώντας και το ελπιδοφόρο κλίμα που δημιούργησαν όσα αυτοδιοικητικά σχήματα κινήθηκαν σε αυτή την κατεύθυνση. Κατά τη γνώμη μας, απαιτείται η μέγιστη δυνατή συγκέντρωση δυνάμεων για τη μαζική αντίσταση και ανατροπή της κυβερνητικής πολιτικής, για νίκες και λαϊκές κατακτήσεις σήμερα, εντός και εναντίον της ΕΕ, με προοπτική ρήξης και εξόδου από αυτήν. Η κατεύθυνση αυτή πρέπει να περιγραφεί γύρω από συγκεκριμένα μέτωπα και αιχμές της περιόδου, όπου έχουν αναδειχθεί ριζοσπαστικά κινήματα και πολιτικά αιτήματα και μπορεί να αναδειχθεί με πιο απτό τρόπο η αντιδραστικότητα των ευρωπαϊκών πολιτικών και η ανάγκη σύγκρουσης και ρήξης με αυτές. Μέτωπα και αιχμές όπως: α) την επίθεση στο λαϊκό εισόδημα και τη λιτότητα, β) τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, γ) τις ιδιωτικοποιήσεις και την υπεράσπιση των δημοσίων αγαθών, δ) την ενεργειακή κρίση και την αντιδραστική «πράσινη ανάπτυξη», ε) τον πόλεμο και τη στάση των κυβερνήσεων και του ιμπεριαλισμού, ζ) τις αντιδραστικές αντιμεταναστευτικές-αντιπροσφυγικές πολιτικές, η) τις φεμινιστικές διεκδικήσεις και την πάλη ενάντια στο σεξισμό σε κάθε πλευρά της κοινωνικής ζωής, θ) την πάλη ενάντια στο φασισμό και την Ακροδεξιά. Σε αυτά υπάρχουν ενεργά κινήματα και διεκδικήσεις που έρχονται σε ευθεία αντίθεση τόσο με τις μνημονιακές κυβερνήσεις όσο και με οδηγίες και πολιτικές της ΕΕ. Αναδεικνύοντας αυτά τα περιεχόμενα και την αντίθεσή τους με την πολιτική των κυβερνήσεων, του κεφαλαίου και της ΕΕ μπορεί και πρέπει να αναδεικνύεται η αντιδραστική φύση και ο χαρακτήρας της ΟΝΕ και της ΕΕ και να τεκμηριώνεται καλύτερα η κατεύθυνση της ρήξης με αυτούς τους μηχανισμούς στην κατεύθυνση της εξόδου.
Η διαδικασία ανοίγματος της συζήτησης και της συγκρότησης αυτής της πρωτοβουλίας πρέπει να είναι ανοικτή, δίνοντας το λόγο πρώτα από όλα στον κόσμο του αγώνα. Με ανοιχτές, δημόσιες διαδικασίες συζήτησης και συγκρότησης σε όλα τα επίπεδα, με δημοκρατικές διαδικασίες συλλογικής λειτουργίας, αποφάσεων και δράσης που εμπλέκουν το αγωνιζόμενο δυναμικό που ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Με συλλογική εκπροσώπηση και εσωτερική δημοκρατία, χωρίς αρχηγισμούς και παραγοντισμούς που αποξενώνουν το δυναμικό του αγώνα και των κινημάτων.
Προτείνουμε να δημιουργηθεί από τώρα μια συσπείρωση δυνάμεων της ενωτικής και ανατρεπτικής Αριστεράς, με πολιτική συνεκτικότητα και σαφείς δεσμεύσεις στην πράξη, με προσανατολισμό στο εργατικό, λαϊκό και μαζικό κίνημα, με ενωτική παρέμβαση στην πολιτική, με διάλογο για τα μεγάλα στρατηγικά και ιδεολογικά ζητήματα, με εσωτερική δημοκρατία και διαδικασίες βάσης. Με στόχο τη συμβολή στη μαζική αντίσταση στην πολιτική της κυβέρνησης, στη διεκδίκηση εργατικών, λαϊκών, δημοκρατικών, περιβαλλοντικών, φεμινιστικών κατακτήσεων εντός και εναντίον της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, του καπιταλισμού και με προοπτική τη ρήξη και το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας. Με στόχο και την παρέμβαση της ενωτικής ανατρεπτικής Αριστεράς στις ευρωεκλογές αλλά κυρίως τη συγκρότηση όσων δυνάμεων κατανοούν βαθύτερα την ανάγκη μίας αλλαγής πορείας και της αναγκαίας οικοδόμησης σε αυτή την κατεύθυνση.
