“Κάλλιο πέντε στο πατάρι, παρά μόνος στο φεγγάρι”, αυτός είναι ο τίτλος μιας ενδιαφέρουσας μουσικής παράστασης που παρουσιάζεται τα Σάββατα στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.
Δεν ξέρω αν μπορούμε να την αξιολογήσουμε ως την καλύτερη μουσική παράσταση του χειμώνα, τόσο γιατί ο χειμώνας τώρα αρχίζει, όσο και γιατί, κυρίως, δεν έχουμε εικόνα του τι γίνεται. Μπορούμε ωστόσο να την ονομάσουμε μια τίμια, ευρηματική, νεανική, φρέσκια και συναρπαστική παράσταση. Που δένει νέο και παλιό, σε ήχο, σε σκηνική παρουσία, σε πρόσωπα και σε βάθος ιδεών.
Παίζεται στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο, με τίτλο “Κάλλιο πέντε στο πατάρι, παρά μόνος στο φεγγάρι”, στην πάνω σκηνή, κάθε Σάββατο και για τέσσερα κατ’ αρχήν Σάββατα, ξεκινώντας από το Σάββατο που πέρασε, 22 Οκτωβρίου.
Ποιοί είναι οι “πέντε στο πατάρι” που την συναπαρτίζουν; Γιώργος Μεράντζας, Σοφία Κουρτίδου, Βασίλης Προδρόμου, Δημήτρης Σίντος και ο Ντάσο Κούρτι.
Ο Γ. Μεράντζας και ο Ντάσο Κούρτι δεν χρειάζονται συστάσεις. Παλιοί, ο πρώτος σχεδόν παμπάλαιος, στο κουρμπέτι, και γνωστοί. Όμως οι τρείς άλλοι είναι νέοι, είναι ευρηματικοί, είναι εξαιρετικοί στη σκηνή και είναι φρέσκιοι και μεστοί όσο καρποί στην ώρα τους.
Αν όσοι ξέρουν τον Γ. Μεράντζα, και τον έχουν δει και πέρσι και πρόπερσι, και νομίζουν πως θα δουν κάτι από τα ίδια, κάνουν λάθος. Δεν είναι μόνο πως κάνει γενναιόδωρα χώρο στους νεώτερους, είναι και που παλιά τραγούδια τα εμφανίζει με νέους τρόπους (αλλά και άλλα με τους κλασικούς, ώστε δεν θα απογοητευτούν κι εκείνοι που δεν θέλουν τραγούδια πειραγμένα). Η “δίκοπη ζωή” για παράδειγμα στην εκδοχή του “Γυάλινου” είναι εξαιρετική.
Είναι επί πλέον πως η παράσταση δένεται βαθύτερα απ’ όσο μια παρουσίαση τραγουδιών κατά σειρά. Έχει ύφος και ενότητα, έχει ευαισθησίες και περισυλλογές, τρόπους στοχασμού και συγκίνησης.
Επειδή οι τρόποι της συνεύρεσης των ανθρώπων στην πόλη λιγοστεύουν. Κι επειδή δεν μπορεί να αναζητούμε μοναξιές για να δικαιώσουμε το δίκαιό μας, η συνεύρεση στο Γυάλινο με αυτή την παρέα επί σκηνής είναι μια δυνατότητα και μια ευκαιρία.
Γιατί, εν τέλει, κάτω από την επιφάνεια, εξακολουθεί να δουλεύει το ηφαίστειο (είναι γνωστό από παλιά πως στους χώρους αυτούς συντελούνται οι μετακινήσεις των ισχυρών εύλεκτων κοινωνικών “αερίων”).
Κι ας μη μείνουμε να παρακολουθούμε μονάχα τη φαντασμαγορία των εκρήξεων. Ας πάρουμε μέρος στις αναφλέξεις των ιδεών και των αισθημάτων.
Θ. Σ.
