Η παρατεταμένη πολιτική και ιδεολογική επίθεση του σύγχρονου καπιταλισμού, η εκκωφαντική σιωπή του λαϊκού κινήματος που τη συνοδεύει, η συνεχιζόμενη υποχώρηση της μάχιμης Αριστεράς στο σύνολο της, μετατοπίζουν συνεχώς επί το συντηρητικότερο και δεξιότερα το ίδιο το σώμα της κοινωνίας και το πολιτικό σύστημα.
Η Νέα Δημοκρατία, όσο ο ΣΥΡΙΖΑ μετατοπίζεται δεξιότερα ασελγώντας κατά συρροή στο σώμα της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος, τόσο πιέζει συντηρητικότερα και δεξιότερα. Με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο σημείο ο επελαύνων νεοφιλελεύθερος κυβερνήτης να μην χρειάζεται να υποσχεθεί έστω «κάτι τι» φιλολαϊκό.
Η ΝΔ «αρκείται» στην αυτοϋπονόμευση της κυβέρνησης και υπόσχεται μια βαθύτερη και πιο άγρια επίθεση στην οικονομία, στα δημόσια αγαθά, στη διπλωματία.
Επιδιώκει, δημόσια πλέον, οι κοινωνίες της αγοράς να εμπεδωθούν στη συνείδηση του ανθρώπου όχι ως μια ιστορική φάση της ανθρωπότητας, αλλά ως η φυσική της μοίρα.
Το «παράδοξο» είναι πως ενώ το κίνημα είναι σε υποχώρηση εντούτοις είναι σε εξέλιξη μια λυσσώδης ιδεολογική επίθεση από την αστική πολιτική σε βάρος του κόσμου της εργασίας.
Με σημαίες τα δόγματα της αγοράς, της ανταγωνιστικότητας, της αυταρχικής «τάξης» και «ασφάλειας», του εθνικισμού και της πατριδοκαπηλίας, επιχειρεί να πάρει τη ρεβάνς, όχι από το ΣΥΡΙΖΑ και την πολιτική του την οποία θα διατηρήσει και βαθύνει αντιδραστικότερα, αλλά συνολικά από το λαϊκό κίνημα και την μαχόμενη Αριστερά της μεταπολίτευσης.
Οι δυνάμεις του κεφαλαίου ξέρουν ωστόσο τις πρωτόγνωρες απελευθερωτικές υλικές δυνατότητες που ενυπάρχουν στην εποχή μας.
Ζουν από τα μέσα τις αντιφάσεις, τους δίχως τέλος ανταγωνισμούς και αντιθέσεις της πολιτικής τους. Ζουν από τα μέσα τους κινδύνους πολεμικών αναφλέξεων, ακόμη και πυρηνικών.
Οι προβοκάτσιες στον Περσικό κόλπο, αλλά και η όξυνση στο Αιγαίο είναι δικά τους δημιουργήματα!
Βιώνουν καθημερινά, με την αγωνία του ακροβάτη που ισορροπεί δίχως δίχτυ, την κατάσταση στη δικιά τους οικονομία. Βγήκαν από την κρίση σαθρά, αναιμικά και κυρίως αντιδραστικά, γυμνοί όπως τους γέννησε η καπιταλιστική αγορά στις αιμομιξίες της με το κέρδος.
Αλλά αυτό καθαυτό το καπιταλιστικό κέρδος είναι που απειλείται διαρκώς εξαιτίας των σύγχρονων επιστημονικών και τεχνολογικών ανακαλύψεων και των υπεραυτόματων μηχανών, τις οποίες είναι αδύνατον να ενσωματώσουν στην παραγωγή δίχως σοβαρές διαταραχές στην ίδια τη λειτουργία του καπιταλισμού.
Γι’ αυτό το λόγο εξαπολύουν τη σκοταδιστική επίθεση τους.
Μπορούμε να μετασχηματίσουμε ταξικά αυτή την κατάσταση σε μια προγραμματική αγωνιστική συμπόρευση και τολμηρή αναζήτηση;
Μπορούμε, η εκτός των τειχών Αριστερά να πάψει να τρώει, αν και λιπόσαρκη, τις σάρκες της με ένα αδιέξοδο εμφύλιο ο οποίος σπρώχνει προς την καθοδική πορεία;
Μπορούμε να δοκιμάσουμε την πολιτική μας στην πραγματική κίνηση της ταξικής πάλης, ώστε «εκεί να ακούσουμε και να πούμε», εκεί τελικά να διορθωθούμε και να διορθώσουμε υπηρετώντας το λαό για τον οποίο υπάρχουμε;
Μπορούμε να καλύψουμε την έλλειψη μιας εργατικής πολιτικής που γοητεύει και συνεγείρει συγκροτώντας την συλλογικά;
Με αυτήν την πραγματικότητα και τη δυναμική της οφείλουμε να αναμετρηθούμε!
Ο μετασχηματισμός της σημερινής δύσκολης αλλά και συνταρακτικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης σε εργατική πολιτική μπορεί και χρειάζεται να είναι ο σκοπός της πολιτικής μας παρέμβασης!
