Ο ίδιος την Τρίτη το βράδυ, στις πέντε του Απρίλη, ήταν στη βόρεια Γαλλία στη συγκέντρωσή του στη Λιλ, σε αυτήν ιστορική πόλη – παραδοσιακό κέντρο της γαλλικής αριστεράς. Όμως το ολόγραμμά του, το ολόγραμμά του Ζαν ΛΙκ Μελανσόν, την ίδια ώρα, μιλούσε σε άλλες 11 διαφορετικές πόλεις της Γαλλίας.
Αφού έκανε είσοδο υπό τους ήχους techno μουσικής, ο βετεράνος υποψήφιος περιέγραψε τον εαυτό του ως μια πολιτική «χελώνα»: αργός, αλλά με τη δυνατότητα να κερδίσει τους «λαγούς» στη γραμμή του τερματισμού. «Πρέπει να απομακρυνθούμε από την προεδρική μοναρχία και να εγκαταστήσουμε την κυριαρχία του λαού. Ο καθένας έχει μια ατομική, προσωπική ευθύνη, για το αποτέλεσμα της Κυριακής», συμπλήρωσε.
Στην ομιλία του, υποσχέθηκε να αποσύρει τη Γαλλία από το ΝΑΤΟ, να τερματίσει την εξάρτηση της χώρας από την πυρηνική ενέργεια, να παγώσει τις τιμές των καυσίμων και βασικών αγαθών, να μειώσει την ηλικία συνταξιοδότησης στα 60 έτη (από τα 62), να θεσπίσει κατώτατο μισθό 1.400 ευρώ και να αντιμετωπίσει την ατμοσφαιρική ρύπανση και την ηχορύπανση.
Επίσης, δεσμεύθηκε ότι θα κυβερνήσει με δημοψηφίσματα- μία από τις απαιτήσεις του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων- γιατί η εξουσία πρέπει να είναι στα χέρια του λαού.
Πέντε μέρες αργότερα, μετά την εκλογική επιτυχία της Ανυπόταχτης Γαλλίας και της Λαϊκής Ένωσης, ο Μελανσόν με κόκκινη γραβάτα θα αναδεικνυόταν το πρόσωπο της βραδιάς .
Για 450.000 ψήφους δεν πέρασε στον δεύτερο γύρο.
Να σημειωθεί πως το 2012 ο Μελανσόν ήταν ο κοινός υποψήφιος με το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας σε ένα ευρύτερο «Αριστερό Μέτωπο» (Front de Gauche) και το 2016 στηρίχτηκε ξανά από το ΚΚΓ.
Τώρα το ΚΚΓ για δυσεξήγητους λόγους – όχι πάντως από Αριστερότερη προσέγγιση καθώς το ΚΚΓ δεν φημίζεται και τόσο για τις αριστερές μετατοπίσεις του – δεν στήριξε Μελανσόν. Ο υποψήφιος του Ρουσέλ περιορίστηκε στο 2,4%.
Ο πρώτος γύρος τέλειωσε λοιπόν, τα αποτελέσματα είναι κατά ικανοποιητική προσέγγιση:
Macron (EC-RE): 28.0% (+4.0)
Le Pen (RN-ID): 23.2% (+1.9)
Mélenchon (LFI-LEFT): 21.7% (+2.1)
Zemmour (REC-NI): 7.0% (new)
Η γαλλική κοινωνία είναι τριχοτομημένη ανάμεσα στην Ακροδεξιά υπό την ηγεμονία της Λεπέν – η οποία μετατοπίστηκε προσεκτικά προς το κοινωνικό πρόβλημα (χάριν των Γάλλων όπως λέει)- στη νεοφιλελεύθερη δεξιά του Μακρόν με αλληλοεπηρεασμούς από την Ακροδεξιά και τη μαχόμενη Αριστερά υπό την ηγεμονία του Μελανσόν.
Ο πρώτος γύρος τελείωσε λοιπόν, η εκλογική μάχη είναι σε εξέλιξη.
Σε ποια Γαλλία, όμως, γίνονται οι εκλογές;
Η Γαλλία σαν χώρα ακολουθεί τη «μοίρα» των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών, είναι η χώρα των κοινωνικών ανισοτήτων και της φτώχειας.
«Δεν έχουμε ξαναζήσει παρόμοια κατάσταση από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά», είναι η πρόσφατη οδυνηρή διαπίστωση της ανθρωπιστικής οργάνωσης «Secours populaire» (Λαϊκή Αρωγή), με αφορμή το αποτέλεσμα του «ετήσιου βαρόμετρου για την φτώχεια» που έδωσε στη δημοσιότητα σε συνεργασία με την εταιρεία Ipsos.