Γύρω από αυτήν την πρόταση επιδιώκουμε τη μέγιστη δυνατή συγκέντρωση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων. Από την πλευρά μας δηλώνουμε διαθέσιμοι/ες να προχωρήσουμε με όσες δυνάμεις συμφωνούν σε μία τέτοια πορεία χωρίς αποκλεισμούς. Γνωρίζουμε βέβαια ότι μία τέτοια κατεύθυνση απαιτεί σοβαρές αναπροσαρμογές και αλλαγές στην πολιτική κατεύθυνση, τη γραμμή και τη φυσιογνωμία των υπαρκτών σήμερα σχηματισμών της μαχόμενης Αριστεράς. Όμως, αυτή είναι η ανάγκη της περιόδου, μας αφορά όλους και όλες και δεν μπορούμε να αρκούμαστε σε περιεχόμενα και μορφές οργάνωσης που έχουν δείξει τα όρια τους εδώ και καιρό.
Όπως τη διατυπώσαμε πέρσι το Μάη λίγο πριν τις βουλευτικές εκλογές, η γνώμη μας εξακολουθεί να είναι ότι για κάθε προσπάθεια ενότητας και τελικά υπέρβασης και ανασύνθεσης σήμερα είναι αναγκαία μία κατεύθυνση με κάποια ουσιώδη χαρακτηριστικά:
1. Διεκδίκηση ριζοσπαστικών κατακτήσεων. Για την ουσιαστική βελτίωση της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής θέσης της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, των νέων, των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙ, των μεταναστών/τριων και των προσφύγων, υπέρ της ειρήνης και του περιβάλλοντος, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Παρά τις θετικές επιδιώξεις και τις ενωτικές προθέσεις ή διακηρύξεις, οι λογικές ενός προγράμματος «άμεσης ανακούφισης» χωρίς ουσιαστική προετοιμασία του λαϊκού παράγοντα για την αναγκαία ρήξη ή ενός ιδεολογικού «αντικαπιταλιστικού προγράμματος» δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες της περιόδου.
2. Λαϊκό μεταβατικό πρόγραμμα ρήξης και ανατροπής της αστικής επίθεσης. Που να συνδέει τις μάχες για σημερινές κατακτήσεις με την προοπτική ευρύτερων ρήξεων, συγκροτώντας έτσι πολιτικά το «μπλοκ των δυνάμεων της ρήξης». Για αυτό απαιτείται μία σαφήνεια στην κατεύθυνση της σύγκρουσης με τις επιλογές του κεφαλαίου και της απειθαρχίας, ρήξης κι εξόδου από ευρώ, ΕΕ και ΝΑΤΟ. Γνωρίζοντας τις δυσκολίες και προσπαθώντας να συσπειρώνει και δυνάμεις που δεν έχουν πειστεί ακόμη, ειδικά για την έξοδο από την ΕΕ. Δεν βοηθά ούτε ένα άνευρο «μίνιμουμ πρόγραμμα» ενότητας, ούτε ο επαναστατικός βερμπαλισμός.
3. Μετωπική συγκέντρωση ευρύτερων δυνάμεων. Ενάντια στον κύριο αντίπαλο πάνω στο στόχο της ανατροπής της αστικής επίθεσης και στο περιεχόμενο των εργατικών – λαϊκών κατακτήσεων. Σε αυτή τη βάση, επιδιώκουμε τη συνάντηση στο δρόμο και σε μια σειρά από πολιτικές και εκλογικές μάχες του ριζοσπαστικού και αντικαπιταλιστικού χώρου με ευρύτερες πολιτικές δυνάμεις, όπως αυτές του ρεφορμισμού. Με ισοτιμία, αυτοτέλεια και ανοιχτή δυνατότητα για τη δημοκρατική ηγεμονία των δυνάμεων επαναστατικής αναφοράς. Η προοπτική του «άμεσου προγράμματος ανακούφισης» οδήγησε και στο πρόσφατο παρελθόν στην ενσωμάτωση στο ρεφορμισμό, αυτή του ιδεολογικού «αντικαπιταλιστικού προγράμματος» στην πλήρη απομόνωση των επαναστατικών ρευμάτων.