Πρόκειται για αντικειμενική αναγκαιότητα που πρέπει να γίνει υπόθεση του καθενός και της καθεμιάς ως μια δουλειά επείγουσα και ταυτόχρονα διαρκής.
Αυτό συναισθανόμαστε ως το έργο μας.
Με βάση αυτό το σκοπό επιδιώκουμε την αποδυνάμωση – μείωση στις επερχόμενες εκλογές των δοκιμασμένων αστικών πολιτικών κομμάτων, της Νέας Δημοκρατίας και του ΚΙΝΑΛ, τα οποία υποστηρίζουν και επαγγέλλονται την ίδια κανιβαλική πολιτική που ζούμε στο πετσί μας χρόνια τώρα.
Για τον ίδιο σκοπό επιδιώκουμε σε αυτές τις εκλογές βαθύ πολιτικό πλήγμα σε βάρος της εθνικιστικής ακροδεξιάς αλλά και του νεοφασισμού που δρα ως ο ροπαλοφόρος συνοδός ασφαλείας των αστικών κομμάτων.
Γι’ αυτό το βαθύτερο σκοπό επιδιώκουμε επίσης να μειωθεί πολιτικά ο σημερινός μεταλλαγμένος και «μετανοιωμένος», για όσα «ουτοπικά» έλεγε «τότε», ΣΥΡΙΖΑ. Να ηττηθεί η πολιτική που έμαθε στα αστικά σαλόνια της ΕΕ και τον έκανε, κατά τα λεγόμενα του, πιο «σοφό».
Γι’ αυτό δεν μπορούμε να εμπιστευτούμε αρχηγικά κόμματα αστικής κοπής με αριστερές επιστρωματώσεις όπως είναι το ΜέΡΑ25.
Τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και των «αυτοδιοικητικών» εκλογών ήταν σήμα κινδύνου προς την Αριστερά.
Σήμαινε την ανάγκη αλλαγής πλεύσης. Από τις αυτάρκειες και τις αλαζονείες, να προσχωρήσει σε μια λογική προγραμματικής συνεννόησης, συνεργασίας και υπέρβασης.
Να δείξει πως ακούει τα μηνύματα και αντιδρά.
Μια μορφή θα ήταν η συγκρότηση ενωτικού αριστερού ψηφοδελτίου μαχητικής αντιπολίτευσης για τις βουλευτικές εκλογές.
Να δείξει πως κατανοεί την ανάγκη να προταχθούν τα επείγοντα λαϊκά προβλήματα με μια προγραμματική και μετωπική συστράτευση κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων για:
– Την εξυπηρέτηση των εργατικών αναγκών και λαϊκών συμφερόντων.
– Την επιβολή δημοκρατικών μέτρων πρώτα και κύρια στους χώρους δουλειάς αλλά και γενικότερα προς όφελος του λαού.
– Την κατάκτηση της λαϊκής κυριαρχίας και εθνικής ανεξαρτησίας από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς.
– Την ενίσχυση και συγκρότηση λαϊκών οργάνων ώστε σιγά αλλά σταθερά ο λαός να παίρνει τις τύχες του στα δικά του χέρια.
Θα μπορούσε να αναληφθεί ευρεία ενωτική πρωτοβουλία με τη συμμετοχή όλων, ή έστω των κυριότερων, πολιτικών δυνάμεων της Αριστεράς που θα απευθυνόταν σε γνωστούς αγωνιστές, διανοούμενους, τον κόσμο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και με δέσμευση σε ριζοσπαστική αντιευρώ και αντιΕΕ κατεύθυνση.
Μια τέτοια συλλογική πρωτοβουλία θα αναπτέρωνε το ηθικό του κόσμου της Αριστεράς, θα έδινε άλλο αέρα για «μετά».
Και ενώ πλευρές και σπέρματα αυτής της οπτικής ενυπάρχουν, στον έναν ή τον άλλον βαθμό στα ψηφοδέλτια της μαχόμενης Αριστεράς, οι ηγεσίες, για άλλη μία φορά απώθησαν στο αόριστο μέλλον την ανάγκη, δυσκολεύοντας το παρόν και σπέρνοντας την απογοήτευση στον κόσμο του κινήματος.
Έτσι βρισκόμαστε απέναντι στην εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου χωρίς επαρκή εξοπλισμό. Από τα 20 ψηφοδέλτια τα 7 – πάνω από το ένα τρίτο – ανήκουν στην Αριστερά. Πρυτάνευσε η κομματοκεντρική καταγραφή, ενώ είναι φανερό ότι σε όλα υπάρχει έλλειμμα εργατικής πολιτικής και κανένας από αυτούς τους σχηματισμούς δεν πληροί τους πολιτικούς όρους γόνιμης εργατικής παρέμβασης, λειτουργίας, και πολιτικής απεύθυνσης.