Στα 9.300.000, το 15% του πληθυσμού, υπολογίζονται σήμερα οι φτωχοί και οι βρισκόμενοι σε επισφαλή κατάσταση στη Γαλλία.
Το 10% του γαλλικού πληθυσμού έχει ανάγκη από επισιτιστική βοήθεια.
Το 30% του πληθυσμού έχει υποστεί απώλεια εισοδήματος.
Στη Γαλλία, από τον Μάρτιο του 2020 έως τον Οκτώβριο του 2021, οι περιουσίες των δισεκατομμυριούχων αυξήθηκαν κατά 86%!
Οι πέντε πρώτοι Γάλλοι δισεκατομμυριούχοι έχουν διπλασιάσει τον πλούτο τους από την έναρξη της πανδημίας και μόνοι τους κατέχουν όσο το 40% του πιο φτωχού πληθυσμού στη Γαλλία, σημειώνει η Oxfam στην πρόσφατη έκθεση της.
Σύμφωνα με τον οργανισμό, η περιουσία του πλουσιότερου Γάλλου, του Μπερνάρ Αρνό, αυξήθηκε και από 67,3 δισ. ευρώ τον Μάρτιο του 2020, «σκαρφάλωσε» στα 163,6 δισ. ευρώ τον Οκτώβριο του 2021. Με τα επιπλέον 236 δισ. που κέρδισαν σε 19 μήνες οι Γάλλοι δισεκατομμυριούχοι, η χώρα θα μπορούσε να τετραπλασιάσει τον προϋπολογισμό των δημόσιων νοσοκομείου ή να μοιράσει μια επιταγή 3.500 ευρώ σε κάθε πολίτη, υπολόγισε η Oxfam.
«Για τους δισεκατομμυριούχους, η πανδημία ήταν ένα όφελος.
Αν έχουν γίνει πλούσιοι, δεν είναι χάρη στο αόρατο χέρι της αγοράς, ούτε στις λαμπρές στρατηγικές επιλογές, αλλά κυρίως λόγω του δημόσιου χρήματος που διοχετεύθηκε άνευ όρων από τις κυβερνήσεις και τις κεντρικές τράπεζες” τονίζει ο Quentin Parrinello, ο εκπρόσωπο της Oxfam στη Γαλλίας.
Πέντε χρόνια πριν, τον Σεπτέμβριο του 2018, ο Μακρόν υποσχόταν πως “… μπορούμε, στη διάρκεια μιας γενεάς, να ξεριζώσουμε την ακραία φτώχεια στη χώρα μας”.
Πέντε χρόνια αργότερα το φαινόμενο της ακραίας φτώχειας στη Γαλλία καλά κρατεί.
Σε αυτήν την Γαλλία λοιπόν διεξάγονται οι πολιτικές εκλογές.
Στη Γαλλία της ανεργίας του 10%, στη Γαλλία των αεροπλανοφόρων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων από τη Λιβύη, τη Μέση ανατολή, ως στην αφρικανική Σαχέλ, στη Γαλλία της επιστροφής, και μάλιστα ενισχυμένα, στα αδιέξοδα, πανάκριβα και επικίνδυνα πυρηνικά εργοστάσια, στη Γαλλία του νεοφιλελεύθερου τυφώνα και της επελαύνουσας Ακροδεξιάς.
Η Γαλλία ενός τελείως άλλου πολιτικού σκηνικού
Στη Γαλλία και σε αυτές τις εκλογές επισφραγίστηκε η καταστροφική συρρίκνωση των παραδοσιακών κομμάτων, η ριζική αλλαγή του πολιτικού τοπίου.
Τα δύο κόμματα που κυβερνούσαν τη χώρα από το 1958 έως το 2017 – τους κεντροδεξιούς Ρεπουμπλικάνους που προήλθαν από την παράδοση του Ντε Γκωλ, και τους Σοσιαλιστές χάνονται πια από το προσκήνιο.
Ο Μακρόν σάρωσε τους γκωλικούς. Η υποψήφια των Ρεπουμπλικάνων για την προεδρία, Βαλερί Πεκρές, κάνει πλέον «έρανο» (crowd-funding campaign) για να πάρει πίσω κάποια από τα χρήματα που ξόδεψε στο πλαίσιο της προεκλογικής της εκστρατείας. (Όποιος προεδρικός υποψήφιος δεν πιάσει το όριο του 5%, δεν δικαιούται να πάρει πίσω χρήματα από το γαλλικός κράτος για την προεκλογική του εκστρατεία).
