Επιλέξαμε να ευχηθούμε με ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη, πολλαπλών συμβολισμών και σημασίας.
Στη ζήση αυτή που τη μισούμε
στη γης αυτή που μας μισεί,
κι όσο κι αν πιούμε δε σε σβηούμε,
πόνε πικρέ και πόνε αψύ,
που μας κρατάς και σε κρατούμε*
σ’ αυτήν τη μαύρη γης και ζήση,
που περπατούσαμε τυφλά
κι ανθός για μας δεν είχε ανθίσει
κι ούτε σε δέντρον αψηλά
κρυμμένο αηδόνι κελαηδήσει,
ήρθες Εσύ μιαν άγιαν ώρα,
όραμα θείο και ξαφνικό,
και γέμισε ήλιο ανθόν, οπώρα,
κελαηδισμόν παθητικό
όλ’ η καρδιά μας, όλ’ η χώρα.
Αχ! τόσο λίγο να βαστάξει
τουτ’ η γιορτή κ’ η Πασκαλιά! …
Έφυγες κ’ έχουμε ρημάξει
ξανά και πάλ’ η Πασκαλιά
γιατ’ έτσι λίγο να βαστάξει!
