Μια παλιά ιστορία που επαναλαμβάνεται αδιάκοπα.
Κάποια φορά μας είπε: “Έχω ξοδέψει όλα τα μαγικά που ήξερα. Έκανα προβλέψεις που άφησαν άναυδους τους προφήτες. Ανέλυσα συμπεριφορές και πρόσωπα εντυπωσιάζοντας τους ψυχολόγους. Έκανα και φιλοσοφικές σκέψεις που οι φιλόσοφοι – πάντα δύσπιστοι και εχθρικοί προς τους άλλους, εμάς – τις βρήκαν ενδιαφέρουσες. Σκάρωσα και στίχους που ενθουσίασαν όχι μόνο τις κοπέλες αλλά και κάποιους ειδικούς.
Έκανα όλα τα θαύματα που έμαθα και μερικά ακόμη που ήταν πρωτότυπα.
Αλλά τα θαύματα εξαντλήθηκαν. Όπως κι εγώ.
Τώρα δεν έχω άλλα να κάνω και να σας πω να μ’ αγαπήσετε. Κι έτσι παρουσιάζομαι εμπρός σας αυτός που είμαι. Ίσως έτσι να είναι πιο καλά. Γιατί δεν κινδυνεύει να τελειώσει ό,τι προτείνω. Κι επειδή τώρα ακριβώς έχω μεγάλη ανάγκη την αγάπη σας”.
Όμως εμείς τον είχαμε συνηθίσει – και μας είχε μάθει – σε ρόλο θαυματοποιού. Κάθε φορά που δυσκολευόμασταν – κι αυτό έγινε πολλές φορές – αναζητούσαμε το θαύμα του, κι εκείνος ανταποκρινόταν (έστω κι αν ήταν μόνο η εντύπωση μας, ό,τι θέλαμε να πιστεύουμε).
Έτσι που στο τέλος δεν εννοούσαμε να του αναγνωρίσουμε (και να ανεχτούμε) την ιδιωτικότητά του. Την “αδυναμία” του. Δεν μπορούσαμε να τον αγαπήσουμε. Και τον αφήσαμε.
Δεν ήμασταν ολιγόπιστοι, απλώς δεν μπορούσαμε.
Όταν οι άλλοι τον είδαν μόνον, τον κατασπάραξαν.
Αυτή είναι μια παλιά ιστορία του κόσμου και των ανθρώπων. Κάποια φορά την έκαναν θρησκευτικό μύθο, με έναν Ιησού, με αποστόλους, με ρωμαίους κατακτητές και ιουδαίους κατεχόμενους, με φτωχούς και πλούσιους, με ιδέες απελευθέρωσης κοκ. (Μετά βέβαια την έκαναν και εκκλησία, εξουσία, σύστημα, αλλά αυτό είναι πάντα το επόμενο κεφάλαιο).
Η παλιά αυτή ιστορία επαναλαμβάνεται αδιάκοπα.
Με πάντα νέα πρόσωπα, με τους δικούς μας ανθρώπους, με τα δικά μας βάσανα και τα στριμώγματα.
Με τι δικές μας ανάγκες για έναν θαυματοποιό που θα μας βγάζει από τα δύσκολα.
Ετοιμαζόμαστε να του εμπιστευτούμε τη ζωή μας. Αρκεί να μας πείσει πως μπορούμε να του αναθέσουμε την ευθύνη, με μερικά θαύματα. Όχι πολλά. Όχι ανάσταση νεκρών και τέτοια – κι όσο φτωχαίνει η εποχή τόσο πιο λίγα του ζητάμε.
Μια επαγγελία, μια πειστική βεβαιότητα ή έστω μια πειστική … αβεβαιότητα (είμαστε τόσο έτοιμοι να πειστούμε!…).
Έτσι, μπορεί να ξαναγεννιέται το θαύμα μιας πίστης, και πάντα μια νέα θητεία στην προσδοκία. Ως ανθρώπινη μοίρα. Δανείστε μας μιαν ελπίδα!…
Ως μιαν εποχή που δεν θα χρειάζεται θαύματα (όχι όμως και μύθους)!