Η Πεκρές από την πλευρά της πήρε 4,8% και πλέον δηλώνει πως έχει επιβαρυνθεί με ένα χρέος ύψους 5 εκατομμυρίων ευρώ λόγω της προεκλογικής της εκστρατείας.
Όσο για την υποψήφια των Σοσιαλιστών Αν Ινταλγκό, εκείνη εξασφάλισε μόλις το 1,8% των ψήφων.
Είναι σαν στην Ελλάδα να έπαιρναν το ΠΑΣΟΚ λιγότερο από 2% και η Νέα Δημοκρατία κάτω από το 5%.
Ψέματα σου λένε οι εχθροί σου και οι φίλοι σου κρύβουν την αλήθεια
Αλλά η Γαλλία δεν περιορίζεται μόνο στην «πόλη του σκότους» (στην πάλαι ποτέ πόλη του «φωτός»), το Παρίσι. Και το Παρίσι δεν είναι μόνο ή δεν είναι κυρίως το Καρτιέ Λατέν και η Μονμάρτη.
«Δεν έχουμε όλοι βεράντες με γείτονες που παίζουν ακορντεόν. Στα προάστια υπάρχουν μεγάλες οικογένειες, οκτώ ή και περισσότερων ατόμων σε σπίτια με χαμηλά ενοίκια… Αυτοί οι άνθρωποι είναι ταμίες, ντελιβεράδες, ταχυδρόμοι, άνθρωποι που δεν έχουν το προνόμιο να εργάζονται από το σπίτι» υπογραμμίζει ο Γάλλος δημοσιογράφος και ακτιβιστής Taha Bouhafs, ο οποίος δημοσίευσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βίντεο από τις πρώτες συγκρούσεις με την αστυνομία στο προάστιο Βιλνέβ-λα-Γκαρέν. «To Βιλνέβ-λα-Γκαρέν ήταν μια συμβολική στιγμή συνεχίζει. Οι άνθρωποι βλέπουν ότι κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού και των μέτρων κοινωνικής αποστασιοποίησης θεσπίστηκαν δύο μέτρα και σταθμά. Από τη μία, όλες αυτές οι εικόνες με ανθρώπους που περπατούν στους δρόμους στο Παρίσι ανενόχλητοι από την αστυνομία και από την άλλη, όλες εκείνες οι εικόνες βάναυσης αστυνομικής μεταχείρισης στα προάστια». «Ο περιορισμός δεν βιώνεται με τον ίδιο τρόπο από όλους», ανέφερε.
Σε αυτά λοιπόν, στα γαλλικά προάστια, τα εκλογικά αποτελέσματα αποσιωπώνται.
Η Λε Πεν παίρνει 5.5%!!, ο Μελανσόν σαρώνει στα διαμερίσματα των χαμηλών εισοδημάτων (18ο διαμέρισμα-> 42%, 19ο διαμέρισμα -> 46%, 20ο διαμέρισμα -> 47%) με ποσοστά περί το 45% (βλέπε εικόνα).
Ο Μελανσόν σαρώνει και στους νέους.
Ο Μελανσόν όμως δεν είναι κομμουνιστής, δεν επαγγέλλεται τη επανάσταση.
Ο Μελανσόν είναι αγωνιζόμενος μεταρρυθμιστής.
Αλλά ο μεταρρυθμισμός είναι κοινωνικό φαινόμενο, παράγεται και αναπαράγεται, τροφοδοτεί και ανατροφοδοτείται από την ίδια την κοινωνική πραγματικότητα.
Εμφανίζεται λοιπόν ξανά και ξανά το ίδιο ζήτημα: Τι κάνουμε με τους μεταρρυθμιστές (ρεφορμιστές);
Ο ένας τρόπος είναι να τους συμπεριφερθούμε κατά την κυρίαρχη διπλή κληρονομιά μας: να επιχειρούμε την πολιτική τους εξόντωση και σε ακρότατες στιγμές και στη φυσική τους εξόντωση ή να υποτασσόμαστε, μοιραίοι και άβουλοι, σε αυτόν. Να παραδινόμαστε στην ηγεμόνευση τους επάνω μας ωσάν αυτό να ήταν αναπόφευκτο και αναπότρεπτο.
