Η παραίτηση Καμμένου και η προσφυγή του Αλέξη Τσίπρα για ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή δεν συνιστούν εκδήλωση πολιτικής κρίσης αλλά επιδίωξη σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος.
Μυρίζει “στημένο” παιχνίδι από μακρυά, με συμμετοχή των δυο πολιτικών πρωταγωνιστών και υποβολείς την Μέρκελ και την πρεσβεία των ΗΠΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπιζόμενος δεξιότερα, προς της νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, επιχειρεί να καλύψει και τον κεντροαριστερό λεγόμενο χώρο, διατηρώντας μια νότα αριστεροσύνης προς κατανάλωση.
Χωρίζει, κοινή συναινέσει, με το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ ώστε να ισχυροποιηθεί και να αποτελέσει τον ένα πόλο του αστικού πολιτικού συστήματος.
Οι ΑΝΕΛ παρουσιάζονται «ως είναι», καθαρά και ακροδεξιά, απευθυνόμενοι και διαμορφώνοντας ταυτόχρονα ανάλογο ακροατήριο.
Για αυτούς η άνοδος της εθνικιστικής ένταση γίνεται η σανίδα, ελπίζουν, που θα τους διασώσει από την εκλογική και πραγματική αφάνεια. Πιάνονται λοιπόν με ένταση από αυτήν και θα τους δούμε να εκτοξεύουν της ακροδεξιά λογοκοπία.
Παράλληλα όσο ο ΣΥΡΙΖΑ πάει ευρωπαϊκά, ΝΑΤοικά, αμερικάνικα και νεοφιλελεύθερα τόσο η ΝΔ πάει και πιέζει δεξιότερα.
Η περίφημη πλέον συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι άλλο από μια ρύθμιση με βάση τα αμερικανικά και νατοϊκά σχέδια, γεγονός που όχι μόνο δεν κατοχυρώνει την ειρήνη αλλά δημιουργεί κινδύνους νέων εντάσεων και απειλών στα εύθραυστα Βαλκάνια.
ΝΔ και ΑΝΕΛ πιέζουν, με διαφορετικό τρόπο, ακόμη συντηρητικότερα ώστε όλο το πολιτικό σκηνικό να προσλάβει πρωτοφανείς αντιλαϊκές διαστάσεις.
Από τον Οκτώβρη του 2009 ως τον Οκτώβρη του 2015, εντός 6 ετών, υπήρξαν πέντε (!) εκλογικές βουλευτικές αναμετρήσεις, 7 κυβερνήσεις, δυο υπηρεσιακές και πέντε «κανονικές». Το βάθος της κρίσης που ξέσπασε τότε, και η αντοχή της, η προωθούμενη αντιλαϊκή – αντιδραστική πολιτική που φόρτωνε και φορτώνει τα βάρη τις δικιάς τους κρίσης στις λαϊκές πλάτες, σε συνδυασμό με το τότε κίνημα, έφθειραν γρήγορα τις κυβερνήσεις, έφθειραν αστικά κόμματα – με ακραίο την θεαματική κάθοδο του ΠΑΣΟΚ – διέλυαν και δημιουργούσαν κόμματα, ανάγκαζαν τα αστικά επιτελεία στη προσφυγή στις κάλπες προκειμένου να πάρουν ανάσα και να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.
Από το Σεπτέμβρη του 2015 ως το 2019 όμως, σε τέσσερα χρόνια, διατηρείται μια κυβέρνηση, αυτή η παγκόσμιας δυσφήμησης συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Η επόμενη, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης, κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, θα συνεχίζει να υπηρετεί την ήδη ασκούμενη αντιλαϊκή πολιτική, με φιλοκοινωνική και “αριστερή” ρητορεία, η οποία έχει επιφέρει την μεγαλύτερη, μεταπολιτευτικά, αναδιανομή πλούτου, γης και οικημάτων υπέρ του κεφαλαίου.
Συμβολική είναι η ανάληψη, για πρώτη φορά μετά τη χούντα, της θέσης του υπουργού Άμυνας από στρατιωτικό.
Οι λόγοι αυτής της εύθραυστης και αντιδραστικής σχετικής σταθερότητας του αστικού πολιτικού συστήματος μετά το 2015 είναι η σαθρή, αναιμική και κυρίως αντιδραστική έξοδος από την κρίση, καθώς και η υποχώρηση του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς που αδυνατούν να φρενάρουν, έστω, την προωθούμενη πολιτική.
Η επίγνωση αυτής της κατάστασης θέτει την υπάρχουσα Αριστερά ενώπιον των ευθυνών της:
Θα συνεχίσει «όπως πάντα και όπως συνήθως» την ίδια πολιτική ή θα κάνει γενναίες αναπροσαρμογές στην πολιτική της;
Θα μείνει στις περιχαρακώσεις της ή θα παλέψει για τη συγκρότηση μιας αριστερής ανατρεπτικής συμμαχίας και αντιπολίτευσης σε κυβέρνηση – ΗΠΑ/ΕΕ – ΝΔ και εθνικισμό;
Θα διατηρήσει τον εγκλωβισμό της στο πλέγμα σεχταρισμού – οπορτουνισμού ή θα ακολουθήσει μια πολιτική συγκέντρωσης δυνάμεων με αρχές και πρόγραμμα, για νίκες και κατακτήσεις στο παρόν και σε ένα ελπιδοφόρο μέλλον;
Οι μεγάλες κινητοποιήσεις στη Γαλλία, οι νίκες των αμερικάνων ντιλιβεράδων, τα αγωνιστικά σκιρτήματα στην Ουγγαρία, στην Ιταλία και αλλού στέλνουν θετικά σήματα.
Αθήνα 14 Ιανουαρίου 2019
Γραφείο τύπου του Κομμουνιστικού Σχεδίου (Κ-Σχέδιο)
