Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι η νουβέλα φανταστικής λογοτεχνίας με τίτλο Η Παράξενη Υπόθεση του Δόκτωρ Τζέκιλ και του Κύριου Χάιντ ή αλλιώς Δόκτωρ Τζέκιλ και κύριος Χάιντ, γράφτηκε από τον Σκωτσέζο συγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον, και δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Λονδίνο το 1886.
Είναι ο αιώνας που ο καπιταλισμός καταστρέφει και δημιουργεί ταυτόχρονα. Καταστρέφει τα υπολείμματα του φεουδαρχικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και χτίζει την αστική δημοκρατία με αξιοποίηση της εργατικής δύναμης που ελευθερώνεται από τα δεσμά της δουλοκτησίας.
Στη προαναφερόμενη νουβέλα ο Δρ. Τζέκιλ πιστεύει πως ο άνθρωπος έχει δύο φύσεις: το καλό και το κακό. Πειραματίζεται πάνω τους, και κατά λάθος μεταμορφώνεται στον κακό του εαυτό, τον Χάιντ, που αρχίζει να πραγματοποιεί διάφορα εγκλήματα στο Λονδίνο.
Η λογοτεχνία δεν διεκδικεί επιστημονική ακρίβεια, αλλά είναι σχεδόν πάντα πιο αναπαραστατική και αποκαλυπτική. Για το συγγραφέα Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον ο Δρ. Τζέκιλ αυτοκτονεί με τη μορφή του Χάιντ, όταν αντιλαμβάνεται την αδυναμία του να ελέγξει το δολοφόνο που έφτιαξε. Δείγμα και αυτό του ουτοπικού αστικού ιδεαλισμού που κυριαρχούσε στην εποχή στερέωσης της αστικής δημοκρατίας. Της άποψης που επιχείρησε αρχικά να αρνηθεί την υπεροχή και επικράτηση της οικονομικής βάσης στη διαμόρφωση των ανθρωπίνων σχέσεων.
Αν όμως ο συγγραφέας ζούσε σήμερα, θα διαπίστωνε ότι ο Δρ. Τζέκιλ δεν αυτοκτόνησε, είναι εν ζωή. Έχει αποδεχθεί το δημιούργημά του, το Χάιντ, καθώς τελικά οι υλικοί όροι της ζωής του επικράτησαν του όποιου ανθρωπισμού του.
Θα έβλεπε την παγκοσμιότητα του Χάιντ. Θα τον έβλεπε παντού αρνητή του Δρ. Τζέκιλ του δημιουργού του. Ντυμένο «χωροφυλακίστικα» αρνητή της ζωής, στις εξεγέρσεις της Αραβικής Άνοιξης, στην πλατεία Ταχρίρ, στη Χιλή, στην Ουκρανία στο μέγαρο συνδικάτων στην Οδησσό, στις ΗΠΑ το 2020, στις διαδηλώσεις της Γαλλίας, της Ιταλίας, της Ισπανίας, του Λιβάνου, της Αλβανίας, της Ελλάδας…
Θα διαπίστωνε ότι «Δόκτορες Τζέκιλ» αυτό το σύστημα δεν μπορεί να ξαναγεννήσει. Ότι ισχύς του είναι πλέον η πλάνη και ο φόβος του λαού.
Ο σύγχρονος Ορέστης αναζητείται.
Αναζητείται εκεί που ζουν, εργάζονται, σκέφτονται, οραματίζονται, διεκδικούν και επιχειρούν να συνθέσουν το υποκείμενο της άρνησης των …Χάιντ. Στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια, στα στρατόπεδα των Καρά Τεπέ, στις πλατείες και στους δρόμους. Εκεί που βρίσκονται οι «πρώτες ύλες» ανατρεπτικών πολιτικών.
Αυτούς τους χώρους στοχοποιεί η κυβέρνηση με τα νομοθετήματά της και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς. Γνωρίζει ότι σήμερα δεν αμφισβητείται ουσιαστικά πολιτικά από τον κοινοβουλευτικό αγώνα. Επιχειρεί να απομονώσει από τον κοινωνικό κορμό τις ιδέες και τους χώρους όπου παλεύουν και μπορούν να γεννηθούν οι αρνητές της. Επιθυμεί να επιβάλει τη βουβαμάρα των τηλεοπτικών σταθμών παντού. Οι δημοσιογράφοι που θα επιμένουν να είναι δημοσιογράφοι θα αντιμετωπίζονται ως «ταραξίες διαδηλωτές».
Η εικόνα Χρυσοχοΐδη-Κεραμέως στην από κοινού συνέντευξη τύπου για το νόμο στα ΑΕΙ -όσο και αν έγινε αισθητή η έλλειψη κάποιου Μητροπολίτη- αντιπροσωπεύει την κυβερνητική πολιτική για την εκπαίδευση. Είναι απαραίτητη ανάγκη για το σύστημα να προσαρμοστεί η εκπαίδευση -φθηνά για τις επιχειρήσεις και ακριβά για τη νεολαία- στις ανάγκες της αγοράς. Αν αυτή την επιταγή δυσκολεύονται να την «διαβάσουν» ακόμη και οι υποστηρικτές της. Αλλά «οι καιροί ου μενετοί», οι κρατούντες δρουν βιαίως, δεν υπάρχουν περιθώρια αναβολής. Δεν είμαστε ενώπιον ιδεοληπτικών πρόσκαιρων λανθασμένων πολιτικών. Ζούμε εντός του χρόνου μετεξέλιξης των αστικών πολιτικών του 21ου αιώνα.
Ίδιοι οι καιροί και στην υγεία. Οι πατέντες των εμβολίων είναι ιδιωτικές. Ο ιδιωτικός σφετερισμός της γνώσης υποστηρίζεται από τις αστικές δημοκρατίες της εποχής μας. Τα κράτη το επιβάλουν. Τα εμβόλια δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν με κριτήριο την υγεία των ανθρώπων. Η υπεράσπιση της κερδοφορίας των επιχειρήσεων προηγείται. Αυτά τα κράτη, αδυνατούν να συνεργαστούν για την μαζική παραγωγή των εμβολίων. Το αστικό ανορθολογικό παγόβουνο που ο Τραμπ και ο «τραμπισμός» είναι η κορυφή του, πλέει σε …ανοιχτές θάλασσες. Δεν χρειαζόμαστε ανέμελους καπεταναίους Τιτανικών.
Χρειαζόμαστε αυτό που βασανιστικά θα γεννηθεί στους χώρους εργασίας, στα σχολεία και στα Πανεπιστήμια, στα στρατόπεδα των Καρά Τεπέ, στις διαδηλώσεις στις πλατείες και στους δρόμους.
Αυτό γνωρίζουν και αυτό κυνηγούν οι Χάιντ της εποχής μας σε όλο τον κόσμο.