Και τις δυο συμπεριφορές τις υπηρέτησε πιστά και καταστροφικά το επίσημο ΚΚΣΕ στην Ιστορία του, το υπηρέτησε το ΚΚΕ, το υπηρέτησε και ο γράφων όσο καιρό ευθυγραμμιζόταν με αυτήν την πολιτική.
Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό.
Τώρα για τον ίδιο λόγο, γιατί ο Μελανσόν είναι «αριστερός» σε εισαγωγικά κατά τον Ριζοσπάστη, και «αριστερούλης» περιπαικτικά κατά ορισμένους συντρόφους και όχι γι αυτό που πράγματι είναι, (μαχόμενος αριστερός μεταρρυθμιστής), το πρόγραμμα του αποσιωπάται, η πραγματική δυναμική του στη φτωχολογιά των παρισινών προαστίων και στη νεολαία αποκρύβεται.
Αφού, κατά το ΚΚΕ και τις όμορες πολιτικά συλλογικότητες, είναι «οπορτουνιστικό πλυντήριο της αστικής πολιτικής» τι περίμενε;
Η άλλη συμπεριφορά, απέναντι στους μεταρρυθμιστές, αντλεί την ποίηση της, από το παρελθόν και ταυτόχρονα από το επιδιωκόμενο, επιθυμητό μέλλον.
Λοιπόν τι;
Επί «ποινή ..ζωής» ανεξάρτητη πολιτική και οργανωτική παρουσία των σύγχρονων χειραφετητικών και χειραφετούμενων εργατικών εγχειρημάτων και ενότητα στη δράση με τους μαχόμενους μεταρρυθμιστές, εκεί, στον «κομμουνισμό της καθημερινότητας», στο κίνημα που «καταργεί (προσανατολισμένα) την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων». ( Μαρξ Γερμανική Ιδεολογία).
Εκεί και έτσι θα διαμορφώνονται οι πλειοψηφίες ανάμεσα στους σύγχρονους κολασμένους. Πλειοψηφίες που θα μετατρέπουν σε δημοκρατικό δικαίωμα και υποχρέωση τόσο τον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση και τη ζωή όσο και την επιδιωκόμενη μεγάλη αναμέτρηση. Εκεί και έτσι θα αναγνωρίζεται εμπράκτως – όχι a priori – και ο πρωτοπόρος ρόλος του κρίσιμου, σύγχρονου, κόμματος και του αποφασιστικού πολιτικού μετώπου.
Ο Κριστόφ Ροπέρ, εκπρόσωπος του ιδρύματος Abbé Pierre, οργάνωσης με μεγάλη κοινωνική προσφορά σε ευάλωτες ομάδες, περιγράφει την κρίση και την κοινωνική πόλωση της διχασμένης γαλλικής κοινωνίας σαν «ωρολογιακό μηχανισμό».
«Ειδικά όσοι είδαν τα εισοδήματα τους να εξανεμίζονται, γράφει, πλέον κινδυνεύουν να μην είναι σε θέση να πληρώσουν το ενοίκιο τους και να τους γίνει έξωση. Την πόρτα των τραπεζών τροφίμων χτυπούν αυτή την εποχή πάνω από 8 εκατομμύρια άνθρωποι. Δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις πιο βασικές τους ανάγκες. Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι πραγματικά πολύ επικίνδυνη».
Αλλά αυτή η περιγραφή ταιριάζει για τη γαλλική, την αμερικάνικη, την ελληνική την… κοινωνία.
Εκεί λοιπόν στην εκρηκτική κατάσταση όπου όλες οι συνθήκες ανισορροπίας του συστήματος χορεύουν πυρρίχιο με την αστυνομική και νομική καταστολή των κρατούντων, εκεί η πρόκληση και πρόσκληση για μας.!
Σε τέτοιες συνθήκες, σε τέτοιες συμπεριφορές, όσοι έχουμε θέληση για δικαιοσύνη και ομορφιά θα είμαστε όλοι αδέρφια, όποτε κι αν έχουμε γεννηθεί, όπου κι αν έχουμε ζήσει, χωρίς να χρειαστεί να αλλάξουμε καθόλου τα σύνορα του κόσμου και του χρόνου.
Η τελειότητα θα εξακολουθήσει να είναι το βαρετό προνόμιο των θεών.
Όμως σε τέτοιες συνθήκες, σε ένα τέτοιο όμορφο αλλά και γαμημένο κόσμο, θα ζούμε την κάθε νύχτα σαν να ‘ναι η τελευταία και την κάθε μέρα σαν να ‘ναι η πρώτη μας.