Παρ’ όλα αυτά, συμφέρον του λαϊκού κινήματος είναι η αντοχή και ενίσχυση όλης της Αριστεράς και των ψηφοδελτίων της. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εντός αυτών, καλλιέργησε το προηγούμενο διάστημα μια κουλτούρα μετωπικής πολιτικής, έστω και αν δεν μπόρεσε να την υπηρετήσει με συνέπεια. Επιπλέον διατηρεί στο εσωτερικό της δυνάμεις οι οποίες κατανοούν τις ανάγκες μιας υπέρβασης.
Τίποτα δεν έχει χαθεί οριστικά
Χρειάζεται να εργαστούμε για τον ελπιδοφόρο και ταξικό μετασχηματισμό της σημερινής κατάστασης σε μια αγωνιστική συμπόρευση και τολμηρή αναζήτηση.
Θεωρούμε πως είναι επιτακτική ανάγκη να υπερβούμε έμπρακτα, προγραμματικά πολιτικά και κινηματικά αμέσως μετά τις εκλογές την τωρινή κατάσταση και τα δοκιμασμένα σημερινά πολιτικά όρια της Αριστεράς.
Θετικά μηνύματα μιας εργατικής και λαϊκής αγωνιστικής κινητικότητας και αναζήτησης υπάρχουν. Εκδηλώνονται στα μικρά αγωνιστικά σκιρτήματα, στο «φτύσιμο της προωθούμενης πολιτικής» στις καθημερινές συζητήσεις, στο ενισχυόμενο ενδιαφέρον για εκδηλώσεις ουσίας.
Αυτή η αγωνιστική κινητικότητα τροφοδοτείται από τις επείγουσες ανάγκες επιβίωσης και αξιοβίωτης ζωής των εργαζομένων.
Από τη γνώση, σιγά – σιγά, πως η βασική ιδιαιτερότητα της Ελλάδας δεν ήταν και δεν είναι πως είναι η ψωροκώσταινα που «δεν παράγει» αλλά πως είναι χώρα μεσαίου επιπέδου στην αλυσίδα των καπιταλιστικών χωρών.
Από την ανατροφοδότηση του αισθήματος αδικίας και εκμετάλλευσης που γεννά ακόμη και αυτή η ίδια η πορεία της σαθρής, αναιμικής και κυρίως αντιδραστικής εξόδου από την κρίση, η πρώτη σχετική μείωση του βραχνά της ανεργίας, η άνοδος της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ειδικά των μονοπωλιακών ομίλων.
Σε αυτά τα αδύναμα ακόμη αλλά αξιόλογα σημάδια υπάρχουν σπέρματα από το μέλλον παρόλο που βαραίνει ακόμη πάνω τους το παρελθόν.
Βαραίνουν η ήττα των αγώνων και της Αριστεράς στη δεκαετία του 2010, η στρατηγική κρίση του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος από τις καταρρεύσεις, τις ανατροπές των εργατικών αγώνων και της σοσιαλιστικής απόπειρας του προηγούμενου αιώνα, η δυσκολία γόνιμης ερμηνείας αυτής της καθοδικής πορείας.
Βαραίνει η έλλειψη και συνεπώς η ανάγκη μιας νέας προγραμματικής αναζήτησης για τις επαναστάσεις της εποχής μας.
Βαραίνει, τελικά, η έλλειψη εκείνης της εργατικής πολιτικής και προγράμματος που θα γίνεται λαϊκό κτήμα, λαϊκή αυτοδιαχειριζόμενη πηγή αυτοπεποίθησης και αισιοδοξίας.
Με το σύνθημα «ούτε ΝΔ, ούτε ΣΥΡΙΖΑ, εμπρός για την Αριστερά του 21ου αιώνα» αξίζει να περπατήσουμε μαζί γνωστές μα και απάτητες διαδρομές έμπρακτης αναζήτησης και δημιουργίας ενός σύγχρονου εργατολαϊκού, κοινωνικού και πολιτικού μετώπου με αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό και δημοκρατικό πρόγραμμα που
-θα αντιπαλεύει την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου, θα επιδιώκει νίκες ώστε να αλλάζει η σχέση μισθών κερδών υπέρ των μισθών,
-θα στοχεύει στην αποδυνάμωση του διεθνούς πλέγματος του ιμπεριαλισμού και του κεφαλαίου,
-θα αγωνίζεται για το δημοκρατικό ζήτημα στη νέα εποχή.
Εκεί, όσο θα καλλιεργείται έμπρακτα η ενότητα, τόσο θα συγκροτείται η νέα προγραμματική κομμουνιστική αναζήτηση και το σύγχρονο κόμμα της εργατικής χειραφέτησης και αντίστροφα!
Μια τέτοια προσπάθεια γεννά, θα αναγεννά και θα συνενώνει τις κατακερματισμένες πρωτοπορίες και τις αστείρευτες λαϊκές δυνάμεις, θα δίνει νέα πνοή στο μαζικό κίνημα,
θα συμβάλλει στην επιβολή νικών και κατακτήσεων από τον ίδιο το λαό για το λαό που τόσο έχουν ανάγκη το κίνημα και η νεολαία.
Αθήνα, Ιούνιος 2019
