Και αυτό το καλοκαίρι η Ισπανία έκανε την έκπληξη στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Πέρυσι ήταν η Τεχνητή Δικαιοσύνη μια πικρή υπόμνηση για τους κινδύνους από την εφαρμογή της τεχνητής Νοημοσύνης στην απονομή δικαιοσύνης. Φέτος ήταν Το 47, μια ιστορία από τα φτωχά λαϊκά προάστια της Καταλονίας εκεί που αναζήτησαν καταφύγιο την δεκαετία του 1950 οι διωγμένοι του φασισμού του Φράνκο (ποιος εμφύλιος;).
Το 47 είναι το δρομολόγιο ενός λεωφορείου που σήμερα μας υπενθυμίζει το δικαίωμα στις δημόσιες, σύγχρονες μεταφορές.
Το 47 έχει στην αφετηρία του τις ταξικές αντιθέσεις. Πρωταγωνιστούν άνθρωποι «πίσω από τον λόφο» που επειδή είναι φτωχοί είναι αόρατοι για την εξουσία. Το λεωφορείο δεν φτάνει στις γειτονιές τους και είναι αναγκασμένοι να περπατούν χιλιόμετρα για να πάνε στις δουλειές τους. Οι δουλειές τους είναι αβέβαιες.
Το 47 έχει ενδιάμεση στάση την αστυνομική καταπίεση. Παρούσα από την πρώτη στιγμή που χτίζουν τα σπίτια τους κι οι μπάτσοι κατά βούληση τα γκρεμίζουν, μέχρι την τελευταία όταν αυτός ο υπέροχος πρωταγωνιστής και αντι-ήρωας Μανόλο Βιτάλ συλλαμβάνεται από την αστυνομία.
Το 47 περνάει από την ισπανική μεταπολίτευση που ήταν το ίδιο κενή περιεχομένου για τους φτωχούς. Οι προνομιούχοι δημοτικοί σύμβουλοι εκλέγονται μεν, αλλά αντιμετωπίζουν με την ίδια εχθρική αδιαφορία και ταξική υπεροψία τους κατοίκους του Τόρε Μπαρό.
Το 47 κάνεις τάση στον αντιφασιστικό αγώνα, γκρεμίζοντας τα μνημεία του που υμνούν τον θάνατο, και δείχνοντας πώς το υπέροχο τραγούδι «Gallo rojo, gallo negro», για τον ύπουλο μαύρο αλλά γενναίο κόκκινο κόκορα που δεν παραδίδεται ποτέ, ενώ αρχικά προκαλεί πλήξη στο τέλος συγκινεί την εφηβεία.
Το 47 σταματάει διαρκώς στον αγώνα για μόρφωση, για πολιτισμό και τα εμπόδια που πρέπει να ξεπεράσουν οι φτωχοί, είτε παλιάς κοπής όπως ο αναλφαβητισμός, είτε νέας. Όπως η έλλειψη ρούχων που κάνει την κόρη του Μανόλο να ντρέπεται και να υστερεί στα μαθήματα φωνητικής.
Το 47 έχει τερματικό του σταθμό την οργάνωση και την ενότητα της εργατικής τάξης. Από την πρώτη στιγμή όταν για να σταματήσουν οι μπάτσοι να γκρεμίζουν τα αυθαίρετα αποφασίζουν να ενωθούν, μέχρι την τελευταία όταν ο Μανόλο παύει να εκλιπαρεί για το δρομολόγιο του λεωφορείου.
Το 47 αποτελεί μια ξεχωριστή στιγμή του σύγχρονου κινηματογράφου λόγω του ρεαλισμού του. Πρωταγωνιστούν άνθρωποι τσακισμένοι που κουβαλούν βαριές κι αξεπέραστες απώλειες από το παρελθόν και μια προηγούμενη γενιά, έχουν υπό την κατοχή τους ελάχιστα και δεν θέλουν να τα χάσουν. Υποχωρούν, είναι καχύποπτοι, ταλαντεύονται αλλά δεν παραδίνονται ποτέ σαν τον «κόκκινο κόκορα» που γράφτηκε το 1963 για να συμβολίζει μέχρι σήμερα την πάλη κατά του φασισμού. Κι αυτοί οι άνθρωποι κάνουν την διαφορά…
https://youtu.be/wlho01n33UQ?si=cXSjKQy4ZBsbncfP