4. Εργατικό, λαϊκό, νεανικό αριστερό μέτωπο ανατροπής. Στη τωρινή συγκυρία και στην ευρύτερη ιστορική περίοδο που διανύουμε, ένα τέτοιο πρόγραμμά μπορεί να προωθείται από ένα μαχητικό μαζικό κίνημα και μέτωπο των εργαζόμενων και λαϊκών στρωμάτων με καρδιά ένα μέτωπο της ανατρεπτικής Αριστεράς. Που να στοχεύει στην απαλλαγή της χώρας από την αντιδραστική κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, να αντιπαλεύει τη δήθεν «προοδευτική κυβέρνηση» και τη νέα κεντροαριστερά του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, να στέκεται εμπόδιο στην ανάπτυξη της ακροδεξιάς και φασιστικών ρευμάτων.
5. Δέσμευση για ενωτική παρέμβαση σε όλα τα πεδία. Στις κινηματικές, πολιτικές κι εκλογικές μάχες που έρχονται, στα σωματεία, τους συλλόγους, στο φοιτητικό κίνημα, στις γειτονιές και την αυτοδιοίκηση, στις ευρωεκλογές. Δεν μπορεί να συνεχίζονται άλλο οι κατακερματισμένες συγκεντρώσεις, πορείες, ψηφοδέλτια, σχήματα και σχεδιασμοί των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.
6. Προοπτική υπέρβασης και νέας συγκέντρωσης δυνάμεων. Είναι ανάγκη να υπερβούμε τη σημερινή κρισιακή και διασπασμένη κατάσταση με την ενωτική συσπείρωση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής, αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς, όσων δυνάμεων μπορούν και θέλουν να κινηθούν σε μία τέτοια πορεία. Ακόμα και αν φαίνεται ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει τώρα, πιστεύουμε ότι είναι ο αναγκαίος δρόμος που πρέπει να χαράξουμε, που θα μας επιτρέψει να αποφύγουμε τους κινδύνους της ενσωμάτωσης αλλά και της περιχαράκωσης και της απομόνωσης.
7. Δημόσιες και ανοιχτές διαδικασίες συγκρότησης, ενότητας, ανασύνθεσης. Να γίνουν όλα ανοιχτά, δημόσια, μπροστά και μαζί με όλους τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Κάνοντας συμμέτοχο ολοένα και ευρύτερο μαχόμενο δυναμικό, απομειώνοντας το ρόλο των «επιτελείων».
8. Πλήρη ισοτιμία και σεβασμός των συμμετεχόντων. Για μία ουσιαστική δημοκρατική μετωπική μορφή ενότητας, με συλλογική δημόσια εκπροσώπηση, συντονιστικά όργανα, μορφές και τρόπους λειτουργίας. Με ειλικρίνεια και ανοιχτά χαρτιά, κόντρα στον παραγοντισμό και τους τακτικισμούς που έχουν πληγώσει τον κόσμο των κινημάτων και της Αριστεράς.
Ακόμα και αν τίποτα από αυτά δεν φαινόταν ακόμα ως ανάγκη, είμαστε πλέον πεισμένοι και πεισμένες ότι το αύριο θα χτιστεί με τέτοια υλικά. Στο αύριο λογοδοτούμε όλες και όλοι, σε αυτό χρωστάμε και όχι στα παρελθόντα μας. Αυτό σκοπεύουμε να προσπαθήσουμε. Συνεχίζουμε σε αυτό το δρόμο πιστεύοντας πως η ανάγκη και το παράδειγμα είναι τελικά που θα πείθουν όλο και περισσότερες και περισσότερους σε αυτή την πορεία. Με εμβάθυνση πολιτικών – προγραμματικών συμφωνιών και ανοιχτό διάλογο, με δέσμευση για ενωτική συσπείρωση σε κοινωνικούς χώρους και πολιτικές μάχες (αυτοδιοίκηση, ευρωεκλογές). Με το βλέμμα στραμμένο στις μάχες για την ανατροπή της αντιλαϊκής επίθεσης που θα ακολουθήσει τις εκλογές, θα δουλέψουμε για αυτή την κατεύθυνση γνωρίζοντας τις δυσκολίες αλλά κυρίως τις δυνατότητες που κυοφορεί η σημερινή περίοδος.
